Ολίγα περί των Δελτίων των 8.

Οι λόγοι που η τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική μας κάνουν πολλές φορές να εξαγριωνόμαστε είναι πολλοί. Ο καθένας μας έχει και τον δικό του και δεν θα δώσω άδικο σε κανέναν, όποιες αιτίες και να προβάλλει.

Τα δελτία ειδήσεων ειδικά, λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος από τη συνολική δυσαρέσκεια, εξ αιτίας του τρόπου που παρουσιάζουν τις ειδήσεις, εξ αιτίας του τρόπου που επιλέγουν αυτά τα οποία συνιστούν είδηση και εξ αιτίας της ανεπάρκειας ή της έξωθεν κακής μαρτυρίας αυτών που τις εκφωνούν και τις σχολιάζουν.

Μου κάνει τρομερή εντύπωση, πως όλα τα γεγονότα, (τα 10, 15, όσα είναι τέλος πάντων), που επιλέγονται να παρουσιαστούν στα δελτία ειδήσεων της βραδινής ζώνης είναι εντελώς πανομοιότυπα, σε όποιο κανάλι και να σταθείς. Αυτό, ως ένα βαθμό, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, μιας και κάθε μέρα συμβαίνουν γεγονότα, που είναι όντως σημαντικά και τα οποία δεν θα ήταν δυνατόν να αποσιωπηθούν, αλλά παράλληλα, η ίδια απελπιστική ομοιομορφία απλώνεται και σε γεγονότα δευτερευούσης και τριτευούσης σημασίας, όπως, για παράδειγμα, το μικρό ελεφαντάκι που έχασε τη μαμά του, πράγμα που σε κάνει πολλές φορές να αναρωτιέσαι αν υπάρχει ένα υπερκείμενο κεντρικό γραφείο διαχείρισης πληροφοριών, που αποφασίζει τι συνιστά είδηση και τι όχι, και το οποίο εκ των πραγμάτων καταλήγει να στραγγαλίζει κάθε περίπτωση αυτενέργειας και αυτόνομης επιλογής. Η ανυπαρξία, προφανώς, ενός τέτοιου κεντρικού σχεδιασμού, κάνει το πρόβλημα ακόμα πιο περίπλοκο, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ την αιτία που θα δικαιολογούσε αυτή την τόσο επίμονη ομοιομορφία.

Το μόνο δελτίο ειδήσεων, που «τολμά» και ξεφεύγει, φλερτάροντας επικίνδυνα με το σουρεαλισμό, είναι το εναλλακτικό δελτίο του Star. Η ακραία όμως, αυτή εκδοχή του διαφορετικού, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να επικυρώνει τα υπόλοιπα straight δελτία, που εξ αιτίας αυτής της κραυγαλέας αντίθεσης εμφανίζονται ως οι περίοπτοι θεματοφύλακες του ορθού.

Για την ετεροβαρή παρουσίαση των γεγονότων που συμβαίνουν στην ενδοχώρα και τον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, έχουν γραφτεί πολλά, όπως και πολλοί εμίλησαν περί απομονωτισμού, κοντοφθαλμίας, εγχώριας κοπρολαγνείας, και ασφυκτικού αυτο-εναγκαλισμού.

Τα δελτία, εδώ και καιρό έχουν πάρει τη θέση ψυχαγωγικής εκπομπής, καθώς αποτελούν μια βραδινή εκδοχή των ανάλογων πρωινών και μεσημεριανών εκπομπών, όπου διάφοροι επαΐοντες και μη, μπαινοβγαίνουν για να καταθέσουν τον πόνο τους, να ψυχαναλυθούν και να ψυχαναλύσουν, να κλάψουν, να αναθεματίσουν, να αναγνωριστούν, να προβληθούν, ή ακόμα πιο πιθανό, να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Η ανάγκη να βολευτούν σε στενά χρονικά πλαίσια, όλοι αυτοί οι περιπλανώμενοι επισκέπτες, οι δήθεν διαφωτιστές, όπως και ο ολοένα διογκούμενος εσμός τηλεαστέρων δημοσιογράφων, που η μοίρα τάφερε να στερούνται προσωρινώς, αυτόνομου και ιδιωτικού καπετανάτου, έχουν συντελέσει στην σημαντική χρονική τους επιμήκυνσή. Επειδή, ψυχαγωγική εκπομπή χωρίς συναίσθημα δεν είναι δυνατόν να σταθεί, ρεπόρτερς και παρουσιαστές κάθε βράδυ επιδίδονται σε ένα σκληρό αγώνα επίδειξης του δραματικού τους ταλέντου.

Η παρουσίαση των ειδήσεων, χρόνια τώρα, από τα ίδια και τα ίδια ανακυκλούμενα πρόσωπα, τα οποία, λόγω της χρόνιας πλέον έκθεσής τους στο κουρμπέτι και της αναντίρρητης συμμετοχής τους στο αλισβερίσι των συγκροτημάτων και των συμφερόντων, έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, έχουν συντελέσει ώστε οι ειδήσεις να μην αναγιγνώσκονται απ’ ευθείας από τους τηλεθεατές, σύμφωνα με αυτό που αποκαλύπτεται, αλλά εμμέσως, από αυτό που βρίσκεται πίσω από τις γραμμές και το οποίο αποκρύπτεται. Στη διαιώνιση της αναξιοπιστίας δε, συμβάλλουν τα μέγιστα και αυτοί οι οποίοι διοχετεύουν τις ειδήσεις στα δελτία. Έτσι, τόσο οι παρουσιαστές όσο και οι τηλεθεατές επιδίδονται κάθε βράδυ σε αγώνες αποκρυπτογράφησης και εικασιών, μειώνοντας έτσι, τον κύκλο εργασίας των καφετζούδων.

Αυτό όμως που με πειράζει κάθε βράδυ πιο πολύ, όχι μόνο στα δελτία, αλλά και στα διάφορα πάνελ που στήνονται μετά, για να χωρέσουν αυτούς που δεν χώρεσαν την προηγούμενη ώρα, είναι η ασυδοσία των συμμετεχόντων να εκστομίζουν αβίαστα ό,τι θέλουν, χωρίς να υπάρχει ούτε ένας συγκροτημένος συντονιστής με τα απαιτούμενα κότσια να τους αποστομώσει, να απαιτήσει απ’ αυτούς, με κατάλληλες ερωτήσεις, τουλάχιστον λογική συνέπεια και αληθοφάνεια στα λεγόμενά τους, να εκμαιεύσει ένα συμπέρασμα, μια καθαρή πρόταση, μια ολοκληρωμένη άποψη, διαιωνίζοντας έτσι την ίδια ασάφεια, θολούρα, μεγαλοστομία, κενότητα, αποσπασματικότητα και υπεκφυγή που υπάρχει και σε όλο το φάσμα του κοινωνικού και πολιτικού βίου.

Το αποτέλεσμα είναι τόσο η ενημέρωση όσο και οι μετέπειτα "αναλύσεις" να έχουν χάσει πια το νόημά τους. Απορώ, γιατί καθόμαστε ακόμα και τους βλέπουμε και τους νομιμοποιούμε.