Μόλις δυο μήνες πριν, και σε ανύποπτους καιρούς, με γνώμονα μόνο τη δική μας λαχτάρα για ανατροπή, και πριν ακόμα φουντώσει ο εξεγερσιακός πυρετός των αράβων, γράφαμε διάφορα σενάρια για το πώς στο καλό «Πέφτει μια κυβέρνηση». Θαρρείς κι οι ουρανοί μάς έκαναν τη χάρη να είναι εκείνη τη στιγμή ανοιχτοί, και τα σήματά μας να βρούνε το δρόμο που φτάνει ψηλά στ’ αφτιά αυτών που διαφεντεύουν τα μυστήρια του κόσμου. Και για να συντρέξουν τον καημό μας, μάς χάρισαν όχι μια, όχι δυο, μα δέκα ολάκερες εξεγέρσεις στη γειτονιά, έτσι για να ΄χουμε πολλές να μελετάμε και να μαθαίνουμε.Κι έβρεξαν λοιπόν οι ουρανοί εξεγέρσεις. Εξεγέρσεις στην Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, με λίγα λόγια σ’ ολάκερη τη βόρεια Αφρική, μετά στη Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, Ιράν, Μπαχρέιν και Υεμένη. Σαν να παραήτανε πολλές. Παραπάνω απ’ όσες ζητήσαμε. Δυο από αυτές, στην Τυνησία και Αίγυπτο έδωσαν όχι μόνο καρπούς, μα ολόκληρο καινούργιο δέντρο, το οποίο όμως αν το αφήσουν χωρίς πότισμα, θα ξεραθεί και θα ψοφήσει. Και φαίνεται να το γνωρίζουν αυτό οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι, που το παλεύουν ακόμα καθημερινά.
Τι μάθαμε τελικά;
Πρώτα, ότι οι επαναστάσεις θέλουν χρόνο για να ψηθούν. Στην Τυνησία, μα ειδικά στην Αίγυπτο όπως είδαμε, ψήνονταν εδώ και χρόνια με αλλεπάλληλες απεργίες και μικρότερης έντασης και συμμετοχής διαδηλώσεις, όπως και με εκτεταμένες grassroot οργανώσεις αλληλεγγύης. Το ίδιο και παλιότερα, το 1979, στην επανάσταση των ιρανών. Τίποτε δεν γίνεται αυτόματα, οι επαναστάσεις θέλουν προεργασία, γι αυτό και η κάθε μια απεργία, είτε μικρή, είτε μεγάλη, έχει τη σημασία της. Δίνει σήμα, ενεργοποιεί και οργανώνει δυνάμεις, δοκιμάζει αντοχές, πειραματίζεται με τακτικές, φτιάχνει συμμαχίες, τέλος πάντων καμιά τους δεν πηγαίνει χαμένη, μιας και όλη αυτή η συσσωρευμένη εμπειρία κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα απελευθερωθεί σε μια μόνο εκρηκτική στιγμή.
Δεύτερο, ότι τα καθεστώτα, ακόμα και όταν η κατακραυγή είναι μεγάλη, δεν εγκαταλείπουν με την πρώτη τη βολή τους, παρά μετέρχονται διαφόρων τρόπων, ώστε να συνεχίσουν να κινούν τα νήματα. Αλλάζουν πρόσωπα της κυβέρνησης, όπως στη Συρία, κάνουν κάποιες πολιτικές παραχωρήσεις, όπως για παράδειγμα στην Αλγερία με την υπόσχεση άρσης του νόμου έκτακτης ανάγκης, και στην Υεμένη με την υπόσχεση τού επί 30 χρόνια προέδρου της ότι μέχρι τις επόμενες εκλογές θα έχει αποσυρθεί, ή υπόσχονται αυξήσεις σε μισθούς.
Εδώ βρίσκεται και το κρίσιμο σημείο. Κι εδώ χρειάζεται ένταση της πίεσης, και συγκέντρωση δυνάμεων. Αν συναινέσεις, τα χάνεις όλα. Μια κυβέρνηση όμως που παραπαίει και φαίνεται πρόθυμη να κάνει παραχωρήσεις, βρίσκεται ταυτόχρονα και σε θέση αδυναμίας. Αύξηση της καταστολής, σημαίνει επίσης το ίδιο πράγμα: Αδυναμία. Όταν η βία από τη μεριά του καθεστώτος περάσει κάποιο κρίσιμο σημείο, υπάρχουν πολλές πιθανότητες, οι ίδιες οι δυνάμεις καταστολής να αλλάξουν στρατόπεδο.
Τρίτο, ότι ο στρατός μπορεί να παίξει ένα σημαντικό ρόλο και να γείρει τη ζυγαριά προς τη μια ή την άλλη μεριά. Στην Αίγυπτο, όπου είχε ανέκαθεν κυρίαρχο ρόλο, μιας και όλοι οι πρόεδροι προέρχονταν από τις τάξεις του, όπως και το προνόμιο να κάνει business, σ’ εκείνη την κρίσιμη στιγμή όπου τίποτε ακόμα δεν είχε κριθεί, δεν στράφηκε εναντίον των εξεγερμένων, και δεν πυροβόλησε. Στην επανάσταση όμως του Ιράν, ο στρατός του Σάχη, δεν είχε καθόλου διστάσει να το κάνει. Το ότι, παρά την αιματοχυσία, οι εξεγερμένοι τον αγνόησαν και συνέχισαν, συνέβαλλε αποφασιστικά και στην επικράτησή τους.
Τέταρτο, ότι χρειάζεται πείσμα και αποφασιστικότητα, επιμονή και πίστη ότι αυτή είναι η ώρα η κατάλληλη και άλλη καμιά. Καμιά καθυστέρηση, καμιά οπισθοχώρηση. Μια ώρα που δεν θα έχει προσυμφωνηθεί, μια στιγμή που δεν θα έχει προσχεδιαστεί, μα που ο καθένας ενδόμυχα θα γνωρίζει ότι είναι αυτή και καμιά άλλη.
Πέμπτο, και το κυριότερο, ότι εξέγερση δεν γίνεται αν οι εξεγερμένοι δεν συνειδητοποιήσουν ότι θα υπάρξουν και νεκροί, κι ότι κανένας απ’ αυτούς δεν θα έχει το προνόμιο να εξαιρεθεί .Αν όμως προς στιγμή δειλιάσουν και υποχωρήσουν, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι το αίμα και μυρωδιά έχει και μνήμη, που δύσκολα σβήνουν.
Προσωπικά έχω να πω ότι το 2008 χάσαμε την ευκαιρία μιας σοβαρής εξέγερσης (της 1ης του δυτικού κόσμου εδω και χρόνια) ώστε να απαλλαγούμαι από τους κοπρίτες, τους ψεύτες και τους κλέφτες.
ΑπάντησηΔιαγραφή2ον.. και στα δικά μας
Γεια σου Πολυκαρπε,
ΑπάντησηΔιαγραφήνομιζω οτι τοτε ηταν ακομα πολυ νωρις. Ακομα ζουσαμε με ψευδαισθησεις και επιδερμικες μονο ενοχλησεις.
Οι Αιγυπτιοι παλευανε χρονια με απεργιες μεχρι να ξεσπάσουνε. Κι εμεις ομως δεν ειμαστε σε ασχημο δρομο...
Μακάρι να μην είμαστε σε άσχημο δρόμο...Έβλεπα τις προάλλες στην πλατεία Αττικής κάτι συνθήματα "δουλειά στους έλληνες εργάτες"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη κουβέντα βρε cynical. Θυμάμαι εκείνη την ανάρτησή σου, όπως θυμάμαι και μια παλιώτερη για τους ..αμμόλοφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναμφίβολα αυτό που βλέπουμε σ' όλον τον αραβικό κόσμο, είναι το ξέσπασμα της συμπυκωνμένης αγανάκτησης απέναντι σε καθεστώτα που έκαναν το λάθος να πιστεύουν πως μπορούν για πάντα να στύβουν. Σε καθεστώτα που είχαν σαπίσει στη διαφθορά κυριολεκτικά.
Χρειάζεται, όμως, πιστεύω, πρίν απ' όλα αυτά που γράφεις, κι ένας προηγούμενος 'διαφωτισμός'. Ένα όραμα. Χωρίς αυτό, το 'αποτέλεσμα' κάλλιστα μπορεί να μην είναι το ποθούμενο.
Τα χρόνια προετοιμασίας μιας εξέγερσης είναι χρόνια εξαθλίωσης για το λαό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦρονιμότερο είναι να απαλλαχθούμε από τα λαμόγια τώρα, πριν πεινάσουμε.
Με απεργίες και διαδηλώσεις προστατεύονται τα κεκτημένα των εργαζομένων. Αλλά τι διαδήλωση να γίνει στις 23 του μήνα όταν τα ΜΜΜ έχουν 24ωρη. Πως θα κατέβει ο κόσμος στη πορεία ? Με τα πόδια ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ' όλα αυτά έχουμε δρόμο. Ακόμα και η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχε συγκεκριμένα αιτήματα ούτε πρόταση, ο χαρακτήρας της ήταν μάλλον περισσότερο κοινωνιολογικός παρά κοινωνικός. Ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση χιλιάδων μαθητών με την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια και τη μαχητικότητα που ταιριάζει πάντα στις πιο νέες γεννιές αλλά ταυτοχρόνως είχε και μια δόση (μικρότερη ή μεγαλύτερη) "χαβαλέ" υπό την έννοια του "δεν ξέρω ακριβώς γιατί άφησα το playstation και είμαι στο δρόμο".
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλοι και συνάδελφοι, είμαι πλέον βαθυά πεπεισμένος πως η όποια αντίσταση πρέπει να αφήσει στις άκρη δογματισμούς και ιδεολογίες. Πρέπει να προτάξει βασικά και θεμελιώδη αιτήματα χωρίς ιδεολογικούς στολισμούς. Στη ουσία τα αυτονόητα δικαιώματα που πρέπει να έχουν οι πολίτες στην εργασία, στη παιδεία, στην υγεία, εν τέλει στη ποιότητα ζωής κλπ.
Ο απλός κόσμος, οι χιλιάδες εργαζόμενοι, οι χιλιάδες νέοι ΔΕΝ ακολουθούν τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και σχηματισμούς διότι όλοι τους μιλάνε μια ξύλινη, πολύ συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη γλώσσα που απορρέει από καθοδηγητικά εγχειρίδια.
Το κίνημα πρέπει να αναπτύξει δικό του, αυθεντικό και αιτηματικό λόγο. Λόγο ειλικρινή και τεκμηριωμένο, προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής, που να δίνει προοπτική και να πείθει. Αυτός ο λόγος λείπει σήμερα. Ίσως να χτίζεται σιγά σιγά.
GS
Cynical
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις κατακτήσει με την εργατικότητα σου μια γνώμη που ακούγεται.Μήπως όμως εδω αδικεί η Cynical την "Cynical";
Δεν κατανοώ που απευθύνεσαι
Αν σε διαβάζουν στην Λιβύη και το Ιραν έχει καλώς
Αλλιώς στηνν Ελλάδα του "Ανωνύμου του Ελληνος" των διαρκών δημοκρατικων κατακτήσεων και αγώνων, να μιλήσουμε για παραδειγματισμό από τα τεκταινόμενα στην Β.Αφρική μου φαίνεται κάπως ανιστόρητο (συγνώμη)
Μα αυτές οι εξεγέρσεις αναφέρονται σε κοινωνίες που δεν έχουν καμία απολύτως ιστορική κοινωνική ομοιότητα με την δική μας διαδρομή που είναι ιστορικά Πρωτοποριακή.
Δεν είναι θέμα "καθυστέρησης" τους αλλά άλλου σταδίου.
Δεν θέλω να επεκταθώ αλλά οι εξεγέρσεις τελικά τροφοδοτούν ενδοκαθεστωτικές αλλαγές εντός του στρατού.
Η Ελληνική κοινωνία έχει πολύ πιο προωθημένες εμπειρίες, αλλά και διαφορετικά προβλήματα.
Μήπως τελικά μας ελκύει το φολκορικό του πράγματος και όχι η ουσία;
Ο δικός μας "Δεκέμβρης" είναι του 21 αιώνα,το Σιατλ. το Λονδίνο του 2010 είναι οι σχετικές μας εμπειρίες
Η Πλατεία στο Κάιρο και ο στρατός, έχει κάτι από Γουδί.
Δοξα τω θεώ , ο προπάππους σου έκανε το καθήκον του. Τι σου αρέσει σε αυτήν την επανάληψη;
γεια σου LLS,
ΑπάντησηΔιαγραφήρωτας τι μου άρεσε;
Μα το πείσμα, η αποφασιστικότητα, το ταν ή επί τας, το πανηγύρι του ξεσηκωμού, ο φοβερος συντονισμος του πληθους, τα εντονα συναισθηματα, η οργη και τα δακρυα, και τελικα η επιτυχία.
Ειναι αυτο το μεγαλειο, που θα γαλουχησει τις επομενες γενιες, και θα τις συνεχει, θα γινει οροσημο για να καταφευγουν και να αντλουν θαρρος και αυτοπεποιθηση.
Ειναι το καθαρτηριο ξεπλυμμα μιας χρόνιας ντροπής.
Cynical
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατανοητή η ψυχική επένδυση, αλλά το κείμενο σου δεν μιλάει για αυτό.
Μιλάει για την τεχνική πλευρά της εξέγερσης.
Δες το προσεκτικά και παλι
Μήπως τελικά η εκτίμηση για τις αξίες μιας εξέγερσης σε ξεγελασε και μαζί με τις αξίες υιοθέτησες
και τις τεχνικές;
Άσ μείνουμε λοιπόν στην συμπαθεια για τις αξίες και ας μην υποτιμάμε ουτε τις αξίες μας ουτε τις τεχνικές μας.
Καλά το στρατό μην τον χρησιμοποιείς και πολύ και ανοίξει η όρεξη σε κανέναν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι επαναστάσεις πολύ σωστά θέλουν δουλειά και τακτική πίεσης με κλιμακώσεις. Ωστόσο, αυτά είδαμε να εφαρμόζονται μόνο στην Αφρική της πείνας. Στην Ευρώπη η χειραγώγηση δε γίνεται με το μπάτσο ή το στρατό. Γίνεται με δεκάδες τρόπους (κοινωνικός κανιβαλισμός, εξατομίκευση της ευθύνης, συμμετοχικότητα, ΜΜΕ, Εκκλησία, σχολείο κλπ).
Το λέω γιατί ήδη κάποιοι οραματίζονται επαναστάσεις και μας απειλούν να διαλέξουμε στρατόπεδο (sic).
Έσκασα στα γέλια ευχάριστα! Απλά μαθήματα εξέγερσης λέω. Βάλε και της Κατερίνας τη σπουδαία – πρσκλητικη προτροπή - ερώτηση που λέει «Κι αν μείνουμε στο Σύνταγμα;;;;» και έχουμε το εκρηκτικό μείγμα που τρέμει η κυβέρνηση και αναγκάζεται να ζεσταίνει συνεχώς τη μηχανή του ελικοπτέρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σχολιάζω καλό το βρίσκω. Μου θυμίζει όμως και το ανέκδοτο με τη κουδούνα στην ουρά…. Η λύση του προβλήματος είναι εκεί ακριβώς, στη πράξη καθεαυτή, όχι στη περιγραφή της πράξης.
LLs
ΑπάντησηΔιαγραφήαπαντησα στην ερωτηση σου τι μου αρεσε.
Δεν σχολιασες τις "τεχνικες" παρα επικεντρωθηκες στο πιθανο αποτελεσμα που θα εχει η αναμειξη του στρατου.
Αλλα στρατος αναμειχθηκε μονο στην Αιγυπτο, και προς το παρον ειναι απων στις υπολοιπες 9 εξεγερμενες χωρες. Αλλα δεν διαφαινεται και καποια προθεση αναμειξης. Και στο Ιραν παλι απων ειναι μετα το 1979.
Αρα ειναι μια ασημαντη συνιστωσα, αλλά παρ' όλα αυτά δυνατή.
Οι υπολοιπες "τεχνικες" ειναι universal, και να σου πω λιγο αυτονοητες. Αυτο που τις κανει effective ειναι η ψυχικη επενδυση, που καθε αλλο παρα φολκλορ είναι.
Ειδικα στην Αιγυπτο, αμα εχεις 365 νεκρους και καποιες χιλιαδες τραυματιες, τοτε σκυβεις το κεφαλι απο σεβασμο. Και ακολουθουν σε θυματα Μπαχρειν, Λιβυη...
Η επιδιωξη των αιγυπτιων εξεγερμενων δεν ηταν μια ενδοκαθεστωτικη αλλαγη. Γιαυτο ακριβως δεν θελουν να εγκαταλειψουν τους δρομους. Αν τελικα συμβει θα ειναι προδοσια και οχι δικαιωση της εξεγερσης τους.
Η συγχρονη ελληνικη κοινωνια δυστυχως ουτε στο δαχτυλακι δεν μοιαζει με την αιγυπτιακη, αναφορικα με την ενταση και τη διαρκεια απεργιακων αγωνων και βαθμου πολιτικοποιησης. Δες μια προηγουμενη αναρτηση γιαυτο.
Μια αυτοκριτική για την Αριστερά και τη πολιτικοποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Dyer είπε μια σωστή κουβέντα. Την επαναλαμβάνω αυτούσια " Τα χρόνια προετοιμασίας μιας εξέγερσης είναι χρόνια εξαθλίωσης για το λαό. ".
Δεν είναι η εξέγερση και η επανάσταση ο (αυτο)σκοπός αλλά η βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Σκοπός είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας πολιτών αλληλέγγυων μεταξύ τους, μιας κοινωνίας δικαίου που οι πολίτες της θα μπορούν να ζουν και να εργάζονται αξιοπρεπώς χωρίς εκμετάλλευση.
Αν προς αυτό το στόχο πρέπει να δωθούν αγώνες και εξεγέρσεις βεβαίως και να δωθούν. Και θα δωθούν. Υπάρχει όμως μια παρεξήγηση, ένα θλιβερό φαινόμενο που αναπτύσσεται κυρίως στις τάξεις της αριστεράς. Ποιό είναι αυτό ? η θλιβερή επιθυμία κάποιων για το "πότε επιτέλους θα έρθουν τα χρόνια εξαθλίωσης" προκειμένου να αποδειχθούν οι ίδιοι "σωστοί" και να θέσουν τις βάσεις για τη δικαίωση-εδραίωση της δικής τους αναρρίχησης στην εξουσία που καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι θα μας φέρει καλύτερα αποτελέσματα.
Υπάρχει ένας εγωϊσμός και ένας εγωκεντρισμός ψυχολογικού κομπλεξισμού στη στάση της Ελληνικής (και όχι μόνο) Αριστεράς, που ιστορικά αποτελεί βασική συνιστώσα των κινημάτων, από τον οποίο πρέπει να απαλλαχθεί το συντομότερο. Μια προσεχτική ματιά τον αποκαλύπτει άμεσα. ΚΚΕ μ-λ, μ-λ ΚΚΕ, Ανταρσύα, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ, ΟΑΚΕ, ΚΟΕ, ΕΕΚ κλπ κλπ κλπ.. Χιλιάδες "ειδήμωνες" που διεκδικούν ο καθένας για πάρτυ του τη δική του αυθεντικότητα στην οργάνωση της κοινωνίας. Προκηρύξεις και αφίσσες στα πανεπιστήμια με τον ίδιο ξύλινο λόγο, χρόνια τώρα. Βαρύγδουπες εκφράσεις, στοχασμοί για τη παγκόσμια επανάσταση και λοιπές ανοησίες συχνά από ημιμαθείς φοιτητές με παρωπίδες έχουν επί 30 χρόνια, ένα και μοναδικό αποτέλεσμα : 3-4% το πολύ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (εξαιρώ το ΚΚΕ). Δεν έπεισαν. Και σίγουρα δεν φταίει μόνο ο καπιταλισμός και τα ξεπουλημένα ΜΜΕ γιαυτό.
Χρόνια μάχομαι σε αυτό το χώρο. Σήμερα, αριστερά για μένα σημαίνει, πως αν γινόμουν πρόεδρος στον Οργανισμό που εργάζομαι, τμηματάρχη δεν θα έκανα το σύντροφο Χ, αλλά έναν συνάδελφό που πολιτικά ανήκει στη Ν.Δ. Και αυτό διότι είναι σωστός άνθρωπος, καλός χαρακτήρας με τους συναδέλφους και γνώστης του αντικειμένου. Αυτό σημαίνει υπέρβαση.
GS
symastev,
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι πως πανε τα πραγματα, πολυ φοβαμαι οτι η αριστερα θα μεινει με το χαμογελο στα χειλη να στοχαζεται γιατι καποιοι την προσπέρασαν και γελασαν αυτοι τελευταιοι.
Συμφωνα με το ρητο "γελάει καλυτερα, οποιος γελαει τελευταιος..."
Εδώ, στην ανεπτυγμένη δύση, έχουμε δύο κυβερνήσεις που εναλλάσσονται, οπότε το να πέσει το καθεστώς το βλέπω ψιλοάκυρο...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και αν μεινουμε στο Συνταγμα;;;;;;;;;;!!!!"
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αν μεινουμε στο συνταγμα;;;;;;;????????
μα απο τον περασμενο μαιο δεν εχετε καταλαβει οτι η 5η φαλαγγα των μπαχαλακηδων αυτον ακριβως το σκοπο εξυπηρετη, εκτονωση και καψιμο 5 ωρων ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
εξοχη δουλεια μεχρι στιγμης
ανωνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι μπαχαλακηδες απλως επιταχυναν μια εξελιξη που θα ερχοταν ετσι κι αλλιως.
Δεν πιστευω οτι θα αφηναν απροσκοπτα το πληθος να παραμεινει εκει. Και κερια να κρατουσαν στα χερια, τα ΜΑΤ δεν θα μπορουσαν να μενανε ανενεργα. Θα προκαλουσαν τα ιδια και οι μυστικοι την αναταραχη.
Εγινε πολλες φορες αυτο. Να ξεσπανε τα σκυλια χωρις να εχουνε καθολου "προκληθει".
Επισης οταν η κοντρα ανεβαινει δεν αποκλειει κανεις να γινει αυτο που εγινε στο Μπαχρειν: Να μπουνε μεχρι και μεσα στις σκηνες αυτων που κοιμοντουσαν στο pearl και να πυροβολουνε στο ψαχνο.