Η φαμίλια Γιάλομ

Τον Γιάλομ είμαι σίγουρη ότι τον ξέρουν και οι πέτρες. Τον Ίρβιν Γιάλομ. Αυτόν, που στη διάλεξη που είχε δώσει στο Μέγαρο πριν ένα, ενάμιση χρόνο, αν θυμάμαι καλά, είχε παρατηρηθεί τέτοια κοσμοσυρροή που είχε κλείσει η μισή Βασ. Σοφίας. Για να πάρετε μια ιδέα του πλήθους, φανταστείτε για παράδειγμα τον κόσμο που πηγαίνει για προσκύνημα κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο στην Παναγία Σουμελά, συν τον κόσμο που συρρέει την ίδια μέρα στην Παναγία της Τήνου, συν τον κόσμο που παρευρέθηκε πριν από τουλάχιστον πέντε χρόνια στο αφιέρωμα Γκουσγκούνη στο Gagarin, τότε που είχε κλείσει για αρκετές ώρες μάλιστα και η Λιοσίων.

Ούτε ο ίδιος ο Ίρβιν δεν μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο. Εντάξει πουλάει ο άνθρωπος, αλλά στην Ελλάδα, καθ’ ομολογίαν του, πουλάει περισσότερα βιβλία απ’ όσα στον υπόλοιπο κόσμο. Εξ ού λοιπόν και οι τιμές, τα Μέγαρα και τα βραβεία από τον εκδότη του, την Άγρα, που του έχει εκδώσει ούτε λίγο ούτε πολύ 11 βιβλία.

Αφού τα βρήκαμε με τον ψυχίατρο, δεν πέρασε πολύς καιρός και τσουπ στις βιτρίνες εμφανίστηκε και έτερος Γιάλομ, γένους θηλυκού αυτή τη φορά. Γρήγορα απεδείχθη ότι επρόκειτο περί της κυρίας Γιάλομ, της κυρίας Μαίριλιν Γιάλομ, καθηγήτριας πολιτισμικών σπουδών, η οποία εκμεταλλευόμενη την απρόσμενη φήμη του συζύγου της, είπε να αρπάξει κιαυτή το κατι τις. Κάπως σαν τη Χίλαρυ, αλλά φυσικά σε μικρογραφία. Ούτε λίγο ούτε πολύ την κυρία Μαίριλιν εξέδωσε ρισκάροντας, με μόλις 4 πονήματα ο ίδιος εκδοτικός οίκος.

Μιας και δεν την είδα στο Μέγαρο, φαντάζομαι ότι οι πωλήσεις της δεν θα πήγαν και τόσο καλά.

Αλλά απ’ ότι φαίνεται η οικογένεια Γιάλομ δεν το βάζει εύκολα κάτω. Για κάποιο μυστήριο λόγο τρέφει μεγάλη πίστη στην ελληνική αγορά, από την οποία μάλλον αισθάνεται ότι δεν έχει εξαργυρώσει με όσα τής έπρεπαν, τη φήμη του Ίρβιν. Έτσι σήμερα βγήκε στο μεϊντάνι και ο υιός Γιάλομ. Αυτός σαν φωτογράφος, αρνούμενος προς το παρόν να αναμετρηθεί στο συγγραφιλίκι με τους γονείς του. Είδα την είδηση στα πολιτιστικά της Ελευθεροτυπίας, για κάποια έκθεση που κάνει αυτό τον καιρό στην Καστοριά και είναι αλήθεια ότι κακεντρεχείς σκέψεις επέρασαν απ’ το μυαλό μου.

Μπορείτε να μου εξηγήσετε, γιατί αυτό το ρητό «Μάθανε ότι πηδιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι», το βλέπω συνέχεια μπροστά μου;