Ανοιχτή επιστολή στον Διευθυντή του καταστήματος
Αγαπητέ κύριε,
Μέρες τώρα επισκέπτομαι το κατάστημά σας και αυτή εδώ η αγγελία λες και έχει στοιχειώσει την είσοδο. Πολύ καλά κάνατε και την βάλατε. Έτσι προστάζουν οι κανόνες για κάτι που χάνεται. Και σεις σαν πολιτισμένοι άνθρωποι τους ακολουθήσατε. Εύγε σας!
Αλλά εσείς το παρακάνατε. Δυο, τρεις μέρες φτάνουν, είναι αρκετές. Είναι ανάγκη, τόσο καιρό τώρα να της το θυμίζετε; Έχει περάσει πια βδομάδα. Να της το τρίβετε στη μούρη με τέτοιο εξαναγκασμό; Να την πιάνετε απ’ το σβέρκο κάθε φορά που περνάει το κατώφλι σας; Να την γεμίζετε με τύψεις και ενοχές; Να την κάνετε να υποφέρει από διλήμματα και υψηλούς πυρετούς τη νύχτα; Να την κάνετε τελικά να το μετανιώσει; Μήπως αυτό επιδιώκετε; Μήπως θα είστε εσείς τελικά υπεύθυνοι αν κάποια μέρα κάνει τίποτε το απονενοημένο; Τί γυρεύετε τέλος πάντων; Ποιος σας όρισε προστάτη των διαλυμένων οικογενειών; Υποπτεύομαι ότι θέλετε να την σπρώξετε να γυρίσει πίσω. Γιατί θέλετε να της κάνετε τέτοιο κακό;
Έλεος πια! Μην παρενοχλείτε άλλο την κυρία, κύριε manager μου. Αφήστε την ήσυχη να χαρεί την ελευθερία της. Γιατί σαφώς περί κυρίας πρόκειται. Αυτές πετούν τις βέρες και δεν ξαναγυρνούν. Οι κύριοι, όσοι από δαύτους τις πετούν, τις ξαναβάζουν καινούργιες σε χρόνο ρεκόρ. Μην ανησυχείτε για κανέναν. Και κυρίως για τις κυρίες. Και ακόμα, μην αρχίσετε να ψάχνετε μετά μανίας πίσω απ’ τα μαρούλια και τα σπανάκια. Μην ξεκατινιάζεστε. Αφήστε την, τη βέρα. Ρόδα είναι, όπου κύλησε, κύλησε. Ποιος ξέρει πού πήγε και τρύπωσε; Ποιος άραγε θα την ξανάβρει και ποιο δάχτυλο θα στολίσει; Αφήστε την τύχη να κάνει τη δουλειά της και μην στερείτε τον κόσμο από μελλοντικές εκπλήξεις!
Ποιος το περίμενε ότι θα διάλεγε η μοίρα αυτό εδώ το supermarket, για να γίνει ο τάφος των χαμένων ονείρων μιας ψυχής, και τα καφάσια με τα κρεμμύδια, [ίσως αυτά, ίσως τα διπλανά με τις πατάτες], το εφαλτήριο για μια νέα ζωή;
Λες κι οι ζωές να γίνηκαν τόσο ρηχές που λίγοι πόντοι βάθος, όσο σ' ένα τελάρο, ν’ αρκούν να θάψουν μια ζωή; Οι μανάδες μας παλιά τον πιο βαθύ ωκεανό να τις πετάξουνε έψαχναν και πάλι δεν ήταν αρκετός. Νέοι καιροί, νέα ήθη.
Καλημέρα, βρε συ μαζόχα είσαι; Γιατί δεν αλλάζεις supermarket; Θέλεις να σου συστήσω ένα που έχει μια πινακίδα που γράφει "Common sense on sale";
ΑπάντησηΔιαγραφή@swell: Αν άλλαζα supermarket, δεν θα εντόπιζα το έγκλημα που συντελείται και δεν θα έσωζα την μοιραία κυρία. Φαντάζομαι ότι τώρα θα απολαμβάνει την θαλπωρή της αγκαλιάς του εραστή της χωρις τα ενοχλητικά φτερουγίσματα των ερυνίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ! λοιπόν ωραία ιδέα! Δεν το είχα φανταστεί ότι ένας ιδανικός τόπος να θάψει κανείς τη βέρα του μαζί με ό,τι κουβαλάει αυτή από χαμένες προσδοκίες και όνειρα, ήταν τα τελάρα ενός σούπερ-μάρκετ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι πιστοί, προσέλθετε...
Ενδιαφέρον το μπλογκόσπιτό σου. Σε βρήκα από το κοινό μας blog "προτάσεις για τη διαφθορά". Χάρηκα για τη γνωριμία και θα έχουμε πολλά να λέμε.
Με το που ειδα τη φωτο με τα 6 θαυμαστικα επεσα πανω στο πληκρολογιο απ'τα γελια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως κανει ετσι ο κυριος?Βερα βρηκε,δε βρηκε κρανιο ανθρωπου Νεαντερνταλ!
Βερα;;; αχαχαχαχα! μα υπαρχουν ακομα τετοια δαχτυλιδια;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως στο σωστο μερος αφεθηκε, ξερεις ποσα χρονια συζυγικης ζωης θαβονται κατω απο τα ραφια των σουπερ μαρκετ;;
Καλημέρα marianaonice. Σε είχα εντοπίσει ήδη από το blog "Ενάντια στη Διαφθορά". Χάρηκα που έδωσες σημεία ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς η φαντασία της κυρίας με τη βέρα, θα πρέπει να είχε τόσο πολύ ευνουχιστεί που δεν μπόρεσε να βρει κάποιον άλλον τόπο να θάψει το τραυματισμένο παρελθόν της. Ως εκεί έφταναν οι ορίζοντές της! Γιαυτό την συμπάθησα. Γιατί έστω και ανάμεσα στα μαρούλια βρήκε το κουράγιο να το κάνει!
@Γειά σου Νέλλη. Μπράβο σου. Αυτό ακριβώς με κέντρισε. Όχι τόσο το γεγονός. Αλλά η δημοσιότητα που του έδωσε ο κύριος manager του καταστήματος και τα 6 θαυμαστικά που έβαλε (τόσα ήταν;). Δεν μπορεί κάποια ιστορία θα σκάρωσε με το μυαλό του. Ποιά όμως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανόν να τον ρωτήσω σήμερα που θα ξαναπεράσω. Και θα σας κρατήσω ενήμερους.
@Γεια σου Loucretia! να σε ρωτήσω! Πόσα πληκτρολόγια σπας το μήνα; Το μέτωπο, εντάξει; κρατάει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάτως έχω ένα κακό προαίσθημα. Μου δίνει την αίσθηση ότι ό,τι και να κάνει στα επόμενα, η κυρία αυτή πάλι σε καταστάσεις supermarket θα ξαναπέσει. Έκανε που έκανε την επανάσταση ας την πέταγε τουλάχιστον στους 5 ανέμους.
Μπορεί πάλι και να κάνω λάθος. Το συγκεκριμένο τέλος, πιθανόν, να ήταν και ΟΡΙΣΤΙΚΟ τέλος στην συγκεκριμένη αυτή ζωή που έως τότε έκανε.
Καλησπεραααααααα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανονικά έπρεπε να την πετάξει σε υπόνομο.
Μήπως...λέω μήπως ήταν διαφημιστικό τρικ το κόλπο της βέρας?
Ξέρεις είμαστε τίμιοι εδώ, δεν κλέβουμε σαν κάτι άλλους
περάστε κόσμεεεεεεεεεε!!!
χα-χα
Καλησπέρα και από εμενα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο τα κείμενα για το "φακελάκι" είχα καταφέρει να διαβάσω τις προάλλες, αλλά τώρα που βρήκα περισσότερο χρόνο βλέπω ότι έχει πολύ ενδιαφέρον το μπλογκόσπιτό σου!
Πάντως δεν συμφωνώ ότι το supermarket είνια και ο καταλληλότερος χώρος για να πετάηει κάποια τη βέρα της. Κάτι σε ποτάμι θα μου έκανε καλύτερο. Για το έχει προτείνει και ο Woody Allen κάτι παραπάνω θα ξέρει! ;)
@ndn
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλως ήρθες στο σπιτικό μου. Φαντάζομαι από μακριά.
Σχετικά με τη βέρα, αν εννοούμε το "matchpoint", είδες τι συνέβη! Γύρισε πίσω, αν θυμάμαι καλά και τους πήρε όλους ο διάολος. Ή όχι;
Για μένα ο καλύτερος χώρος είναι κάπου στο σπίτι. Σίγουρα δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ!!! Εδώ στα σπίτια χάνονται μεγαλύτερα πράγματα. Ένα τόσο δα πραγματάκι θα βρεθεί;
@karaflokotsyfa καλημέρα. Υπόνομο;;; Δεν περίμενα να το ακούσω αυτό από σένα! Άντε σε κανένα δάσος να την σκόρπιζες με ακακίες και φλαμουριές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά δεν τόχω σε τίποτε να ρωτήσω τον manager για τους σκοπούς του.
Αν, λεω αν , η Βέρα είναι του ίδιου του καταστηματάρχη και το μήνυμα είναι κρυπτογραφημένο μήνυμα προς τη γυναίκα του ,που τον άφησε όταν αντιλήφθηκε ότι αυτός είχε πετάξει τη Βέρα του?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα της ζητάει συγνώμη και την καλεί να γυρίσει πίσω.
Cunical ρώτα τον επιτέλους όταν θα πας να αγοράσεις χαλβά για την Καθαρή Δευτέρα ,θα σκάσουμε από περιέργεια.
Κατά τα αλλά εξαιρετικό, όπως πάντα κείμενο χωρίς ανατροπές όμως και συ βασίζεσαι στο στερεότυπο γυναίκα –θύμα -επανάσταση –απελευθέρωση.
Είναι βολικός ο ρόλος??
Φοβάμαι θα αντιμετωπίσω την οργή όλων των γυναικών επισκεπτριών.
@de Profundis, τώρα και συ ζητάς ανατροπές σε μισή μερίδα κείμενο. Λέω να το πάω σε σήριαλ μέχρι που ν' αγοράσω κολιό τον Αύγουστο για να μάθουμε το τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό το σενάριο που σκέφτηκες. Πρέπει να βρω κάτι ανάλογο. Μόνο που η βέρα, ξέχασα να πω ότι είχε ανδρικό όνομα επάνω. Που σημαίνει ότι την έχασε κυρία. Εκτός εαν... ο manager το "πήγαινε το γράμμα"...
Καλέ, που βλέπεις τη γυναίκα θύμα; Αυτή μαζί με τη βέρα πέταξε κιαυτόν, για τον άλλον. Δεν την πέταξε αυτός τη βέρα! Αμαν, όλο θύματα θέλετε να βλέπετε ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν! Εντάξει, η γυναίκα δεν σύχναζε στην Ακαδημία Αθηνών να την πετάξει κάπου εκεί δίπλα. Νοικοκυρά ήταν. Σε σουπερμάρκετ την πέταξε. Εμείς χαιρόμαστε ιδιαίτερα που το λαικό κίνημα συνειδητοποιείται απί τέλους!
Γκρίνια!!! Γκρίνια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Σπύρο, όλοι οι άντρες εδω πέρα κάτι πήρατε στραβά. Ποια καλέ γκρίνιαξε; Δεν προσέξατε όμως κάτι που έγραψα, ότι άμα μια γυναίκα πετάξει μια βέρα δύσκολα την ξαναφοράει. Ενώ τα αρσενικά σπεύδουν στο πρώτο μαγαζί να τηνε ξαναβάλουν με άλλη βέβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφή