Το Εγωιστικό Blog-ίδιο

Σε σας τους συνεπείς και παθιασμένους blogger-άδες, flicker-άδες και YouTube-άδες σκοπεύω σήμερα ν’ απευθύνω κάποιες σημαντικές ερωτήσεις. Γιατί παιδιά μου σκοτώνεστε να γράφετε, να φωτογραφίζετε, να βιντεοσκοπείτε, να χάνετε τον ύπνο σας, τον χρόνο σας και την ψυχική σας ηρεμία;

Βγάζετε κανένα φράγκο απ’ αυτά;

Όχι!

Παραμελείτε άλλες πιθανές πηγές απόκτησης πρόσθετου εισοδήματος;

Ναι!

Τότε γιατί τα κάνετε όλα αυτά;

Την απάντηση την ξέρουμε όλοι μας, φυσικά κι έτσι δεν χρειάζεται να σπαταλήσω παραπάνω λέξεις για να την διατυπώσω και γραπτώς.

Τώρα θα κάνω την ερώτηση λιγάκι πιο σύνθετη. Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι οι αναρτήσεις σας, οι φωτογραφίες σας, τα βιντεάκια σας πάνε φυσέκι, κι ότι πριν καλά καλά προφτάσετε να τ’ ανεβάσετε, μιλούνια οι αναγνώστες συνωστίζονται από κάτω για να τα γευτούν και να τα κατεβάσουν.

Τι θα νοιώθατε;

Ικανοποίηση, είναι η πιο ακριβής λέξη για να περιγράψει το συναίσθημα.

Και ποια είναι η πιο φυσιολογική κίνηση μετά την αναγνώριση και την επακόλουθη ικανοποίηση; Θέλει και ρώτημα;

Η αύξηση του ρυθμού αναρτήσεων κειμένων, φωτογραφιών και βίντεο.

Είναι όπως και σε μια επιχείρηση. Όσο πιο πολύ σε ζήτηση βρίσκονται τα προϊόντα της, τόσο και επιταχύνεται η παραγωγή για να ικανοποιηθεί η ζήτηση. Στην περίπτωσή μας βέβαια, δεν μιλάμε για προϊόντα, αλλά για δημόσια αγαθά, εφ’ όσον τίθενται στη διάθεση του οποιοδήποτε αδιακρίτως και δωρεάν.

Ας πάρουμε τώρα την αντίθετη περίπτωση, όπου κανένας δεν δείχνει να συγκινείται απ’ την πραμάτεια σας και το πόστο σας στο διαδίκτυο πιάνει ν’ αραχνιάζει.

Ποια είναι πάλι η πιο φυσιολογική κίνηση;

Η αναστολή, ή ακόμα και η διακοπή των εργασιών.

Απ’ όλα όσα είπα προηγουμένως υπάρχει κάποιο απ’ αυτά που ν’ ακούγεται περίεργο και παράλογο; Νομίζω πως όχι. Όσα περιέγραψα αποτελούν λίγο-πολύ τις πιο λογικές και κοινές αντιδράσεις στις αντίστοιχες περιπτώσεις.

Κι όμως, κι όμως, όλα αυτά έπρεπε να αποδειχτούν, δηλαδή να μεταβούν σε καθεστώς ποσοτικοποίησης, να χτιστούν τα κατάλληλα μοντέλα και να επιλυθούν οι κατάλληλες εξισώσεις για να καταλήξουν, οι κ.κ. Bernardo, Huberman, Romero και Wu από το Social Computing Lab της Hewlett Packard, ότι

1. Η παραγωγικότητα που παρατηρείται σ’ αυτού του είδους τις δραστηριότητες (συγκεκριμένα, πρόκειται για στοιχεία που αντλήσανε από το YouTube) έχει ισχυρή θετική εξάρτηση από την προσοχή των άλλων, με συνέπεια η έλλειψη προσοχής να μεταφράζεται σε ελάττωση των αναρτήσεων, έως και τον μηδενισμό τους, (Μεγάλη φιλοσοφία).

2. αυτοί που αναρτούν υλικό στο διαδίκτυο τείνουν να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με τους άλλους όταν έχουν χαμηλή επισκεψιμότητα, ενώ δεν κάνουν κανενός είδους σύγκριση όταν το στέκι τους φυσάει, κατάσταση που τους επιτρέπει, φυσικά να αισθάνονται κάπως σαν βασιλιάδες. Και

3. με το να επιζητούν την προσοχή των άλλων σαν ανταμοιβή, μετατρέπουν τα προϊόντα τους από Δημόσια σε Ιδιωτικά, εξ ου και το συμπέρασμά τους περί εγωιστών blogg-ers, Flicker-ers, YouTube-ers.

Λέτε να πρόκειται, προσθέτω εγώ, περί ενός νέου γονιδίου, του blog-ιδίου, το οποίο να ευθύνεται για την περίεργη αυτή συμπεριφορά των φορέων του; Άκου να μας πούνε και εγωιστές; Σε λίγο θα μας πούνε και μαλάκες!

Παρεμπιπτόντως το πιο χρήσιμο στοιχείο που συγκράτησα απ’ αυτή την εργασία είναι ότι το YouTube από μόνο του τραβάει το 20% της http κυκλοφορίας, ή το 10% όλης της ιντερνετικής κυκλοφορίας. Εντυπωσιακό!

Θα τελειώσω, αναφερόμενη στον Άγγλο φιλόσοφο Bernard Russell, ο οποίος αφιέρωσε αρκετή φαιά ουσία και δαπάνησε αρκετές σελίδες στο έργο του Principia Mathematica, (μαζί με τον Alfred North Whitehead), για ν’ αποδείξει ρητά ότι το 1 προστιθέμενο στο 1 δίνει πάντα, μα πάντα 2!


Το άρθρο ολόκληρο μπορείτε να το πάρετε από το τεύχος 4 Oκτωβρίου του NewScientist.