Σύνταγμα: Όπλο ανατροπής

Όσο περνάνε οι μέρες, και όσο περισσότερο αποκαλύπτονται οι προθέσεις των «εταίρων» για την επιβολή καθεστώτος ανοιχτής κατοχής στη χώρα, όχι πλέον μεταφορικά, αλλά με την πλήρη και ουσιαστική σημασία του όρου, μέσα από την απευθείας διαχείριση του εθνικού πλούτου, με την σχεδιαζόμενη υφαρπαγή των φόρων, και με την οικονομική αποστράγγιση του πληθυσμού, τόσο και λιγότερο πρέπει να ολιγωρούμε.

Το Σύνταγμα έκανε μια σπουδαία αρχή, κατάφερε να κατεβάσει όλον αυτόν τον κόσμο που για χρόνια ήταν κρυμμένος στα malls και τις καφετέριες, κατάφερε να οργανώσει λαϊκές συνελεύσεις και να δώσει τον λόγο στον καθένα που παρέμενε βουβός και παθητικός δέκτης του τηλεοπτικού και κυβερνητικού εμετού, κατάφερε να κρατήσει αυτόν τον κόσμο στην πλατεία, και κατάφερε να οργανώσει στοιχειώδεις πρακτικές ανάγκες αποτελεσματικά, αλλά αυτό και μόνο δεν φτάνει, για τον λόγο ότι δεν υπάρχει χρόνος, τη στιγμή που τα τανκ της άλωσης έχουν ήδη ανάψει και ζεσταίνουν τις μηχανές τους, τη στιγμή που οι συνοριοφύλακες μπορούν πια και ανιχνεύουν στον ορίζοντα τον κουρνιαχτό τους.

Το Σύνταγμα έχει δυο δυνατότητες. Είτε να μετατραπεί σε μια φολκλορική γιορτή ανάτασης και εκτόνωσης, όπου όλοι μαζί χαιρόμαστε μια ιδιότυπη ελευθερία και δύναμη, περνάμε καλά, βλέπουμε φίλους και γνωστούς, τραγουδάμε, μιλάμε και βρίζουμε, ακόμα και σε ένα εναλλακτικό σχολείο αφύπνισης και ριζοσπαστικοποίησης, είτε σε ένα αιχμηρό εργαλείο ανατροπής. Το Σύνταγμα αν περιπέσει στη λούμπα του ναρκισσισμού και του αυτοθαυμασμού γιαυτό που επιτεύχθηκε θα έχει προς το παρόν αχρηστευθεί. Και τονίζω το «προς το παρόν», γιατί τίποτε απ’ αυτό που συμβαίνει εκεί αυτή την ώρα δεν πρόκειται να πάει χαμένο, παρά θα φωλιάσει στην πάνω-πάνω μεριά της ψυχής σαν βίωμα που θα μπορεί γρήγορα ν’ ανακληθεί σε μια επόμενη ώρα, που θα ξανάρθει σύντομα. Υπάρχει όμως χρόνος;

Το ζήτημα πλέον δεν είναι αν θα έρθουν ή όχι τα ΜΜΕ στην πλατεία, το ζήτημα δεν είναι να εγκλωβιστούμε , να περιχαρακωθούμε σε ένα δικό μας χώρο, αμόλυντο και καθαρό από κάθε τι που δεκαετίες βρώμιζε ψυχές και συνειδήσεις, το Σύνταγμα δεν είναι καθαρτήριο, δεν είναι σανατόριο. Το ζήτημα που τίθεται δεν είναι αν θα ακυρώσουμε τα ίδια τα ΜΜΕ, το ζήτημα είναι αν θα καταλάβουμε τους πομπούς των ΜΜΕ, το ζήτημα είναι αν θα κλείσουμε την κάνουλα του δυσώδους υγρού που διαστρέφει και μαγαρίζει κάθε βράδυ τις συνειδήσεις, το ζήτημα είναι αν θα φύγουμε από το Σύνταγμα, το ζήτημα είναι αν θα φύγουμε για να εγκατασταθούμε στα γύρω Υπουργεία, στα παραπέρα εργοστάσια, το ζήτημα είναι αν θα ενωθούμε με όλες τις εκατοντάδες εστίες αντίστασης στους χώρους της δουλειάς μαζί με τους εργαζόμενους που δίνουν τις δικές τους εκατοντάδες μάχες, το ζήτημα είναι αν το Σύνταγμα θα βλαστήσει χιλιάδες μαχαίρια που θα κόψουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει την κοινωνία με την σαπίλα.

Κατά την άποψή μου, το τελικό χρέος του Συντάγματος είναι να καταστεί ο καταλύτης για την ανατροπή, πρώτα αυτής της κυβέρνησης και για το μετά το ξανασυζητάμε. Πάλι στο Σύνταγμα...