Κι οι τράπεζες στα πανεπιστήμια

Ποιος είπε ότι ο νέος φρέσκος νόμος για τα ανώτατα ιδρύματα δεν είναι φιλολαϊκός και ανθρώπινος; Είσαι φτωχός και δεν έχεις φράγκα να σπουδάσεις; Ουδέν πρόβλημα! Τα χαμηλότοκα δάνεια είναι εδώ, στον πάγκο και σε περιμένουν! Τι κι αν τα δάνεια βούλιαξαν τα κράτη και τον κόσμο. Μήπως και τα στεγαστικά, χαμηλότοκα δεν ήταν; Όμως, παρ’ όλα αυτά, το χούι, χούι. Και η κονόμα, κονόμα. Και η κυβέρνηση προστάτης και μεσάζων των τραπεζών. Με το αζημίωτο;

Στο κάτω-κάτω, δεν μπορείς να έχεις το θράσος να θέλεις να σπουδάσεις, και μετά να απολαμβάνεις τους τεράστιους μισθούς των κόπων σου, χωρίς να βάλεις το χέρι στο τσέπη. Γιατί να πληρώνει ο ένας και ο άλλος τίμιος φορολογούμενος τη φιλοδοξία του καθενός; Σπούδασες; Θα πληρώσεις! Με δάνειο!

Η ιστορία λοιπόν έχει δυο σκέλη. Πρώτα ότι η εκπαίδευση γίνεται θέμα ατομικό, το οποίον ουδόλως αφορά την κοινωνία, και το οποίο είναι απολύτως σωστό, γιατί φρόντισαν η εκπαίδευση να μην αφορά πλέον την κοινωνία και το καλό της, και δεύτερον ότι στις χώρες όπου το φιλολαϊκό αυτό μέτρο εφαρμόστηκε πριν από μας και για μας, οι φοιτητές μαζί με το πτυχίο τους, παίρνουν σαν δώρο και μια θηλιά. Για να πνιγούν. Από τα δάνεια που αβγάτισαν.

Το μέσο φοιτητικό δάνειο φλερτάρει πλέον με τα $100,000, λένε οι κακές γλώσσες απ’ την Αμερική, εξ αιτίας των τόκων και των προστίμων για τους κακοπληρωτές. Το δε συνολικό ποσό που χρωστάνε οι μπαταχτσήδες πρώην φοιτητές κοντεύει το ένα τρις δολάρια, ποσό που ξεπερνάει το συνολικό χρέος από τις πιστωτικές κάρτες. Όπως μας πληροφορεί η καλή WSJ, στο δεύτερο τρίμηνο φέτος, το όριο ανοχής των 90 ημερών είχε περάσει το 11,2% των φοιτητικών δανείων, ποσοστό που συγκρίνεται με το 12,2% αυτών που «ξέχασαν» να εξοφλήσουν τις κάρτες τους.

Τι έγινε ρε παιδιά ο άγιος ανταγωνισμός που ρίχνει τις τιμές; Δεν κάνατε τα πανεπιστήμια ιδιωτικά για να αυξηθεί ο ανταγωνισμός; Πού πήγε η θεωρία; Λάθος κι αυτή; Κρίμα, κι εμείς είμαστε έτοιμοι να την ακολουθήσουμε, έστω και στη δύση της. Αυτό που αντικρίζει ο αμερικανός φοιτητής είναι η συνεχής αύξηση των διδάκτρων, και η συνεχής αύξηση του κόστους διαβίωσης στις εστίες. Ιδιωτικά πανεπιστήμια βλέπουν το 77% ως το 85% των νέων φοιτητών να περνούν το κατώφλι τους και μ’ ένα δάνειο παραμάσχαλα.

Θα σου πω εγώ τι κάνει ο ανταγωνισμός και κατά πόσο ρίχνει τις τιμές. Δεν τις ρίχνει, διότι είναι ο ανταγωνισμός αυτός ο ίδιος που τις ανεβάζει. Πώς θα προσελκύσεις νέο κόσμο, νέους πελάτες από τους οποίους εξαρτάται και η χρηματοδότησή σου σαν πανεπιστήμιο, αν δεν φυτέψεις γκαζόν απ’ άκρη σ’ άκρη, αν δεν στήσεις πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, αν δεν βγάλεις τα ιλουστρασιόν φυλλαδιάκια σου, αν δεν μοστράρεις το θυρεό σου, αν δεν ανακαινίσεις τα δωμάτια με τζακούζι και spa; Καμιά τύχει να περάσει πελάτης απ’ έξω. Κι αν δεν μπορεί να πληρώσει τα spa και τα τζακούζι; Ουδέν πρόβλημα! Υπάρχουν τα δάνεια! Όπως ακριβώς γινόταν και με τους πατεράδες τους που δεν τους έφτανε ο μισθός και χρεώνονταν μέχρι το κεφάλι.

Κι ενώ με την κρίση, δηλαδή με τις επιλογές του tea party ουσιαστικά, τελείωσαν τα grants, και οι τράπεζες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πελάτες, βρέθηκε η λύση: Δανειστείτε!

Και τι γίνεται από μισθούς και δουλειές; Από τα $30,000 που ήταν ο μέσος μισθός για τους νέους αποφοίτους, κατέβηκε στα $27,000, ενώ μόνο το 56% αυτών μπόρεσε να βρει δουλειά μέσα στο χρόνο, συγκρινόμενο με το 90% πριν από την ύφεση.

Και σε αντίθεση με τα καταναλωτικά δάνεια, τα φοιτητικά θα σε κυνηγούν εφ’ όρου ζωής με παρακρατήσεις από τους μισθούς, εφ’ όσον κάποτε αποκτήσεις μισθό, με παρακρατήσεις από τις επιστροφές φόρου και με ισόβιο αποκλεισμό από τις δουλειές του δημόσιου τομέα.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία πίσω από τα δάνεια, με τους εμπνευστές του σχεδίου να χαμογελάνε σαρδόνια, προσπαθώντας μάταια να κρύψουν τα σάπια τους τα δόντια...