Ηθικά Διλήμματα στη Μετάδοση των Ειδήσεων

Το να μεταδίδεις/αναμεταδίδεις ψευδείς ειδήσεις θεωρείται ηθικά επιλήψιμο και σε περίπτωση που οι ειδήσεις αυτές προξενούν ή ενδέχεται να προξενήσουν βλάβη σε κάποιον ονομαστικά ή σε κάποιο κοινωνικό σύνολο είναι δυνατόν να επισύρουν και την ποινική δίωξη αυτών που τις μεταδίδουν.

Τι γίνεται όμως με ειδήσεις οι οποίες είναι μεν αληθείς ως έχουν, αλλά η αλήθεια που κομίζουν είναι μόνον η μισή; Δηλαδή, όταν αποκρύπτεται το άλλο μισό κομμάτι, το οποίο, είτε μπορεί να αναιρεί το προηγούμενο, είτε να προσθέτει μιαν άλλη διάσταση στην αλήθεια που εξυποννοείται και εν τέλει να την θέτει υπό αμφισβήτηση;

Στην περίπτωση αυτή, εφ’ όσον η απόκρυψη της άλλης μισής αλήθειας δεν έχει άμεσες επιπτώσεις η ευθύνη είναι μόνον ηθικής φύσεως.

Στο δημόσιο βίο όσες «αλήθειες» εκστομίζονται είναι εσκεμμένα κατά πλειονότητα «μισές».

Οι σκέψεις αυτές μού προέκυψαν από την προηγούμενη ανάρτηση περί Big-Pharma, την οποία και θα χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα για να θέσω ένα γενικότερο ερώτημα. Συγκεκριμένα, αμφότερα τα δημοσιεύματα, απ’ όπου άντλησα το περισσότερο πληροφοριακό υλικό, αναφέρονταν στην απόφαση της GSK να άρει τους περιορισμούς χρήσης κάποιων πατεντών της, δηλαδή και τα δυο μετέφεραν ακέραια το γεγονός ως είδηση, αλλά, ενώ το δεύτερο παρέθετε το σκεπτικό της απόφασης αυτής, που σαφώς υπέκρυπτε ιδιοτέλεια και προσπορισμό κέρδους, το πρώτο δημοσίευμα το αποσιωπούσε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η απόφαση της εταιρίας οδηγείτο από αφιλοκερδή και φιλάνθρωπα αισθήματα.

Το ερώτημά μου είναι το εξής: όταν κάποιος εκφωνεί ή μεταδίδει μια είδηση μέσα από δημόσια κανάλια, πόσο ήσυχος με τη συνείδησή του πρέπει να αισθάνεται, αν μένει μόνο στην είδηση αυτή καθ’ αυτήν και όχι στο σκεπτικό που κρύβεται πίσω από την είδηση, παρ όλο που η αποσιώπηση του σκεπτικού δεν θα αναιρεί το ίδιο το γεγονός καθ΄αυτό;