Οι Παρίες των Φαναριών

Δεν είναι ίσα κι όμοια όλοι αυτοί που καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια. Γιατί περί εργασίας πρόκειται, και μάλιστα μη εξαρτημένης. Κανονικοί ελεύθεροι επαγγελματίες. Πακιστανοί κατά κύριο λόγο, αλλά και από το Μπαγκλαντές. Παλιότερα Αλβανοί και πολύ πιο πίσω, ίσως γύφτοι που ήταν και οι πρώτοι που αντελήφθησαν ότι τα φανάρια μπορεί να γεννούν υπεραξία.

Διαθέτουν εξειδικευμένα εργαλεία παραγωγής, όπως κουβάδες, βούρτσες για τα χοντρά και άλλα καθαριστικά εργαλεία για το στέγνωμα, πληρώνουν τον αέρα για το πόστο και το νοίκι σε κάποιον αυτο-αποκαλούμενο ιδιοκτήτη του, κάτοχο ανύπαρκτων τίτλων ιδιοκτησίας, που δεν αμφισβητούνται όμως από κανέναν στο χώρο, η χρέωση στους αποδέκτες των υπηρεσιών είναι με ελεύθερη ταρίφα και όχι υποχρεωτική και φυσικά δεν διαθέτουν ταμειακή μηχανή, ούτε κόβουν αποδείξεις.

Περιττό να αναφέρω ότι το είδος αυτό της εργασίας είναι εντελώς απαξιωμένο, όπως φαίνεται και από τον τρόμο που περικλείεται στην έκφραση «φοβάμαι μην καταλήξω στα φανάρια».

Τελευταία ανακάλυψα ότι η επαγγελματική αυτή κατηγορία κάθε άλλο παρά συμπαγής είναι, διότι πέρα από μια ιεραρχία που φυσιολογικά μπορεί να αναπτύσσεται στους κόλπους της, (ανάλογα με τη σημασία του πόστου και το ωράριο λειτουργίας του), διαθέτει και τους παρίες της, ανθρώπους δηλαδή οι οποίοι στερούνται και αυτών των ελάχιστων μέσων παραγωγής.

...........................

Η μικροκαμωμένη κοπέλα με το ξέθωρο βλέμμα, το γυρτό, ελαφρά προς τα μπρος, κεφάλι, ώστε το βλέμμα να παραμένει στραμμένο μονίμως προς τα κάτω, (ίσως από ντροπή, ίσως εσκεμμένα, από πρόθεση πρόκλησης οίκτου), που είδα προχτές στα Πατήσια, είχε ένα πανάκι μόνο και τίποτε άλλο. Πλησίαζε τα αυτοκίνητα σκυφτή και χαμηλοβλεπούσα, σαν κόρη ευσεβής που η τύχη τάφερε έτσι και ξέπεσε, σαν ψυχοκόρη ταπεινή με ελεϊνή αφέντρα που την πέταξε μια νύχτα άσπλαχνα στο δρόμο, ακουμπούσε το πανάκι της στα μπροστινά φώτα, έκανε τάχα πως τα ξεσκόνιζε, τόσο απαλά όμως, που ήταν σαν να τα χάιδευε, και μετά ερχόταν στο παράθυρο και με το βλέμμα στυλωμένο ζήταγε από τον οδηγό το αντίτιμο που θεωρούσε ότι της αναλογούσε, «10 λεπτά κυρία, 10 λεπτά».

Τόσα λίγα, που κανείς απ’ τα ανώτερα κλιμάκια του σιναφιού της, φαντάζομαι, δεν θα καταδεχόταν να απλώσει το χέρι και να πάρει. Το κορίτσι πήγαινε κι ερχόταν από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο, χωρίς ούτε κι αυτό το ελάχιστο να μπορεί εν τέλει να εισπράξει.

Σε μια χώρα, όπου η αγορά θηριωδών αυτοκινήτων συνεχίζει να μεγαλώνει, κάποιοι άνθρωποι πασχίζουν να επιβιώσουν μαζεύοντας 10λεπτα, ώστε να επιβεβαιώνουν στην πράξη τις στατιστικές που δείχνουν μια δίχως άλλο διεύρυνση των ανισοτήτων.