Τα Χαμένα Κορμιά

Μιας και αρχίσαμε με τα κορμιά, και πριν μιλήσουμε για τα «μαχαίρια που κι αυτά αλλάζουν χέρια», ας ασχοληθούμε με τα άλλα κορμιά, τα «χαμένα». Τι ονομάζουμε λοιπόν «χαμένο κορμί»;

Ας πούμε:

Το ρεμάλι, τον αλήτη, τον πλάνητα, τον άσωτο, τον χαραμοφάη, τον απόβλητο, τον αντισυμβατικό, τον περιθωριακό, τον ξέμπαρκο, τον τεμπέλη, τον ανοικοκύρευτο, τον ανέστιο, τον τζίτζικα, το χασαπόσκυλο, τον ανεύθυνο, τον ανεπρόκοπο, τον αχαΐρευτο, τον παραστρατημένο, τον πότη, τον χαρτοπαίχτη, τον ξενύχτη, τον παθιασμένο, τον κολασμένο.

Όχι όμως το φονιά, ούτε τον απατεώνα, ούτε τον παραχαράκτη, ούτε τον τοκογλύφο, ούτε τον κλέφτη. Αυτοί είναι εγκληματίες. Άκαμπτοι, υπολογιστές και ψυχροί. Τα χαμένα κορμιά αν είχαν φτερά θα μπορούσαν να είναι ο αφρός της κοινωνίας, δεν τα κατάφεραν όμως να τιναχτούν ψηλά, κατρακύλησαν κι έμειναν στον πάτο, κατακάθι.

Χαμένο κορμί δεν γίνεσαι χωρίς ένα μεγάλο πάθος στη πλάτη σου, χωρίς ένα σημάδι να πυρώνει τα σωθικά σου, ένα κουσούρι που να γίνεται μια ουρανός και πιο συνηθισμένα, τάφος.

Παγιδευμένοι μέσα στα ίδια τους τα πάθη, αμαρτωλοί μόνο ως προς τον εαυτό τους, αδέσμευτοι, με τα λουριά λυτά να μπαινοβγαίνουν στο σώμα της κοινωνίας, χαρακώνοντας σε κάθε έβγα το δικό τους και μόνο κορμί, άλλες φορές να πετούν, μα τις πιο πολλές φορές να πέφτουν και να σέρνονται. Άγγελοι που ξέπεσαν, ψυχές που πέταξαν και κάηκαν, ψυχές-πεταλούδες που κόλλησαν στη φωτιά και δεν αποτραβήχτηκαν, αγνοί και άγιοι αλήτες, ατόφιοι και ανεπιτήδευτοι, ανοιχτοί και ανοχύρωτοι, ευάλωτοι και παραδομένοι. Μάρτυρες μιας ζωής που τη μούντζωσαν και που αυτή ζητώντας εκδίκηση, τους απέβαλε.

Τα χαμένα κορμιά, κι ο κόσμος τους που τόσο αγκάλιασε και εξύψωσε το λαϊκό τραγούδι, έγιναν για πολλούς τ’ αραξοβόλι της φαντασίας, ένας τόπος ελευθερίας όπου η κάθε αλυσοδεμένη από τους περιορισμούς της καθημερινότητας ψυχή προσδοκούσε ότι θα μπορούσε, έστω και για λίγο ν’ αποτραβηχτεί λυτρωμένη και να φλερτάρει με τα όρια. Εκ του ασφαλούς φυσικά, για μιας μόνο ώρας εικονική πτήση, μιας και το όριο που βίωναν καθημερινά τα χαμένα κορμιά ήταν η έκπτωση και η παρακμή και στο βάθος ο εξευτελισμός του μοναχικού θανάτου.

Γνώρισα πολλά από δαύτα. Είναι γεμάτος ο τόπος, αν λασκάρεις το βλέμμα και τα προσέξεις:

Τη γλυκιά Ιζόλδη, ας πούμε, που μια μέρα του καλοκαιριού πριν από πολλά πολλά χρόνια άφησε ρούχα και παπούτσια στην αμμουδιά κι εξαφανίστηκε, ακολουθώντας στην πατρίδα της αυτόν που νόμιζε ότι θα ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της. Άφησε πίσω άντρα και δυο μικρά παιδιά, που από τότε δεν ξανάδε. Μια φορά μονάχα πήγε η κόρη, παντρεμένη πια, και τη συνάντησε. Ο γιος, ποτέ. Γι αυτόν η μάνα είχε από κείνη τη μέρα πεθάνει. Την Ιζόλδη, την έκανε χαμένο κορμί ο Έρωτας.

Την αγέρωχη Βούλα, πρώτο όνομα στα σκυλάδικα της Μακεδονίας, που μόλις ξεγέννησε τη Μαριέττα, εξαφανίστηκε για τα σκυλάδικα της Γερμανίας, αφήνοντας πίσω το μωρό στα χέρια μιας ξένης γριάς και ενός καλού, όπως αποδείχτηκε, αλλά εξ ανάγκης πατέρα, που το περιμάζεψε και το ανάστησε. Σήμερα μεγάλη κοπέλα πια και μάνα η ίδια. Ούτε κι αυτή γύρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω. Τη Βούλα, την έκανε χαμένο κορμί η κάβλα της πίστας και της νύχτας.

Τον χαχόλη Σταύρο, που δεν πρόφταινε ν’ ανοίγει μαγαζιά και να τα κλείνει. Χόρτασε αρκετές «κυρίες» με τα χουβαρνταλίκια του, έντυσε, προίκισε, ανύπαντρες και παντρεμένες, ουδέποτε λογάριασε το χρήμα, έκανε ανθοδέσμες τις τσιπούρες, τότε που ήταν ακόμα αλανιάρες και δυσεύρετες, και τις έστελνε φρέσκες φρέσκες με το ταξί στα σπίτια. Πέθανε στο δημοτικό γηροκομείο της πόλης δίχως φράγκο ούτε για την κηδεία του. Τον Σταύρο, τον έκαναν χαμένο κορμί οι «Κυρίες».

Τον μπουνταλά Νίκο, που κι αυτουνού του φάγανε κληρονομιές και μαγαζιά οι «Κυρίες», ντόπιες και αλλοδαπές. Παράτησε γυναίκα και δυο παιδιά και έκτοτε φυτοζωεί. Ούτε που θέλουν να τον δουν και να τον ακούσουν. Κι ας μένουν στην ίδια πόλη. Τον Νίκο τον έκαναν χαμένο κορμί οι «Κυρίες» και η πιο μεγάλη απ’ όλες Κυρία, η Νύχτα η ίδια αυτοπροσώπως.

Τον Παράσχο, τον γκαβό, που είχε κάνει σπίτι του τη Λέσχη και ζωή την τράπουλα και το ουίσκι. Χρόνια χωμένος στη νύχτα, δεν άντεχε πια το φως της μέρας. Τον θυμάμαι πάντα πίσω από ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά. Είχε γυναίκα και δυο παιδιά που τον ανέχτηκαν, τον λυπήθηκαν και δεν τον παράτησαν. Αυτός τουλάχιστον, όταν πέθαινε από το συκώτι που σάπισε, είχε κάποιον να τον φροντίσει. Τον Παράσχο, τον έκανε χαμένο κορμί η τράπουλα.

Να μην μιλήσω για τον παπα-Λάμπρο που Μεγάλο Σάββατο το βράδυ τον είχε πάρει το μάτι μου ανεβασμένο σ’ ένα τραπέζι στην υπόγα το «Μεθυσμένο Αηδονάκι», μεθυσμένος κι αυτός να χορεύει τον πιο «καλό τον μαθητή» και να σφαδάζει. Με τις καμπάνες να χτυπάνε και να ξαναχτυπάνε δαιμονισμένα, καλώντας τον ν’ αναστήσει ένα θεό, που ο ίδιος όμως κάθε βράδυ ανάστηνε διονυσιακά στα καταγώγια. Τον παπα-Λάμπρο, χαμένο κορμί το έκανε το κρασί.

Άντρες, γυναίκες, χαρτιά, έρωτες, νύχτα, ουίσκι... Βαρύς νταλκάς. Βαθιά, ίσαμε το κόκαλο το δόκανο. Έκσταση και πόνος. Άνοδος και με το πρώτο φως της μέρας, κάθοδος και γκρεμοτσάκισμα. Σ’ ένα διαρκές rondo, σε μια διαρκή απέλπιδα εμμονή να πιαστούν τα όρια, σε μια επίμονη αυτοκαταστροφική προσπάθεια να τρυπηθεί ο ουρανός για να ξεφύγουν. Τσιμέντο όμως ο ουρανός. Και από κάτω το έρεβος να χάσκει και ν' αδημονεί για να ρουφήξει.

Εις υγεία λοιπόν των «χαμένων κορμιών»! Εις υγείαν των Ηττημένων!

ΥΓ. Και ενα καταλληλο τραγουδάκι.