Πόσο απειλούν οι μουσουλμάνοι την Ευρώπη;

Το μακελειό που συνέβη στο Όσλο ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε αλλού στο δυτικό κόσμο, όπως άλλωστε είχε ξανασυμβεί στην Οκλαχόμα τo 1995 με 168 νεκρούς, και αυτή τη χρονιά, τον Ιανουάριο, στο Tucson της Αριζόνα με έξι, και τον Απρίλιο, σε mall έξω από το Άμστερνταμ, με άλλους έξι επίσης. Πιστεύω ότι μια εξονυχιστική έρευνα στον τύπο θα αποκάλυπτε πολλά περισσότερα περιστατικά, τα οποία όμως δεν εντυπώθηκαν στη μνήμη ή πέρασαν απαρατήρητα εξ αιτίας του μικρότερου αριθμού θυμάτων, γεγονός τυχαίο κι αυτό.

Αυτό, όμως που δεν είναι καθόλου τυχαίο είναι η ακρο-δεξιά πολιτική ταυτότητα των θυτών. Μπορεί τα κίνητρα σε κάθε περίπτωση να διέφεραν, το ενοποιητικό όμως στοιχείο της δράσης όλων αυτών είναι η ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση που έχει στη δημόσια σφαίρα η εμπρηστική ακρο-δεξιά ρητορική και η ανοχή που επιδεικνύεται προς αυτήν.

Με τα μάτια στραμμένα μονίμως προς τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές, πολύ λίγοι ήταν σε θέση να διαπιστώσουν ότι η πραγματική και μόνιμη απειλή στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες δεν ήταν το Ισλάμ αλλά, για μια ακόμα φορά, ο φασισμός και οι ρατσιστές.

Στην προκειμένη περίπτωση του Όσλο, η αρχική πεποίθηση ότι πίσω από την εγκληματική ενέργεια βρίσκονταν μουσουλμάνοι εξτρεμιστές ή η Αλ-Κάιντα αυτοπροσώπως, συντονίζεται πολύ αρμονικά με μια στρεβλή και στα όρια της υστερίας κατανόηση της δημογραφίας και της θρησκευτικής και φυλετικής δυναμικής των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη και την Αμερική.

Γενικά, το στόρι πάει ως εξής: Η Ευρώπη έχει κατακλυστεί από μουσουλμάνους και άλλους έγχρωμους μετανάστες, οι οποίοι υπερκεράζουν τους χριστιανούς γηγενείς με τρομακτικούς ρυθμούς. Απρόθυμοι να ενσωματωθούν πολιτισμικά, και ανίκανοι να ανταγωνιστούν τους λευκούς διανοητικά, (βλ. Τίλιο Ζαρατσίν, SPD), οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί έχουν μετατραπεί σε φυτώρια τρομοκρατικών πράξεων. Η παρουσία τους απειλεί όχι μόνο την ασφάλεια, αλλά και τις φιλελεύθερες κατακτήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλοφίλων, και ότι αυτό έχει φυσικά συμβεί, λόγω της υπεράσπισης του ιδεολογήματος της "πολυπολιτισμικότητας".

Τα προγνωστικά, για παράδειγμα, έλεγαν ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός στην Ευρώπη σχεδόν θα διπλασιαζόταν μέχρι το 2015 (Oner Taspiner, the Brookings Institution); θα διπλασιαζόταν ακριβώς μέχρι το 2020, (Don Melvin, the Associated Press); ή θα αποτελούσε το 20% του πληθυσμού της Ευρώπης ως το 2050,(Esther Pan, Council on Foreign Relations). Όλα τα προηγούμενα, είναι φανερό ότι δεν έχουν καμιά αληθοφάνεια και υπόσταση.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Όχι μόνο η γεννητικότητα δεν είναι μεγαλύτερη ανάμεσα στους μουσουλμάνους της Ευρώπης, αλλά δείχνει και καθαρά σημάδια πτώσης. Μια μελέτη του ερευνητικού ινστιτούτου Pew, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2011 προβλέπει αύξηση μέχρι το 2030 του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Ευρώπη από το 6% που είναι σήμερα, στο 8%. Στη Νορβηγία δε, δεν ξεπερνά το 3%, ποσοστό μικρότερο κι από το ποσοστό των αφροαμερικανών στην Αλάσκα.

Αλλά ακόμα κι αν όλες οι προβλέψεις αποδεικνύονταν αληθινές, για ποιο λόγο θα έπρεπε η Ευρώπη να παραμείνει χριστιανική και πάλευκη;

Σχετικά με την ενσωμάτωση των μεταναστών στη Βρετανία, μουσουλμάνοι, σιίτες και ινδουιστές συνηθίζουν να παντρεύονται έξω από τις δικές τους εθνικές ομάδες στα ίδια ποσοστά όπως και οι λευκοί. Για τις περισσότερες εθνικές μειονότητες, περίπου οι μισοί από τους φίλους τους είναι λευκοί, και μόνο το 20% περιορίζεται στην δική του ομάδα. Ενώ σύμφωνα με έρευνα του Pew, οι πιο σπουδαίες έγνοιες που έχουν οι μουσουλμάνοι, είναι η ανεργία και ο ισλαμικός εξτρεμισμός.

Από την άλλη μεριά, ούτε υπήρξαν ποτέ στην Ευρώπη ενεργές πολιτικές ενθάρρυνσης της πολυπολιτισμικότητας εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Στην πραγματικότητα, αυτό που υπήρχε ήταν η άρνηση του φαινομένου της μετανάστευσης και της διαφοράς. Ούτε συνιστούν τελικά οι μουσουλμάνοι τη μεγαλύτερη απειλή σχετικά με τρομοκρατικές πράξεις. Σύμφωνα με τη Europol, ανάμεσα στo 2006 και 2008, μόνο το 0.4% από αυτές είχε αποδοθεί σε ισλαμιστές. Η τεράστια πλειονότητα, 85% σχετιζόταν με αποσχιστικές ενέργειες.

Το σημερινό σκηνικό στην Ευρώπη, με την οικονομική δυσπραγία, την ανεργία, την αβεβαιότητα, την παρακμή των θεσμών και το έλλειμμα δημοκρατίας εξ αιτίας του τρόπου λειτουργίας της Ε.Ε., είναι ό,τι καλύτερο για την άνοδο του φασισμού. Μια ματιά μόνο να ρίξει κανείς στα εθνικά κοινοβούλια πολλών ευρωπαϊκών χωρών είναι αρκετή για να πειστεί ότι ο φασισμός δεν είναι έξω από την πόρτα, αλλά στρογγυλοκάθεται στο σαλόνι.

Υ.Γ. Τα στοιχεία είναι από το «The Nation».