Πιστεύω, ότι δεν θα πάμε και πολύ μακριά τις συζητήσεις μας, αν συνεχίζουμε να μένουμε εγκλωβισμένοι στο δίπολο δημοκρατία, μη-δημοκρατία, χωρίς να εξετάζουμε το περιεχόμενο της δημοκρατίας όπως αυτό έχει εξελιχθεί από τον 19ο αιώνα και μετά, καθ’ ότι η έννοια της δημοκρατίας έχει έκτοτε αλλάξει πολλά πρόσωπα, μετακινούμενη άλλοτε περισσότερο προς τον φιλελεύθερο πόλο της, κι άλλοτε προς το εξισωτικό της όριο, που είναι και το πλέον επιθυμητό.
Και όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, πέρα από τα εξωτερικά, τυπικά χαρακτηριστικά της, ένα εκ των οποίων είναι και οι εκλογές με καθολικό δικαίωμα ψήφου, καλό είναι να έχουμε κατά νου και το συγκεκριμένο περιεχόμενο το οποίο καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δεδομένη ιστορική στιγμή.
Τις τελευταίες δεκαετίες, παρά τον εκδημοκρατισμό και τη σημαντική αύξηση του αριθμού των χωρών με εκλεγμένες κυβερνήσεις, είναι γενικευμένη η αίσθηση ότι η δημοκρατία δεν είναι πια υγιής και ότι έχει πολύ απομακρυνθεί από το ιδανικό της ισχυρής μαζικής δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής σε ομάδες δράσης με πολιτικό περιεχόμενο, και της δυνατότητας των πολιτών να επηρεάζουν επί ίσοις όροις τις πολιτικές αποφάσεις και να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα προς ίδιον όφελος.
Η μετεξέλιξη του δημοκρατικού πολιτεύματος στη μορφή που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι παρά ένα υβριδικό μείγμα δημοκρατικότητας-αντιδημοκρατικότητας, διότι ναι μεν διατηρεί τους θεσμούς, στην πραγματικότητα όμως αποστερεί από τη μάζα των πολιτών τις περισσότερες από τις εξουσίες τους, καθιστώντας τους παθητικούς, χειραγωγήσιμους και αιωνίως διαμαρτυρόμενους θεατές.
Αλλά ας δούμε από κοντά μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά του εν λόγω υβριδίου. Δεν πρόκειται να γράψω τίποτε περισσότερο από όσα είναι ήδη γνωστά, απλά, θα προσπαθήσω να τα μαζέψω όλα στο ίδιο τσουβάλι, ώστε σε πρώτη ζήτηση, να μπορούμε εύκολα να τα ανασύρουμε.
1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται.
2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες.
Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα
Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως.
4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή.
5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα.
Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα
πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.
Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εκκρεμές.
Και όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, πέρα από τα εξωτερικά, τυπικά χαρακτηριστικά της, ένα εκ των οποίων είναι και οι εκλογές με καθολικό δικαίωμα ψήφου, καλό είναι να έχουμε κατά νου και το συγκεκριμένο περιεχόμενο το οποίο καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δεδομένη ιστορική στιγμή.
Τις τελευταίες δεκαετίες, παρά τον εκδημοκρατισμό και τη σημαντική αύξηση του αριθμού των χωρών με εκλεγμένες κυβερνήσεις, είναι γενικευμένη η αίσθηση ότι η δημοκρατία δεν είναι πια υγιής και ότι έχει πολύ απομακρυνθεί από το ιδανικό της ισχυρής μαζικής δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής σε ομάδες δράσης με πολιτικό περιεχόμενο, και της δυνατότητας των πολιτών να επηρεάζουν επί ίσοις όροις τις πολιτικές αποφάσεις και να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα προς ίδιον όφελος.
Η μετεξέλιξη του δημοκρατικού πολιτεύματος στη μορφή που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι παρά ένα υβριδικό μείγμα δημοκρατικότητας-αντιδημοκρατικότητας, διότι ναι μεν διατηρεί τους θεσμούς, στην πραγματικότητα όμως αποστερεί από τη μάζα των πολιτών τις περισσότερες από τις εξουσίες τους, καθιστώντας τους παθητικούς, χειραγωγήσιμους και αιωνίως διαμαρτυρόμενους θεατές.
Αλλά ας δούμε από κοντά μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά του εν λόγω υβριδίου. Δεν πρόκειται να γράψω τίποτε περισσότερο από όσα είναι ήδη γνωστά, απλά, θα προσπαθήσω να τα μαζέψω όλα στο ίδιο τσουβάλι, ώστε σε πρώτη ζήτηση, να μπορούμε εύκολα να τα ανασύρουμε.
1. Οι πολιτικοί βρίσκονται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση απ’ ότι στο παρελθόν, έχοντας χάσει το σεβασμό και το κύρος με τα οποία τους περιέβαλλαν οι πολίτες και τα ΜΜΕ. Αντιθέτως βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι στο κριτικό βλέμμα, στην καχυποψία και στα αιτήματα διαφάνειας και λογοδοσίας. Η εντεινόμενη κρίση νομιμοποίησης των πολιτικών δυσχεραίνει την από μέρους τους ανάληψη πρωτοβουλιών για την εκπόνηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων, μιας και συχνά-πυκνά καταφεύγουν στις δημοσκοπήσεις για την χάραξη της πολιτικής τους ατζέντας, συρόμενοι μάλιστα πίσω από αυτές.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι και η καλύτερη εποχή να είναι κανείς πολιτικός και αυτό το αντιλαμβανόμαστε από τη μειωμένη διάθεση των πολιτών να πολιτεύονται.
2. Μεγάλες μερίδες του κοινωνικού σώματος απέχουν από την ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή, αλλά και όταν συμμετέχουν καθοδηγούνται παθητικά από διάφορες ηγεμονικές ομάδες. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών, ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς, και επικεντρώνεται σε ένα στενό φάσμα θεμάτων που επιλέγονται από ομάδες συμφερόντων. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά απλώς στα ερεθίσματα που οι άλλοι προκαλούν. Ενώ, πίσω από τις κουρτίνες του θεάματος, η πολιτική διαμορφώνεται στον ιδιωτικό χώρο από ομάδες πίεσης που ενισχύουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας συνάμα τις ισορροπίες.
Τη θέση της εποικοδομητικής πολιτικής καταλαμβάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι έρευνες και οι εξεταστικές επιτροπές, έτσι ώστε η προεκλογική αντιπαράθεση να εστιάζεται περισσότερα σε θέματα ηθικής παρά πολιτικού προγράμματος. Άντε και σε θέματα φορολογικής πολιτικής, για να σώζονται τα προσχήματα
Από άποψη ύφους, το περιεχόμενο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και η κομματική διαμάχη καθίστανται όλο και πιο επίπεδα και ανούσια. Η δε προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης με την προβολή των υποτιθέμενων χαρισματικών ιδιοτήτων του κομματικού ηγέτη με τις κατάλληλες πόζες και ενδυματολογικούς κώδικες, τείνουν να υποκαταστήσουν τον διάλογο γύρω από ουσιαστικά θέματα και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Με τη συνέργεια των ΜΜΕ ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών ή φραστικά τους γλιστρήματα καθίστανται κεντρικά ζητήματα μονοπωλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
3. Η συρρίκνωση και η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, λόγω αλλαγής της μορφής της απασχόλησης από τα μαζικά εργοστάσια στον τομέα των υπηρεσιών, αποδυνάμωσε το σώμα εκείνο, το οποίο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Το κενό το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία και το εκμεταλλεύονται ασυστόλως.
4. Η εξάπλωση της διαφθοράς αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πολιτικής τάξης κυνικής, ανήθικης και αποκομμένης απ’ τον λαό, ο οποίος απεναντίας βρίσκεται σε σύγχυση, αδράνεια, παθητικότητα, αλλά και απογοήτευση, ολοένα απομακρυνόμενος από την ενεργό μαζική συμμετοχή.
5. Η υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού, με την κυριαρχία των εταιριών να υπαγορεύουν οι ίδιες πλέον την πολιτική ατζέντα και με την εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα στους μηχανισμούς διακυβέρνησης τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους, την αποδυνάμωση του αναδιανεμητικού ρόλου της φορολογίας και άλλα.
Τίποτα απ’ όσα ανέφερα δεν είναι άγνωστο και πρωτάκουστο. Θα νόμιζε κανείς ότι έχουν γραφτεί από κάποιον έλληνα που είχε σαν πρότυπο τη δική μας πραγματικότητα, αλλά, κι εδώ είναι το ενδιαφέρον, όλα αυτά έχουν επισημανθεί και αναλυθεί σε βάθος από κάποιον βρετανό με βάση τις εξελίξεις στη Βρετανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες τόσο του βορά όσο και του νότου. Ο Colin Crouch, καθηγητής στο Institute of Governance and Public Management at the Business School of Warwick University και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, είναι αυτός που κάτω από το όνομα «Μεταδημοκρατία», συνόψισε όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες της σύγχρονης δημοκρατίας, στοχαζόμενος παράλληλα
πάνω στην ποιότητα και το μέλλον της στον ανεπτυγμένο κυρίως κόσμο.
Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εκκρεμές.
Cynical, καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι άλλη μία φορά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου. Πόσο μ'εκφράζει.Ομολογώ ότι δεν γνώριζα τον Καθηγητή.
Πάντως το σημείο 1, μου έφερε στο νου τη Μ.Γιαννάκου, την οποία εγώ προσωπικά πολέμησα ως Υπουργό Παιδείας στο νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια, υποκλίθηκα στο έργο της σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια. Πως πλήρωσε το όραμά της!
Το σημείο 2 μου έφερε στο νού, ένα σχόλιο του ΠΑΣΟΚ που διάβασα σήμερα στο Βήμα, ότι δηλαδή οι πολιτικοί αρχηγοί μιλάνε σε επίπεδο Εφοριακών-Λογιστών.
Το σημείο 3 μου έφερε στο νού, αυτό που ο Β.Φίλιας 20 χρόνια πριν έλεγε για το "προλεταριάτο του λευκού κολλάρου"χωρίς όμως συνείδηση ταξική οπως αποδεικνύεται.
Εξαιρετικό.Εξαιρετικό κείμενο
Καλό σου βράδυ
Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη τού Γ. Κοντογιώργη γιά την νεοτερική Δημοκρατία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤό αίτημα πού ανέδειξε τα χαρακτηριστικά της νεοτερικής δημοκρατίας ήταν η ατομική ελευθερία (δηλαδή αυτονομία, όχι ετερονομία) τού υπόδουλου στόν φεουδάρχη ανθρώπου.
Η νεοτερική Δημοκρατία δέν έθεσε ως αίτημα την Πολιτική ελευθερία, δηλαδή την πολιτική αυτονομία (μή ετερονομία) της κοινωνίας, έναντι των κατόχων τού πολιτικού συστήματος, πού παλιά ήταν ο φεουδάρχης, μετά ο απόλυτος μονάρχης, μετα ο συνταγματικός μονάρχης ή ο προθυπουργός με τόν κρατικό μηχανισμό.
Τό πολιτικό σύστημα είναι ιδιοκτησία τού κράτους και τού πολιτικού προσωπικού του.
Αυτό έχει την πλήρη εξουσία τού πολιτικού συστήματος.
Ο πολίτης προορίζεται να ιδιωτεύει.
Εχει δικαιώματα, πού οριοθετούν την πολιτική ισχύ του κράτους επί της κοινωνίας ως τό σημείο πού αυτή δεν θα παραβιάζει την ατομική ελευθερία.
Αλλά άλλο πολιτικά δικαιώματα και άλλο πολιτική αυτονομία, δηλαδή πολιτική ελευθερία της κοινωνίας.
Όπου κανείς δεν είναι ελεύθερος, δηλαδή αυτόνομος, τότε χρειάζεται τα δικαιώματα, για να αμυνθεί έναντι αυτού πού τον εξουσιάζει (στόν πολιτικό και στόν κοινονικοοικονομικό τομέα).
Στίς εκλογές,ο πολίτης απλώς νομιμοποιεί τό πολιτικό προσωπικό πού θα επανδρώσει τόν κρατικό μηχανισμό.
Στό προαύλιο τού κατέχοντος πολιτικά την κοινωνία κράτους, έχουν δικαίωμα να συνωθούνται εξωθεσμικοί μηχανισμοί άσκησης πίεσης (μή κυβερνητικές οργανώσεις,συνδικάτα,κόμματα) πού λειτουργούν με όρους δύναμης.
Η κοινωνία, όμως, δεν έχει καμία θεσμοποιημένη δυνατότητα άσκησης πολιτικής, όπως π.χ. είχε η εκκλησία τού δήμου στην πόλη-κράτος.
Επίσης, η κοινωνία δέν έχει κοινωνική-οικονομική ελευθερία, διότι δέν έιναι αυτόνομη κοινωνικά, εφ όσον κάτοχοι τού οικονομικού συστήματος είναι είτε οι ιδιώτες κεφαλαιούχοι, είτε τό κράτος (στίς τέως σοσιαλιστικές χώρες).
Η νεωτερική δημοκρατία είναι πολύ ανώριμή, συγκρινόμενη με τον κύκλο ωρίμανσης της δημοκρατίας στην Ελληνική πόλη-κράτος.
Μοιάζει μέ τό πολύ πρώιμο στάδιο του δημοκρατικού πολιτεύματος των πόλεων-κρατων, την αισυμνητεία, όπου,ένας νομοθέτης, π.χ. ο Σόλωνας, εκλέγονταν με απόλυτη εξουσία έναντι της κοινωνίας μέχρι να ολοκληρώσει τό έργο του.
Παρατηρώντας τόν κύκλο ωρίμανσης τού δημοκρατικού πολιτεύματος της Ελληνικης πόλης-κράτους, και αναλογικά, συγκρίνοντάς το μέ την σημερινή, προα-ντιπροσωπευτική φάση της νεοτερικης Δημοκρατίας,συμπεραίνουμε, ότι,
τό αίτημα πού μαλλον είναι ώριμο να τεθεί, είναι η διεύρυνση της προ-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας πρός τό αντιπροσωπευτικότερον:
Η κοινωνία να επέχει θέση εντολέα και τό πολιτικό προσωπικό θέση εντολοδόχου, πού σημαίνει δικαίωμα εκλογής, ανάκλησης και καταλογισμού νομικής ευθύνης.
Πρακτικά:
1. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι (π΄χ. οι βουλευτές), να λογοδοτούν κάθε π.χ. εξάμηνο, σέ ένα σώμα 1000 κληρωτών πολιτων της εκλογικής τους περιφέρειας, πού θα έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΝΑΚΛΗΣΗΣ επ αυτών, εφ όσον κρίνουν ότι αυτός ή τό κομμμα του δεν εκπληρώνουν τις υποσχέσεις τους.
2.γενίκευση των δημοψηφησμάτων.
3.Δικαίωμα παραπομπής των πολιτικών στην δικαίοσύνη, όχι μόνον για τα ποινικά τους παραπτώματα, για τα οποια τωρα έχουν ασυλία, αλλά και για τά πολιτικά τους παραπτώματα έναντι των εντολών της κοινωνίας.
4. Δραστικός περιορισμός της ισχύος παρα-κρατικών δυνάμεων πίεσης (ΜΜΕ, ιερατεία,λόμπυ,κλπ).
Καλησπέρα Ippoliti,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποφάσισα να το γραψω (οσιαστικά μια περιληψη του βιβλίου) για δυο λόγους.
Ο ένας ήταν για να δείξω ότι δεν αρκει να λεμε απλά δημοκρατία, αλλά θα πρέπει να παμε και ενα βημα παραπέρα και να σκεφτούμε τι δημοκρατια εχουμε, και πώς μπορούμε να την "επισκευάσουμε". Ο οικονομικος φιλελευθερισμος δεν αφήνει αλώβητο το πολιτευμα. Τουναντιον το σφετερίζεται και το αλλοιώνει.
Ο δευτερος λογος είναι η διαπιστωση ότι οι προαναφερθείσες στρεβλώσεις αποτελούν δομικά προβλήματα της δημοκρατίας σε ολον τον αναπτυγμένο κόσμο. Και αυτό είναι παρήγορο, γιατι αν περιμεναμε απο μας να τα λυσουμε, ζητω που καήκαμε!
Καλο βραδυ και σε σενα και σ' ευχαριστώ
Καλησπέρα cynical, γιατί υπήρχε καμία αμφιβολία για όλα αυτά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά είναι πλέον αυτονόητα, δεν χρειάζεται μεγάλη νοημοσύνη και προσπάθεια για να τα δει κάποιος.
Η οικονομική ευημερία που ζήσαμε ήταν πρόσκαιρη, μόλις αυτή μειωθεί σημαντικά οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να καταλάβουν πώς δεν έβλεπαν τα προβλήματα της δημοκρατίας που αναφέρεις.
Το οικονομικό γλέντι είναι πάντα μεθυστικό αλλά κάποτε πάντοτε τελειώνει...
Και όταν τραβιούνται τα νερά φαίνεται ποιοι κολυμπούσαν γυμνοί.
Ήδη τα τελευταία 10-12 χρόνια φαίνεται ότι το οικονομικό σύστημα δεν τραβάει άλλο, σύντομα θα δούμε την απολυταρχία-ολιγαρχία με την πιο ωμή της μορφή αφού δεν θα έχει τα μαξιλαράκια της ανάπτυξης.
σχετικό: Αφιερωμένο...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://nosferatos.blogspot.com/2008/07/david-lynch.html
Cynical
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα ειναι οτι είναι η καταγγελία και απόρριψη των ελατωματων της σημερινής δημοκρατίας,καταλήγει ως προσχηματικός προσπορισμός πλεονεκτημάτων εντός του ίδιου πλαισίου.
Αποτελεσμα όλοι είναι ριζοσπάστες και διαμαρτυρώμενοι.
Δεν υφίσταται κανένας ορατος διαχωρισμος μεταξύ μιας πραγματικής μεταρρυθμιστικής κίνησης και των προσχηματικών κινήσεων.
Το ρεπερτόριο του ΛΑΟΣ και της Ευρωπαικής Νέας δεξιάς ειναι ενδεικτικό.
Το μέγιστο πρόβλημα της "Μεταδημοκρατίας" είναι οτι εμπεριέχει συστηματικα την ριζική καταγγελία της.
Εξ ου και η ρουτινιάρικη "αντισυστημικότητα"
Με κάποιον τρόπο η πολιτική διαμάχη πρέπει να ξαναγίνει ιδεολογική.
Εντός μιας διαμάχης συμφερόντων,εστω και με τα πιο ζοφερά κοινωνικά προβλήματα,πάντα οι μικρορυθμίσεις κερδίζουν χρόνο.
Καλημερα Βριπολίδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν καταλαβαινω τον Κοντογιώργη, ανάγει τα προβληματα της δημοκρατιας σε ακομα πιο πρωτογενές επιπεδο, πίσω στο διαφωτισμο και στην υποκατασταση του Δημου απο το κρατος. Δηλαδη καπου καταδικαζει τη συγχρονη δημοκρατια στο να παραγει ιδιωτες έτσι κι αλλιως.
Ο Κραουτς δεν παει τοσο μακρια, αλλα στεκεται στη δημοκρατια της μετανεωτερικοτητας, οπου το κρατος εκχωρει αρμοδιοτητες στον ιδιωτικο τομεα και στα συμφεροντα.
Πάντως αμφοτεροι στεκονται στην προβληματικη λειτουργια του κομματικου συστήματος, κυριως στο πολιτικο χρημα, που γεννα διαφθορα, και στην επικυριαρχία των χορηγών.
Αυτο συναρτάται δε και με την κριση αντιπροσωπευσης.
Το θέμα είναι τεράστιο και σοβαρά ζητήματα ούτε καν τίθενται για συζήτηση. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς αφού θα χρειαζόταν μια βιβλιοθήκη για να περιγραφούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές δικές μου επισημάνσεις.
1. Δεν πιστεύω σε καμιά μετα-δημοκρατία. Δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα.
2. Η δημοκρατία είναι ένα περιοριστικό σύστημα (κανόνας) αλλά το λιγότερο περιοριστικό από κάθε άλλη μορφή διακυβέρνησης στο όποιο συγκεκριμένο σύστημα.
3. Η δημοκρατία έχει ταξικό περιεχόμενο δεν είναι αταξική ότι και να λέμε.
4. Η δημοκρατία είναι συγκοινωνούν δοχείο με τον ολοκληρωτισμό στα ταξικά συστήματα. Τεράστιες «γκρίζες ζώνες» της το επιβεβαιώνουν. Από ιστορική άποψη ο Χίτλερ, ο Μεταξάς, ο Μουσολίνι, ο Ναπολέων με δημοκρατικές διαδικασίες ανήλθαν και λειτούργησαν τον πρώτο καιρό, δείχνοντας ότι υπάρχει μια γκρίζα γέφυρα μεταξύ τους. Και τώρα η απίστευτη παραβίαση των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων «συμβαδίζει» με τις δημοκρατίες. Και οι σφαγές στο Αφγανιστάν και Ιράκ με δημοκρατίες (της «Δύσης») συμβαδίζουν όπως παλιότερα με την αποικιοκρατία (σκλαβιά των άλλων).
5. Αν η δημοκρατία δεν νοηθεί ως σύστημα διαχείρισης μιας ταξικής εξουσίας δεν θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε γιατί «ανεβοκατεβαίνει» στις συνειδήσεις των λαών, αλλά και στις επιλογές της άρχουσας τάξης
6. Σε όποια χώρα η άρχουσα τάξη προκρίνει φασισμό, με ταχείες διαδικασίες απαξιώνει, με τα μέσα που διαθέτει, τη δημοκρατία (φαυλοκρατία, διαφθορά, απαξία, αναξιοκρατία, κομματισμός, άντε και «μεγάλο κόστος»! για τους αφελείς κλπ) και εκκολάπτει το «αυγό του φιδιού», το οποίο πάντα έχει στη διάθεσή της, σε χρόνο μηδέν. Η γνωστή φράση «μια δικτατορία σας χρειάζεται» είναι η «λαϊκή» διατήρηση του αυγού του φιδιού σε εφεδρεία. Για όσους θέλουν να μάθουν, πως ετοιμάζεται ο φασισμός σε δημοκρατία μπορεί να ανατρέξει στα γεγονότα πριν την επταετία και πριν την ανατροπή του Αλλιέντε.
7. Οι πολίτες απέχουν γιατί τους αφαίρεσαν το «λόγο» στα δρώμενα, δεν είναι αδιάφοροι. Απλά έχουν ευθύνη που δεν μάχονται για ότι τους αφαιρούν (συνευθύνη). Αν δούμε πως αφαιρούν εργασιακά δικαιώματα χωρίς να ματώσει μύτη ή πως μας φακελώνουν (παρακολούθηση τηλ., υποχρεωτικό φακέλωμα DNA, έκδοση σε ξένες χώρες κλπ) θα καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται.
8. Αναρωτηθείτε πως καταντήσαμε, αυτά που κάποτε θεωρούσαμε απαράδεκτα για δημοκρατία τώρα να τα δεχόμαστε αβλεπτεί. Πως η ανατριχίλα του φακελώματος της Στάζι έγινε αδιαφορία για 100 φορές μεγαλύτερο φακέλωμα. Πως τα «απάνθρωπα βασανιστήρια της ΚΑ-ΓΚΕ-ΠΕ» γίνονται σε «μυστικές φυλακές», δημοκρατικών ανά τον κόσμο κρατών, και ούτε σημασία δίνουμε.
9. Κάποτε προωθούνταν το ιδανικό της διεύρυνσης της δημοκρατίας πέρα από τη πολιτική και στην οικονομία. Σήμερα μας αφαιρούν και τη πολιτική.
10. Αν σήμερα προωθήσεις το λογικό αίτημα για δημοκρατία στην οικονομία θα σε περάσουν για τρελό. Έχουμε γυρίσει 150 χρόνια πίσω.
11. Η δημοκρατία έχει κλίμακες εξέλιξης. Δεν είναι ίδια ιστορικά και σε ορισμένες περιπτώσεις οι μορφές της λόγω περιεχομένου έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση (αστική – σοσιαλιστική δημοκρατία). Από την αρχέγονη δημοκρατία των φυλών περάσαμε στη δημοκρατία των δουλοκτητών (Αθήνα, Ρώμη..) μετά στη δημοκρατία των φεουδαρχών-αριστοκρατών (εκλογή σε Βενετία, Πολωνία κλπ), μετά στην αστική των καπιταλιστών και στο μέλλον στη σοσιαλιστική των εργαζομένων. Το περιεχόμενό τους κάθε φορά προκαθορίζονταν από τη τάξη που την επέβαλλε και την καταργούσε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της.
12. Όσοι νομίζουν ότι η εργατική τάξη εξαφανίστηκε λόγω τεχνικοοικονομικών αλλαγών στη παραγωγή και την κατανομή της, θα πρέπει να μας πουν πρώτα αν εξαλείφθηκε η εκμετάλλευση και μετά η εκμεταλλευόμενη τάξη. Οι τεχνικές αλλαγές μπορεί να μεταβάλλουν, αρνητικά σήμερα, την αυτογνωσία και οργάνωση της εργατικής τάξης αλλά δεν την εξαλείφουν. Το χαρακτηριστικό είναι η μισθωτή εργασία και ότι εξομοιώνεται και ισοδυναμεί με αυτή (πχ δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες, καθαρίστριες, φασονίστριες, πληροφορικάριοι με Δελτίο). Επί πλέον τις τάξεις δεν τις συγκροτούν οι συνειδήσεις και οι αυτοπροσδιορισμοί αλλά η θέση στη παραγωγή.
Καλημερα Rider,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιποτε απ' ολα αυτα δεν ειναι καινουργιο, αν το δεις καθ' ενα χωριστα. Το καινουργιο ειναι οτι ολα αυτα τα επι μερους κομματια εντασσονται σε ενα συνολο που αποτελει και την παθολογια της μετανεωτερικης δημοκρατιας, και οτι το φαινομενο ειναι γενικευμενο σε ολο τον αναπτυγμενο κοσμο. Αρα δεν εχει νοημα να επικεντρωνομαστε στο καθενα χωριστα , αλλα στην κεντρικη αιτια που παραγει ολη αυτη τη σωρεια των στρεβλών φαινομένων.
Δηλαδη το οτι το photoshop αναδεικνυεται σε βασικο κριτη του εκλογικου αποτελέσματος δεν ειναι ξεχωρο απο την ιδιωτικοποιηση των αυτοκινητοδρόμων, για παράδειγμα.
Επισης, εχω την εντυπωση, κοιττώντας παλιοτερα σχολια, ότι δεν ειναι και πολυ κατανοητό οτι η δημοκρατια σαν πολιτευμα πάσχει. Ιδιως, οι νεωτερες γενιες που γνωρισαν μονο αυτο, δεν μπορουν να φανταστουν καποιο αλλο προσωπο της δημοκρατιας.
Ενω ολο και πληθαινουν οι φωνες που επισημαινουν τα προβληματα, δεν εχω την αισθηση οτι γινονται τουλαχιστον καποιες γενναίες μεταρρυθμίσεις στο πολιτικο τοπίο. Ιδεες, οπως περισσοτερες ανεξαρτητες αρχες, ηλεκτρονικη διακυβερνηση, ελεγχος απο σωματα κληρωτων πολιτών, ισοτιμη συμμετοχη στη δημοσια διαβουλευση της κοινωνιας κ.λ.π. υπάρχουν, αλλα δεν βλέπω προς τα πού θα γειρει η ζυγαριά.
Τωρα τι θα γινει στο μελλον, δεν θελω να το σκεφτομαι και πολυ μαυρο. Πιστευω στα ενστικτα επιβιωσης των ανθρώπων!
Νοσφεράτε,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστω και ανταποδιδω με γευμα που αποτελειται αποκλειστικα απο πιατα με πατάτες.
Καλημερα @LLS
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν απο λιγες μερες εγραφα για θετικη-αρνητικη ψηφο. Τον ιδιο διαχωρισμο, οσον αφορα τον πολιτη κάνει και ο Κραουτς. θετικος πολιτης που δρα με στοχο την πραγματωση μιας συνολικης πολιτικης (που υπαγορευεται απο καποια ιδεολογια) και αρνητικός, αυτος που διαμαρτύρεται.
Δηλαδη η εποχη μας χαρακτηριζεται σε ολα τα επιπεδα απο την επικρατηση μιας αρνητικης εκδοχης των πραγματων. Ακομα και η αποδομηση στις πολιτισμικες σπουδες, οπως το αντιλαμβανομαι, στο ιδιο πλαισιο εντασσεται!!
παντως δεν εχω ιδεα πώς μπορουμε να ξεπερασουμε την αρνητικοτητα.
Θα το αγοράσω το βιβλίο Εξαιρετικές οι επισημάνσεις, δυστυχώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλη Cynical,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ για την ανάρτηση του μπλογκ μας στην πρώτη σελίδα σου! Μας χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί αν και νεοσύλλεκτοι στο νετ, έχουμε προλάβει να εισπράξουμε κάμποσες ξινίλες και μούτρα. Και μόνο γι' αυτό -εκτός από τη σοβαρότητα του μπλογκ σου- θα έπρεπε να ανταποδώσουμε. Ο μοναδικός λόγος που δεν το κάνουμε είναι γιατί έχουμε αποφασίσει να μη δημοσιοποιήσουμε καμία λίστα ιστολογίων. Και πάλι σ' ευχαριστούμε πολύ.
Τα λέμε.
Αγαπητοί LeftG700,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστω κι εγω με τη σειρα μου που μπήκατε στον κοπο να με ευχαριστησετε!!
Εκτιμησα ιδιαιτερα τον πολιτισμενο, ήρεμο, και ουσιαστικο τροπο που εξελιχθηκε η κουβεντα μας, παρα τις διαφωνιες μας. Αλλωστε, πιστευω οτι θα εχω να μαθω αρκετα απο τα κειμενα του βλογ σας και απο επομενες ανταλλαγες αποψεων.
Καλη επιτυχία!
Καλησπερα Καπιταλιστικο Κομμουνι,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θα το μετανιωσεις. Ασε που φευγει και πολυ γρηγορα. Μαλλον, γιατι οσα λεει ειναι ηδη πολύ οικεια.
Στεργιο καλησπερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έλεγα ότι ο ορος "μεταδημοκρατια" ειναι περισσοτερο κοινωνιολογικος παρα υποδηλώνει καποια διαφορετικη μορφη πολιτευματος. Συμπυκνώνει τα κυριωτερα χαρακτηριστικα της αντιπροσωπευτικης φιλελευθερης δημοκρατιας στη μεταβιομηχανικη εποχη.
Ταξικη, αταξική, αυτος που ευνοειται απο το συσχετισμο δυναμεων, αυτος εχει το πανω χερι και αυτος βαζει τους κανονες. Αντιθετα, δεν μπορω να κατανοησω τι θα σημαινε αταξικη δημοκρατια. Εκει δεν θα υπηρχαν διαφορετικα συμφεροντα; Και αν δεν υπήρχαν, τι σοι κοινωνια θα ηταν;
Δεν καταλαβαινω γιατι η δημοκρατια apriori διατηρει ανοιχτες τις πορτες στο φασισμο, και όχι και προς αλλες κατευθυνσεις. Θα μου πεις οτι αυτοι που μπορουν να χειραγωγουν τις μαζες, δεν θα τις εστρεφαν ποτε προς τον κομμουνισμο.
Σημερα δεν υπάρχει σαφης διακριση ταξεων, ή τουλαχιστον οι μαζες δεν αισθανονται την αναγκη να οριοθετηθουν με σαφηνεια σε καποια απο αυτες. Υπαρχει και εδω ρευστοτητα. Τα μεσοστρωματα ταυτιζονται περισσοτερο με τις ανωτερες ταξεις, ενω καθαρο προλεταριατο δεν υπαρχει σε σημαντικους αριθμους. Την εκμεταλλευση δεν την αισθανονται ολοι με τον ιδιο τροπο, καθ'' ότι ενδιαμεσα υπηρχε και σημαντικη βελτιωση του βιοτικου επιπεδου. Αν αντιστραφουν οι οροι, οπως αρχιζει να γινεται σημερα, θα μπει παλι το θεμα της συναψης συμμαχιων.
η ετικετα:ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στην Σπηλια
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://nosferatos.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1
Μία απορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, ρε Νοσφεράτε. Τέτοια διαφήμιση της "σπηλιάς" σου δεν είναι υπερβολική?
Δυό παρεμβάσεις έκανες και αυτές για αυτοδιαφήμιση!
Κακοπροαίρετος Φυσικός
Τις καλημέρες μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται να έχουν χαθεί απτό προσκήνιο τα target group που κυριαρχούσαν στην παραγωγή υλικών αγαθών των μέχρι τούδε ηγεσιών. Εν όψει της παραγωγής ιδεών και καινοτομιών, αυτές παραχωρούν απρόθυμα την θέση τους σε νέες ηγεσίες ασχημάτιστες ακόμη αλλά ικανές να κυβερνήσουν άτομα αντί "μάζες πολιτών", όπως το γράφεις.
Φίλη Cynical,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα. Ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές καθώς επίσης και τα καλά λόγια. Να είσαι καλά.
Τα λέμε.
... “έχουσα άπιστων την _αναρχίαν_ πόλει» … Αντιγόνη, Αισχύλου, Επτά επί Θήβαις, -467
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως οι αγαπητοί William Godwin, Pyotr Alexeyevich Kropotkin, Pierre-Joseph Proudhon και Michail Aleksandrovich Bakunin είναι περισσότερο επίκαιροι από όσο νομίζουμε ;
ευχαριστη Nosferate
ΑπάντησηΔιαγραφήτα κοιταξα ήδη. Δεν το ειχα παρει ειδηση.
Γεια σου Κακοπροαιρετε Φυσικε,
ΑπάντησηΔιαγραφήμη το βλεπεις στραβα!
Πάντα οι υποδειξεις προς συγκενη άρθρα ειναι χρησιμες και ευπροσδεκτες. Πώς αλλιως θα ανταλλάσσεται η πληροφορία; Ο Νοσφερατος ειναι παλιος γνωριμος του βλογ και στη σπηλια του εχει μαζεψει πολυ σοβαρα αρθρα.
Καλημερα airgood και καλο φθινοπωρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πολιτκη και τα κομματα εγιναν μαζικα. Αυτο δεν θα ηταν κακο, αν ολοι αυτοι ειχαν γνωση και συμμετοχη.
Καλημερα grsail,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίκαιρη η σκεψη τους. Φυσικα. Πολλες ιδεες, που προκρινουν την κοινωνικη χειραφετηση εναντι του κρατους, όπως και τροπους οργανωσης σε επιπεδο κοινωνιας περα απο μεσολαβητες κλπ, θα μπορουσαν να επανεξεταστουν. Οταν εισαι στην εποχη της αναζητησης και το παρον συστημα ειναι προβληματικο, τοτε αναζητας ιδεες απο περιοχες ανεκμεταλλευτες.
Συγγνώμη, δεν ήθελα να φανώ κακοπροαίρετος αλλά μου φάνηκε κάπως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα βλογ είναι "εύλογο" να βάζει ο blogger ένα θέμα και να μπαίνουν οι διάφοροι και να καταθέτουν την άποψή του (καλή, κακή ή αδιάφορη). Έτσι και γινόταν.
Ξαφνικά εμφανίζεται, καπάκι, ένας τύπος και φωνάζει: "Τόχω κι εγώ! Τόχω κι εγώ! Νάτο είναι στην σπηλιά μου!"
Πως να το δει κανείς. Κωμικό, παιδιάστικο, υπερφίαλο, αλαζονικό, διαφημιστικό?
Κανονικά, λες δυο κουβέντες για την άποψη σου και βάζεις σαν υποσημείωση-παραπομπή το blog σου. Έτσι, όπως το πέταξε άγαρμπα μου φάνηκε κάτι σαν συμπεριφορά μεγαλοεκδότη, μεγαλοκαναλάρχη που αφ' υψηλού, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την πληροφορία, φωνάζει: "ελάτε στο κανάλι μου, διαβάστε την εφημερίδα μου, έχω κι απ' αυτό, έχω απ΄όλα!".
Πάντως ξανασυγγνώμη για την παρέμβαση.
Κακοπροαίρετος φυσικός
Κακοπροαιρετε Φυσικε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντε, συγχωρεμένος! Μετανοιες, το Πατερ Ημων, νηστεια, κλπ, ό,τι τελος παντως ενδεικνυται!
Παντως, με το χερι στο ευαγγέλιο, δεν προκειται για τις περιπτωσεις που υποπτεύεσαι.
κακοπροαιρετε εισαι εντελώς κακοπραιρετος και κατι αλλο που δεν θελω να το πω εδώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήNosferatos
αγαπητη Cynical παρε αλλο ενα ενδιαφερον κειμενο για την Μεταδημοκρατια ..Τ βρηκα στο Μπλογκ Βλεμμα ..και το συνδεει με το Νew Speak του Πασοκ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://nosferatos.blogspot.com/2009/10/blog-post_8236.html...
Τωρα ..Τα περι αυτοδιαφημισης κλπ..
Οπως ξερεις εχω κανει καμμια 10.000 αναρτησεις.. απο αυτές οι περισοοστερες ειναι αναδημοσιευσεις αλλων κειμενων που βρισκω σε μπλογκς και αλλους συνδεσμους (μεταξύ των οποίων και παρα πολλές δικές σου)
Υπάρχει μια αντιληψη για το Μπλογκινκ.. Γραφουμε κατι και οι φιλοι μας -η διαφοροι κακοπροαιρετοι που θελουν να κανουν τον εξυπνο -γραφουν απο κατω τα σχολια τους ..
Η δική μου προσπαθεια ειναι διαφορετική...
Να εξηγησω καπως :
Καποτε ενας Αγγλος Οικολογος Οικονομολογος μας εξηγησε τα Οικονομικά των Μελισσων ..
Εν ολιγοις
τα οικονομικά των μελισσων συμπυκνωνοναι στο ερωτημα
Τι παραγουν πραγματικά οι Μελισσες;
Η πρωτη -στενη απαντηση ειναι : Μελι
Η δευτερη ..Οι μελισσες πραγουν κατι πολύ περισσοτερο : Επικονιαση , Γονιμοποιηση ,αταλλαγή γυρεως,πληροφοριων συνθεση
(ο Οικονομολογος μας ειπε οτι το Μελι που παραγεται στις ΗΠΑ αξιζει γυρω στα 200.εκ δολαρια .. Η αξια της επικονιασης -γονιμοποιησης με τη γυρι κλπ υπολογιζεται γυρω στα 3.δισ..
Αυτά εν ολιγοις και πολύ περιληπτικά ..
Ε κατι σαν αυτό που παραγει η μέλισσα θελω να κανω ..Ασχετα αν τα καταφερνω ..Προσπαθω τουλαχιστον
Και φυσικά εχω συναντησει απειρως πιο κακοπροαιρετους τυπους απο τον αυτονα εδώ τον Κακοπροαιρετο ..
Ε εδώ ακολουθώ μια δευτερη συνταγή της γιαγιας που πάλι αφορα στις μελισσες
Η γιαγια μου ελεγε : Νοσφεράτο διαλεξε : Στη ζωή μπορεις να ακολουθησεις τον δρόμο της Μελισσας η της Μυγας\
Η Μυγα παει και κολλάει στα σκ..τά
Η Μελισσα στα λουλουδια και το Μέλι''
Προσπαθώ καλή μου Cynical να μην ειμαι Μυγα ..
Βεβαια τα σκ.. χωνονται παντου ..
Αλλά μέλι και λουλουδια υπάρχουν ακομα γυρω μας. ευτυχώς.