Η Διαπόμπευση

Σ’ αυτή τη χώρα ελάχιστοι άνθρωποι, πλην εμού και των φοροφυγάδων, φαίνεται να ενοχλήθηκαν από την κατ’ ευφημισμόν δημοσίευση των ονομάτων των παραβατών. Γράφω κατ’ ευφημισμόν, μιας και στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για δημοσίευση, αλλά για κανονική διαπόμπευση.

Στη χώρα μας, που εξ ίσου κατ’ ευφημισμόν έχει δημοκρατία, τις κάθε είδους παραβατικές πράξεις επιλαμβάνεται η δικαιοσύνη η οποία δεν μάς έχει συνηθίσει στο να αναρτά πίνακες με τα ονόματα των εκάστοτε συλληφθέντων στις λαϊκές αγορές, στους στύλους της ΔΕΗ και στους ηλεκτρονικούς πίνακες των δρόμων και των σπιτιών. Υπάρχει μάλιστα μνεία ώστε, ούτε τα ονόματα να ανακοινώνονται, ούτε τα πρόσωπα των εγκληματιών να εκτίθενται σε δημόσια θέα, παρά μόνον μετά τη δίκη και την ετυμηγορία. Εξαίρεση αποτελούν οι επονομαζόμενοι τρομοκράτες και οι παιδόφιλοι, αν ακόμα κι εδώ έχω τις αντιρρήσεις μου, με την έννοια ότι με τον τρόπο αυτό καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας το οποίο και αποτελεί, αν δεν απατώμαι, τη βάση του νομικού συστήματος της Δύσης.

Η κυβέρνηση, η οποία πριν από λίγους μήνες παρουσιαζόταν, φυσικά με το αζημίωτο, υπερευαίσθητη σε θέματα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προσωπικών δεδομένων, δεν διστάζει να τα καταπατήσει στο όνομα ενός ποταπού, λαϊκιστικών καταβολών, επικοινωνιακού θεάματος, με την έννοια ότι η δημοσιοποίηση των ονομάτων, εκ των πραγμάτων, ουδεμία σχέση έχει με την προστασία του κοινωνικού συνόλου, όπως θα συνέβαινε, αν για παράδειγμα οι διασυρόμενοι συλλαμβάνονταν να ασκούν την ιατρική τους τέχνη με τρόπο εγκληματικό.

Αντιθέτως, η δημοσιοποίηση το μόνο που καταφέρνει είναι να φέρει στην επιφάνεια και να εκτονώσει κατώτερα συναισθήματα αντεκδίκησης και μνησικακίας και όχι φυσικά να ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να ικανοποιηθεί με τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων ενός ενδελεχούς ελέγχου των φορολογικών στοιχείων όλων των επαγγελματικών ομάδων, με συνέπεια, συνέχεια και σοβαρότητα, του στυλ, «...τόσοι έλεγχοι έγιναν, τόσες παραβάσεις διαπιστώθηκαν, τόσα πρόστιμα επιβλήθηκαν, τόσα τελικά εισπράχτηκαν...». Στην πραγματικότητα, ο εν λόγω χειρισμός εγείρει υποψίες ότι το ποταπό αυτό θέαμα στήθηκε μόνο και μόνο για να καλύψει την απουσία βούλησης και ικανότητας της κυβέρνησης να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Οι Δημοκρατίες δεν διαπομπεύουν τους πολίτες τους, απλά διαθέτουν νόμους με τους οποίους, όπου χρειάζεται επιβάλλονται κυρώσεις και τιμωρίες.

Τι να πεις; Αγωνιώντας φαίνεται, η κυβέρνηση για τη μη ανταπόκριση του λαού στις προτροπές της για κατάδοση έναντι αμοιβής, των φοροφυγάδων, αποφάσισε να βουτηχτεί ακόμα παραπάνω στη λάσπη. Και επειδή είμαι απολύτως βέβαιη ότι ούτε κι έτσι πρόκειται να πετύχει τίποτε, ας σκεφτεί τουλάχιστον κάτι περισσότερο θεαματικό: ας πούμε το κούρεμα των φοροφυγάδων με την ψιλή, και αν κι αυτό δεν πιάσει, το στιγματισμό της παλάμης τους με ανεξίτηλη στάμπα, το σχήμα της οποίας θα μπορούσε να αποφασιστεί δημοκρατικά σε δημόσια διαβούλευση.

Σιχαμένοι...