"Πράσινες" Φανταστικές Κηδείες

Μιας και το επόμενο διάστημα, βάσει των προγνωστικών όλων των επιδημιολόγων-γριπολόγων, πρόκειται να θρηνήσουμε εκατομμύρια θύματα σε όλο τον κόσμο, γεννάται το εύλογο ερώτημα περί της διαχείρισης του κρίσιμου προβλήματος της ταφής τους. Το ερώτημα αυτό, λόγω και της σοβούσης κλιματικής αλλαγής αποκτάει, όπως αντιλαμβάνεστε, ιδιαίτερη βαρύτητα, καθ’ όσον τόσον οι μαζικές ταφές, όσον και οι αποτεφρώσεις που αναγκαστικά θα προκύψουν, για όσους φυσικά τις επιλέξουν, αναμένεται να ανατρέψουν δυναμικά το ενεργειακό ισοζύγιο του πλανήτη και να επιταχύνουν την περιβαλλοντική καταστροφή.

Με νηφάλιο τρόπο λοιπόν, εξηγώντας αμέσως παρακάτω τι εννοώ, θα αναλύσω την κατανάλωση ενέργειας και την ποσότητα των εκπεμπομένων αερίων του θερμοκηπίου για καθέναν από τους δυο δόκιμους τρόπους αποκομιδής των νεκρών, (αποτέφρωση δηλαδή και ταφή), έτσι ώστε, όταν φτάσει η μοιραία εκείνη ώρα, οι αποφάσεις που θα πάρουμε να είναι όσο το δυνατόν οι πιο φιλικές προς το περιβάλλον.

Ας αρχίσουμε με την αποτέφρωση. Αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με τον παραδοσιακό τρόπο, μια μεγάλη πυρά από ξύλα δηλαδή, τρόπο που επιλέγουν οι φίλοι μας οι Ινδοί, είτε με τον πιο εξελιγμένο, που είναι οι ηλεκτρικοί φούρνοι μεγάλης ισχύος, τους οποίους επιλέγουν οι φίλοι μας ευρωπαίοι και αμερικανοί.

Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε 100 κιλά ξύλων για να κάνουμε μια αποτελεσματική πυρά, οι υπολογισμοί δείχνουν ότι η κατά κεφαλή κατανάλωση ενέργειας θα ανερχόταν σε 1700 megajoules. Ενώ αν επιλέγαμε την ηλεκτρική λύση, τότε η κατανάλωση ενέργειας θα ανερχόταν σε μόλις 0.5 megajoules ανά άτομο. Παρά τη συντριπτική ενεργειακή υπεροχή του ηλεκτρικού φούρνου έναντι της πυράς, η αποτέφρωση δεν μπορεί να αποτελέσει την πλέον ενδεδειγμένη πράσινη μέθοδο, λόγω της εκπομπής τοξικών ουσιών, όπως υδραργύρου, παρά τα ισχυρά φίλτρα με τα οποία είναι εφοδιασμένες οι εγκαταστάσεις.

Πόσο όμως περιβαλλοντικά υπεύθυνη είναι η απλή ταφή; Αν εξαιρέσουμε την αποψίλωση των δασών για την κατασκευή φερέτρων, το σώμα όπως αποσυντίθεται εκπέμπει μεγάλες ποσότητες από τα επικίνδυνα αέρια διοξείδιο του άνθρακα και μεθάνιο, τα οποία διαχεόμενα στην ατμόσφαιρα επιβαρύνουν το κλίμα, σε λιγότερο όμως βαθμό απ’ ότι ο καπνός από την πυρά.

Πέραν των μεθόδων αποκομιδής και ανακύκλωσης των σωμάτων, που περιγράψαμε μόλις τώρα, υπάρχουν φυσικά και άλλες, περισσότερο φιλικές προς το περιβάλλον, οι οποίες όμως δεν εντάσσονται στις πολιτισμικές παραδόσεις των περισσοτέρων λαών, παραμένοντας δυστυχώς περιθωριακές. Τέτοιες μπορεί να είναι το ρίξιμο στη θάλασσα, όπως έκαναν παλιά οι ναυτικοί με τους ατυχήσαντες συντρόφους τους, ή το ρίξιμο στα βουνά, βορά στα όρνια και τους γυπαετούς όπως μας δείχνει η Ζωροαστρική παράδοση.

Ζυγίζοντας λοιπόν τα υπέρ και τα κατά όλων όσων εκτέθηκαν προηγουμένως, δεν χωράει αμφιβολία, πως όταν έρθει εκείνη η ώρα, ο καθένας από μας θα ενεργήσει με τον πλέον περιβαλλοντικά υπεύθυνο τρόπο.