Παπαδήμος: Το καινούργιο μας παιχνιδάκι!

Δεν ξέρω ακριβώς για πόσο χρόνο η Ευρώπη είναι παγιδευμένη μέσα στην κρίση. Πάντως αν λέγαμε για δυο τρια χρονάκια δεν θα ήτανε υπερβολή. Χρόνος αρκετός για να είχε κάνει κάτι για να την αναχαιτίσει. Και τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Τι έβγαλε η διαβούλευση και οι απανωτές συσκέψεις τόσων περισπούδαστων και υπερτιμημένων εγκεφάλων; Μόνο να σπρώχνουν την μπάλα από τη μια σύνοδο στην άλλη, «Kicking the Can», είναι η παροιμιώδης έκφραση που θα μείνει στην ιστορία, αν ποτέ η κρίση αυτή περάσει, και να καταστρώνουν σχέδια για τα σχέδια που θα καταστρώσουν στην επόμενη σύνοδο.

Μέχρι στιγμής όποια απόφαση και να πάρθηκε, όποιο σχέδιο και να χαιρετίστηκε σαν το τελειωτικό, όσα χρήματα και να διοχετεύτηκαν στο Νότο, όσα χρήματα και να αποστερήθηκαν μέσω μέτρων λιτότητας από τους λαούς του Νότου και όχι μόνον, κι όσο και να αυτοθαυμάστηκε για τη διάνοιά της η ίδια πάντα παρέα των εγκλείστων των ευρωπαϊκών σαλονιών, από την επόμενη κιόλας μέρα όλα τα σχέδια μαράζωναν και εγκαταλείπονταν σαν ατελέσφορα και ανεδαφικά. Και τούτο, λόγω της νευρωτικής, παθολογικής εμμονής της παρέας αυτής σε μια και μόνο λύση, (αυτή της λιτότητας), ενός πολυπλόκαμου και περίπλοκου προβλήματος. Πόσο ανόητοι, και μειωμένων ικανοτήτων μπορεί να είναι όταν αδυνατούν να αντιληφθούν αυτό που ο καθένας σε παρόμοιες περιπτώσεις εφαρμόζει στη ζωή του. Ότι δηλαδή, στο βαθμό που βλέπει ότι δεν μπορεί με τη μια τακτική που έχει επιλέξει, να λύσει ένα πρόβλημα που χρονίζει, εγκαταλείπει την αδιέξοδη μέθοδο λύσης, γυρίζει πίσω στην αρχή και ετοιμάζεται να εφαρμόσει κάποια άλλη εναλλακτική.

Αφού είδαν κι αποείδαν οι φωστήρες μας ότι δεν τα βγάζουν πέρα, φαντάστηκαν ότι το πρόβλημα δεν ήτανε μ’ αυτούς και τα σοφά τους σχέδια, αλλά με τους λαούς, οι οποίοι τάχατες αντιστέκονταν και δεν εφάρμοζαν τις οδηγίες τους. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τον απλό και διαχρονικό νόμο του «ουκ αν λάβεις, παρά του μη έχοντος», νόμο φυσικό και αμετάκλητο, ο οποίος έχει επαληθευτεί από κτίσεως κόσμου σε κάθε συγκυρία και ειδικά σε ό,τι αφορά στα κρατικά ταμεία, ξαφνικά αντιλήφθηκαν ότι το ένα και μοναδικό τους σχέδιο, αυτό το ατελέσφορο, αυτοκτονικό και επίμονο, θα μπορούσε να ευοδωθεί αν άλλαζαν όχι ακόμα το λαό, αλλά τις ηγεσίες του.

Κι έτσι μας προέκυψαν Παπαδήμος και οσονούπω Μόντι, σαν το νέο σχέδιο στη θέση αυτού της 27^ης Οκτωβρίου, που ήδη συγχωρέθηκε και του ‘γιναν κιόλας τα εννιάμερα.

Με βάση το ιστορικό όλων των σχεδίων που επιχειρήθηκαν ως τα τώρα, η επιτυχία των οποίων ανοήτως βασίστηκε στη μεταφυσική σχεδόν προσμονή της ματαίωσης του νόμου του «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», και το παρόν σχέδιο με τον κωδικό «Παπαδήμος-Μόντι» νομοτελειακά είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

Για μερικούς απλούς λόγους: Πρώτα, πρώτα, λείπουν τα χρήματα, δεύτερον, ακόμα κι αν υπάρχουν, λείπει η διάθεση να πληρωθούν. Κι αυτή η διάθεση είναι πλέον στέρεη κι η ανυπακοή καλά οργανωμένη. Τρίτον, το σχέδιο αυτό ήρθε πολύ πολύ αργά, για να μας πιάσει στον ύπνο. Δυο χρόνια τώρα μάθαμε και είδαμε πολλά. Όχι μόνο στον Παπαδήμο, μα ούτε στον Πάπα τον ίδιο δεν θα στεκόμαστε πια ευπειθείς και θαμπωμένοι. Τέταρτο, είδαμε πια στην πράξη πώς μπορούμε να σπάσουμε τα νεύρα ακόμα κι ενός «παράφρονα και καταθλιπτικού», να τρελάνουμε μια κατά τα άλλα παντοδύναμη κυβέρνηση, και στο αποκορύφωμα να την στείλουμε στον αγύριστο.

Ας μην απογοητευόμαστε. Η νέα κυβέρνηση είναι ένας τέτοιος συρφετός, τόσο αταίριαστος κι αδύναμος, και με τόσα διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των συνεταίρων, που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο και θεαματικό για να τη διαλύσουμε. Αλλά για όσο καιρό θα υφίσταται ακόμα, μην αμφιβάλετε καθόλου! Θα την τρελάνουμε κι αυτή!

Χαρείτε όσο είναι καιρός. Ο Παπαδήμος θα είναι το καινούργιο μας παιχνιδάκι! Ρε είμαστε τόσοι πολλοί, και το κυριότερο, το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι και στην πράξη, όπως με απεργίες, καταλήψεις, παρελάσεις, δεν πληρώνω, κλπ…

Καλή μας διασκέδαση, λοιπόν!