Oι Βιαστές του Κολωνακίου

Έπ’ ευκαιρία της επίθεσης στο Κολωνάκι, πήραν ξανά φωτιά τα κανάλια και τα συναφή μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, για την έξαρση της βίας, η οποία πάραυτα μεταφράστηκε σε γενικευμένη ανασφάλεια των πολιτών και σε γενικευμένα αιτήματα για περισσότερη αστυνόμευση.

Θέλοντας να εξετάσω το τοπίο από πιο κοντά, θα ξεχώριζα δυο διαφορετικές μορφές βίας, αυτή που συνδέεται με την ανασύσταση αναρχικών ομάδων στοχευμένης βίας και αυτήν που σχετίζεται με πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου και η οποία δρα επί δικαίων και αδίκων αδιακρίτως. Ενώ η πρώτη μορφή, βρίσκεται όντως σε έξαρση, για τη δεύτερη δεν είμαι και τόσο σίγουρη, αν και δεν θα απέκλεια το γεγονός, η πρώτη μορφή βίας να δρα και σαν καταλύτης και να συμπαρασύρει και την δεύτερη, μιας και η πασιφανής αδυναμία της αστυνομίας να την αναχαιτίσει, θα μπορούσε να δώσει το πράσινο φως και στους δεύτερους να δράσουν με μεγαλύτερη ευχέρεια, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν και πολλές πιθανότητες να συλληφθούν.

Στο εξής, θα ασχοληθώ με την πρώτη μορφή βίας. Δεν ωφελεί και πολύ να κλείνουμε τα μάτια στις γενεσιουργές της αιτίες, μιας και εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τα οποία έλαβαν την έκταση που έλαβαν και είχαν τη συμμετοχή που είχαν, όχι σαν ανταπόκριση στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου αυτή καθ’ αυτήν, (αυτή ήταν μόνο η αφορμή), αλλά εξ αιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας και της βίας που υφίσταται, εξ αιτίας της έλλειψης συνοχής, οράματος και κυρίως πολιτικής εκπροσώπησης, που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο και λύσεις. Όταν στηλιτεύονταν οι μαθητικές εξεγέρσεις λόγω έλλειψης αιτημάτων, μάλλον διέφευγε των σοφών της πολιτικής το γεγονός ότι οι εξεγέρσεις δεν θα είχαν λόγο να συμβούν, ή ότι θα ήταν σαφώς πιο περιορισμένες, αν υπήρχε κάποιος αξιόπιστος αποδέκτης των αιτημάτων τόσο αυτών, όσο και της ελληνικής κοινωνίας συνολικά.

Στη συνέχεια, είχαμε την εξ ίσου μεγάλης έκτασης, κινητοποίηση συμπαράστασης προς την Κούνεβα, η οποία εκτιμώ ότι σε άλλους, λιγότερο χαλεπούς καιρούς, θα ήταν σαφώς πιο περιορισμένη. Ταυτόχρονα, ήταν η εξ ίσου δυναμική αντίδραση για το πάρκο της πλατείας Κύπρου, η οποία και πάλι συμπύκνωνε συνολικότερη βαθιά δυσαρέσκεια, που έψαχνε αφορμές να διοχετευτεί και να ξεσπάσει. Η εκτίμησή μου είναι ότι όσο περισσότερο, λόγω οικονομικής κρίσης, σφίγγουν τα λουριά, όσο η πολιτική αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων να διαχειριστεί τα ελάχιστα και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, όσο η επικαιρότητα ασχολείται με τα ενδοκομματικά και δια-κομματικά ξεκατινιάσματα και τους φτηνούς κανιβαλισμούς, τόσο οι εκρήξεις βίας θα είναι εντονότερες και συχνότερες.

Και θα διακινδυνεύσω να πω ότι, ως προς αυτό, υπάρχουν αρκετά αποθέματα κοινωνικής ανοχής, διότι άλλως, τόσο η παρ’ ολίγον έκρηξη στη Citibank, όσο και οι απανωτοί εμπρησμοί, και η επιδρομή στο Κολωνάκι θα είχαν βγάλει αρκετό κόσμο στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και να εκφράσουν την ανασφάλειά τους. Το τι είναι αυτά που δημιουργούν ανασφάλεια στον κόσμο, αντικατοπτρίζονται και στους λόγους για τους οποίους κινητοποιείται.

Η υπεράσπιση του Κολωνακίου, όχι σαν ένας οποιοδήποτε τόπος, αλλά σαν ένας συγκεκριμένος τόπος συγκέντρωσης της οικονομικής και της πολιτικής δύναμης, καλώς ή κακώς, δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητα του κόσμου και όσο οι διάφοροι φωστήρες θα αποδίδουν τις επιδρομές και τους βανδαλισμούς είτε σε υποκίνηση της αστυνομίας και των ξένων πρακτόρων, είτε σε υποκίνηση των τζαμάδων, των νονών της νύχτας, ή των παράπλευρων παρκαδόρων, τότε να δούμε σε ποιους θα αποδώσουν τα χειρότερα που θα έρθουν. Και αυτά δεν θα είναι από 20-30 ευέξαπτους νεαρούς κουκουλοφόρους, αλλά από τους πρώην φιλήσυχους πολίτες που αγρίεψαν.

Έκανα χάζι προχτές τον κ. Γιανναρά, που στην γνωστή του στήλη της Κυριακής, εξανίστατο για την επίθεση που υπέστησαν πρόσφατα οι βιτρίνες του Ιανού. Δεν μπορούσε να χωνέψει πώς κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν να συμβεί στον εν λόγω ευυπόληπτο χώρο πολιτισμού. Αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ο κ. Γιανναράς ότι αυτό που αυτός βλέπει σαν ιλουστρασιόν ναό του πολιτισμού, κάποιοι άλλοι μπορεί να μην τον βλέπουν έτσι, αλλά να τον εκλαμβάνουν σαν χώρο άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων ή σαν σουπερμάρκετ ή έστω ντελικατέσσεν μιας fast και recycled κουλτούρας, (διευκρινίζω ότι ως προς την εκμετάλλευση, δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο, επειδή δεν γνωρίζω τα εσωτερικά του, αλλά γενικά), και ότι ενώ το Κολωνάκι παρουσιάζεται σαν χώρος περιπάτου, αναψυχής και κατανάλωσης μιας ανέμελης Ελλάδας, για κάποιους άλλους είναι εκ των πραγμάτων απροσπέλαστο και επιπλέον έμπλεο αρνητικών συμβολισμών. Η διαφορετική λοιπόν αντίληψη και γλώσσα ανάμεσα στους μεν και τους δε, δείχνει και τις βαθιές τομές της ελληνικής κοινωνίας, κάτι σαν τα παντεσπάνια της Αντουανέτας, δηλαδή.

Κοντολογίς, πιστεύω ότι η μάχη κατά της «κουκούλας» θα κερδηθεί στη μάχη κατά της «ανεργίας», της «ανομίας», της «ανικανότητας» και της «διαφθοράς», διότι είναι αυτά τα τελευταία τα οποία συντηρούν και το κλίμα της βίας και την ανοχής της.

Να πω και κάτι τελευταίο για την αντίδραση της Αριστεράς μπρος τα «κατορθώματα» των κουκουλοφόρων. Αντί για μια ψύχραιμη και τίμια κριτική ανάλυση, αναλώνεται σε ομφαλοσκοπήσεις και σε καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων, που συγκλίνουν στο κατά πόσο η δράση των αντιεξουσιαστών θα ερεθίσει περαιτέρω την αστυνομία και στο κατά πόσο το ξύπνημα του θεριού θα πυροδοτήσει σειρά σκληρών μέτρων καταστολής και περιστολής των ελευθεριών. Φαίνεται, ότι η διαλεκτική της Αριστεράς σταματάει ως εδώ: διότι ξεχνούν προφανώς ότι αν η Αριστερά ήταν ζωντανή, οι κουκουλοφόροι δεν θα έβρισκαν τόπο να στεριώσουν, και ότι αν τα λουριά γύρω από τις ελευθερίες έσφιγγαν ακόμα πιο πολύ , τότε ίσως θα γεννιόντουσαν και οι λόγοι για να ξεπροβάλλει και πάλι το περιβόητο λαϊκό κίνημα.