Πόσο θ' αντέξει η Ευρωζώνη;

 

Καιρό είχαμε να τ' ακούσουμε, αλλά να, που ξαναγύρισε πρόσφατα στο προσκήνιο, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιδόρησε εκ νέου τον κ. Τσίπρα για το αδιέξοδο που πρέπει να αισθάνεται που είχε  ποντάρει στο λόμπυ της δραχμής, υπονοώντας ότι μετά τις οικονομικές επιτυχίες της κυβέρνησης το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή έχει πάψει οριστικά να υφίσταται αφήνοντας τον Σύριζα ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο.

Δεν πρόφτασε να το πει και την επόμενη μέρα, θαρρείς για να του πάει κόντρα, εμφανίστηκε ο Wolfang Munchau στους Financial Times να γράφει ορθά-κοφτά ότι “Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή θα φύγει απ' το ευρώ, ή και τα δυο. Η Ευρωζώνη μπορεί να πεθάνει”.  Τόσο απλά και τόσο καθαρά. Φυσικά προβλέψεις σε τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα αντανακλούν περισσότερο την κατάσταση του παρόντος, η οποία  αν και εφ όσον παραμείνει στην ίδια τροχιά θα οδηγήσει στην επαλήθευση της συγκεκριμένης μακρόχρονης πρόβλεψης. Κι αυτό θέλει να τονίσει ο Munchau. Ότι όσο η γερμανική αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης παραμένει προσκολλημένη στη συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας και της πιστωτικής συρρίκνωσης, τόσο βαθύτερα θα εισέρχεται στο σπιράλ του αποπληθωρισμού και της έκρηξης των χρεών, ιδιωτικών και δημοσίων. Κάτι που αποτυπώνεται πλέον στους αριθμούς. Το μέσο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης έχει περάσει το 90%, ενώ ο μέσος πληθωρισμός για το 2014 προβλέπεται να κυμανθεί στο 1.1%. Για την Ελλάδα, οι προβλέψεις είναι σαφώς χειρότερες, στο -1.7% δίνει τον πληθωρισμό ο ΟΟΣΑ, κι αν κάποιοι χαίρονται βλέποντας τις τιμές να κατεβαίνουν, θα πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους ότι την ίδια στιγμή τα χρέη ανεβαίνουν και η οικονομία στομώνει. “Αν η Γερμανία με την τόσο μεγάλη ανταγωνιστικότητα έχει τόσο χαμηλό πληθωρισμό, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες και ειδικά η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληθωρίσουν τις οικονομίες τους σε δραματικό βαθμό, κι αυτό ύστερα από τόσα χρόνια δηλητηριώδους λιτότητας”, γράφει ο  Βερολινέζος δημοσιογράφος Mathew Rose.

Εκεί γύρω με τον Munchau εμφανίζεται και ο Joseph Stiglitz με άρθρο του στο Social Europe Journal, υπό τον τίτλο “Μια ατζέντα για να σωθεί το ευρώ”, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάθε άλλο παρά έχουμε δέσει το ευρώ σαν Ευρωζώνη, πόσο μάλλον σαν Ελλάδα.

Στο ίδιο τέμπο και ο διοικητής της τράπεζας της Ιταλίας Ignazio Visco, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα il Messaggero: “Το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θα παραμείνει σε κίνδυνο αν η Ευρώπη δεν μπορέσει να πιέσει προς στενότερη πολιτική και οικονομική ένωση”. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα, ο οποίος σκιάζεται από διαιρετικές και αποσχιστικές τάσεις τόσο μεταξύ Βορρά-Νότου, όσο και εντός των κρατών με την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών, γεγονός που αναμένεται να αποτυπωθεί με πάταγο στις προσεχείς ευρωεκλογές.

Τον Οκτώβριο, ο διεθνής Ερυθρός Σταυρός, σε μακροσκελή του έκθεση σχετικά με τα ανθρωπιστικά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης γράφει ότι “η κατάσταση στα 52 κράτη που συνθέτουν την Ευρώπη όχι μόνον δεν σταθεροποιείται, αλλά βαίνει σε καθοδικό σπιράλ. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 18 εκατ. που λαμβάνουν βοήθεια σε τρόφιμα, 43 εκατ. που δεν έχουν αρκετή τροφή στο πιάτο τους σε καθημερινή βάση και άλλα 120 εκατ. που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας”. 

Τις προάλλες η S&P αποκαθήλωσε το ένα από τα τρία ΑΑΑ στο στέμμα της Ολλανδίας, ενώ η Φινλανδία, φοβούμενη ότι θα υποστεί οσονούπω την ίδια ατίμωση έσπευσε να ανακοινώσει την εφαρμογή ενός δεύτερου πακέτου λιτότητας, με περικοπές (πού αλλού;) στην κοινωνική πρόνοια, με συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιμο κέντρων περίθαλψης για ηλικιωμένους κ.λ.π., νομίζοντας ανοήτως ότι θα γλυτώσει. Από το 2008 μέχρι σήμερα το δημόσιο χρέος της Φινλανδίας αυξήθηκε κατά 20 μονάδες στο 58.3% ενώ η ανταγωνιστικότητα σημείωση πτώση.

Παρά το γεγονός ότι οι θαυματουργές αναπτυξιακές ικανότητες της λιτότητας έχουν στην πράξη ολοσχερώς διαψευσθεί, (θυμάστε τις περισπούδαστες θεωρίες της “expansionary austerity” του Alesina και σια, στις οποίες είχαμε αναφερθεί σε παλιότερο φύλλο;), εν τούτοις η Γερμανία αδυνατεί να αναγνωρίσει το γεγονός και συνεχίζει πεισματικά να το αρνείται, μένοντας ασφυχτικά προσκολλημένη στο “θαύμα” των εμπορικών της πλεονασμάτων και μόνον, ένα θαύμα που όπως διατείνεται θα μπορούσε να συμβεί και στον καθένα αν ακολουθούσε με θρησκευτική προσήλωση το παράδειγμά της. Ναι μεν η κρίση τα αύξησε, ταυτόχρονα όμως κούρεψε κατά πολύ το μερίδιό των Γερμανικών εξαγωγών στην παγκόσμια αγορά. Κι όχι μόνον αυτής, αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης.

Τελευταία τα γερμανικά πλεονάσματα και η επίδρασή τους στην κακιά μοίρα της υπόλοιπης Ευρωζώνης αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας βρέθηκαν στο στόχαστρο και των επίσημων κύκλων, πέραν των αναλυτών. Από τη μια είχαμε την έκθεση του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών, και κατόπιν την απόφαση της Κομισιόν να προβεί σε μια εκ του σύνεγγις εξέταση της γερμανικής οικονομίας. Πριν λίγες δε μέρες αρθρο στη Wall Street Journal έθετε το ερώτημα για το “πού πήγαν οι αποταμιεύσεις των Γερμανών” για να δώσει την απάντηση ότι μόνο στην περίοδο 2007-2011 χάθηκαν περί τα 600 δις ευρώ από τοξικές τοποθετήσεις των γερμανικών τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιριών και του χρηματοπιστωτικού τομέα γενικά.

Και ποια ήταν η αντίδραση της Μέρκελ στην εντεινόμενη εξωτερική κριτική; Iδια κι απαράλλαχτη με την απάντηση του George Bush του νεώτερου στο ερώτημα “Γιατί μάς μισούν”, που είχε θέσει εν μέσω του πολέμου κατά της τρομοκρατίας: “Απλά μάς ζηλεύουν!”.

Μέσα σ' αυτόν λοιπόν τον Αρμαγγεδώνα, ο Σαμαράς οραματίζεται επιτυχίες και ανάπτυξη.

 

Ο Τσίπρας και η λίστα των 100

Η συμπερίληψη του αρχηγού του Σύριζα στη λίστα των 100 στοχαστών του κόσμου για το έτος 2013, και ειδικότερα στην ομάδα των "αμφισβητιών", ήταν σαφώς μια μεγάλη έκπληξη, η οποία αν μη τι άλλο δείχνει ότι η Ελλάδα και τα όσα θλιβερά λαμβάνουν χώρα στο τομάρι της καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στον παγκόσμιο δημόσιο χώρο. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι, ότι από το σύνολο Ελλάδα, αυτό που επιλέγεται και αναδεικνύεται ως το πλέον σημαντικό είναι η προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα και όχι κάποιου άλλου. Του Σαμαρά, φερ' ειπείν, που δεν προφταίνει να μαζεύει εγκώμια από Βερολίνο και Βρυξέλλες.

Η λίστα του Foreign Policy συντάσσεται με αμιγώς πολιτικά κριτήρια, με τα πρόσωπα να αντιπροσωπεύουν τα σημεία ενδιαφέροντος και τις προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σ' αυτό το πλαίσιο η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα θα λέγαμε ότι δείχνει όχι κατ΄ανάγκη τις προτιμήσεις του αμερικανικού παράγοντα, (αν και αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει), αλλά τις προσδοκίες του για το πώς θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Δείχνει δηλαδή το μέλλον, όπως το προεικάζουν οι διάφοροι διακεκριμένοι μάντεις των ΗΠΑ.  

Εδώ, όμως θα τολμούσα να κάνω και μια δεύτερη ανάγνωση, που τη θεωρώ εξ ίσου σημαντική. Ο Τσίπρας κατατάσσεται στην ομάδα των Challengers, δηλαδή των αμφισβητιών. Αμφισβητίας όμως τίνων; Θα μπορούσε να εκληφθεί ως αμφισβητίας του σαθρού και αφόρητα παρακμιακού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, αλλά θα μπορούσε να εκληφθεί και ως αμφισβητίας της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ και ιδιαιτέρως της γερμανικής. Αν λάβουμε υπ' όψιν την ανοιχτή και ηχηρή αμφισβήτηση της ακολουθούμενης γερμανικής τακτικής τόσο στο εσωτερικό της, ειδικά στον τρόπο που συσσωρεύει τα εμπορικά της πλεονάσματα, όσο και στον τρόπο που ηγεμονεύει στην Ευρωζώνη, όπως φάνηκε εσχάτως κι από την έκθεση του υπουργείου οικονομικών των ΗΠΑ, τότε η δεύτερη αυτή ανάγνωση αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Κάτι που ενισχύεται και από την συμπερίληψη στην ίδια ομάδα των Challengers και του άκρως ευρωσκεπτικιστή Νigel Farage. 

Η προώθηση λοιπόν σ' αυτή την περίοπτη θέση  προσώπων που έρχονται σε απ' ευθείας αντίθεση και σύγκρουση με το γερμανικό ευρωπαϊκό σχέδιο, δεν θα μπορούσε να είναι εντελώς τυχαία. Και σίγουρα, μια τέτοια επιλογή, δεν θα ευχαριστούσε την κ. Μέρκελ, που μπορεί να την εκλάμβανε και σαν μια απ' ευθείας πρόκληση του αμερικανικού παράγοντα. 

  

Μοιραία,  οδηγείται κανείς συνειρμικά και σε κάποιον άλλον Global Thinker, η άνοδος του οποίου στους 100 είχε ανακινήσει τις ίδιες ελπίδες, για να διαψευστούν όμως πολύ γρήγορα με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Φυσικά το τέλος του ενός δεν προδικάζει και το τέλος του άλλου, κάτι που θα συνέβαινε μόνο στον συμπαντικό κόσμο του Κοέλιο, τον κόσμο των αλλοπρόσαλλων αιτιοτήτων. Ο ΓΑΠ, περισσότερο Αμερικανός στην κουλτούρα και τον τρόπο ζωής, είχε τα εχέγγυα για να προωθήσει τις παραμελημένες ελληνο-αμερικανικές σχέσεις. Με τον Τσίπρα δεν είναι το ίδιο. Θα έλεγα, ότι εδώ η στόχευση είναι περισσότερο προς τη Γερμανία και λιγότερο προς την Ελλάδα, στέλνοντας μέσω του Τσίπρα έναν ιδιαίτερο, προειδοποιητικό χαιρετισμό προς την κ. Μέρκελ.

Μαζική διαγραφή στεγαστικών στην Ισλανδία

H Ισλανδία και πάλι στην πρωτοπορεία.  Μόλις χθες είχαμε την ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης, που προέκυψε από τις εκλογές του περασμένου Απριλίου, για οριζόντια διαγραφή 24000 ευρώ από τα στεγαστικά δάνεια ενός εκάστου των χρεωμένων νοικοκυριών. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε ελάφρυνση κατά μέσο όρο κατά 13%. Το όλο πρόγραμμα θα αρχίσει να υλοποιείται από τα μέσα του 2014 και θα στοιχίσει περί το 1.2 δις δολάρια, ποσό το οποίο  πιθανολογείται οτι θα προέρθει από τα χρωστούμενα στους ξένους πιστωτές, δηλαδή από κούρεμα. Πάνω από 9 δις στερλίνες είναι κλειδωμένες στα Ισλανδικά τραπεζικά αμπάρια, πίσω από τα υψηλά τείχη των περιορισμών κίνησης κεφαλαίων, σε ισχύ εδώ και πέντε χρόνια. Παρ' όλα αυτά η Ισλανδία έχει ήδη ξεπληρώσει κατά 55% τις υποχρεώσεις της προς τους Ολλανδούς και Βρετανούς.

 

Φυσικά, η εξαγγελία αυτή έβγαλε στα κάγκελα το ΔΝΤ, την Ευρωπαική Επιτροπή, τον ΟΟΣΑ, καθώς και την S&P που πρόκανε να μετατρέψει το outlook σε αρνητικό.

Σημειοτέον, η διαγραφή μέρους των στεγαστικών αποτελεί υλοποίηση προεκλογικής εξαγγελίας  της παρούσας κυβέρνησης η οποία προέρχεται από τον κεντροδεξιό χώρο.

Δείτε επίσης: Σχετικά με τις τελευταίες εκλογές: Αλλαγή σκηνικού στην Ισλανδία και για τα στεγαστικά: Iceland thumbs nose at international opposition to advance $1.2 billion debt relief plan.

 

Δημόσιες τράπεζες ανά τον κόσμο

Ποτέ άλλοτε η επίθεση στον δημόσιο τομέα δεν ήταν τόσο σφοδρά συκοφαντική, όσο στις μέρες που ακολούθησαν την κρίση. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, όπου κανείς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο φταίχτης ήταν το ίδιο το κράτος που καταβαράθρωσε τη χώρα και τις τράπεζες με τα τοξικά του ομόλογα, αλλά το ίδιο συνέβη και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπου ο τοξικός φορέας ήταν αποκλειστικά και αποδεδειγμένα ο ιδιωτικός τομέας, και δη οι τράπεζες, που για να καθαρίσουν θα πρέπει εφ εξής να αποσύρουν παράγωγα-στοιχήματα ίσα τουλάχιστον με το δεκαπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Και μάλιστα όταν αυτός που έτεινε χείρα βοηθείας με δεκάδες τρις ήταν ο ίδιος ο τρισκατάρατος λεβιάθαν. Θα μπορούσε κάλλιστα να τις είχε αφήσει να καταρρεύσουν, θα μπορούσε να είχε ξηλώσει τις διοικήσεις και να τις είχε στείλει στη φυλακή, θα μπορούσε να είχε αναθεωρήσει το ρυθμιστικό πλαίσιο και να επιβάλλει αυστηρότερους κανόνες, θα μπορούσε τέλος, αντί να τις επιστρέψει πίσω στους μετόχους, να διαπράξει το ανοσιούργημα και να τις κρατήσει ο ίδιος, μετατρέποντάς τες από ιδιωτικές σε δημόσιες, όπως ήταν πριν από δυο δεκαετίες όταν η ανώτερη ράτσα του CEO και του ΜΒΑ δεν είχε ακόμα εμπεδωθεί.

Κι όμως τίποτε από αυτά δεν έγινε, τουλάχιστον στο βαθμό που θα έπρεπε να είχε γίνει. Έτσι, ήταν φυσικό πολλοί σε διάφορες χώρες ν’ αρχίσουν να στρέφουν το βλέμμα προς τα πίσω και να αναλογίζονται τις αρετές των κρατικών και δημόσιων τραπεζών, τις εποχές που αποτελούσαν τη νόρμα και όχι την εξαίρεση.

Ψάχνοντας από δω κι από κει ανακάλυψα ότι μετά την αποφράδα μέρα της πτώσης της Lehman, η βιβλιογραφία σχετικά με την επανασύσταση του δημόσιου τραπεζικού τομέα, των συνεταιριστικών τραπεζών ή των παραδοσιακών αποταμιευτικών ιδρυμάτων και τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου των τραπεζών στην ισόμετρη ανάπτυξη και καταμερισμό των πιστώσεων, στην κοινωνική συνοχή και γενικά στην υπηρεσία του κοινού καλού, άρχισε να πολλαπλασιάζεται. Οι λόγοι πολλοί. Οι δημόσιες τράπεζες είναι περισσότερο επιδεκτικές σε λογοδοσία απ’ ότι οι ιδιωτικές, έχουν τη δυνατότητα να κατευθύνουν πιστώσεις σε τομείς απαραίτητους για τις τοπικές κοινότητες, αλλά λιγότερο κερδοφόρους και κατά συνέπεια εκτός ενδιαφέροντος των ιδιωτικών τραπεζών, έχουν μικρότερη εμπλοκή σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες και παρουσιάζουν μεγαλύτερη ελαστικότητα και ομαλότερη προσαρμογή στα εξωτερικά σοκ.

Φυσικά υπάρχει και η αντίθετη πλευρά, η οποία υποστηρίζει ότι ο κρατικός τραπεζικός τομέας σχετίζεται με μικρότερη ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, της οικονομίας, της παραγωγικότητας και συνεπώς, των μισθών. Επιπλέον, οι πόροι δεν κατευθύνονται με «ορθολογικό» τρόπο, αλλά εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι όμως εύκολο να αντιγυρίσει κανείς τα παραπάνω επιχειρήματα και προς τις ιδιωτικές τράπεζες, προσφεύγοντας απλώς στην τρέχουσα εμπειρία.

Η καταφυγή σε συγκριτικές επιστημονικές μελέτες, από την άλλη μεριά, δεν οδηγεί σε κάποιο καταληκτικό και πειστικό συμπέρασμα υπέρ της μιας ή της άλλης εκδοχής. Εντύπωση μου έκαναν οι δημοσιεύσεις του Πανίκου Δημητριάδη, πρώην καθηγητή οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Λάισεστερ και νυν διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου, οι οποίες από τη μελέτη μεγάλου αριθμού χωρών καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι χώρες με μεγάλο βαθμό κρατικής συμμετοχής στον τραπεζικό τομέα σημείωσαν ταχύτερη ανάπτυξη, συγκριτικά με αυτές με μικρότερη ή καθόλου κρατική συμμετοχή.

Η ουσία όμως είναι ότι οι τραπεζικές υπηρεσίες μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελος της κοινωνίας μόνο υπό τους όρους της διαφάνειας και του δημόσιου ελέγχου, προϋποθέσεις οι οποίες a priori δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από τα ιδιωτικά ιδρύματα.

Η Λατινική Αμερική είναι το μέρος εκείνο του κόσμου όπου ο κρατικός τραπεζικός τομέας είναι αρκετά ισχυρός, και μάλιστα, με πολύ καλά αποτελέσματα. Στη Βενεζουέλα, Βραζιλία και Αργεντινή αντιστοιχεί στο 52%, 43% και 30% της αγοράς αντιστοίχως. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, ο Τσάβες αντί να διασώσει χρεοκοπημένες τράπεζες, προέβη σε εθνικοποιήσεις: 7 το 2009 και άλλες τόσες το 2010. Η κυβέρνηση συνέλαβε ούτε λίγο ούτε πολύ 16 τραπεζίτες και εξέδωσε διάταγμα σύλληψης για άλλους 40. Επιπλέον, άλλαξε τη νομοθεσία, ώστε να συμπεριλάβει τις τραπεζικές εργασίες στις υπηρεσίας κοινής ωφελείας, θεσμοθέτησε τον κοινωνικό έλεγχο, καθώς και τη διάθεση του 5% των κερδών των τραπεζών σε κοινωφελή προγράμματα.

Αλλά αν η Βενεζουέλα κάνει κάποιους να στραβομουτσουνιάζουν, η Χιλή θα είναι σίγουρα του γούστου τους. Παρά την άγρια φιλελευθεροποίηση της Χιλής, ο τραπεζικός τομέας κυριαρχείται από το κρατικό μεγαθήριο Banco-Estado, το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας και το οποίο παρέμεινε αλώβητο και κερδοφόρο κατά τη διάρκεια της κρίσης, συνεχίζοντας την πιστωτική επέκταση όπως και πριν. Τα ίδια μπορεί να πει κανείς και για το κρατικό τραπεζικό σύστημα του Ισημερινού και της Ουρουγουάης.

Στις ΗΠΑ η δημόσια τράπεζα της Βόρειας Ντακότα αποτελεί καμάρι τόσο των φίλων όσο και των εχθρών κάθε τι που ονομάζεται δημόσιο. Και για να μην επεκταθούμε και στην Κίνα, στην Ταιβάν και Κόστα Ρίκα.

Αλλά το κερασάκι στην τούρτα, αποτελεί το δημόσιο τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας με τα περίφημα ταμιευτήρια (Sparkassen), (τα οποία εξήγαγε και στην Ελλάδα, πιλοτικά στην Πελοπόννησο και Μακεδονία, αφού πρώτα απαίτησε τη διάλυση του ανταγωνιστικού ΤΤ), και τις τοπικές τράπεζες (Landesbanken). Όλος μαζί ο δημόσιος τραπεζικός τομέας της Γερμανίας αντιστοιχεί στο 40% της αγοράς, το δε ενεργητικό των Sparkassen μόνο, ανέρχεται στο 1 τρις ευρώ, διαθέτει 15600 υποκαταστήματα, απασχολεί 250,000 υπαλλήλους και εξυπηρετεί περί τα 50 εκ. καταθέτες.

Μετά απ’ αυτά τα ολίγα, μπορεί κανείς πλέον να αρχίσει φαντάζεται ότι ζωή υπάρχει και πέρα από τις χρεοκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες.

Όταν η Coca Cola δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση με ένα Call Center

Ακούσατε φαντάζομαι χθες σε ολα τα "αντικειμενικά" κανάλια και σήμερα θα διαβάσετε στον εξ ίσου "αντικειμενικό" τύπο για τη μεγάλη τιμή που μάς επιφύλαξε το enfant gâté των εταιρικών κολοσσών με το να έρθουν και να επενδύσουν στη χώρα μας, με προιόντα και υπηρεσίες "υψηλής προστιθέμενης" αξίας.

"Coca Cola, Nokia Siemens Networks και Delhaize επενδύουν στην Ελλάδα"

"Κοινό σημείο των 3 επενδύσεων η ανάπτυξη προϊόντων καιυπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας",  των Δήμητρας Μανιφάβα, Βαγγέλη Μανδραβέλη (του γνωστού πατέρα), γράφει σήμερα η "Καθημερινή" στην πρώτη της σελίδα.

Όσοι όμως κάνουν τον κόπο να διαβάσουν δυο-τρεις γραμμές παρακάτω μαθαίνουν ότι η βαρύγδουπη επιστολή με την οποία ο ίδιος ο επικεφαλής του ομίλου της Coca Cola κ. Μουχτάρ Κεντ γνωστοποίησε στον πρωθυπουργό την απόφασή του, δεν αφορά παρά ένα "call center", τέτοια που βρίσκει κανείς με το κιλό στην Ινδία, και εσχάτως και στην Ελλάδα, και δεν θα αφορά παρά μονάχα 10 νοματαίους υψηλής εξειδίκευσης στο χειρισμό του FB του twitter κλπ, για τους οποίους χειρισμούς, ως γνωστόν, απαιτείται διδακτορικό από το Χάρβαρντ.

Αποφεύγει όμως να υπενθυμίσει ο κ. Μουχτάρ καθώς και οι κ.κ. αρθρογράφοι ότι η Coca Cola τον Φεβρουάριο του 2012 έκλεισε τις γραμμές πραγωγής σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, ενώ τον Οκτώβριο μάς άφησε χρόνους για Ελβετία μεριά.

Στο ίδιο κλίμα και η Ελένη Μπότα από το bankingnews για την Coca Cola και τον Παπαστράτο, στο άρθρο: “Οι επενδύσεις στην Ελλάδα δεν φέρνουν και προσλήψεις εργαζομένων – 10 νέες θέσεις εργασίας στην Coca Cola και 4 στην Παπαστράτος”.  "Η χθεσινή επένδυση που ανακοίνωσε η Coca Cola για την δημιουργία νέου Κέντρου Διαδραστικής Επικοινωνίας Πολιτών για την Κεντρική και Νότια Ευρώπη στην Αθήνα, αφορά την δημιουργία μόλις 10 νέων θέσεων εργασίας μέχρι το 2015, ενώ τέσσερις μόλις προσλήψεις έχουν γίνει από την καπνοβιομηχανία Παπαστράτος για την μεγάλη επένδυση της στο Αγρίνιο".

  

Να ελπίσουμε μόνο ότι η ανακοινωθείσα επένδυση της Νokia Siemens Networks (NSN) δεν θα είναι το καθρεφτάκι που προσφέρεται στους ιθαγενείς, αν και όπως διαβάζουμε αλλού, οι εξαγγελθείσες 150 νέες θέσεις εργασίας θα αναπτυχθούν σε ορίζοντα διετίας, αν και εφ όσον εξακολουθούμε να υπάρχουμε σαν χώρα. 

Σχετικά με την επικοινωνιακή διαχείριση των επενδύσεων αυτών από τα κανάλια, έχει ενδιαφέρον να εστιάσουμε στην επικοινωνιακή διαχείριση που επεφύλαξαν στην NSN. Στην αρχή αναφέρονταν σ' αυτή σαν ξέχωρη επένδυση της Siemens από τη Nokia, λόγω όμως της αρνητικής πρόσληψης της πρώτης από το κοινό, στις επόμενες ανακοινώσεις έφυγε εντελώς από τη μέση και έμεινε σκέτο το Nokia, που ακόμα έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. 

Προσοχή στα κενό ανάμεσα στο πρωτογενές πλεόνασμα και στο πλεονάζον πρωτογενές πλεόνασμα

Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε...

Για το πρωτογενές πλεόνασμα, ο λόγος, που ακόμα δεν το βγάλαμε, κι αρχίσαμε κιόλας να το μοιράζουμε. Δεν θ' ασχοληθώ με το ύψος αυτού. Είναι τόσο,  όσο αποδέχεται η τρόικα.  

Πριν αρχίσει όμως το σφάξιμο, για το ποιος θα το πρωτοπάρει, στρατιωτικοί, απόστρατοι, χαμηλοσυνταξιούχοι ή άνεργοι, ας δούμε πρώτα τι είναι αυτό που τάζει ο Σαμαράς, ο Μιχελάκης, ο Στουρνάρας, κι οι λοιποί απατεώνες. 

Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Απατεώνες!

Υπάρχει κανείς που δεν τους έχει ακούσει να επαναλαμβάνουν με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια ότι το 70% του ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΟΣ θα δοθεί υπέρ κάποιων αναξιοπαθούντων κοινωνικών ομάδων; Οχι. 

Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Μας τη λέει με σαφέστατο τρόπο η απόφαση του περσινού Eurogroup του Νοεμβρίου:

27 Νοvember 2012

"...Greece will transfer all privatizations revenues, the targeted primary surpluses as well as 30% of the excess primary surplus to this account, to meet debt service payment on a quarterly forward-looking basis..."

27 Noεμβρίου 2012

"...Η Ελλάδα θα μεταφέρει όλα τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις , τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα, καθώς και το 30% του Πλεονάζοντος Πρωτογενούς Πλεονάσματος στο λογαριασμό αυτό για την εξυπηρέτηση του χρέους σε τριμηνιαία βάση..."

Τι θέλει να πει ο ποιητής; 

Απλά, ότι η άδεια από την τρόικα για το μοίρασμα δεν δίνεται για το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά για το 70% του πλεονάζοντος πρωτογενούς πλεονάσματος (και αυτό δεν είναι πλεονασμός!), το οποίο προκύπτει από τη διαφορά του πρωτογενούς πλεονάσματος που επιτεύχθηκε από το πρωτογενές πλεόνασμα που εγγράφηκε στον προυπολογισμό. 

Αν για το 2013 η πρόβλεψη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι στα 812 εκ και για το 2014 στα 2.9 δις, και η επαλήθευση τον Απρίλιο του 2014 δείξει ότι για το 2013 το πλεόνασμα ήταν 1 δις, τότε οι Σαμαροβενιζέλοι δεν θα μοιράσουν το 0.7 του 1 δις, αλλά το 0.7 των 188 εκ.  που προκύπτει αν από το 1 δις αφαιρέσουμε τα 812 εκ.

Αν το προκύπτον πλεόνασμα είναι μικρότερο του προβλεφθέντος 812 εκ, τότε οι Σαμαροβενιζέλοι δεν θα μοιράσουν τίποτε...

Είμαι περίεργη να δω τι θα πούνε όταν θα έρθει η ώρα.

Οι 314 συνεπωνυμίες του ΕΚΠΑ: Θαύμα!

Με μεγάλη συμπάθεια άκουγα χθες το βράδυ τον κ. Αρβανιτόπουλο να εκθέτει το δράμα του στην κ. Σία του ΣΚΑΙ αναφερόμενος στον μεγάλο πολύποδα των 314 με το ίδιο επώνυμο συγγενών, που εδώ και καιρό πνίγει το ΕΚΠΑ, εισχωρώντας σε κάθε του ρωγμή.

Είναι αλήθεια ότι αγανάκτησα με την τόση ξεδιαντροπιά, (των συγγενών να εξηγούμαστε). Αλλά και εξεπλάγην με την ευκαρπία και αναπαραγωγική άνθηση του ελληνικού στοιχείου των τελευταίων δεκαετιών.

Κάθισα λοιπόν και πήρα μολύβι και χαρτί να υπολογίσω το θαύμα.

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνδρας και μια γυναίκα, ηλικίας μικρότερης των 65 και 60 ετών, αμφότεροι υπάλληλοι του ΕΚΠΑ ερωτεύονται, έρχονται εις γάμου κοινωνία και γεννούν μπόλικα παιδιά, ας πούμε 4, αριθμός που σαφώς είναι πάνω απ' τον μέσο όρο της ελληνικής οικογένειας. Αλλά ας μην κάνουμε σκόντο και τσιγκουνιές.

Αυτά τα 4 παιδιά παντρεύονται και το κάθε ζευγάρι κάνει άλλα 4 παιδιά.  Και ας υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί επίσης, γυναίκες, άνδρες και παιδιά, έχουν άπαντες προσληφθεί και δουλεύουν στο ΕΚΠΑ ως διοικητικοί υπάλληλοι. 

Ας καθίσουμε λοιπόν, κι ας τους μετρήσουμε:

2 = ο παππούς και η γιαγιά.

8 = τα 4 παιδιά και οι 4 σύζυγοι

32 = τα 16 εγγόνια και οι 16 σύζυγοι αυτών.

Κάνουμε τη σούμα και μάς βγαίνουν: 42 διοικητικοί υπάλληλοι από ένα και μόνο πυρήνα. Και μάλιστα, υπό την προυπόθεση ότι όλα τα παιδιά των δυο γενεών έχουν βγει αποκλειστικά αρσενικά, έτσι ώστε και οι γυναίκες τους να έχουν το ίδιο επίθετο με τους άνδρες τους.

Για να βρούμε, λοιπόν 314 διοικητικούς υπαλλήλους με το ίδιο επίθετο, θα πρέπει μόνο ο παππούς του αρχικού πυρήνα να έχει εφτά αδέλφια και όλα αυτά να είναι κατ' αποκλειστικότητα αρσενικά, και φυσικά να κάνουν μόνο αρσενικά παιδιά, κι όχι λιγότερα από 4 το ζευγάρι.

Είναι αλήθεια ότι απ' το αποτέλεσμα των υπολογισμών μου, δυσκολεύτηκα να πιστέψω τον κ. Αρβανιτόπουλο. Αλλά, σαν καθηγητής Πανεπιστημίου που είναι δεν μπορεί να κάνει λάθος, σκέφτηκα.

Ίσως γεννιούνται τόσες τερατώδεις οικογένειες, επειδή είναι τόσο διεφθαρμένα τα πανεπιστήμιά μας. Δεν ξέρω. Μάλλον. Ίσως. Σίγουρα. Για να το λέει ο Υπουργός!