Η πρόσφατη είδηση ότι στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας η θνησιμότητα στην εντατική είναι κατά πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με το γενικώς αποδεκτό, γεγονός που αποδίδεται στην μειωμένη ανταπόκριση του οργανισμού του ασθενούς στα αντιβιοτικά, έρχεται ακριβώς στην ώρα που η κυβέρνηση έχει, ορθώς, ξεκινήσει εκστρατεία πληροφόρησης για τους κινδύνους από την άλογη και άσκοπη χρήση τους.
Αν θελήσουμε να ρωτήσουμε, γιατί βρε παιδί μου, η χρήση των αντιβιοτικών είναι τόσο διαδεδομένη στη χώρα μας, και αν αποφασίσουμε, λόγω αλληλεγγύης, να απαλλάξουμε τις μαμάδες που πιέζουν τους γιατρούς, από την ενοχή, τότε δεν μπορεί παρά να την αναζητήσουμε στο άλλος σκέλος της υπευθυνότητας, που είναι οι γιατροί. Και εδώ, υπάρχουν σοβαρότατες υπόνοιες ότι η επιλογή μας αυτή είναι και η μόνη ορθή.
Για τη ληστεία των ταμείων και τη σύμπραξη των γιατρών με τις φαρμακοβιομηχανίες στην Ελλάδα υπάρχει στην Ελευθεροτυπία της 29/11/2008 το πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο του Ι. Παπαδόπουλου, τ. αναπληρωτή καθηγητή Ιατρικής. Και μόνο από την εξωφρενική αύξηση την τελευταία οκταετία, της κατανάλωσης φαρμάκων για δερματικές παθήσεις κατά 416%, για καρδιολογικά προβλήματα κατά 236%, και για αντικαταθλιπτικά κατά 515% μπορεί κανείς να καταλάβει το μέγεθος της σύμπραξης και της διαφθοράς.
Το θέμα μου όμως δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Αμερική και συγκεκριμένα η εκτεταμένη review “Drug Companies and Doctors: A Story of Corruption”, της Marcia Angell, η οποία δημοσιεύτηκε στους New York Review of Books, στις 15 Ιανουαρίου 2009. Η συγγραφέας, γιατρός και η ίδια, παρουσιάζει τρία βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στην Αμερική και τα οποία πραγματεύονται, με πληθώρα στοιχείων από υποθέσεις που έφτασαν στη δικαιοσύνη, τους οικονομικούς δεσμούς ανάμεσα στις φαρμακοβιομηχανίες και τους γιατρούς, όχι αυτούς της γειτονιάς μας, αλλά τους ακαδημαϊκούς γιατρούς, τους καθηγητές και διευθυντές ιατρικών σχολών μεγάλων και ευυπόληπτων πανεπιστημίων, όπως Harvard, Stanford, Brown, Emory κ.α.
Αν θελήσουμε να ρωτήσουμε, γιατί βρε παιδί μου, η χρήση των αντιβιοτικών είναι τόσο διαδεδομένη στη χώρα μας, και αν αποφασίσουμε, λόγω αλληλεγγύης, να απαλλάξουμε τις μαμάδες που πιέζουν τους γιατρούς, από την ενοχή, τότε δεν μπορεί παρά να την αναζητήσουμε στο άλλος σκέλος της υπευθυνότητας, που είναι οι γιατροί. Και εδώ, υπάρχουν σοβαρότατες υπόνοιες ότι η επιλογή μας αυτή είναι και η μόνη ορθή.
Για τη ληστεία των ταμείων και τη σύμπραξη των γιατρών με τις φαρμακοβιομηχανίες στην Ελλάδα υπάρχει στην Ελευθεροτυπία της 29/11/2008 το πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο του Ι. Παπαδόπουλου, τ. αναπληρωτή καθηγητή Ιατρικής. Και μόνο από την εξωφρενική αύξηση την τελευταία οκταετία, της κατανάλωσης φαρμάκων για δερματικές παθήσεις κατά 416%, για καρδιολογικά προβλήματα κατά 236%, και για αντικαταθλιπτικά κατά 515% μπορεί κανείς να καταλάβει το μέγεθος της σύμπραξης και της διαφθοράς.
Το θέμα μου όμως δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Αμερική και συγκεκριμένα η εκτεταμένη review “Drug Companies and Doctors: A Story of Corruption”, της Marcia Angell, η οποία δημοσιεύτηκε στους New York Review of Books, στις 15 Ιανουαρίου 2009. Η συγγραφέας, γιατρός και η ίδια, παρουσιάζει τρία βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στην Αμερική και τα οποία πραγματεύονται, με πληθώρα στοιχείων από υποθέσεις που έφτασαν στη δικαιοσύνη, τους οικονομικούς δεσμούς ανάμεσα στις φαρμακοβιομηχανίες και τους γιατρούς, όχι αυτούς της γειτονιάς μας, αλλά τους ακαδημαϊκούς γιατρούς, τους καθηγητές και διευθυντές ιατρικών σχολών μεγάλων και ευυπόληπτων πανεπιστημίων, όπως Harvard, Stanford, Brown, Emory κ.α.
Σε τι συνίστανται οι δοσοληψίες;
Είναι γνωστό ότι, όπως και εδώ, τα έξοδα εκπαίδευσης και ενημέρωσης των γιατρών, μέσω κυρίως συνεδρίων, τα αναλαμβάνουν οι φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες όπως ορίζει ο νόμος δεν επιτρέπεται να ζητούν ανταλλάγματα από τους ευνοηθέντες για τις υπηρεσίες που τους παρασχέθηκαν. Επειδή όμως οι φαρμακοβιομηχανίες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, ουδείς περιμένει οι νόμοι αυτοί να τηρούνται. Το πιο κοινό από τα ανταλλάγματα είναι η ευνοϊκή διάθεση που αναμένεται να δείξουν οι γιατροί κατά τη συνταγογράφηση προς τα φαρμακευτικά προϊόντα της συγκεκριμένης φιλεύσπλαχνης εταιρίας. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι γιατροί παίρνουν δώρα ή και χρήματα (υπάρχει συγκεκριμένος τιμοκατάλογος για τα ποσοστά που δικαιούται κάθε γιατρός ανάλογα με τον αριθμό των συνταγογραφήσεων), προσλαμβάνονται σαν σύμβουλοι, δίνουν διαλέξεις όχι με το αζημίωτο σε συνέδρια που οργανώνουν οι ίδιες οι εταιρίες, ή μπαίνουν σαν συγγραφείς σε επιστημονικά άρθρα που γράφουν οι φαρμακευτικές εταιρίες-πάτρωνες, ενώ στην πραγματικότητα η μόνη τους συμβολή είναι να παρέχουν τους ασθενείς στους οποίους και θα γίνουν οι δοκιμές των νέων φαρμάκων.
Αυτό είναι το ένα σκέλος το οποίο είναι και το αμέσως κατανοητό. Υπάρχουν όμως άλλα, πολύ σημαντικότερα διακυβεύματα και πολύ χειρότερα παρασκήνια.
Τέτοια παραδείγματα είναι:
1. οι κλινικές δοκιμές που απαιτούνται πριν ένα καινούργιο φάρμακο πάρει άδεια να κυκλοφορήσει στην αγορά,
2. η χρηματοδότηση ερευνών που σχετίζονται με συγκεκριμένα φάρμακα μιας φαρμακοβιομηχανίας σε πανεπιστημιακά τμήματα,
3. η προώθηση ενός καινούργιου φαρμάκου και το άνοιγμα «καινούργιων αγορών».
Σε όλες τις προηγούμενες λειτουργίες υπάρχει ισχυρή διαμεσολάβηση από πανεπιστήμια τα οποία εξαργυρώνουν το κύρος τους έναντι αδράς αμοιβής. Μέρος της αμοιβής αυτής αποδίδεται «νόμιμα» στο πανεπιστήμιο, το μεγαλύτερο δε κομμάτι της πηγαίνει στις τσέπες των επικεφαλής κυρίως των ερευνητικών προγραμμάτων.
Οι όποιες δωρεές ή εξυπηρετήσεις κάνουν οι φαρμακοβιομηχανίες στα πανεπιστήμια δεν γίνονται φυσικά με το αζημίωτο. Ανάμεσα στις δωρεές μπορεί να είναι ακόμα και η ίδρυση και χρηματοδότηση νέων τμημάτων σε ιατρικές σχολές. Το ύψος δε των χρηματοδοτήσεων της φαρμακοβιομηχανίας, βασικά των εννέα μεγαλυτέρων, στους γιατρούς συνολικά της Αμερικής εκτιμάται ότι ανέρχεται κατ’ έτος σε δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια! Με τα χρήματα αυτά, όπως είναι φυσικό, ο κλάδος έχει αποκτήσει αρκετό έλεγχο στον τρόπο που τα πανεπιστήμια και οι γιατροί χειρίζονται τα προϊόντα του.
Πριν από μερικές δεκαετίες το αλισβερίσι με τις ιατρικές σχολές ήταν αρκετά περιορισμένο. Σήμερα όμως, με την κατάρρευση κάθε ηθικής αντίστασης, εκτιμάται ότι τα 2/3 των πανεπιστημιακών ιατρών κατέχουν μετοχές σε φαρμακοβιομηχανίες για λογαριασμό των οποίων διενεργούν έρευνες σε φάρμακα, ότι τα 2/3 επίσης λαμβάνουν χρηματικές αμοιβές από το πανεπιστήμιο για έρευνές τους που αφορούν φαρμακοβιομηχανίες, ενώ ένα 3/5 λαμβάνει απευθείας προσωπική αμοιβή. Επειδή, όποιος έχει το γένι έχει και το χτένι, οι φαρμακοβιομηχανίες, σαν χρηματοδότες των ιατρικών σχολών, αποκτούν κάθε δικαίωμα να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στον τρόπο που διεξάγονται οι έρευνες. Με τον τρόπο αυτό μπορούν εύκολα να κατευθύνουν τα αποτελέσματα ώστε τα προϊόντα τους να φαίνονται καλύτερα και πιο ασφαλή απ’ ότι πραγματικά είναι.
Ένα φάρμακο παίρνει άδεια κυκλοφορίας εφ’ όσον περάσει τέσσερα στάδια κλινικών δοκιμών με εθελοντές ασθενείς τους οποίους παρέχουν οι εμπλεκόμενες ιατρικές σχολές, στην πραγματικότητα όμως αρκούν μόνο δύο.
Τι γίνεται όμως με τις κλινικές δοκιμές και πόσο αξιόπιστες είναι τελικά;
Ένα από τα αρνητικά της ιστορίας, είναι ότι τα αποτελέσματά τους από το υπό εξέταση φάρμακο συγκρίνονται με placebo και όχι με άλλα ομοειδή φάρμακα που ήδη κυκλοφορούν στο εμπόριο. Έτσι, ουδείς γνωρίζει αν όντως είναι καλύτερα από τα παλαιά. Μια έρευνα ανάμεσα σε αρνητικά αδημοσίευτα αποτελέσματα κλινικών δοκιμών, απέδειξε ότι τα πιο δημοφιλή αντικαταθλιπτικά της Αμερικής, Prozac, Paxil, Zoloft, Celexa, Serzone και Effexor, δεν ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματικά απ’ ότι ένα placebo. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το Prozac κυκλοφορεί με άλλη ονομασία, νομίζω Ladoze.
Επίσης, στις δημοσιεύσεις που προκύπτουν από τις κλινικές δοκιμές αναγράφονται μόνο τα θετικά αποτελέσματα, ενώ αποκρύπτονται οι αποτυχίες τους, που μπορεί να είναι σοβαρότερες και περισσότερες. Από την άλλη μεριά δεν είναι ασυνήθιστο στα σχετικά άρθρα να δίνεται βάρος σε ένα δευτερεύον καλό αποτέλεσμα και να μετατίθεται το κέντρο βάρους μακριά από την πάθηση για την οποία υποτίθεται ότι το φάρμακο αυτό έχει σχεδιαστεί.
Σαν παράδειγμα αναφέρεται η ιστορία του πώς ο βρετανικός γίγαντας Glaxo Smith Kline έθαψε όλες τις έρευνες που αποδείκνυαν ότι το πολύ διαδεδομένο αντικαταθλιπτικό Paxil, ήταν αναποτελεσματικό και πιθανόν επιζήμιο σε παιδιά και εφήβους. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια με κύριους κατηγορούμενους ανάμεσα στους άλλους και το πανεπιστήμιο Brown, (της Ivy League παρακαλώ), του οποίου ο πρύτανης είχε λάβει το 1998 αμοιβή 500,000 δολάρια για συμβουλευτικές υπηρεσίες. Η υπόθεση διευθετήθηκε τελικά με την Glaxo Smith Kline να υποχρεωθεί να πληρώσει πρόστιμο γύρω στα 2.5 εκατομμύρια δολάρια, ποσό μηδαμινό μπροστά στα κέρδη που αποκόμισε από την πώληση του εν λόγω φαρμάκου και τα οποία ανέρχονταν σε αρκετά δισεκατομμύρια.
Είναι αρκετά συνηθισμένο τα αποτελέσματα των κλινικών δοκιμών να «πειράζονται» με τέτοιο τρόπο, ώστε να ευνοούν το φάρμακο του χρηματοδότη. Κι αυτό γίνεται έμμεσα με διάφορους τρόπους. Φερ’ ειπείν φάρμακο που προορίζεται για παθήσεις μεγάλων ηλικιών, να δίνεται σε εθελοντές μικρότερης ηλικίας, στους οποίους αναμένεται να έχει καλύτερα αποτελέσματα και λιγότερες παρενέργειες. Ή να αλλάζει η δοσολογία σε σχέση με αυτή που τελικά θα κυκλοφορήσει.
Επίσης, εκτός από τα πανεπιστήμια ούτε και το FDA (Food and Drug Administration) ο κατ’ εξοχήν κρατικός θεσμός για την αδειοδότηση νέων φαρμάκων, κατόρθωσε να παραμείνει εκτός διαπλοκής. Έρευνα έδειξε ότι το 1/3 από μέλη ανάλογων συμβουλίων είχαν άμεση οικονομική σχέση με φαρμακοβιομηχανίες. Επίσης το 2004 συστάθηκε εθνική επιτροπή με στόχο την καταπολέμηση της υψηλής χοληστερίνης. Αποδείχθηκε ότι τα 8 στα 9 μέλη είχαν οικονομικές δοσοληψίες με τις φαρμακοβιομηχανίες που παρασκεύαζαν τα ανάλογα φάρμακα.
Επέκταση της Αγοράς ειδικά αυτής των ψυχικών παθήσεων.
Πριν από μερικές δεκαετίες το αλισβερίσι με τις ιατρικές σχολές ήταν αρκετά περιορισμένο. Σήμερα όμως, με την κατάρρευση κάθε ηθικής αντίστασης, εκτιμάται ότι τα 2/3 των πανεπιστημιακών ιατρών κατέχουν μετοχές σε φαρμακοβιομηχανίες για λογαριασμό των οποίων διενεργούν έρευνες σε φάρμακα, ότι τα 2/3 επίσης λαμβάνουν χρηματικές αμοιβές από το πανεπιστήμιο για έρευνές τους που αφορούν φαρμακοβιομηχανίες, ενώ ένα 3/5 λαμβάνει απευθείας προσωπική αμοιβή. Επειδή, όποιος έχει το γένι έχει και το χτένι, οι φαρμακοβιομηχανίες, σαν χρηματοδότες των ιατρικών σχολών, αποκτούν κάθε δικαίωμα να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στον τρόπο που διεξάγονται οι έρευνες. Με τον τρόπο αυτό μπορούν εύκολα να κατευθύνουν τα αποτελέσματα ώστε τα προϊόντα τους να φαίνονται καλύτερα και πιο ασφαλή απ’ ότι πραγματικά είναι.
Ένα φάρμακο παίρνει άδεια κυκλοφορίας εφ’ όσον περάσει τέσσερα στάδια κλινικών δοκιμών με εθελοντές ασθενείς τους οποίους παρέχουν οι εμπλεκόμενες ιατρικές σχολές, στην πραγματικότητα όμως αρκούν μόνο δύο.
Τι γίνεται όμως με τις κλινικές δοκιμές και πόσο αξιόπιστες είναι τελικά;
Ένα από τα αρνητικά της ιστορίας, είναι ότι τα αποτελέσματά τους από το υπό εξέταση φάρμακο συγκρίνονται με placebo και όχι με άλλα ομοειδή φάρμακα που ήδη κυκλοφορούν στο εμπόριο. Έτσι, ουδείς γνωρίζει αν όντως είναι καλύτερα από τα παλαιά. Μια έρευνα ανάμεσα σε αρνητικά αδημοσίευτα αποτελέσματα κλινικών δοκιμών, απέδειξε ότι τα πιο δημοφιλή αντικαταθλιπτικά της Αμερικής, Prozac, Paxil, Zoloft, Celexa, Serzone και Effexor, δεν ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματικά απ’ ότι ένα placebo. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το Prozac κυκλοφορεί με άλλη ονομασία, νομίζω Ladoze.
Επίσης, στις δημοσιεύσεις που προκύπτουν από τις κλινικές δοκιμές αναγράφονται μόνο τα θετικά αποτελέσματα, ενώ αποκρύπτονται οι αποτυχίες τους, που μπορεί να είναι σοβαρότερες και περισσότερες. Από την άλλη μεριά δεν είναι ασυνήθιστο στα σχετικά άρθρα να δίνεται βάρος σε ένα δευτερεύον καλό αποτέλεσμα και να μετατίθεται το κέντρο βάρους μακριά από την πάθηση για την οποία υποτίθεται ότι το φάρμακο αυτό έχει σχεδιαστεί.
Σαν παράδειγμα αναφέρεται η ιστορία του πώς ο βρετανικός γίγαντας Glaxo Smith Kline έθαψε όλες τις έρευνες που αποδείκνυαν ότι το πολύ διαδεδομένο αντικαταθλιπτικό Paxil, ήταν αναποτελεσματικό και πιθανόν επιζήμιο σε παιδιά και εφήβους. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια με κύριους κατηγορούμενους ανάμεσα στους άλλους και το πανεπιστήμιο Brown, (της Ivy League παρακαλώ), του οποίου ο πρύτανης είχε λάβει το 1998 αμοιβή 500,000 δολάρια για συμβουλευτικές υπηρεσίες. Η υπόθεση διευθετήθηκε τελικά με την Glaxo Smith Kline να υποχρεωθεί να πληρώσει πρόστιμο γύρω στα 2.5 εκατομμύρια δολάρια, ποσό μηδαμινό μπροστά στα κέρδη που αποκόμισε από την πώληση του εν λόγω φαρμάκου και τα οποία ανέρχονταν σε αρκετά δισεκατομμύρια.
Είναι αρκετά συνηθισμένο τα αποτελέσματα των κλινικών δοκιμών να «πειράζονται» με τέτοιο τρόπο, ώστε να ευνοούν το φάρμακο του χρηματοδότη. Κι αυτό γίνεται έμμεσα με διάφορους τρόπους. Φερ’ ειπείν φάρμακο που προορίζεται για παθήσεις μεγάλων ηλικιών, να δίνεται σε εθελοντές μικρότερης ηλικίας, στους οποίους αναμένεται να έχει καλύτερα αποτελέσματα και λιγότερες παρενέργειες. Ή να αλλάζει η δοσολογία σε σχέση με αυτή που τελικά θα κυκλοφορήσει.
Επίσης, εκτός από τα πανεπιστήμια ούτε και το FDA (Food and Drug Administration) ο κατ’ εξοχήν κρατικός θεσμός για την αδειοδότηση νέων φαρμάκων, κατόρθωσε να παραμείνει εκτός διαπλοκής. Έρευνα έδειξε ότι το 1/3 από μέλη ανάλογων συμβουλίων είχαν άμεση οικονομική σχέση με φαρμακοβιομηχανίες. Επίσης το 2004 συστάθηκε εθνική επιτροπή με στόχο την καταπολέμηση της υψηλής χοληστερίνης. Αποδείχθηκε ότι τα 8 στα 9 μέλη είχαν οικονομικές δοσοληψίες με τις φαρμακοβιομηχανίες που παρασκεύαζαν τα ανάλογα φάρμακα.
Επέκταση της Αγοράς ειδικά αυτής των ψυχικών παθήσεων.
Κάποτε, το 1952 το βιβλίο όπου αναγράφονταν οι ψυχικές παθήσεις, (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) (DSM-I) είχε κάποιες λίγες σελίδες. Σήμερα, στην τελευταία του έκδοση (DSM-IV) αριθμεί 943 σελίδες, αποτέλεσμα της καταχώρησης όλο και περισσότερων κανονικών ψυχικών διαθέσεων ως διαταραχών. Και αυτό δεν είναι τόσο ανώδυνο μιας και το εν λόγω βιβλίο αποτελεί αναφορά για δικαστήρια, σχολεία, ασφαλιστικές εταιρίες, γιατρούς κ.λ.π. Η δε διόγκωσή του είναι αποτέλεσμα περίπλοκων σχέσεων μεταξύ ακαδημαϊκών και φαρμακοβιομηχανίας, οι οποίες με τον τρόπο αυτό διευρύνουν παλαιές αλλά και δημιουργούν νέες αγορές. Οι δε ακαδημαϊκοί με το κύρος που διαθέτουν μπορούν εύκολα να εφευρίσκουν και να επικυρώνουν νέες ασθένειες, δίνοντάς τους μάλιστα και βαρύγδουπα ονόματα. Και τι πιο πρόσφορο από τις ψυχικές παθήσεις, στις οποίες η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πάθηση και την κανονικότητα δεν είναι και με τόση μεγάλη σαφήνεια χαραγμένη.
Λαμβάνοντας λοιπόν, υπ’ όψιν μας αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο χώρο της ψυχιατρικής, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αντί να βρίσκονται φάρμακα για μια πάθηση, το πιο πιθανό είναι να εφευρίσκονται παθήσεις για φάρμακα που έχουν ήδη παρασκευαστεί.
Με όλα αυτά και με κείνα και με όσα ακόμα δεν έχουμε πει, θα θέλαμε να κλείσουμε αυτό το κείμενο, παραθέτοντας το παράπονο του Christopher Lane, εκδότη για μια εικοσαετία του ιατρικού περιοδικού The New England Journal of Medicine, ότι δυστυχώς δεν είναι πια δυνατόν να δίνουμε μεγάλη πίστη στα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών, ούτε μπορούμε να εμπιστευόμαστε την κρίση γιατρών και δη μεγαλογιατρών, ή τις παραινέσεις ιατρικών οδηγιών.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η κακή ή ιδιοτελής άσκηση της ιατρικής, με την εκτεταμένη συνταγογράφηση και την προώθηση νέων και πανάκριβων, αμφιβόλου όμως αποτελεσματικότητας φαρμάκων, έχει στρέψει πολύ κόσμο σε εναλλακτικές πρακτικές, όπου εκεί αντί για διαφθορά κυριαρχεί ο τσαρλατανισμός.
Αλλά για τα εναλλακτικά, σε άλλο σημείωμα.
Υ.Γ. Οι τίτλοι των τριών βιβλίων, τα οποία και έδωσαν το υλικό για τη review της Marcia Angell, δίνονται παρακάτω:
1. Side Effects: A Prosecutor, a Whistleblower, and a Bestselling Antidepressant on Trial
by Alison Bass
Algonquin Books of Chapel Hill, 260 pp., $24.95
2. Our Daily Meds: How the Pharmaceutical Companies Transformed Themselves into Slick Marketing Machines and Hooked the Nation on Prescription Drugs
by Melody Petersen
Sarah Crichton/Farrar, Straus and Giroux, 432 pp., $26.00
by Melody Petersen
Sarah Crichton/Farrar, Straus and Giroux, 432 pp., $26.00
3. Shyness: How Normal Behavior Became a Sickness
by Christopher Lane
Yale University Press, 263 pp., $27.50; $18.00 (paper)
by Christopher Lane
Yale University Press, 263 pp., $27.50; $18.00 (paper)
Cynical
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα είναι ότι το κύκλωμα αυτό,με τις ροές που ακριβως περιγραφεις,έχει ιατρικές παρενέργειες στις ΗΠΑ,και σχετικά λιγώτερες δημοσιοοικονομικές.
Στην Ελλάδα το ίδιο κύκλωμα έχει την εξής ροή
Φαρμακευτικές εταιρείες >χρηματοδοτουν γιατρούς>είναι πλεονασματικοί>υπερσυνταγογραφούν>πολλαπλασιάζουν τις δαπάνες των ταμείων>χρεοκωπία
Οι ΗΠΑ έχουν την πολυτέλεια ιδιωτικών δαπανων,ενω εδω την πληρώνουν τα ταμεία( δηλαδή εμείς)
Τα πράγματα πάντα έχουν αντίλογο. Όσα κατέγραψες είναι σε ένα βαθμό αληθινά, αλλά δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιλογή ενός φαρμάκου για μια πάθηση βασίζεται πρώτα στις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες (guidelines) που προκύπτουν μετά τη διεξαγωγή μεταναλύσεων ή τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων κλινικών δοκιμών. Οι οδηγίες αυτές αλλάζουν κάθε λίγα χρόνια με βάση τις νεότερες μελέτες. Οι γιατροί και εδώ και πολύ περισσότερο στο εξωτερικό, όπου η δικομανία είναι μεγαλύτερη, αναγκαστικά «προσκολλώνται» στις οδηγίες για λόγους ευνόητους. Η εύνοια προς κάποια φαρμακευτική εταιρεία μπορεί να αφορά στην επιλογή του σκευάσματος αυτής της εταιρείας έναντι του αντίστοιχου κάποιας άλλης.
Οι μεγάλες εταιρείες έχουν πολύ αυστηρές προδιαγραφές στην παραγωγή των φαρμάκων και οι κλινικές δοκιμές και στις τέσσερις φάσεις τους γίνονται σε πολυκεντρικό, πολυεθνικό επίπεδο με χιλιάδες ασθενείς ή πειραματόζωα (στις αρχικές φάσεις). Οι δοκιμές αυτές απαιτούν πολλά χρόνια, καμιά φορά μία δεκαετία, μέχρις ότου ένα φάρμακο βγει στην αγορά.
Οι κλινικές δοκιμές γίνονται με αυστηρά καθορισμένο τρόπο (υπάρχει ολόκληρος κλάδος της Ιατρικής Στατιστικής που ασχολείται με αυτές). Οι ασθενείς που συμμετέχουν διαβάζουν πολλές σελίδες ενημερωτικές σχετικά με τη δοκιμή και πάντα υπογράφουν τη δήλωση συγκατάθεσης. Πριν ξεκινήσει η κλινική δοκιμή, παίρνει κωδικό από μια μεγάλη διεθνή βάση κλινικών δοκιμών και είναι επίσημα δηλωμένη και κατοχυρωμένη.
Στις κλινικές δοκιμές η σύγκριση δεν γίνεται μόνο με placebo. Προφανώς δεν έχεις ακούσει για τις non-inferiority studies που ελέγχουν την ισοδυναμία ενός καινούριου φαρμάκου με το καλύτερο από τα παλιότερα φάρμακα.
Στις δημοσιεύσεις για τις κλινικές δοκιμές, τα επιστημονικά περιοδικά κύρους έχουν πολύ αυστηρές προδιαγραφές. Ανακοινώνονται όχι μόνο τα θετικά αποτελέσματα, αλλά και όλες οι παρενέργειες, οι θάνατοι, πλήρως τεκμηριωμένα. Αν δεν γίνει αυτό, γράμματα από αντίπαλα μέλη (π.χ. άλλο πανεπιστήμιο, άλλη εταιρεία κ.λ.π.) κατακλύζουν το περιοδικό και αυτό ο editor-in-chief δεν το θέλει καθόλου.
Τα μεγάλα συνέδρια χρηματοδοτούνται όχι από μία, αλλά από πολλές φαρμακευτικές εταιρείες και το να είναι κάποιος ομιλητής σε ένα συνέδριο δεν σημαίνει ότι τα έχει αρπάξει από την εταιρεία.
Για να μη γράφω πολλά, αυτό που δεν εξέθεσες καθόλου, γιατί προφανώς είσαι έξω από το χώρο, είναι ο κατακλυσμός από εταιρείες αμφίβολου κύρους (ιδίως στην Ελλάδα) που παράγουν αντίστοιχα σκευάσματα με τις μεγάλες εταιρείες και που πολλές φορές έρχονται με προκλητικό τρόπο και προάγουν τα φάρμακά τους. Έχουν διεισδύσει λόγω χαμηλότερων τιμών σε όλα τα δημόσια και σε αρκετά ιδιωτικά νοσοκομεία. Αρκετές φορές συνταγογραφείς το φάρμακο που εμπιστεύεσαι και που θα έβαζες και στον εαυτό σου και στους δικούς σου ανθρώπους και βλέπεις ο άρρωστος να παίρνει το «φασόν», γιατί μόνο αυτό φέρνει το νοσοκομείο. ‘
Στους ιδιώτες γιατρούς το φαινόμενο αυτό είναι επίσης απογοητευτικά συχνό.
Αυτά ήθελα να πω σαν έναν αντίλογο όντας μέσα σε όλα όσα ανέφερες. Συγγνώμη για το μακροσκελές του σχολίου. Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο...
@LLS,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρω ακριβώς τον δρόμο, αλλά στην Αμερική τα ιατρικα/ νοσοκομειακά κοστη εχουν ανεβει σε δυσθεωρητα υψη. Δεν ξέερω ποιος ειναι ο κυριος υπευθυνος. Πιθανον η ιδιωτικη ασφαλιση.
Οι πρακτικες των big pharma αντανακλωνται στην ποιοτητα και αποτελεσματικοτητα των φαρμακων, γεγονος που αφορα τον καθενα σ' συτο τον πλανητη.
Στην Αμερικη βρεθηκαν 1-2 γερουσιαστες και αλλοι 4-5 καλοι ανθρωποι που τις κυνηγησαν, όσο ψηλα και να βρισκονταν.
Εδώ, εχει κινηθει ποτε καποια διαδικασια για έναν εστω από αυτους που λυμαινονται τα νοσοκομεια και τα ταμεια;
Καλημέρα @Maria Jose.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι δεν ειμαι μεσα στο χώρο αυτό, αλλά όπως συμβαινει και σε άλλους χώρους οπου διακυβευονται πολλα χρηματα, η νομοθεσια παρακαμπτεται με πολλούς τροπους είτε "ημι-νομιμους" είτε με δωροδοκια διαφορων μορφων. Ετσι, η υπαρξη και μονο νομων καθε αλλο παρά με καθησυχαζει ειδικα οταν δεν υπάρχει η εξωθεν καλη μαρτυρια.
Θεωρω οτι αυτο που εγραψα σχετικα με τη δημοσιευση μονο των θετικων αποτελεσμάτων απο τις κλινικες δοκιμες, ειναι γενικα σωστο. Και αυτο, γιατι προσφατα διαβασα ότι ως προς αυτο το σημειο εχει αλλαξει ή θα αλλαξει η νομοθεσια, ώστε να δημοσιευονται και οι αρνητικες trials. Παντως οταν γραφτηκαν τα βιβλια δεν ειχε συμβει ακομα.
Δεν μπορω να σχηματοποιησω ακριβως τι σημαινει αρνητικα αποτελεσματα. Νομιζω ότι δεν ειναι η αναφορα των παρενεργειων ή θανατων.
Αυτα αναφερονται πάντα έτσι κι αλλιως. Νομιζω οτι αφορα την αποκρυψη ολοκληρων trials που εχουν αποδειχτει αποτυχημενες για το σκοπο που σχεδιαστηκαν.
Αλλιμονο, δεν τα αρπαζουν ολοι οι ομιλητες, αλλα ολοι σχεδον εχουν τα μικροδωρακια τους αναλόγως του βαθμού επιρροης στην κοινη γνωμη.
Οι εταιριες οπως ειναι φυσικο δεν δειχνουν το ιδιο ενδιαφερον για τον καθενα. Αλλα στοχευουν σε αυτους των μεγαλων πανεπιστημιων , με θεσεις κυρους, οι οποιοι και μπορουν να επηρεασουν. Και αυτους εκμαυλιζουν με τεραστια χρηματικα ποσα. Μιλαμε οντως τεράστια, εκατομμυρια. Κι φυσικα οχι ολους.
Αυτο που ειναι ανησυχητικο ειναι η ολοενα και περισσοτερο μειωση των ηθικων αντιστασεων.
Σχετικα με τις δημοσιευσεις, υπάρχουν τροποι να δειχνεις παντα την καλη πλευρα του φεγγαριου, χωρις φοβο κα παθος. Εδειξα καποιους τροπους πως αυτο μπορει να επιτευχθει. Ξερω και αλλους απο προσωπικη εμπειρια.
Αυτο που συμβαινει, περα απο τα γραφομενα μου, ειναι οτι στην Αμερικη υπάρχει μεγαλη δυσπιστια και αγανακτηση του απλου κοσμου προς τις φαρμακευτικες. Ειναι οι πρωτες που μπαινουν στο στοχαστρο. Και νομιζω οτι τα βιβλια αυτα, γραμμενα απο ανθρωπους του χωρου, ανταποκρινονται σε αυτο το συναισθημα, με στοιχεια που εμπιστευομαι.
Θα τελειωσω με μια αφελη απορια. Οταν οι φαρμακευτικες εκπαιδευουν και χρηματοδοτουν τοσους και τοσους γιατρους παγκοσμιως με συνεδρια και αλλες διευκολυνσεις, δεν περιμενουν πισω καποιο μικρο/μεγαλο ανταλλαγμα; Ακομα και να μην απαιτουν ανταλλάγματα, δεν υπάρχει έμεσος επειρεασμος ώστε οι συγκεκριμενοι γιατροι που ευνοηθηκαν απο μια εταιρια να διακεινται ευμενως προς αυτη;
Ειναι σαν να κανω ερευνα για τα γιαουρτια γενικως και να με χρηματοδοτει η ΔΕΛΤΑ. Δηλαδή, τι ειμαι αγια και δεν θα επηρεαστω;
Εννοεις τα generic φαρμακα, που παραγονται απο μικρες εταιριες και ειναι χαμηλου κοστους;
Τα χάπια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήοι εναλλακτικές θεραπείες, όταν ασκούνται από γιατρούς είναι πολύ πιο ασφαλείς από κάθε συμβατικό φάρμακο με γνωστές ή άγνωστες παρενέργειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης οι εναλλακτικές θεραπειες είναι εδώ και αιώνες ακόμα σε πρωτόλειο στάδιο γνώσης των μηχανισμών, με ελάχιστες έρευνες σε βασικό επίπεδο, επ' ουδεμία μπορούν να συγκριθούν με την απείρως πιο πολύ χρηματικώς πριμοδοτούμενη και πολυδιάστατη έρευνα της κλασσικής ιατρικής, σε επίπεδο αλήθειας/πλάνης.
Αλλωστε πολλά από αυτά ήταν πανάρχαια συστήματα θεραπείας, συγκροτημένα και αξεδιάλυτα δεμένα με κοινωνικές και πολιτισμικές συνιστώσες που πολλές έχουν χαθεί ίσως για πάντα. Λόγω αυτού του τελευταίου πιθανότατα να θέλουν ριζικές αναθεωρήσεις στον τρόπο εφαρμογής τους σε κοινωνίες σαν τη δική μας. Αλλά πρώτα πρέπει να τις δεχτούμε ως αληθείς και να αντιμετωπιστούν με την δέουσα σοβαρότητα.
Τσαρλατανισμός είναι για μένα και η κακή χρήση της κλασσικής ιατρικής από το λόμπυ των φαρμακοβιομηχανιών, είναι ουσιαστικά η εξαπάτηση από αυτόν που υποτίθεται ότι ξέρει εις βάρος του ανθρώπινου πόνου. Δεν είναι δίκαιο να χρησιμοποιείται ο όρος μόνο σε αλλότρια θεραπευτικά συστήματα.
Περισσότερα στην επόμενη ανάρτησή σου για τις εναλλακτικές θεραπείες.
ΥΓ. Πάλι μου θύμησες σχετική ταινία, του Χάρισον Φορντ "Ο Φυγάς".
@de Profundis,
ΑπάντησηΔιαγραφήτσέκαρε πριν τα παρεις!
@Tyler καλημερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ειναι όλες οι ενελλακτικες ασφαλεις. Υπαρχει εκτεταμενη βιβλιογραφια γιαυτο. Και η αποτελεσματικοτητά τους δεν ειναι μεγαλυτερη απο αυτη ενος placebo.
Εχω καποια αποψη (scientific) για την ομοιοπαθητικη και ενα τεραστιο φακελο απο επιστημονικες ερευνες. Λογο του ογκου, αλλα και του χρονου που πρεπει να διαθεσω για να τον εξετασω προσεχτικα, γιατι θα υπάρξουν εντονες αντιδρασεις, ολο αναβαλω τη δουλειά. Αλλα θελω πολυ να την κανω.
Πολύ καλή συζήτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ασχοληθείτε και με το εν ελλάδι φαινόμενο της κατάχρησης αντιβιωτικών που κατα πάσα πιθανότητα είναι αποτέλεσμα της καλής σχεσης ιατρικών επισκεπτών και γιατρών...
Πως να διατίθενται άραγε τα τόσο ψηλά έξοδα marketing σε μια αγορά που "δεν επιτρέπεται" να διαφημίζεται;
καλημερα @Ανέστη
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις σχεσεις ιατρικων επισκεπτων και ιατρων εχουν γραφτει και ειπωθει πολλα. Στην πραγματικοτητα ειναι οι μεσαζοντες αναμεσα στις εταιριες και τους γιατρους και οχι μονο για να πληροφορουν απλως. Αυτο ειναι το τελειταιο για το οποιο ενδιαφερονται. Εχουν δημοσιευτει καταλογοι με ταριφες περι ποσοστων γιατρων αναλογα με το ποσα φαρμακα μιας συγκεκριμενης εταιριας εχουν συνταγογραφησει. Οπως και οι προμηθειες για ιατρικα βοηθηματα κ.α.
Δεν ξερω καν αν ειναι παρανομο. Γιατι ποτε δεν ακουσα κανενας να παραπέμπεται!
Καποια στοιχεια περι υπερκαταναλωσης φαρμακων δινει το αρθρο του Παπαδοπουλου που κανω λινκ στο κειμενο.
βρε παιδί μου σε θαυμάζω
ΑπάντησηΔιαγραφήπου στο καλό τα προκάμεις όλα?
πως το μυαλό σου τα επεξεργάζετε εν ριπή οφθαλμού...
και να οι παραπομπές
και να τα πορίσματα...
και επί παντός επιστητού...
αχ μα είστε εντυπωσιακή...
εγώ δεν λέω γράφω αλλά θέλω να πάω τις τσάρκες μου να ακούσω τις μουσικές μου να δω τους φίλους .... στο τέλος με πιάνει και μια βαρεμάρα ολκής...
και πω πω θα ήθελα να είχα τον εγκέφαλόν σας
δεκταί ανταλλαγές...
ρέει!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι η δεύτερη γελιογραφία νομίζω τα λέει όλα!
στο τίτλο να συμπληρώσεις ότι η διαπλοκή γίνεται (ως συνήθως) με τη συνδρομή του δημοσίου
ή μάλλον επειδή όλες οι διαπλοκές γίνονται έτσι, καλά κάνεις και το παραλείπεις!!!
;)
@Geokalp καλημερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Ελλαδα δεν το εψαξα ακομα. Ως τα τωρα, εχω γραψει διαφορα κειμενα για τη διαφθορα στο ΕΣΥ. Δεν ξερω αν καποια περιπτωση εφτασε στη δικαιοσυνη. Αμφιβαλλω. Η ληστεια των ταμειων, και οτι τα παιρνουν οι ενδιαμεσοι ειναι γνωστο σε ολους και πρωτα απ' ολα στην κυβερνηση. Το να μην συνεβαινε αυτο θα ηταν ειδηση.
Οπως συμβαινει και σε ολο το φασμα του δημοσιου, η συνενοχη της οποιας κυβερνησης στη διαφθορα ειναι ο πιο αποτελεσματικος τροπος να εξασφαλιζει διανομη του εισοδηματος, να αυξανει το εισοδημα ολοκληρων κλαδων απο τα μαυρα (γιατροι, καθηγητες, εφοριακοι, πολεοδομιες, τελωνεια κ.α.), να εκβιαζει κοινωνικα στρώματα και να αποφευγει κοινωνικες εκρηξεις αν το εισοδημα τους ηταν μονο αυτο που λαμβανουν νομιμα.
Εδω οι φαρμακοβιομηχανιες εκβιαζουν ολοκληρη Αμερικη και μπλοκαρουν το συστημα υγειας, στην Ελλαδα θα κώλωναν;
@Akrat, καλημερα
ΑπάντησηΔιαγραφήπερναω την περιοδο του μεγάλου θυμού. Μεγαλη κινητηριος δυναμη ο θυμός! Κι οσο παει να ξεθυμανει, τοσο και φουντωνει...
Ή τα πραγματα αγριεψανε, ή εγω τώρα αρχισα να τα καταλαβαινω!
@cynical πολύ καλή η ανάλυση σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα υπάρχουν 1000 φαρμακευτικές εταιρείες. Τι κάνουν αυτές:
Αγοράζουν μερικά τσουβάλια με την ουσία χύμα. Συνεργάζονται με κάποια μεγαλύτερη εταιρεία για να τα συσκευάσουν με δική τους επωνυμία και μετά βγαίνουν και μαζεύουν κουπόνια από γιατρούς που τα γράφουν. Στους ιατρούς δίνονται ποσοστά με το κομμάτι.
Οι μεγάλες βέβαια εταιρείες δεν τα κάνουν αυτά γιατί φοβούνται, αυτές παίζουν με κομπίνες πιο υψηλού επιπέδου με εγκρίσεις φαρμάκων κτλ.
Το θέμα βέβαια έχει πολλές πτυχές και προεκτάσεις. Αν θέλεις ρίξε μια ματιά ένα πόστ που είχα κάνει πριν από 1 μήνα περίπου όπου είχε ακριβώς το ίδιο θέμα: Ποιος απειλεί τη λογική μας.
Αναφέρω και επιπλέον σχετική βιβλιογραφία.
@Rider καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως φαινεται και απο την βιβλιογραφια που παρεθεσες, διαφορετικη απο τη δικη μου, και απο τα πολλά παρομοια βιβλια που θα κυκλοφορουν στην Αμερικη, το θεμα ειναι πολυ οξυ εκει. Εδω, επειδη δεν εχουμε μεγαλες φαρμακοβιομηχανιες ουτε σοβαρες clinical trials, δεν παιρνουμε ειδηση του ποσο σοβαρο ειναι το θεμα.
Θυμηθηκα την αναρτηση σου, με τον Dan Hind. Απο τα φαρμακα τον "πρωτογνωρισα" κι αυτον.
Οι μεγαλες εταιριες στην Αμερικη, οπως φαινεται και απο τα βιβλια που παρεθεσα, στοχευουν σε key opinion leaders, μεγαλοκαθηγηταδες δηλαδη, ή και ολοκληρο το FDA, που μπορουν και επηρεαζουν τις μαζες ή αποφασιζουν οι ίδιοι.
Επισης θυμαμαι που διαβαζα σε μια αναρτηση του Dan Hind, ότι ειναι μυθος τα μεγαλα ποσα που επενδυουν οι εταιριες για ερευνες νεων φαρμακων. Εδινε κατι νουμερα τεραστια, για τα χρηματα που επιδοτει το αγγλικο κρατος τις φαρμακοβιομηχανιες.
Εξαιρετικό θέμα Cynical, αλλά όπως και κάθε εξαιρετικό, είναι και απίστευτα ευρύ θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς γίνονται πολλά και τα περισσότερα από αυτά είναι πια κοινός τόπος.
Ένας παλιός, μακαρίτης πια Καθηγητής Φαρμακολογικής Χημείας, έλεγε ότι αν θέλετε να μάθετε αν είναι καλός ο εξωτερικός γιατρός που θα επισκεφθείτε, ρωτήστε τον φαρμακοποιό της γειτονιάς του, πως συνταγογραφεί (δηλαδή αν συνταγογραφεί φάρμακα των ίδιων εταιρειών). Αλλά δεν μπορούμε να υποβαθμίσουμε και την εκπαιδευση που τελικά μόνο οι φαρμακοβιομηχανίες κάνουν στους γιατρούς. Ε, ουτε μποροουμε ν απαραγνωρίσουμε ότι και οι φαρμακοβιομηχανίες είναι επιχειρήσεις, ε, και όπως όλες οι επιχειρήσεις και ανταγωνιστικά δρουν και κέρδος επιζητούν.
Αν βρεις στοιχεια για το κόστος που έχει πίσω της μια πατεντα, τα ποσά της ερευνας είναι αστρονομικά. Και βέβαια, και η Ινδία αλλά και η Βραζιλία, που πήγαν να κάνουν αναπαράγωγή φτηνών φαρμάκων καταστρατηγώντας την πατέντα, τελικά ανεκρουσαν πρυμναν.
Όσον αφορά τα αντιβιοτικά, είναι ένα κλασικό παράδειγμα ...κοινωνικής συνοχής και κοινωνικού κεφαλάιου. Γιατί όταν εγώ παίρνω άσκοπα ένα αντιβιοτικό, στην πράξη ...κινδυνεις και εσύ, από την ανθεκτικότητα που αναπτύσει το στελεχος στην δραστική ουσία.
Από την άλλη είναι μια πάγια παιδιατρική και όχι μόνο άποψη, των τελευταίων χρόνων, ότι στις εμπύρετες ιώσεις που βέβαια η αντιβίωση δεν ωφελεί στο ελάχιστο, αν ο πυρετός κρατάει πάνω από τρεις μέρες συνταγογραφούν αντιβίωση, προληπτικά για τον φόβο, και ταυτόχρονης μικροβιακής λοίμωξης.
Σωστό, λάθος, πολύ εξειδικευμένη άποψη για να κρίνουμε αν είναι και επιστημονικά ορθή. Πάντως ανεβάζει κατακόρυφα την συνταγογραφία αντιβιοτικών.
Από την άλλη η φαρμακολογία όσον αφορά τις ψυχιατρικές παθήσεις έχει κάνει θαυματα και αυτό δεν μπορούμε να το παραγνωρίσουμε. Σήμερα, τα αντικαταθλιπτικά θεραπεύουν χωρίς ουσιαστικές παρενέργειες πάνω απο το 90% των διαγνωσμένων καταθλίψεων. Ε, παλιά την καταθλιψη την λέγαμε κακοθυμία, ή μιζέρια ή κακία, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, με αποτέλεσμα thn πραγματική μίζερη ζωή του ασθενούς και πολλά αυτοκτονικά επεισόδια.
Από την άλλη πάλι η φαρμακοβιομηχανία, μοιράζοντας τα υπερκέρδη της προηγούμενης δεκαετίας, ακριβώς γιατί έκανε τεράστια ερευνητικά άλματα, ακριβώς γιατί είναι η κύρια υπεύθυνη για την τόσο μεγάλη αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής στις ανεπτυγμένες χώρες, επαναπαύτηκε. Επί 7 χρόνια, στην πράξη, ουσιαστικά ΝΕΟ φάρμακο δεν εχει κυκλοφορήσει στην αγορά. Το τελευταίο ήταν το Viagra.
Δεν επενδυονται πια τα τεράστια κονδύλια που επενδυονταν παλιοτερα, για την ερευνα, τουλάχιστον για τα κλασικά φάρμακα. Μεγάλα κονδύλια, επενδύονται μόνο στα γονιδιακά, όπου μιλάμε για άλλο επίπεδο και άλλη τάξη φαρμάκων.
Στην φαρμακοβιομηχανία οφειλουμε πάρα πολλά, πρέπει να της το αναγνωρίσουμε, αλλά απο την άλλη...και ο έλεγχος πρέπει να ειναι αυστηρότατος.
Αγαπητή/ε une enfant gatee,
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφεις:
"η Ινδία αλλά και η Βραζιλία, που πήγαν να κάνουν αναπαράγωγή φτηνών φαρμάκων καταστρατηγώντας την πατέντα, τελικά ανεκρουσαν πρυμναν"
Θα ήθελες, σε παρακαλώ να μου το εξηγήσεις γιατί με ενδιαφέρει ?
Τι, δηλαδή, συνέβη ?
Αγαπητή Cynical,
τα στοιχεία αυτής της ανάρτησης, να τα έχεις πρόχειρα στη συζήτηση περί Φιλελευθερισμού. Νομίζω ότι ταιριάζουν πολύ.
NP,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι ήταν το 2001, που έγινε απίστευτος ντόρος στα ΜΜΕ, για την δίκη της Πραιτόρια, μεταξύ 42 Δυτικών Φαρμακευτικών εταιριών που προσπαθούσαν να εμποδίσουν δικαστικά την παραγωγή φτηνών φαρμάκων για το AIDS επικαλούμενες τα δικά τους «πνευματικά δικαιώματα» στις πατέντες των αντιστοιχων φαρμάκων και βέβαια τα δικαιώματα τους, τους τα παρέχει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.
Στην Αφρική πεθαίνουν πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο από το AIDS.
Τα φάρμακα των δυτικών εταιρειών, που θα μπορούσαν να τους κρατήσουν στη ζωή, κοστίζουν σε κάθε ασθενή περίπου 15.000 δολάρια το χρόνο, όταν το μέσο ετησιο εισόδημα του Νοτιοαφρικανού είναι 3.000 δολάρια. Τελικά η παραγωγή των φτηνών φαρμάκων ανεστάλη.
Και η Βραζιλια επιχειρησε να κάνει φτηνά φάρμακα. Σταματησε μετά από τις αντιδράσεις των φαρμακοβιομηχανιών. Το ίδιο και η Ινδία. Νομίζω στην Ινδία ότι πάλι κάποια εταιρία ξανακάνει την προσπάθεια.
Χοντρικά μπορώ να σου πω ότι η Αφρική έχει το 80% των νεκρών AIDS, και τις αναλογεί περίπου το 1% των φαρμάκων.
NP, μην πυροβολήσεις τον κομιστή της ειδησης. Πίσω απο αυτό που εμεις θεωρούμε ως το ύψιστο αγαθό, την ανθρωπινη ζωή, αυτό που οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι, ουρλιάζουμε ότι η ανθρωπινη ζωή ειναι ανεκτιμητη, την ίδια στιγμή το καταστρατηγούμε.
Υπάρχουν χιλιαδες τέτοια παραδειγματα, ακόμα θεωρητικά σωστές οικολογικές πολιτικές που όμως καταδικάζουν τους ανθρώπους του τρίτου κόσμου στο θάνατο. Κακά τα μεταλλαγμένα....αλλά ξέρεις είναι η οικολογία των χορτάτων.
Καλό το Κυοτο, αλλά και πάλι ειναι η οικολογία των χορτάτων Ευρωπαιων, γιατί οι Αμερικάνοι δεν παιζουν στο Κυοτο.
Και θα μπορούσα να σου πω και χιλιάδες άλλα παραδειγματα.
Για αυτό, και προσανατολίζομαι στην άποψη ότι όσο κι αν έχεις οικολογικές ευαισθησίες, ουμανιστική θεωρία, τίποτα δνε ειναι άσπρο ή μαυρο πια στην εποχή του παγκοσμιοποιησης. Υπάρχουν τόσες μα τόσες πολλες παράμετροι. Εινια πια τόσο δυσκολο, τόσο συνθετο το κάθε προβλημα, και συχνά είναι και επικινδυνο να πρεσβευεις κάθετα μια άποψη. Ίσως οι ιδεολογίες πια να χρειαζονται αναπροσαρμογές για να μπορεί κάποιος πραγματικά να αποκτήσει κοινωνιοκεντρική άποψη.
Θα μπουκοτάραμε ποτέ φάρμακα;
Φοβάμαι πως όχι.
Θα ρίσκαραν τα εξωφρενικά ποσά που ρισκάρουν στην ερευνα αν δεν ήταν σιγουροι ότι θα κατοχύρωναν την πατέντα;
Να επιστρεψουμε στην κρατική επιχειρηματικότητα; Μα είδαμε τα αποτελέσματα NP. Κατερευσε όλο αυτο και οι άνθρωποι πεταγαν τις πέτρες απο το τειχος του Βερολίνου κλαιγοντας. Μην με ρωτήσεις αν ειναι καλύτερα τώρα. Μπορεί όχι, αλλά ουτε και τότε ήταν καλά.
Μα τον ...Τουτάτη, εγώ πια παραπαιω αναμεσα στο σωστό και στο λάθος, στο δικιο και στο άδικο NP.
Συνήθως θεωρώ ότι εχω δίκιο, μονο όταν θυμώνω. Αλλά όταν ο θυμός καταλαγιάζει... μετά παραμένω στο ...ισως΄ή συνηθεστερα στο ..δεν ξερω.
Une enfant gatee,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο φαντάστηκα ότι είχες υπόψιν αυτό το γεγονός. Την αντιπαράθεση δηλ. Ινδίας - Φαρμακοβιομηχανιών για τις πατέντες.
Η version που εγώ ξέρω, είναι ότι τελικά η Ινδία δικαιώθηκε. Μπορεί δηλ. να παράγει φάρμακα χωρίς να αποδίδει δικαιώματα πατέντας (ή να αποδίδει ελάχιστα), και αυτό υποβάθμισε έκτοτε πολύ το ρόλο του ΠΟΕ.
Η δική μου άποψη είναι ότι τα πνευματικά δικαιώματα επάνω σε ο,τιδήποτε, (εφεύρεση, τέχνη, κλπ), είναι εγκληματική πρακτική. Υπάρχει τα (ελάχιστα) τελευταία χρόνια. Αυτό δεν εμπόδισε την ανθρωπότητα να προοδεύσει όλα τα προηγούμενα. Ο Αριστοτέλης, ο Μπετόβεν, ο Νεύτωνας, ο Γκάους, και χιλιάδες άλλοι, δεν χρειάστηκαν το κίνητρο της πατέντας για να κάνουν ότι έκαναν. Ακόμη και μεταξύ των main stream οικονομολόγων (δεν μιλάω για Μαρξιστές), δεν υπάρχει συμφωνία για το αν οι πατέντες αυξάνουν την κοινωνική ωφέλεια. Τα επιχειρήματα είναι πολλά. ΑΝ η cynical ανοίξει ποτέ το θέμα, το ξανασυζητάμε...
Για το μόνο που μπορώ να έχω άποψη είναι για την διαπλοκή των γιατρών και των νοσοκομείων στις συνταγογραφίες. Γνωρίζω καλά ότι μειζάρονται για να προωθούν συγκεκριμένα φάρμακα και μάλιστα σε όσο μεγαλύτερες ποσότητες γίνεται για να παίρνουν ποσοστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τον θυμό, πιστεύω ότι άρχισες να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά γιαυτό και δημιουργείται. Το θέμα είναι γιατί τώρα άρχισες να τα βλέπεις έτσι. Μάλλον υπάρχου μυαλά που συνεχίζουν να αναπτύσονται με την πάροδο του χρόνου.
Τεράστιο θέμα και εξαίρετο post, cynical.. ;-) Όπως και η συζήτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύο μικρές συνεισφορές (γιατί ξέρω πολύ λίγα από το χώρο - και ακούω και τη Maria Jose, που είναι γιατρός)...
1. Είχα φίλο βιολόγο, που ήταν ιατρικός επισκέπτης. Τα παράτησε αηδιασμένος...
2. "Τα αντιβιοτικά με τη φούχτα" ενισχύονται και από τη νοοτροπία (αμάθεια) του Έλληνα, που ζει στη μιζέρια (αλλά αγοράζει Mercedes όταν είναι να κάνει τη φιγούρα του). "Δώσε μου το καλύτερο - και το πιο άκοπο!". Δηλαδή φούχτα τα αντιβιοτικά...
Kαλημερα @u.e.g.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα τι μου λες; Επειδη οι φαρμακοβιομηχανιες κανουν μεγαλες επενδυσεις πρεπει να εκμαυλιζουν το συμπαν ολοκληρο; Και εκβιαστικα μαλιστα, διοτι πατανε στον καλο της αρωστειας και της ζωής; Δηλαδη, οι αλλες επιχειτησεις δεν κανουν τεραστιες επενδυσεις; Δεν θελουν κερδος; Δεν λεω, κανουν και αυτες οτι περναει απο το χερι τους, αλλα δεν εχουν στησει αυτον τον σκανδαλωδη χορο.
Εμενα μου φαινεται σκανδαλο που οι φαρμακοβιομηχανιεσ αναλαμβανουν να "χρηματοδοτούν" τις καριερες των γιατρων. Τι να τις κανεις τις νομοθεσιες; Εδω, το πραγμα ειναι πειρασμος απο τα γεννοφασκια του. Καθε εταιρια εχει και το πελατολογιο της. Και δεν ειναι πολλες. 9 ειναι οι μεγαλες που κανουν και ολο το τζίρο.
Οι εταιριες αυτες επιδοτουνται απο το κρατος να ανπτυσσουν φαρμακα για λιγοτερο διαδεδομενες ασθενειες. Και ποιος ξερει που τα τοποθετουν. Ολη η ιστορια πρεπει να ειναι ενα σκανδαλο. Ειδες καμιά απο αυτες τις εταιριες να παρουσιασει ποτε κανενα προβλημα;
Αυτο το "διαγνωσμένων" καταθλίψεων είναι που με ανησυχει. Ειπαμε, πώς ο αριθμος των καταχωρημενων ψυχικων ασθενειων εχει ανεβει εκθετικα. Όπως Και η αντιστοιχη αγορα που ειναι και το ζητουμενο.
Τα πραγματα αγαπητη @u.e.g. εχω την εντυπωση οτι ξεφευγουν πια.
Οσο για τις πατεντες, δεν το ξερω το θεμα. Αυτο που ξέρω είναι πως και τις πορδες του ο καθενας παει και τις πατεντάρει...
@NP καλημερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο δεν υπήρχε η εμπορευματοποιηση δεν υπήρχε και η αναγκη νομικης κατοχυρωσης καποιου πνευματικου εργου. Η πατεντα κατοχυρωνει την ατομικη οφελεια και οχι την κοινωνικη. Να σου πω, εμενα προσωπικα δεν θα μου αρεζε να εγραφα τον Χαρυ Ποττερ και να ερχοταν η Ροουλιγκ και να το εξεδιδε και να θησαυριζε με ξενα κολυβα.
Οσο για τα φτηνα εκτος πατεντας φαρμακα( και χωρις να εχει ληξει η ισχυς της), μηπως ξερεις ποιο ηταν το σκεπτικο που η Ινδια κερδισε τελικα τη δικη;
Καλημέρα @Newton.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞερεις, βοηθαει και το γραψιμο, που σε αναγκαζεις να ζυμωνεις πιο πολυ τα γεγονοτα. Ειναι και που εστιαζεις σε καθε περιοδο της ζωής σου.
Καλημέρα Προκόπη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θυμαμαι, μπορει να ηταν και ο Τριανταφυλλοπουλος που ειχε κανει κατι εκπομπες πριν απο πολλα χρονια με ιατρικους επισκεπτες. Οι καταγγελιες ηταν πολλες, και μαλιστα μερικες ηταν και επωνυμες. Πραγματικη αηδια... Και γιαυτους που τα δινουν και γιαυτους που τα δεχονται.
Τα αντιβιοτικα πρεπει να ειναι η κορυφη του παγόβουνου. Αριθμους, για την τρομαχτικη αυξηση στην καταναλωση ορισμενων κατηγοριων φαρμακων, δινει ο τ. καθ. Ιατρικης Παπαδοπουλος στο Link μεσα στο κειμενο.
Μηπως τα διαφορου φυσεως αντικαταθλιπτικα, ηρεμιστικα κ.λ.π. δεν παιρνονται με το κιλο; Απορω πως τα δινουν ολα αυτα χωρις συνταγη. Σε καμιά χωρα απ' όσες ξερω δεν μπορεις να μπεις σε φαρμακειο και ν' αγορασεις το φαρμακο της αρεσκειας σου οπως στο σουπερμαρκετ. Μονο εδω.
Δυστυχώς εξέλειπε η ηθική θωράκιση ημών τών ιατρών, λόγω τών γενικότερων προτύπων τής οικονομίας τής αγοράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γιατροί πού από θέση αρχής δέν συναλάσσονται μέ εταιρείες καί διαγνωστικά κέντρα είναι ελάχιστοι
Γιά να μήν συναλάσσεσαι ως γιατρός πρέπει να πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις:
1.Αποτελεί αναγκαία (αλλά όχι ικανή) προϋπόθεση να είσαι γαλουχημένος από την οικογένειά σου μέ μιά αλτρουιστική οπτική γιά τόν μελλοντικό σου ρόλο ως γιατρού πράγμα όχι καί τόσο συχνό.
Θά πρέπει ο παππούς σου καί η γιαγιά σου, ο πατέρας σου καί η μάνα σου νά έχουν προνεωτερική, προκαπιταλιστική συμπεριφορά πού να μην προτάσσει την οικονομική οφελιμότητα από τίς διανθρώπινες σχέσεις..
Είχα την τύχη σάν γόνος Ποντίων προσφύγων να έχω τέτοια διαπαιδαγώγηση. Αλλά πόσο μπορώ να μεμφομαι αυτούς πού δέν είχαν μιά τέτοια τύχη;
2. Νά σέ διαπαιδαγωγεί σέ κάθε βήμα σου η Ιατρική σχολή ώστε να είσαι αλτρουιστής κάι υπεράνω χρημάτων κάι συναλλαγών, πράγμα πού δέν γίνεται διότι πρώτοι απ΄όλους οι καθηγητές μας συναλάσσονται.
2. Νά μήν παρασυρθείς καί εσύ καί η οικογένειά σου από τόν καταναλωτισμό καί τό Life style. Πράγμα σπάνιο.
3.Μετά θά πρέπει να αντέξεις ενάντια στό ρεύμα της συναλλαγής πού μαστίζει τούς συναδέλφους σου ειδικά εάν δουλεύεις σέ νοσοκομείο.
4. Σέ κάθε περίπτωση ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΛΕΣ ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΕΦΤΑ.
ΝΑ ΛΕΣ ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ.
ΝΑ ΛΕΣ ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ "ΣΥΝΕΔΡΙΑ"
Νά έχεις "γραμμένο" τό χρήμα σάν αξία στην ζωή σου.
Νά θεωρείς ως βασική αρχή τού επαγγελματισμού σου τήν με κάθε τρόπο μή επισκίαση τού κλίματος φροντίδας για τον αρρωστο άνθρωπο από την βιοποριστική σου αγωνία .
Μέ λίγα λόγια θά πρέπει νά πηγαίνεις κόντρα στό ρεύμα όχι μόνο ιδεολογικά (πού δέν είναι καί τόσο σπάνιο), αλλά στόν τρόπο τής καθημερινής ζωής σου, πού είναι πολύ σπάνιο...
vripolίδης από τήν φυλακή Κορυδαλού, καταδικασμένος γιά αθέμητη συναλλαγή..
Αγαπητέ μου Βριπολίδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήλυπάμαι για την ατυχία σου, γιατι θα πρέπει να είσαι ο ενας και μοναδικός γιατρός στην ιστορια της χωρας που έχει κάνει μια παράνομη συναλλαγή!
Αν οι κεφαλές του περιώνυμου Harvard, του οποίου κάθε λόγος αποτελεί και θέσφατο, συναλλάσσονται και μάλιστα αγρίως, τι να περιμένεις από τους δικούς μας;
Δε μου λες, τις κόψανε τώρα τις βιντεοκαμερες και τις φωτογραφικες μηχανες οι εταιριες; Αρχισανε να δωροδοκουν με εκδρομούλες τα πουλάκια μου! Τα Σαβατοκυριακα όμως θα είναι μονο για αυτούς που κανουν χαμηλο τζιρο. Οι Μπαχαμες προοριζονται για τα μεγαλυτερα λαμόγια.
Και αλλοι ανθρωποι πηγαινουν σε συνεδρια, αλλά δεν εχουν απο πισω εταιριες με τις οποιες συναλλάσσονται, να τους τα χρηματοδοτουν.
Γιατι αυτη η κατασταση ειναι αποδεκτη;
Θα μου πεις οτι ειναι πολλές οι εταιριες, οποτε και δεν θα αισθανεσαι ότι εχεις υποχρεωση σε καποια συγκεκριμενη. Οσο αδυνατω να πιστεψω οτι η ελευθερη αγορα λειτουργει απροσκοπτα και συμφωνα με τους νομους, ετσι αδυνατω να πιστεψω και οτι οι ανταγωνισμος των εταιριων στο χωρο της ιατρικης ειναι αγνος, λευκος και αμολυντος!
Βριπολίδη κρατα γερα, και πες μας που εργαζεσαι για να σε εχουμε ΣΑΝ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ.
@cynical καλησπέρα, να προσθέσω και κάτι στη συζήτησή σας:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γιατροί λαμβάνουν προμήθεια (άμεσα ή έμμεσα) από πολλές εταιρείες και όχι μόνο από μια. Ένας μέτριος γιατρός μπορεί να βγάζει κάθε μήνα 300 ευρώ από την Α εταιρεία, 200 από την Β, 120 από την Γ κτλ Με κάθε εταιρεία παίζει με άλλα φάρμακα και με ορισμένες και με τα ίδια. Τονίζω ότι τις περισσότερες φορές περιέχουν την ίδια ουσία και αλλάζει μόνο το περιτύλιγμα. Όταν οι πωλήσεις μιας εταιρείας πέσουν δέχονται παρατηρήσεις από τους ιατρικούς επισκέπτες....
Οι μεγάλες εταιρείες χρηματοδοτούν κυρίως επιμορφωτικές δραστηριότητες των ιατρών όπως συνέδρια που διοργανώνονται από τις ίδιες και στις οποίες οι περισσότεροι συμμετέχοντες και ομιλητές είναι καπελωμένοι. Πολλές φορές όμως γράφεται στα χαρτιά ένας λόγος τυπικός (π.χ. για βιβλία ή συνέδρια) και ύστερα οι γιατροί παίρνουν τηλεόραση (παλαιότερα) ή λάπτομ (σήμερα) ή πάνε διακοπές με τη γκόμενα με έξοδα της φαρμακευτικής εταιρείας.
Νομίζω ότι η ιατρική σήμερα είναι στα χάλια της. Οι επιστήμονες δεν μαθαίνουν τα αίτια των ασθενειών αλλά απλά τι πρέπει να γράφουν ανάλογα του τι έχει ο ασθενής. Αυτό ισχύει για το πιο μεγάλο ποσοστό των ιατρών. Λίγοι είναι οι πραγματικοί γιατροί αλλά ακόμη και εκείνοι στηρίζουν ολόψυχα τις εταιρείες που τους χρηματοδοτούν.
Οι δε εταιρείες επενδύουν σε ότι έχει κέρδος ενώ η υγεία δεν αφορά το αποτέλεσμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Π.χ. σπάνια ή ποτέ επενδύουν σε φάρμακα για ασθένειες του 3ου κόσμου. Σε αυτό βέβαια (όπως και στα περισσότερα) υπάρχει συλλογική ευθύνη.
Τέλος θέλω να αναφέρω το ρόλο των μεγάλων εταιρειών α) στην καταπολέμηση ακόμη και με διαφημίσεις στην τηλεόραση (στο εξωτερικό) της δημόσιας υγείας, β) στην καταπολέμηση με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο της προληπτικής ιατρικής όταν μειώνει τα κέρδη τους.
Φίλη cynical
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή μελέτη, όπως πάντα! Όντως, οι φαρμακοβιομηχανίες είναι καπιταλιστικές εταιρίες που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος τους και όχι για το καλό των ασθενών, ενώ σε αυτόν το χορό συμπαρασύρουν και τους γιατρούς. Όπως μου είχε πει ένας υπερτασιολόγος, όταν οι πελάτες στις αίθουσες αναμονής των ιατρείων μας λιγοστεύουν, τότε εμείς... χαμηλώνουμε τα φυσιολογικά όρια πίεσης!
Η αλήθεια είναι βέβαια οτι στον τομέα της ψυχιατρικής, που ασχολούμαι και τον ξέρω καλύτερα, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά από οτι παρουσιάζεις. Σίγουρα έχει απαράδεκτα αυξηθεί η συνταγογράφηση φαρμάκων και ιδίως των εξαρτησιογόνων αγχολυτικών-υπνωτικών, ακόμα και από μη ειδικούς γιατρούς. Από την άλλη όμως, η ψυχιατρική είναι ακόμα μια επιστήμη στα σπάργανα, που διαρκώς προχωράει και εξελίσσεται. Νέες παθήσεις έχουν όντως περιγραφεί από τις αρχές του 20ου αιώνα και αυτό δεν είναι απαραίτητα τεχνητό, αλλά αποτέλεσμα της προόδου της επιστήμης.
Δεν συμφωνώ με την τελειοθηρική ακρίβεια του DSM-IV, που προσπαθεί να βάλει τους ανθρώπινους χαρακτήρες σε πολύ αυστηρά και άκαμπτα καλούπια, αλλά από την άλλη είναι ένας χρήσιμος «μπούσουλας» για τον κάθε κλινικό, καθώς και ένας τρόπος εύκολης συννενόησης δυο διαφορετικών γιατρών.
Ένας γιατρός, ότι ειδικότητα και αν ακολουθεί, οφείλει να ενεργεί πάντα για το όφελος του ασθενούς του και μόνο. Το κίνητρο του κέρδους θα πρέπει να είναι πολύ δευτερεύον. Ακόμα κι αν ο αθενής επιμένει οτι θέλει να πάρει κάποιο φάρμακο (στην Ελλάδα συμβαίνει κατά κόρον αυτό, ιδίως με τα αντιβιοτικά), ο γιατρός δεν πρέπει να του το συνταγογραφεί αν πιστεύει οτι δεν πληρούνται οι ενδείξεις. Όλα τα φάρμακα έχουν παρενέργειες και αν δοθούν σε λάθος περιπτώσεις θα κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό...
Φίλε ανορθόδοξε, οι υπερτασικοί αυξάνονται λόγω τρόπου ζωής, οπότε δέν είναι αναγκαίο να κατεβάσουμε τά όρια γιατί μειώνεται η πελατεία των αντιυπερτασικών ιατρείων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα οι τομείς πρός τούς οποίους στρέφεται η έρευνα αφορά τούς πιό εύπορους καταναλωτές φαρμάκων κάι τα προβλήματα τής ζωής τους.πχ οι πεινασμένοι καί κάτισχνοι Αφρικανοί, ούτε πίεση έχουν, ούτε χοληστερίνη.Λίγο νεράκι καί φαγάκι θά έλυνε πολλά προβλήματα.
Από την άλλη, όμως, η έστω καί ε κατευθυνόμενη έρευνα, έχει καταρρήψει πολλούς μύθους στην Ιατρική, πού από Ιατρική τών δοξασιών της κάθε αυθεντίας (authorized),γίνεται ιατρική βασισμένη σέ στατιστικές αποδείξεις, (evidence based). Πρέπει να βλέπουμε κριτικα τά συμπεράσματα της έρευνας, αλλά η έρευνα είναι τό πιό επιστημονικο εργαλείο πού εχουμε στό χέρι μας για να καταρρήψουμε προλήψεις καί δοξασίες, καί γιά να καταδείξουμε αποτελεσματικότητες.
Ενα παραδειγμα: Γιά πάνω απο 100 χρόνια η Ιατρική πίστευε ότι η διγοξίνη (Digoxin) παρατείνει τό προσδόκημο επιβίωσης τών ανθρώπων με καρδιακή ανεπάρκεια. Μόλις τό 1993, αποδείχθηκε ερευνητικά ότι αυτό δέν συνέβαινε. Αυτό πού γινέται είναι οτι ελαττώνει τις αναγκαίες ημέρες νοσηλείας, άρα βελτιώνει τήν ποιότητα ζωής, δηλαδή δέν μειώνει την θνησιμότητα, αλλά την νοσηρότητα.
Γιά τίς ψυχικές παθήσεις: Τό πιό κοινό ψυχολογικό πρόβλημα πού παρουσιάζεται στόν δυτικό κόσμο, είναι τό χρόνιο άγχος καί οι Δυσθυμίες-καταθλίψεις. Οποιος έχει βιώσει τέτοιες καταστάσεις μπορεί να σας πεί αν τα αντικαταθλιπτικα είναι η όχι αποτελεσματικά. Σας πληροφορώ ότι είναι καί παραείναι, καί δέν μπορεις να αφήνεις τόν άνθρωπό σου να βασανίζεται περιμένοντας τήν αλλαγη των στρεσογόνων κοινωνικών συνθηκών.
Αυτό πού έδειξε η έρευνα, είναι ότι γιά συγκεκριμένες από τίς ενδείξεις τους δέν φαίνεται να πλεονεκτούν από τό plecebo, διότι ως γνωστόν κάθε φάρμακο έχει περισσότερες από μια ενδείξεις.
Καί ότι κάποιες από αυτες τίς ουσίες, σέ περίπτωση νανικής καταθλιψης, επειδή πρώτα διορθώνουν την έλειψη βούλησης τού καταθλιπτικού ανθρώπου, καί μετα αρχίζουν να διορθώνουν την απαισιοδοξία, τούς φέρνουν σέ σημείο να αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, πράγμα πού δέν έκαναν λόγω αβουλίας.
Γενικά, τά ψυχιατρικα φάρμακα θεραπεύουν συμπτωματα καί όχι νόσους, καί έτσι ανεξάρτητα από τί ονομασία θα δωθεί στην νόσο βάσει τού DSM IV, αν ο ψυχίατρος αντιληφθεί τά συμπτώματα μπορεί να θεραπέυσει τόν άνθρωπο ακόμα κι αν δέν έχει οδηγηθεί σέ οριστική ονομασία της νόσου.
Πχ, κάποιος εμφανίζεται με τελείως εξωπραγματικές ψευδαισθήσεις. Μέ τό ίδιο φάρμακο θα θαραπευθεί αυτός πού ακούει φωνές στά πλαίσια αυτού που τελικα θά τό βαπτίσουμε σχιζοφρενεια, καί αυτός πού έχει πολλά μικρα εγκεφαλικά, καί την νόσο του θα την ονομασουμε τελικά οργανικό ψυχοσύνδρομο.
Αν δέν υπήρχαν τα αντιψυχωσικα φάρμακα, πολλλοι από τους γνωστούς μας πού ουτε καν υποπτευόμαστε οτι εχουν κάποιο πρόβλημα, θα ήταν κλεισμένοι στό σπίτι τους, ή στά γκέτο ψυχιατρείων τύπου Λέρου.
Αγαπητέ φίλε καί συνάδελφε ανορθόδοξε, τώρα καταλαβα ότι είσαι ψυχίατρος, οπότε διόρθωσέ με αν κανω λαθος επί ψυχιατρικών θεμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς συνήθως είστς εύστοχη, εντός θέματος και με πολλά ακόμα επαινετικά λόγια, εκ μέρους μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Προφανώς, θα συγκινηθήκατε, από την εισαγωγή μου).
Του Ιπποκράτη, νομίζω, ότι είναι: "Το φάρμακο μας είναι η τροφή μας."
Είμαστε αυτό που τρώμε.
Προσωπική εμπειρία:
Διαβαίνοντας το 50στο σκαλοπάτι της ηλικίας μου, έμαθα με οδυνηρό τρόπο τι θα πει "ουρική αρθρίτις" ή ποδάγρα. Λέξεις κακόηχες και οι δύο, αλλά με εξ ίσου οδυνηρές επιπτώσεις.
Με όλα τα γνωστά φάρμακα και παυσίπονα, με τις πιο αυστηρές δίαιτες, από τους 6 μήνες ζωής, τους 5 τους περνούσα με πόνους είτε όρθιος είτε κατάκοιτος.
Ως που μια φαρμακοποιός, μου συνέστησε ένα βότανο (άκορος κάλαμος).
Σήμερα, δεν κάνω καμμία δίαιτα και θυμάμαι την ασθένεια, όταν από αδιαφορία, ξεχνώ να πάρω το καθημερινό μου ρόφημα, φτιαγμένο από ένα βοτάνι.
Κόστος 9 ευρώ, περίπου, το χρόνο.
Πολύ περισσότερο στοίχιζαν τα άρχηστα χάπια σε μένα και το Ταμείο μου.
Αυτά.
Διαβάζοντας το, μπορεί να γλιτώσουν κι άλλοι, από αυτό το πρόβλημα.
(Το προσέξατε; Φαρμακοποιός, που δεν θα βγάλει άλλα λεφτά από μένα, μου είπε το μυστικό).
Kαλησπέρα @Rider.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και αναφερεις την εκπαιδευση που παρεχουν οι ιατρικες σχολες, δεν ξερω απο τα μεσα τι γινεται, μπορω ομως να κρινω απο τα εξω. Ενα γενικο χαρακτηριστικο ειναι η μεγαλη κριση δυσπιστιας του κοσμου προς τις διαγνωσεις. Φοβαμαι οτι κανενας δεν αισθανεται πλεον εφησυχασμενος με τη γνωμη ενος και μονο γιατρου. Πιστευω ότι ειναι κυριως θεμα εξασκησης της ιατρικης, που δεν αφιερωνεται αρκετος χρονος στον ασθενη, δεν εξεταζονται με προσοχη και διεξοδικα τα συμπρωματα, αλλά στο πάνω-πάνω, γενικα δεν λειτουργουν με ευσυνειδησια.
Γεια σου Ανορθοδοξε,
ΑπάντησηΔιαγραφήαπ' όσα εχω διαβασει κατα καιρους μου εχει δημιουργηθει η εντυπωση οτι η ψυχιατρικη ειναι το κατ' εξοχην γηπεδο όπου οι βig pharma παιζουν όποιο παιχνιδι θελουν, σε συμπαξη φυσικα με τα πανεπιστημια που ονοματιζουν καινουργιες ασθενειες. Θαρρω οτι η ψυχιατρικη ειναι η πλεον ευαλωτη απο τις ιατρικες ειδικοτητες γιατι μπορει ευκολα να συμπραξει με την πολιτική. Τετοια παραδειγματα εχουμε απο τα σοβιετικα γκουλαγκ, αλλα και προσφατα ειχα δει την ταινια Ανταλλαγη, οπου αντιφρωνουντες χαρακτηριζονταν ασθενεις με καταληξη στα ασυλα.
Στο ιδιο κειμενο, αποσπασματα του οποιου παρεθεσα, αναφερεται η περιπτωση παιδιων με έλλειμμα προσοχης στα μαθηματα. Αμεσως έτρεξε η επιστημη να συμπραξει και να χαρακτηρισει αυτη την ταση σαν ασθενεια ονομαζοντας την μαλιστα με το βαρυγδουπο ονομα dipolar disorder! Και αρχισανε μετα να χαπακώνουν τα παιδια.
Οπότε σαν ψυχιατρος, φίλε Ανορθοδοξε, απ' αυτα που διβαζεις, καιρο τωρα, στο βλογ, αν ειχες αντιληφθει κατι περιεργο θα μου το ειχες αναφερει, έτσι δεν ειναι;
Καλησπέρα @Οδυσσέα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν έγραφα εξετάσεις θα το περνουσα το μαθημα, ε;; Έ, όσο ναναι συγκινηθηκα απο την επαινετικη εισαγωγή, και μαλιστα χωρις να πάσχω απο κανενα συνδρομο ευσυγκινησίας.
Υπάρχουν ερευνητες που τρεχουν στα περατα της γης , μιλουν με τους ντοπιους για τα παραδοσιακά τους γιατρικα που στηριζονται σε βοτανια και τα συναφη, και μετα προσπαθουν να εντοπισουν στο εργαστηριο την ενεργη ουσια.
Ειχα ακουσει οτι ο σχεδιασμος πολλων φαρμακων ξεκιναει με τον τροπο αυτο.
Απο την αλλη, δεν ειναι και τα βοτανα χωρις παρενεργειες, Επειδη ειναι φυτικα, δεν σημαινει οτι δεν μπορουν να προκαλέσουν και βλαβες. Οποτε κανενα τσεκ-απ ισως θα επρεπε να γινοταν που και που για ασφαλεια.
ευχομαι το καλυτερο.
Έτσι τσακίστηκαν τα πόδια μου, από παρενέργειες φαρμάκου που δεν χρειαζόταν να πάρω. Και όταν ανέφερα στο γιατρό που μου το έγραψε τις παρενέργειες, μου απάντησε ότι αυτό το φάρμακο δεν έχει καμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ/ή Ανώνυμε/η
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανονικα ενα φαρμακο πρεπει να συνταγογραφειται για την παθηση για την οποια εχει παρει αδεια. Συνηθως ομως αυτο καταστρατηγειται και δινεται και για τις δευτερευουσες και τριτευουσες ενδειξεις.
Στη δικη σου την περιπτωση παιζει κιολας ο γιατρος να ηταν μονο άσχετος και οχι κατ' αναγκην μισθαρνο (!) όργανο μιας συγκεκριμενης εταιριας, και ο οποίος επρεπε σωνει και καλα να συμπληρωσει το πλανο του για να παρει το bonus. Ή μπορει να ηταν και τα δυο.
Παντως παιδια, συμβουλευω να κοιτατε το ιντερνετ και να σταθμιζετε μονοι σας την επικινδυνοτητα των φαρμακων που παιρνετε. Θελει ψαξιμο και διασταυρωση, αλλα μετα από κάμποσες φορές αποκτας καποια πειρα και μπορεις να αξιολογησεις τις πηγες και την εγκυροτητα τους. Δυστυχως, ολα πρεπει να τα διπλοτσεκαρουμε πια.
Με την ευκαιρία της ανάρτησης αυτής διαπιστώνουμε δυστυχώς ότι τα φαινόμενα αυτά έχουν πλέον διαπεράσει όλα τα επίπεδα της Κοινωνικής, Επιστημονικής και πολιτικής ζωής μας, δημιουργώντας έναν νέο «πολιτισμό», μια νέα «κουλτούρα» το πολιτισμό της αρπαχτής και της κομπίνας. Επιτρέψτε μου όμως να σας διηγηθώ μια ιστορία πραγματική και γνωστή απο πρώτο χέρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν 12 χρόνια ένας Νομάρχης (αιρετός Νομάρχης) σ’ ένα νομό της χώρας μας διεπίστωσε ότι σε μια πόλη του νομού του, οι δαπάνες για την ιατρική παρακολούθηση των ασφαλισμένων του Δημοσίου( πριν την ίδρυση του ΟΠΑΔ) ήταν περίπου 3,4 εκατ. δραχμές τον μήνα, κατανεμόμενο σε δύο συμβεβλημένους με το δημόσιο γιατρούς, ήτοι 1,7 εκατ. δρχ. στο καθένα.Το πρώτο μήνα μετά τη σύμπραξη και έτερου γιατρού με το δημόσιο της ίδιας ειδικότητας, οι δαπάνες έφτασαν στα 4,5 εκατ. δρχ.ήτοι 1,5 εκατ. δρχ. στο καθένα.
Μετά τη διαπίστωση αυτή προκλήθηκε σύσκεψη απο τον Νομάρχη με τους προέδρους των ιατρικών συλλόγων του νομού και των αρμοδίων διοικητικών στελεχών για την αντιμετώπιση του φαινιμένου αυτού. Όσα αποφασίσθηκαν στη συνάντηση αυτή παρά την υπόσχεση των εκπροσώπων των ιατρικών συλλόγων δυστυχώς δεν τηρήθηκαν(οι δυνατότητες για λήψη διοικητικών μέτρων περιορισμένες). Το υπουργείο ύστερα απο τη σχετική ενημέρωση του Νομάρχη, γνωστοποίησε μια πρόσφατη σχετική έρευνα που έκανε το ίδιο το υπουργείο σ’ όλη την Ελλάδα, η οποία έδειξε ότι οι δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν είναι ανάλογες με τον αριθμό των ασφαλισμένων σε κάθε νομό αλλά ανάλογες με τον αριθμό (αναλογικά βέβαια) των γιατρών σε κάθε νομό.Πρωταθλητές στην έρευνα αυτή δύο μικροί νομοί.
Αυτή η προσπάθεια του Νομάρχη μαζί με άλλες για τον περιορισμό των παράνομων αγροτικών επιδοτήσεων και πολλών τέτοιων περιπτώσεων του στοίχησαν την επανεκλογή του στις νομαρχιακές εκλογές του 1998.Το 2000 ομως τον ανέδειξαν βουλευτή.Ίσως γιατί ο βουλευτής είναι περισσότερο ακίνδυνος γι’ αυτούς σε σχέση με τους έχοντες εκτελεστική εξουσία όπως είναι τα μέλη της Κυβέρνησης,οι Περιφερειάρχες, οι Νομάρχες,οι Δήμαρχοι, οι Πρόεδροι Δημοσίων κλπ επιχειρήσεων.
Ο χορός λοιπόν καλά κρατεί.
Όχι , ως φαίνεται, μόνο στην Ελλάδα.
Δυστυχώς και στο κόσμο ολόκληρο.
@ivain καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήεντυπωσιαστηκα με αυτη την ερευνα που δειχνει οτι οι δαπανες ειναι αναλογες του αριθμου των γιατρων και οχι των ασφαλισμενων. Φοβερη και τρανταχτη ανακαλύψη! Θα ψαξω να βρω τιποτα σχετικο στο ιντερνετ. Αυτο ειναι λαυρακι!
Στην Αμερικη, τα κοστη της υγειας ανεβαινουν σε υψη δυσθεωρητα και λόγω των ασφαλιστικων εταιριων. Να μην πω οτι αυτες ειναι κυριως που τα τραβανε ψηλα.
Δυστυχως τα πραματα εχουν παρει ασχημο δρομο! Απο προσωπικη μου εμπειρια καθοτι δουλευα σε νοσοκομειο 4,5 χρονια συνηδητοποιησα οτι ακομη και οι ερευνες και οι μεταναλυσεις που γινονται δυστυχως ειναι και αυτες κατευθυνομενες απο τα συμφεροντα των φαρμακοβιομηχανιων. Οι ερευνες χρηματοδοτουνται απο εκει περα. Στο νοσοκομειο που δουλευα χρησιμοποιουσαμα για τη προληψη και τη θεραπεια των ουρολοιμωξεων Γκρανμπερυ. Καιρο αργοτερα το περιοδικο LANCET που το εχουν οι παθολογοι σαν ευαγγελιο δημοσιευσε αρθρο το οποιο ελεγε οτι το Γκρανμπερυ ειναι μουφα! Ολες δηλαδη οι παλαιοτερες ερευνες που αποδεικνυαν οτι οντως ειχε θεραπευτικο αποτελεσμα τι απεγιναν. Πεταχτηκαν στο καλαθο των σκουπιδιων. Απλα δηλαδη η φαρμακοβιομηχανια βλεποντας οτι μια φυσικη μεθοδος αντιμετωπισης της ουρολοιμωξης θα παραγκωνιζε τη πωληση του χημικου αντιβιοτικου αναιρεσε ολες τις παλαιοτερες ερευνες και δημοσιευσε μια ψευδη κατευθυνομενη ειδηση προς οφελος της. Και υπαρχουν και αλλες αναλογες περιπτωσεις οπως η υποθεση με τα προβιοτικα. Το χειροτερο απο ολα τα γεγονοτα ειναι οτι εφωσον ολοι οι γιατροι εχουν αποδεχθει τις σοβαρες παρενεργειες των χημειοθεραπειων ωστοσο δε κανει κανεις τιποτα για σταματησει τις χημειοθεραπειες στην Ελλαδα απο τη στιγμη που σε αλλα μερη του κοσμου οπως για παραδειγμα στα νοσοκομεια του Ισραηλ δε γινονται καν χημειοθεραπειες. Εγω προσωπικα καταλαβα απο οτι εχω συζητησει και με αλλους γιατρους οτι η συγχρονη Ιατρικη ειναι εντελως κατευθυνομενη ειδικα εδω στην Ελλαδα. ΝΙΚΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή