Πέρα απ' τα χρεολύσια, υπάρχει κι η Αξιοπρέπεια

Η Ελλάδα στη διάρκεια αρκετών δεκαετιών συσσώρευσε ένα χρέος το οποίο στην πλειονότητά του δεν είναι "καθαρό". Αυτό προκύπτει τόσο από τον εξόφθαλμο και υπερβολικό πλουτισμό παραγόντων της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, όσο και από τις κυνικές δηλώσεις αυτών που δωροδόκησαν και δωροδοκήθηκαν. Δεν είναι δυνατόν βουλευτές από τη μια να κλαίγονται ότι με τη βουλευτική αποζημίωση μετά βίας καλύπτουν τα έξοδά τους, κι από την άλλη να βρίσκονται κάτοχοι τεράστιας ακίνητης και κινητής περιουσίας. Αυτά τα δυο δεν συμβιβάζονται.

Επίσης οι δηλώσεις περί ισομερισμού της κλεψιάς, δεν αποτελούν παρά καθαρή μαρτυρία και παραδοχή ότι κλεψιά όντως συνετελέσθη, και μάλιστα από αυτούς που είχαν και τη δυνατότητα να παραλαμβάνουν πρώτοι τα κλοπιμαία. Κι άντε να πείσουν ότι δεν έκλεψαν στο ζύγι, κι ότι δεν κράτησαν για πάρτη τους την μερίδα του λέοντος. Οι αποδείξεις εις βάρος τους είναι σοκαριστικές, κι απ' αυτό ακόμα το γεγονός ότι επιστρατεύουν ολόκληρο μηχανισμό για να απενοχοποιηθούν, επιδιώκοντας να φορτώσουν τις κλεψιές στις πλάτες άλλων.

Το χρέος αυτό δεν μάς ανήκει. Ως προς αυτό δεν νομίζω να υπάρχουν ακόμα πολλές αντιρρήσεις. Εκεί που σκαλώνει η κοινή γνώμη και ανακρούει πρύμνα, είναι το φάντασμα των συνεπειών από τη μη αποδοχή του. Η τιμωρία! Κι εδώ αρχίζουν και βγαίνουν τα μπακαλοτέφτερα, τα σενάρια και οι προσθαφαιρέσεις, για το πόσο κέρδισε για παράδειγμα το Εκουαδόρ, για το πόσα έχασε η Αργεντινή, για το τι τής έκαναν της Ρωσίας, και πάει λέγοντας σ' ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αποτιμήσεων και συγκρίσεων μήλων απ' τη μια, και πορτοκαλιών απ' την άλλη, σαν να ήταν οι ισολογισμοί και μόνον αυτοί, οι οποίοι κινούσαν ανέκαθεν την ιστορία.

Φαντάζεστε τον Ρήγα και τον Κολοκοτρώνη να σκέφτονταν την επανάσταση βάζοντας κάτω τα πόσα τσαρούχια θα είχανε σαν ραγιάδες, με το πόσα ταγάρια θα κρέμαγαν στους ώμους σαν ελεύθεροι; Φαντάζεστε να έκαναν το ίδιο ο Ροβεσπιέρος κι ο Δαντόν, κι οι τόσοι άλλοι που φώναξαν "αέρα" είτε σε κορφές είτε σε πεδιάδες; Οι λαοί ποτέ τους δεν πολέμησαν έχοντας στο μυαλό μόνο το παντεσπάνι. Κι ούτε λογάριασαν ποτέ τις "τιμωρίες".

Πάνω απ' όλα πολεμούσαν για να ξανακερδίσουν αυτό που λεγόταν "Δίκαιο" και "Αξιοπρέπεια". Δύσκολες έννοιες, μα ξεφτισμένες. Αχνές, ακούγονται σήμερα, γυμνές από ουσία. Παρλαπίπες τελικά για ρητορείες της δεκάρας. Μα ήταν αυτές, πάνω απ' όλα, που τους έκαναν ν' αποφασίσουν να χάσουν τη βολή τους, την όποια είχαν βολή, για να τις ξανακερδίσουν, με ρίσκο, με θυσίες, με χίλιες μύριες αβεβαιότητες, μα με την πίστη πως αυτό που έκαναν ήταν και το σωστό. Δεν ήταν το μόνο, αλλά ήταν αυτό που θα τους έπαιρνε από το βασίλειο των ερπετών, και θα τους πήγαινε στο βασίλειο των ανθρώπων.

Και μεις σήμερα, στο κατώτατο σημείο αυτοεκτίμησης, αφήνουμε τον όποιο χαμερπή να μάς σέρνει απ' τη μύτη, να μάς λοιδορεί, να μάς εμπαίζει και να μάς εξαθλιώνει, παραμένοντας χαμένοι στα λογιστικά της εξέγερσης.