Μετά το hype...

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ένα βαρύ σύννεφο πλήξης να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Μια βαρεμάρα θαρρείς κι έχει απλωθεί από την μια άκρη της χώρας στην άλλη. Μια βαρεμάρα που μοιάζει με κατάθλιψη, τίποτε το σοβαρό βεβαίως που να μας ανησυχεί, απλώς δείχνει να έχει τα ίδια συμπτώματα όπως μετά από μια μεγάλη γιορτή, που το ξεκίνημά της ήταν φορτωμένο προσδοκίες, αλλά το τελείωμα αποδείχτηκε τζούφιο και φτωχό. Όπως σε μια κακή ταινία, που αφού ο σκηνοθέτης κάνει το πάν να μας ανεβάσει τους σφυγμούς και την αδρεναλίνη, στο τέλος μας εγκαταλείπει κάπου ψηλά, ξεχνώντας, ή αποτυγχάνοντας, από ατζαμοσύνη συνήθως, να φέρει την κάθαρση που οφείλει, ώστε το στομάχι να χαλαρώσει από το δίωρο σφίξιμο.

Οι τελευταίοι δυο μήνες ήταν όντως φορτωμένοι από πρωτόγνωρες συγκινήσεις. Είχαμε τις θεαματικές πτώσεις των κολοσσών, με τον ένα να κατακρημνίζεται μετά τον άλλον, φαντάζομαι σαν τους τεράστιους όγκους πάγου που αποκολλώνται και κατακρημνίζονται με πάταγο στις θάλασσες της Αρκτικής. Κάθε μέρα και νέο θρίλερ. Στοιχήματα, αγωνία, για το ποιος θα είχε σειρά την επομένη, μέρες γεμάτες απόλαυση, μιας και το θρίλερ παιζόταν μακριά από μας, στις σκοτεινές αίθουσες ούτε καν της Αμερικής, αλλά στα πολυτελή multiplex της Wall street.

Το hype των καταρρεύσεων πυροδότησε κάποιες παλιές φαντασιώσεις για το τέλος του καπιταλισμού και τα παρεμφερή, έπεσαν αναλύσεις επί αναλύσεων, και όλοι την βγάζαμε στημένοι στις γωνιές μπας και γίνει καμιά έφοδος σε τίποτα χειμερινά ανάκτορα και δεν προλάβουμε να τραβήξουμε ούτε ένα βίντεο για να θυμόμαστε το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.

Μετά, είχαμε την κούρσα του Ομπάμα. Τρέχαμε από πίστα σε πίστα, από γκραν-πρι σε γκραν-πρι, κι εδώ τα στοιχήματα πέφτανε βροχή, τον συμπαθήσαμε τον άνθρωπο, τον συντρέξαμε το βράδυ στις προσευχές μας. Αλλά, κι αυτό το ράλι μάς τέλειωσε. Ηρέμησαν τα πνεύματα, κι ο κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του. Οι κατεργάρηδες της Αμερικής βεβαίως.

Γιατί εδώ σε μας, άρχισε ένα καινούργιο σήριαλ: το Βατοπέδι. Τι αγωνία κι αυτή! Μας πρήξανε τα συκώτια μέχρι να μας αδειάζουν τη γωνιά Ρουσόπουλοι και Βουλγαράκηδες, στην αρχή φάνηκε τα γεγονότα να τρέχουν καταιγιστικά, άναψαν τα αίματα με κάτι χορεύτριες, σπαθιά και DVD-ιά, αρχίσαμε να ορεγόμαστε τα χειρότερα, μα πάλι στο τέλος μείναμε προδομένοι. Η κατηφόρα σταμάτησε ως εκεί, τίποτε καινούργιο δεν βγήκε στη φόρα και μετά άρχισε πάλι η πλήξη να μας τυλίγει θανάσιμα.

Εν τω μεταξύ, τη στήσαμε και πάλι στις γωνιές περιμένοντας την επιδημία της κρίσης να περάσει απ’ το κατώφλι μας, γιατί δεν μπορείς έτσι απότομα να αφήσεις την αδρεναλίνη να σου φύγει. Θα σε πάρει κι ο διάολος μαζί. Το λένε, άλλωστε 15 ψυχίατροι και υπερδιπλάσιοι ψυχολόγοι. Να, τα πρώτα σημάδια έλεγε ο ένας, δεν είναι αυτά σημάδια έλεγε ο άλλος. Είναι; δεν είναι; Ακόμα να καταλήξουμε. Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να την κάνουν υπερπαραγωγή, αλλά δεν τους πολυέβγαινε, καμιά εταιρία δεν φάνηκε να πτωχεύει, καμιά τράπεζα να τινάζεται στον αέρα, για τον κάθε πικραμένο να χαρεί, το υποτονικό κλίμα ξαναγύρισε, οι καναλάρχες είναι φανερό ότι κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να ξαναζωντανέψουν το ενδιαφέρον μας, αλλά εις μάτην, με δευτεράντζες δεν πας πολύ μακριά, η Πάνια και ο Καρβέλας έχουν μικρή εμβέλεια στο χρόνο, μια δυο μέρες το πολύ, μετά άντε πάλι στη γύρα για άλλη τροφή να ταΐσεις τα ζωντανά που λυσσούν για Νέα και συγκινήσεις.

Και το χειρότερο, έρχονται και Χριστούγεννα. Μην περιμένετε τίποτε το συνταρακτικό. Όλα θα τα καταπιεί η μάχη της γαλοπούλας και της ντομάτας. Με λίγη τύχη μπορεί να παίξει και το μαρούλι. Άντε και κανένα μπινελίκι στη Βαρβάκειο την παραμονή.
Και μεις, το αδηφάγο πλήθος, πώς θα πορευτούμε μετά τόσο καιρό χωρίς βαρβάρους;