VIDEO: Οι Έλληνες πληρώνουν τους ...Γερμανούς!

ΑΕΠ / κάτοικο σε Ρουμανία, Κροατία, Ελλάδα κλπ

Όλα τα στοιχεία είναι από το ΔΝΤ για το 2011, χρονιά με τη Μεγαλύτερη Ύφεση για την Ελλάδα και όχι για τις συγκρινόμενες χώρες.

Επίσης τα Δάνεια δεν προσμετρώνται στον υπολογισμό του ΑΕΠ.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 7,072.770

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 13,448.905

ΚΡΟΑΤΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 14,750.225

ΚΡΟΑΤΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 18,103.275

ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 8,156.768

ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 12,192.183

ΤΟΥΡΚΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 11,054.294

ΤΟΥΡΚΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 14,076.926

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 22,156.936

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 23,078.498

ΕΛΛΑΔΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, τρέχουσες τιμές σε δολάρια 27,716.250

ΕΛΛΑΔΑ: ΑΕΠ/κάτοικο, με βάση την αγοραστική δύναμη σε δολάρια 27,843.943

Από τα προηγούμενα στοιχεία βλέπουμε ότι ο παραγόμενος ανά

κάτοικο πλούτος στην Κροατία και Ρουμανία είναι σχεδόν μισός

συγκρινόμενος με την Ελλάδα. Αυτό είναι ένα τελικό καθαρό

αποτέλεσμα που καθρεφτίζει την όποια ανταγωνιστικότητα, την

όποια παραγωγικότητα, την όποια δυνατότητα έχει αυτή η χώρα.

Από πού λοιπόν συνάγει η τσογλανοπαρέα του ΔΝΤ ότι οι μισθοί

στην Ελλάδα θα πρέπει να εξομοιωθούν με αυτούς των ως άνω

χωρών;

Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στη νεραντζιά

Τους πολύ επικίνδυνους, τους πολύ κακούργους όταν τους πάνε στο δικαστήριο και τους δικάζουν, είθισται να τους μαντρώνουν μέσα σ’ ένα σιδερένιο κλουβί, πιο πολύ για λόγους συμβολικούς παρά ουσίας. Όσο δε περισσότεροι οι κακούργοι, τόσο μεγαλύτερο το κλουβί, για λόγους απλής γεωμετρίας, για να χωρέσουν δηλαδή.

Όταν μαντρώνεις ολόκληρη πλατεία, κι ολόκληρο τετράγωνο μαζί, σημαίνει κατ’ αναλογία ότι οι κακούργοι είναι και πολλοί και ιδιαιτέρως επικίνδυνοι.

Η ιδιαιτερότητα του χθες και σήμερα ήταν ότι οι κακούργοι μαντρώθηκαν οικιοθελώς, θαρρείς από αυτογνωσία, λανθάνουσα όμως και μη ομολογημένη. Μόνοι τους έστησαν τα κλουβιά, μόνοι τους έφεραν και αστυνόμους να τους φυλάνε, για να ‘ναι όπως νόμιζαν, σωστό και ασφαλές το σκηνικό της παρέλασης και όχι του δικαστηρίου, που ούτε καν τους πέρασε απ’ το μυαλό ότι μπορεί να ήταν κι έτσι.

Λένε ότι η λανθάνουσα γλώσσα λέει την αλήθεια, το ίδιο όμως ισχύει και για την λανθάνουσα πράξη. Ο λαός το λέει κι αλλιώς: όποιος σκάβει το λάκκο τ’ αλλουνού, πέφτει ο ίδιος μέσα. Ή πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.

Έτσι και τώρα, αλλιώς το θέλανε το σκηνικό, αλλιώς όμως το έγραψαν τα μάτια και οι κάμερες, κι αλλιώς το καταλάβανε τα εκατομμύρια των θεατών εντός και εκτός Ελλάδας· ένα σμάρι κακούργων δηλαδή, πίσω από ένα τεράστιο κλουβί κι από πέρα μακριά ένα πλήθος λαού να τους δικάζει και να τους καταδικάζει. Και να τους περιπαίζει από πάνω, να τους βγάζει τη γλώσσα και να τους γιουχάρει, πράγμα ακόμα πιο ταπεινωτικό κι απ’ αυτή τη δίκη και την καταδίκη.

Αν δεν ήταν αυτές οι ταλαίπωρες νεραντζιές, που ολόκληροι στρατοί θερίζανε νυχτιάτικα με την ψιλή, σαν να ‘ταν ανεμόμυλοι, ίσως να φαίνονταν μόνο κακούργοι και όχι γελοίοι κακούργοι, χαρακτηρισμό που κανένας κακούργος που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα ήθελε ποτέ των ποτών να τον ακολουθεί.

Μαζική άρνηση πληρωμής χαρατσιών και στην Ιρλανδία

Διάφορα αναπάντεχα, ευχάριστα, έως πολύ ευχάριστα αναπάντεχα άρχισαν να συμβαίνουν τα δυο τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, όχι μόνο σε κάθε χώρα χωριστά αλλά και δι-ηπειρωτικά. Ας πούμε, κάτι που σπέρνεται σε μια μεριά, το βλέπεις ξάφνου και απροειδοποίητα να σπέρνεται κι αλλού, χιλιάδες μίλια μακριά, σαν να συνέβη κάτι τελευταία στους ανέμους, κι εκεί που κάθονταν για χρόνια μαζεμένοι στο κονάκι τους, λες και τους λύθηκε το χαλινάρι, κι αφήνιασαν, κι άρχισαν να καβαλάνε βουνά, να δρασκελίζουν θάλασσες και πελάγη, να ορμάνε σε πεδιάδες και κοιλάδες, ν’ ανακατώνουν τα μυαλά, ν’ αρπάζουν σπόρους, γύρη και ιδέες από τη μια μεριά και να τις απιθώνουν σε κάποια άλλη μακρύτερα, κι αυτή η γύρη, οι σπόροι κι οι ιδέες να βρίσκουν στην καινούργια γωνιά αφράτο χώμα, να φουντώνουν και να καρπίζουν.

Κάποιοι τέτοιοι καλοί άνεμοι μετέφεραν τις στάχτες του Μπουαζίζι από την Τυνησία, σε πόσες και πόσες γωνιές του πλανήτη που τις λίπαναν, κάποιοι άλλοι ήρθαν απ’ το νότο, απ’ τη Μαδρίτη, πέρσι το καλοκαίρι δροσεροί και μας ξύπνησαν ένα πρωί στο Σύνταγμα, πολλά μικρότερα αεράκια σηκώνονται κατά καιρούς στο Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο και μας χαιρετούν, είναι σαν να μας λένε, περιμένετε παιδιά, όπου να ‘ναι θα δυναμώσουμε κι εμείς να ξεκινήσουμε τα μεγαλύτερα ταξίδια, και να είναι τώρα η Ιρλανδία που νοιώθει το ταρακούνημα του ανέμου του «Δεν Πληρώνω» απ’ την Ελλάδα, και το καλωσορίζει.

Ναι, οι στωικοί Κέλτες, τα καλά παιδιά, οι υπομονετικοί Ιρλανδοί, αυτοί λοιπόν ανακάλυψαν έστω και αργά τα καλά της ανυπακοής, τα δώρα του «Δεν Πληρώνω», που με τόση υπομονή και επιμονή καλλιεργήσαμε στο δικό μας κήπο. Και ήταν τόσοι πολλοί οι καρποί που δρέψαμε, που τους εξάγαμε κιόλας.

Οι Ιρλανδοί λοιπόν έστησαν απ’ το Δεκέμβρη, και με τη βοήθεια 9 βουλευτών της αριστεράς μια ολόκληρη εκστρατεία άρνησης πληρωμής των φόρων νερού και ιδιοκτησίας, και μάλιστα σε μια χώρα με πρόβλημα στεγαστικών δανείων και απομείωσης της αξίας των ακινήτων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι εδώ. Ενώ λοιπόν η προθεσμία για την καταβολή των φόρων λήγει στις 31 Μαρτίου, μέχρι τώρα έχει πληρωθεί μόνο το 15% του αναμενόμενου ποσού, δηλαδή περίπου $29 εκατ. σε σύνολο $200 εκατ.

Και η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ακριβώς την ίδια μέρα θα πρέπει να πληρωθούν $4 δις για εξόφληση μέρους των δανείων της πεσούσης Anglo Irish Bank. Όπως γράφουν δε σήμερα οι Times της Ν. Υόρκης, ο παρόν φόρος δεν είναι παρά το πρελούδιο για έναν ακόμα μεγαλύτερο φόρο που απαιτεί κι εκεί η γνωστή μας Τρόικα, ως αντιστάθμισμα του bail-out.

Βλέποντας τους Ιρλανδούς να έχουν στυλώσει τα ποδάρια, και τις διαδηλώσεις και τις κατά τόπους συγκεντρώσεις να θεριεύουν, η Κυβέρνηση απαντά με τους γνώριμους εκβιασμούς ότι θα περάσει το φόρο στους λογαριασμούς του νερού και της αντίστοιχης ΔΕΗ, ότι η Τρόικα θα τους κόψει τα λεφτά και όλα τα σχετικά, όπως τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι.

Όπως δηλώνουν οι διοργανωτές της εκστρατείας εναντίον του φόρου, οι συμμετέχοντες είναι από όλα τα κοινωνικά στρώματα και διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων, με μέσο όρο ηλικίας τα 40.

Το κράτος αποχαιρετά …και τα όπλα

Το «σωστό» κράτος οφείλει να είναι μικρό, ευέλικτο και κομψό, να πάψει ν’ ασχολείται με ό,τι περιττό και κοστοβόρο, όπως παιδεία, υγεία, πρόνοια, επενδύσεις κλπ, και να περιοριστεί στα απολύτως αναγκαία, όπως είναι η άμυνα, η εσωτερική ασφάλεια και η εξωτερική πολιτική. Αυτά εν ολίγοις νομίζαμε ότι αποτελούν, τα καθήκοντα του «αποτελεσματικού» κράτους, σύμφωνα με το απόσταγμα της νεοφιλελεύθερης θεωρίας.

Αυτά μέχρι χθες, διότι σήμερα η πραγματικότητα μάς αποκαλύπτει ευχάριστα, ότι το κράτος μπορεί να γίνει ακόμα πιο μικρό, αρκεί να βγάλουμε από πάνω μας τις παρωχημένες νεοφιλελεύθερες παρωπίδες, που το θέλουν ν’ ασχολείται ακόμα με την άμυνα και την εσωτερική ασφάλεια. Γιατί τάχατες, τόσο ανίκανος είναι ο ιδιωτικός τομέας που δεν είναι σε θέση ούτε ένα πόλεμο να διεξάγει; Άλλωστε μόνο τους τελευταίους τέσσερεις αιώνες, οι στρατοί έπαψαν να είναι αμιγώς μισθοφορικοί. Όλον τον υπόλοιπο καιρό όλο και κάποιος καλός άνθρωπος βρισκόταν, που τους τάιζε και τους εξόπλιζε.

Για να μην μακρηγορούμε, το Πεντάγωνο, το οποίο ήδη από τη δεκαετία του ’70 φλερτάρει με τα καλά της εξωτερικής ανάθεσης σε ιδιωτικές εταιρίες της διεξαγωγής πολέμου σε μέρη δύσκολα και επικίνδυνα, σήμερα βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σ’ αυτές. Μέχρι τον Μάρτιο του 2011, σύμφωνα με στοιχεία του Υπ. Άμυνας των ΗΠΑ, το στρατιωτικό προσωπικό από ιδιωτικές εταιρίες στο Ιράκ και Αφγανιστάν, (155,000), ξεπερνούσε σε αριθμό το προσωπικό του αμερικανικού στρατού, (145,000). Απ’ αυτούς, γύρω στους 90,000 σταθμεύουν στο Αφγανιστάν και οι υπόλοιποι, γύρω στους 65,000, στο Ιράκ.

Όσον αφορά το ύψος των συμβολαίων με τις εταιρίες, μόνο για το 2010 ανερχόταν, στο μεν Αφγανιστάν σε 12 δις δολάρια, περίπου το 15% του συνολικού προϋπολογισμού για την περιοχή, στο δε Ιράκ σε 16 δις δολάρια, ποσό ίσο περίπου με το 20% των συνολικών υποχρεώσεων των ΗΠΑ εκεί. Κι αν κάνουμε τη σούμα για την εξαετία 2005-2010, οι ιδιωτικές εταιρίες εισέπραξαν 112 δις δολάρια για τις υπηρεσίες τους στο Ιράκ και μόλις 34 δις για το Αφγανιστάν. Αν αυτά τα νούμερα λένε κάτι, ο λόγος που δεν έχουν φύγει οι Αμερικάνοι ακόμα απ’ το Αφγανιστάν είναι ότι μάλλον σε σχέση με το Ιράκ τους έρχεται ακόμα φτηνό!

Οι υπηρεσίες, από εφοδιασμό μαγείρων, φρουρών στρατοπέδων, και οδηγών στρατιωτικών κονβόι, από εξασφάλιση σωματοφυλάκων στρατηγών, υψηλών προσώπων και επιχειρηματιών που ψάχνουν για κερδοφόρες επενδύσεις ανάμεσα στα πτώματα και τα ερείπια, μέχρι και εκπαιδευτών τοπικών στρατιωτικών δυνάμεων και πιλότων αναγνωριστικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων, όλες αυτές παρέχονται από ένα ολιγοπώλιο γιγαντιαίων πολυεθνικών, ανάμεσα στις οποίες προεξέχουν οι XE Services (όπως είναι το νέο όνομα της γνωστής μας Blackwater, με την εξέχουσα θητεία στο Ιράκ), η DynCorp International με προσωπικό που ανέρχεται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες, και με βαριά προϋπηρεσία στην παροχή όπλων στους Κόντρας στη Νικαράγουα και στην εκπαίδευση του KLA στο Κόσσοβο, και η L-3 Communications, η οποία, όπως λέει και το όνομά της, εξειδικεύεται στην επικοινωνία με τους τοπικούς πληθυσμούς, δηλαδή στις ανακρίσεις αιχμαλώτων και φυλακισμένων.

«Οι ιδιώτες υπεργολάβοι του πολέμου βρίσκονται παντού», γράφει ο Peter W. Singer, στο βιβλίο του «Οι εταιρικοί πολεμιστές: Η άνθιση της ιδιωτικής στρατιωτικής βιομηχανίας». Σε γεωγραφικούς όρους λειτουργούν σε περισσότερες από 50 χώρες, και σε κάθε ήπειρο εκτός (ακόμα) της Ανταρκτικής. Στη δεκαετία του ’90 η αναλογία ανάμεσα στους εταιρικούς στρατιώτες και σε αυτούς των εθνικών στρατών ήταν 1 προς 50. Σήμερα η αναλογία βρίσκεται στο 1 προς 10. Η δε βιομηχανία αυτή των υπεργολάβων του πολέμου αποτιμάται στις αρκετές εκατοντάδες δις δολάρια.

Όπως λοιπόν μπορεί κανείς να συμπεράνει, με τέτοια τεχνογνωσία και υποδομή, το οποιοδήποτε κράτος μπορεί κάλλιστα να απαλλαγεί από τα έξοδα συντήρησης στρατών, στρατοπέδων και εξοπλισμών. Τι γίνεται όμως με τον άλλον μπελά, την αστυνομία;

Εδώ το δρόμο τον ανοίγουν οι Βρετανοί. Στις αρχές του μήνα, ο Guardian απεκάλυψε σχέδιο της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση και της αστυνομίας! Ιδιωτικές εταιρίες θα αναλαμβάνουν πλέον το έργο της εξιχνίασης εγκλημάτων, των περιπολιών στις γειτονιές, της προφυλάκισης υπόπτων, της διαχείρισης των πληροφοριών, πληροφοριοδοτών και μαρτύρων, της διοίκησης των τμημάτων, ενώ προς το παρόν η καταστολή απεργιών, διαδηλώσεων και εξεγέρσεων μένει εκτός. Δυο από τις μεγαλύτερες αστυνομικές δυνάμεις της χώρας στο Surrey και τα West Midlands με προϋπολογισμό μαμούθ 1.5 δις λιρών και με την προοπτική να αυξηθεί στα 3.5 δις, άρχισαν ήδη να δέχονται προσφορές από εταιρίες security. Το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα, που προωθείται με ζήλο από το Υπουργείο Εσωτερικών θα αποτελέσει οδηγό και για τις υπόλοιπες περιοχές της Αγγλίας και Ουαλίας, ειδικά τώρα που η φρενίτιδα της λιτότητας έχει αποστερήσει από το σώμα το 20% της τακτικής του επιχορήγησης και μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αν και η είσοδος των ιδιωτών είχε αρχίσει από καιρό σε διάφορα μικρά τμήματα, εν τούτοις αυτή περιοριζόταν σε δουλειές γραφείου. Με το νέο πρόγραμμα, οι ιδιώτες μισθοφόροι βγαίνουν πλέον και στο δρόμο με πολλά περισσότερα καθήκοντα και φυσικά με μηδενική λογοδοσία.

Μετά την εκχώρηση του στρατού και της αστυνομίας, που κάνει το κράτος στο κεφάλαιο, το τελευταίο που μένει πια είναι να εκχωρήσει και την κυβέρνηση. Ευτυχώς όμως δεν θα χρειαστεί. Αυτή είναι ήδη εκχωρημένη…

Το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας και η αναπαραγωγή των ελίτ

Την περασμένη Δευτέρα, (12/3), εμφανίστηκε στους Times της Ν. Υόρκης ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο υπό τον τίτλο «Η αναπαραγωγή των προνομίων», το οποίο αποδεικνύει με εντυπωσιακά στοιχεία αυτό που όλοι υποπτευόμασταν, πώς δηλαδή η ανώτερη εκπαίδευση στις ΗΠΑ περιορίζεται ολοένα και περισσότερο στα πλέον προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, τα οποία και αναπαράγει.

«Αντί να ωθεί, όπως το ελατήριο, την κοινωνική κινητικότητα, όπως συνέβαινε τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β! παγκόσμιο πόλεμο, η πανεπιστημιακή μόρφωση σήμερα ενισχύει την ταξική διαστρωμάτωση, με την συντριπτική πλειοψηφία των αμερικανών 25 έως 29 ετών που κατέχουν πανεπιστημιακό δίπλωμα να προέρχονται από οικογένειες με εισόδημα πάνω από το διάμεσο».

Συγκεκριμένα, το 74% των αμερικανών που φοιτούν στα λεγόμενα «ανταγωνιστικά» πανεπιστήμια, όπως το Harvard, Emory, Stanford κλπ, προέρχονται από οικογένειες που κατατάσσονται στο ανώτατο εισοδηματικό κλιμάκιο, ενώ μόνο το 3% εξ αυτών προέρχεται από οικογένειες που βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα της εισοδηματικής κλίμακας.

Και τούτο, διότι οι μαθητές των χαμηλότερων εισοδημάτων για να ανταπεξέλθουν στα δίδακτρα και τα έξοδα διαβίωσης, βασίζονται αποκλειστικά στις κρατικές υποτροφίες, τα λεγόμενα Pell grants, τα οποία όμως κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μειώνονται συστηματικά, παρά το γεγονός ότι τα δίδακτρα αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Για παράδειγμα, ενώ οι υποτροφίες την περίοδο 1979-80 κάλυπταν το 99% των εξόδων σε κολλέγιο διετούς φοίτησης, σήμερα δεν καλύπτουν παρά το 62%, ενώ για φοίτηση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όπου κατά κανόνα σπουδάζει η ελίτ, καλύπτουν μόνο το 15%. Βλέπουμε λοιπόν εδώ, το αποτύπωμα μιας συνειδητής πολιτικής η οποία χωρίς να κρατά καν τα προσχήματα, στοχεύει στον αποκλεισμό των φτωχότερων στρωμάτων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη συνεπακόλουθη κοινωνική άνοδο. Και έτσι εξηγείται το φαινόμενο, απόφοιτοι Λυκείου με την ίδια βαθμολογία στα τεστ εισαγωγής να έχουν σχεδόν τη μισή πιθανότητα, (44%), να συνεχίσουν και να τελειώσουν το πανεπιστήμιο αν ανήκουν στα χαμηλότερα εισοδήματα, σε σχέση με αυτούς που ανήκουν στα υψηλότερα, (80%).

Αφήνουμε δε απ’ έξω το αυτονόητο, ότι η επίδοση στα τεστ αυτά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον του μαθητή, με τις μεγαλύτερες επιδόσεις να παρατηρούνται σε μαθητές από οικογένειες με ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των 200,000 δολαρίων. Αν και αυτά τα δυο συσχετίζονταν ανέκαθεν, εν τούτοις το χάσμα κατά τα τελευταία 40 χρόνια διευρύνθηκε σημαντικά. Για παράδειγμα ανάμεσα στο 1970-2009 το ποσοστό των αποφοίτων πανεπιστημίου από χαμηλά εισοδήματα μεταβλήθηκε ελάχιστα. Συγκεκριμένα από το 6.2% μόλις και μετά βίας πήγε στο 8.3%. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στα υψηλότερα πατώματα. Εκεί, στο ίδιο χρονικό διάστημα το ποσοστό σχεδόν διπλασιάστηκε, πηγαίνοντας από το 40.2% στο 82.4%.

Το ενδιαφέρον όμως εστιάζεται στο ότι οι αντιδημοκρατικές αυτές εκπαιδευτικές πολιτικές στηρίζονται στο προσφάτως σερβιρισμένο από τις ελίτ, ιδεολόγημα της αξιοκρατίας σύμφωνα με το οποίο η επιλογή γίνεται με τρόπο αδιάβλητο, ώστε να αναδεικνύονται οι καλύτεροι και οι εξυπνότεροι. Στην πραγματικότητα όμως, όπως φαίνεται καθαρά από τα προηγούμενα αποτελέσματα, το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας όχι μόνο δικαιολογεί, μα και δημιουργεί την ανισότητα και εκεί όπου υπάρχει, την διευρύνει. Σε μια κοινωνία ανισοτήτων για να υπάρξει σταθερότητα, αυτοί που κατέχουν θα πρέπει να πείσουν αυτούς που δεν κατέχουν ότι καλώς δεν κατέχουν, διότι αυτό είναι το δίκαιο, και ότι αυτό υπαγορεύει η φυσική τάξη των πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία οι πλέον προικισμένοι (ταλαντούχοι), οι πλέον μορφωμένοι, οι πλέον σκληρά εργαζόμενοι και οι πλέον ηθικοί είναι αυτοί που θα αναδειχτούν. Παρά ταύτα όμως, οι όποιες φυσικές ανισότητες, οι οποίες είναι υπαρκτές, ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την παρατηρούμενη οικονομική ανισότητα.

Η πολιτική περιχαράκωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των ΗΠΑ. Είδαμε πέρσι να συμβαίνει το ίδιο και στη Βρετανία με τον τριπλασιασμό των διδάκτρων, τα οποία φτάνουν τις 9000 λίρες το χρόνο, ποσό απαγορευτικό ακόμα και για τα μεσαία στρώματα. Πολιτικές εισαγωγής διδάκτρων, ως μέσο φραγής της εισόδου των λιγότερο προνομιούχων στα πανεπιστήμια, ακολουθούνται από ολοένα και περισσότερες χώρες, ενώ σύντομα και η Ελλάδα θα βρεθεί στην ίδια τροχιά, όσον αφορά το πρώτο πτυχίο, διότι οι περισσότερες μεταπτυχιακές σπουδές πληρώνονται ήδη αδρά.

Η αποδιάρθρωση της παραγωγής τις τελευταίες δεκαετίες στο σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσμου δημιούργησε στρατιές ανέργων πτυχιούχων ή υποαπασχολούμενων σε θέσεις αναντίστοιχες και κατώτερες των γνώσεων και των δεξιοτήτων τους. Για παράδειγμα περσινά στοιχεία στη Βρετανία έδειξαν ότι η ανεργία ανάμεσα στους νέους πτυχιούχους εκτινάχτηκε από το 11% στο 20.3%. Με τέτοια απογοητευτικά νούμερα λοιπόν, μπαίνει ευθέως το ερώτημα τού τι χρειάζονται πλέον τα πανεπιστήμια, στο βαθμό μάλιστα που τις τελευταίες δεκαετίες ο ρόλος τους έχει μετατεθεί από την καλλιέργεια του πνεύματος και της κριτικής γνώσης, στην σκέτη εξυπηρέτηση της οικονομίας της αγοράς.

Έτσι, καθόλου τυχαία παρατηρούμε το δημόσιο μαζικό πανεπιστήμιο ν’ αφήνεται στην τύχη του, ν’ απαξιώνεται ή να κλείνει, ενώ οι πόρτες για τα παιδιά των μη προνομιούχων τάξεων να στενεύουν ακόμα περισσότερο. Στο σύνολο των βρετανικών πανεπιστημίων, το ποσοστό των παιδιών από εργατικές οικογένειες ανέρχεται στο 32.3%, ενώ για τα ελίτ πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης το ποσοστό αυτό κατεβαίνει ακόμα πιο πολύ, στο 12.6% και 11.5% αντίστοιχα.

Η ίδια αλλαγή σύνθεσης παρατηρείται και στις γαλλικές grandes écoles. Το μερίδιο των φοιτητών εργατικής προέλευσης στις τέσσερεις πιο φημισμένες απ’ αυτές έπεσε από το 29% στη δεκαετία του ’50, στο 9% στη δεκαετία του ’90, αφήνοντας περισσότερο χώρο στις ελίτ να απομονώνονται και να αναπαράγονται ανενόχλητα. Δεν είναι τυχαίο ότι 7 από τους 12 υπουργούς της γαλλικής κυβέρνησης προέρχονται από τις τάξεις τους, όπως επίσης και το 46% των διοικητών και προέδρων των σημαντικότερων γαλλικών επιχειρήσεων και οργανισμών.

Στη Γερμανία, αντίθετα, δεν υπάρχουν ελίτ πανεπιστήμια, (η λέξη ελίτ ακόμα αποτελεί ταμπού), ενώ η τριτοβάθμια εκπαίδευση στο σύνολό της έχαιρε μέχρι πρότινος μεγάλης εκτίμησης για την ποιότητα των σπουδών που παρείχε. Αυτός μάλλον θα ήταν και ο κύριος λόγος που τα γερμανικά πανεπιστήμια δεν βρέθηκαν ποτέ στις πρώτες θέσεις των διεθνών πινάκων κατάταξης, για τον τρόπο κατάρτισης των οποίων, είχαμε αναφερθεί εκτενώς ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Μετά όμως από σχοινοτενείς συζητήσεις, η Μέρκελ αποφάσισε κι αυτή, κάπως αργά είναι αλήθεια, να διοχετεύσει 2 δις ευρώ με σκοπό να αναβαθμίσει γύρω στα δέκα πανεπιστήμια στην κατηγορία των ελίτ. Το πώς αυτή η πρωτοβουλία θα «αναβαθμίσει» και την κοινωνία δεν είναι δύσκολο να το φανταστούμε…

Διαφθορά στο αμερικανικό δημόσιο

Εκεί τουλάχιστον πάνε και κάποιοι φυλακή, όσο ψηλά και να βρίσκονται. Ο Rod Blagojevich, πρώην κυβερνήτης του Ιλλινόι στις 14 Μαρτίου θα περάσει την πύλη της φυλακής για να εκτίσει 15-ετή παραθέριση. Οι λόγοι πολλοί, όπως δωροδοκία, απάτη και προσπάθεια να πουλήσει (!) την έδρα της Γερουσίας. Παρεμπιπτόντως είναι ανάμεσα στους τέσσερεις, από τους εφτά τελευταίους κυβερνήτες της ίδιας πολιτείας που καταδικάζεται. Συνολικά στο Ιλλινόι από το 1976 έως το 2010 1828 περιπτώσεις διαφθοράς έχουν φτάσει στα δικαστήρια και έχουν εκδοθεί καταδικαστικές αποφάσεις. Μια έκθεση από το πανεπιστήμιο του Ιλλινόι εκτιμά το κόστος της διαφθοράς στα 500 εκατ. δολάρια ετησίως.

Το Ιλλινόι ξεπερνούν οι πολιτείες της Ν. Υόρκης και της Καλιφόρνιας, με τις συνολικές καταδίκες κυβερνητικών υπαλλήλων να φτάνουν τις 2,522 και 2,345 αντιστοίχως.

Ενώ, αν ληφθεί υπ’ όψιν ο συνολικός πληθυσμός, τα πρωτεία έχουν το Ιλλινόι με 1.4 καταδίκες ανά 10,000 κατοίκους, ενώ η πόλη της Ουάσιγκτον DC με 17 ανά 10,000 κατοίκους.

Πηγή: The Economist

Οι παλιές καλές βρισιές

Το ‘πα μια, το ‘πα δυο, το ‘πα χίλιες δεκαδυό. Με ορθό το κεφάλι, με σκυμμένο το κεφάλι, με τις ώρες να σιγοπερπατώ και να το σιγομουρμουρίζω. Βήμα και βρισιά. Βρισιά και βήμα. Άλλοτε έτσι, κι άλλοτε στα φωναχτά. Χωρίς να απευθύνομαι σε κάποιον συγκεκριμένο, ας πούμε, στον πλαϊνό μου στο σινεμά, στον μπροστινό μου στο μετρό, στις σκάλες, στο δρόμο, στο ταμείο του supermarket. Αλλά έτσι να τις σκορπάω στον αέρα, σαν να ‘χω απέναντι όλη την ώρα τον μισητό εχθρό, το φάντασμα του μισητού εχθρού, που δεν είναι ένας, αλλά πολλοί, που επιμένουν να κολλάνε στα μούτρα μου την απαίσια φάτσα τους, και να τρυπάνε το αυτί μου με την στριγγιά φωνή τους. «Άι γαμήσου», τη μια, «Άι γαμήσου» την άλλη, και στα φουντώματα της οργής, ένα σερί από «Άι γαμήσου», ένα τρένο σαν ξόρκι μαγικό, σαν μάντρα βουδιστικό, άλλοτε σαν τραγούδι σε ρυθμό ποπ, λαϊκό, δημοτικό, καραγκούνικο ή καλαματιανό, άλλοτε σαν ύμνο βυζαντινό, άλλοτε σαν ποίημα τακτοποιημένο σε στίχο δεκαπεντασύλλαβο, άλλοτε με ύφος ηρωικό, κι άλλοτε με ύφος πένθιμο και μελαγχολικό, ανάλογα με το ύψος, το βάθος, το πλάτος και τον όγκο του θυμού και της σιχασιάς.

Ένας ολόκληρος ντορβάς από λέξεις, που με κόπο γεμίσαμε, ξεψειρίζοντας με τα χρόνια τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα, άχρηστος τώρα στη γωνιά και για πέταμα. Λέξεις μακρινές, κοιμισμένες, αναντίστοιχες των περιστάσεων, αποδυναμωμένες, ανίσχυρες να συντονιστούν με τη θύελλα της ψυχής και την τρικυμία του μυαλού. Ένα ξερό «Άι γαμήσου» στο τετράγωνο, στην τρίτη, στη νιοστή, είναι σαν όλος ο ντορβάς μαζί, σαν η συμπύκνωση ολόκληρου του λεξικού του Μπαμπινιώτη, σαν σέρουμ, σαν το σπάνιο και πολύτιμο εκχύλισμα ολόκληρης της γλώσσας.

Άντε και το «Αρχίδι», σε όλες τις πτώσεις, τις κλίσεις, τα γένη, τους αριθμούς, μόνο του ή χέρι χέρι με το «Άι γαμήσου». Δυο χρόνια τώρα πορεύομαι μ’ αυτές τις δυο, αν και από την πολλή τριβή φαίνεται πως έχουν χάσει κάτι από την απελευθερωτική τους δύναμη, την μαγική τους ισχύ, όπως καληώρα τα ρούχα που χάνουν το χρώμα και τη γυαλάδα τους από τη μακρόχρονη χρήση και τα απανωτά πλυσίματα. Ψάχνω στο πίσω του μυαλού για ξεχασμένες λέξεις, βαριές, στρογγυλές σαν βότσαλα, αιχμηρές σαν προϊστορικά ακόντια, κοφτερές σαν μαχαίρια, ακατέργαστες, βίαιες, που να έρχονται κατευθείαν απ’ το στομάχι, να πιάνουν όλο το στόμα, να ξετινάζουν τη γλώσσα και να εξακοντίζονται στην κάθε βαθιά ανάσα, βολίδες θανατηφόρες.

Μα όσο και να ψάξω, δεν τις βρίσκω. Ας όψονται τα χρόνια της πολιτικής ορθότητας, που ήρθαν και απέσυραν από την πιάτσα, όλες τις παλιές καλές βρισιές, και μαζί μ’ αυτές και τα βαριά, αυθεντικά συναισθήματα, μιας και δεν είχαν πια το μέσο για να ταξιδέψουν προς τα έξω και να εκφραστούν.

Τις ξαναβρήκα τυχαία στο twitter, στο #palies_kales_vrisies, στο μεγάλο αποθετήριο των σπόρων της λαϊκής αγανάκτησης και ανακούφισης.

Κοπιάστε! Είναι ό,τι πιο αυθεντικό και απελευθερωτικό, που αξίζει να καταγραφεί και να διασωθεί. Θα το χρειαστούμε. Δεν μπορείς να πορεύεσαι τις επόμενες δεκαετίες με τη φτώχεια μόνο ενός «αρχιδιού» και ενός τριμμένου «Άι γαμήσου»…

Η ξετσιπωσιά του Υπ. Δικαιοσύνης

Πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι με απόφαση του Υπ. Δικαιοσύνης εγκρίθηκαν αυξήσεις σε προκλητικά ποσοστά, καθώς και χαριστικές έξτρα αμοιβές στους δικηγόρους του Δημοσίου, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι υπάλληλοι, ακόμα και οι γιατροί και οι εκπαιδευτικοί βιώνουν βίαιες και βάρβαρες περικοπές.

Γιατί αυτή η ιδιαίτερη μεταχείριση; Είναι ιδιαίτερη διότι ακριβώς δεν είναι μεταχείριση, αλλά Δωροδοκία. Ο Υπ. δωροδοκεί ξεκάθαρα μια επαγγελματική κατηγορία η οποία καλείται να σταθεί απέναντι στις δεκάδες προσφυγές των πολιτών ενάντια στα κάθε είδους παράνομα χαράτσια και άδικες παράνομες απαιτήσεις. Με την προνομιακή αυτή μεταχείριση προσδοκά να τους καταστήσει συνεργούς και να τους θέσει απέναντι στην κοινωνία.

Εκτός από τους δικηγόρους όμως, το κράτος δηλαδή το εκάστοτε κυβερνόν κόμμα θα πρέπει να έχει με το μέρος του και τη Δικαιοσύνη, όπως άλλωστε την είχε μέχρι τώρα. Μετά τις εκλογές όμως καλείται να προβεί σε μισθολογικές περικοπές και των ειδικών μισθολογίων και δη των δικαστικών, οι οποίοι έχουν διαμηνύσει ότι δεν θα είναι καθόλου ευχαριστημένοι με μια τέτοια εξέλιξη. Και επειδή χορτασμένοι Δικηγόροι είναι πρακτικά άχρηστοι αν δεν έχεις χορτασμένους και τους δικαστές, περιμένετε να δείτε η ίδια ξετσιπωσιά να εφαρμόζεται και στους δικαστές.

Βάζουμε στοίχημα; Κοντός ψαλμός αλληλούια...

Υ.Γ. Απορία 1: πριν από το κούρεμα οι ελληνικές τράπεζες δεν διοχέτευαν χρήματα στην πραγματική οικονομία διότι, όπως διατείνονταν, δεν υπήρχε επαρκής ρευστότητα, αν και δανείζονταν τον άμπακα από την ΕΚΤ. Μετά το κούρεμα, οι ελληνικές τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται ώστε να έρθουν στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν πριν από αυτό. Με ποιο λοιπόν σκεπτικό, θα ανοίξουν τώρα τις στρόφιγγες προς την πραγματική οικονομία;

Απορία 2: Οι μικρο-ομολογιούχοι δεν αποζημιώνονται από το κούρεμα διότι έτσι θα έσπαγε η αρχή της ίσης μεταχείρισης, σε σχέση προς τους υπόλοιπους μεγαλο-ομολογιούχους, όπως διαμήνυσε το Βερολίνο, οι οποίοι όμως είτε αποζημιώθηκαν (τράπεζες), είτε ούτε καν κουρεύτηκαν (ΕΚΤ και τράπεζα επενδύσεων). Χωρίς αυξήσεις στους δικαστές, βλέπω οι μικρο-ομολογιούχοι τελικά να κερδίζουν.

Απορία 3: Βάσει της αρχής της ίσης μεταχείρισης των πολιτών απέναντι στο Νόμο, το κύκλωμα του ΙΚΑ της Καλλιθέας θα έπρεπε να έρθει σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με το κράτος, όπως συνέβη και με τη Siemens και να υποχρεωθεί να επενδύσει ποσοστό των περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν παράνομα στη δεκαετία σε δραστηριότητες οι οποίες θα ευνοούσαν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και κατά συνέπεια την ανάπτυξη.

Το κουρείο της ΕΖ δεν θα μείνει χωρίς δουλειά

Τι τα θες , τι τα ζητάς, άμα έχεις μπροστά σου τις αγορές πρέπει να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Είδατε τι πάθαμε, κι όχι μόνο εμείς, μα σύμπασα η ΕΖ, όταν το "χαζό παιδί, χαρά γεμάτο", άνοιξε το στοματάκι του και μίλησε για ελληνικό Τιτανικό.

Φαίνεται ότι ούτε και ο Σόιμπλε παίρνει πρέφα για το πώς δουλεύουνε οι αγορές. "Μπορεί η Ελλάδα να χρειαστεί και τρίτο bail-out", ξεστόμισε τις προάλλες, ενώ την τελευταία στιγμή ευτυχώς που συγκρατήθηκε και δεν μίλησε και για ένα πιθανό δεύτερο κούρεμα. Το οποίο, φυσικά, οι αγορές το έχουν δέσει κόμπο, διότι δεν είναι χαζές, βλέπουν, ακούνε, γνωρίζουν από πρόσθεση και αφαίρεση και συμπεραίνουν. Κι όταν οι αγορές βάζουν κάτι στο μυαλό τους, δεν υπάρχει περίπτωση και να μην το προκαλέσουν. Το "μπορεί" μεταφράζεται πάραυτα σε βεβαιότατο "θα".

Έτσι, σήμερα τα ελληνικά ομόλογα των 11 έως 30 ετών πωλούνται στα 23 και 26.5 σεντ στο ευρώ, ενώ η απόδοση των 11-ετών βρίσκεται στο 18.1% και των 30-ετών στο 13.4%. Όπερ σημαίνει, ότι τα τσίλικα ελληνικά ομόλογα θα συνεχίζουν να "καίνε".

Ήδη, το ΔΝΤ, που μυρίζεται κι αυτό τα επόμενα, αρχίζει σιγά-σιγά να βγάζει την ουρίτσα του από το project "Σώζουμε την Ελλάδα", και εμμένει στη μείωση της έκθεσής του στο δεύτερο πακέτο των 130 δις, από τα 28 δις ευρώ, στα 14 δις. Πιέζουν βλέπετε οι αμερικάνοι, που αρκετά ανέχτηκαν την ευρωπαϊκή παιδική χαρά.

Εν τω μεταξύ, η Πορτογαλία έχει πάρει θέση για default αλά ελληνικά. Όπως αναφέρει σήμερα το Bloomberg , για να καταστεί το χρέος της βιώσιμο, θα πρέπει να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα 2% του ΑΕΠ, γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί, παρά μονάχα τρεις φορές στα προηγούμενα 17 χρόνια. Άρα απίθανο. Αλλά ακόμα κι αν κούρευε το χρέος της κατά 40%, το πρωτογενές πλεόνασμα για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα, θα έπρεπε να βρισκόταν στο 1%, πράγμα αμφίβολο. Έτσι δεν είναι τυχαίο που τα πορτογαλικά 10-ετή ομόλογα πωλούνται στα 47 σεντ στο ευρώ, δηλωτικό του φόβου και της απαξίωσης. Βέβαια η Γερμανία επιμένει ότι άλλο κούρεμα δεν πρόκειται να υπάρξει, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που λέει κάτι και μετά, ένεκα περιστάσεων το ξελέει.

Στο βάθος δε περιμένει κι η Ισπανία, λόγω της πολύ μεγάλης ανεργίας και της αδυναμίας τιθάσευσης των ελλειμμάτων, όπως είναι το φυσιολογικό. Ας σημειώσουμε ότι τα ισπανικά ελλείμματα αυξήθηκαν λόγω των συνταγών λιτότητας που επιβλήθηκαν ακριβώς για να τα μειώσουν.

Εν πάση περιπτώσει, στο χρόνο που έρχεται έχουμε να δούμε πολλά ακόμα κουρέματα.

Η παNίδα των αμερικανικών προκριματικών εκλογών

Απ’ όσο γνωρίζουμε, ο πληθυσμός των ΗΠΑ είναι γύρω στα 300 εκατ. Επειδή κι εκεί ο δικομματισμός καλά κρατεί, μπορούμε να υποθέσουμε χοντρικά ότι οι μισοί αμερικανοί, δηλαδή περίπου 150 εκατ. συντάσσονται με τους δημοκρατικούς και οι άλλοι μισοί με τους ρεπουμπλικάνους. Θα περίμενε λοιπόν, κανείς ότι από μια τέτοια τεράστια δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού, κάποιοι θα μπορούσαν λίγο πολύ να ξεχωρίσουν, με την καλή πάντα έννοια, και να διεκδικήσουν την υποψηφιότητα για την Προεδρία στις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου.

Μάταιες, όμως, οι προσδοκίες. Δεν χρειάζεται παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στους υποψηφίους για να συμπεράνει ότι εδώ πρόκειται για τσίρκο.

Για να πάρει ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος το χρίσμα ώστε να μπορέσει να αναμετρηθεί με τον Ομπάμα στις τελικές εκλογές, θα πρέπει να το κερδίσει στις λεγόμενες προκριματικές, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σταδιακά από την αρχή της χρονιάς και στις 50 πολιτείες και διαρκούν γύρω στους έξι μήνες. Εν ολίγοις, ανάλογα με το ποσοστό ψήφων που λαμβάνει κάθε υποψήφιος σε μια δεδομένη πολιτεία, εξασφαλίζει και το αντίστοιχο, όχι πάντα αναλογικά, ποσοστό αντιπροσώπων (delegates), οι οποίοι και θα τον υποστηρίξουν στην τελική σύνοδο του ρεπουμπλικανικού κόμματος για την ανάδειξη του υποψηφίου για την Προεδρία. Στις παρούσες προκριματικές, οι αντιπρόσωποι που έχουν οριστεί σε όλες τις πολιτείες ανέρχονται σε 2,286, συνεπώς το χρίσμα το παίρνει ο υποψήφιος εκείνος ο οποίος θα συγκεντρώσει τόσες ψήφους, όσες αντιστοιχούν σε 1,144 αντιπροσώπους. Σε κάθε δε πολιτεία έχει οριστεί με κάποιον κανόνα και ένας συγκεκριμένος αριθμός αντιπροσώπων που θα την εκπροσωπεί.

Αυτή τη στιγμή, στην κούρσα των προκριματικών βρίσκονται τέσσερις, αφού στο δρόμο χάσαμε μερικούς, όπως το κακέκτυπο της Sarah Palin, Mischele Bachmann, καθώς και τον κ. 9-9-9 Herman Cain (εξ αιτίας του οριζόντιου φορολογικού συντελεστή 9% που θα επέβαλε), ο οποίος πλήρωσε ακριβά τις εξω-συζυγικές του ατασθαλίες. Και όπως είναι γνωστό, όλα κι όλα, οι αμερικανοί είναι πολύ ευαίσθητοι και αυστηροί στα ξεκούμπωτα παντελόνια των προέδρων τους, τόσο των υποψηφίων, όσο και των εν ενεργεία.

Από αυτούς τους τέσσερις δε, την κούρσα σέρνουν εκ του μακρόθεν οι κ.κ. Mitt Romney και Rick Santorum, ενώ από πίσω ακολουθούν με πείσμα, αλλά χωρίς ελπίδες, οι παλιόλυκοι της Βουλής και Γερουσίας, Newt Gingrich από τη Georgia και Ron Paul από το Τέξας. Στα επόμενα θ' ασχοληθούμε μόνο με τους δυο πρώτους. Κανονικά, αν τα πράγματα εξελίσσονταν όπως τις πρώτες βδομάδες, με τον κ. Romney να επιτυγχάνει σαρωτικές νίκες, ο κ. Santorum θα παρέμενε παντελώς άγνωστος. Όχι όμως πια. Ο Romney αρχίζει να νοιώθει καυτή την ανάσα του Santorum στην πλάτη του, (για παράδειγμα την περασμένη “ΣούπερΤρίτη” μετά βίας πλειοψήφισε στις έξι από τις δέκα πολιτείες), με αποτέλεσμα η κούρσα να αποκτά ενδιαφέρον.

Το πιο ενδιαφέρον όμως, στοιχείο είναι ότι ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος αποτελεί αυτό που λέμε αντιπροσωπευτικό δείγμα της Αμερικής. Σε μια Αμερική, όπου πλειοψηφούν οι Προτεστάντες και οι κάθε λογής παραφυάδες τους, ο κ. Santorum είναι καθολικός, και μάλιστα φανατικός, ενώ ο κ. Romney μορμόνος, θρήσκευμα για το οποίο το 1/3 των αμερικανών πιστεύει ότι δεν έχει σχέση με τον χριστιανισμό. Αυτό κι αν είναι ατόπημα. Από την άλλη μεριά, αν εξαιρέσει κανείς τους Κένεντυ, κανένας άλλος πρόεδρος δεν ήταν καθολικός, και τούτο λόγω της διάχυτης υποψίας ότι οι διαταγές μπορεί να έρχονταν κι από το εξωτερικό, δηλαδή απ' το Βατικανό. Επίσης, σε συνάφεια με το πολιτισμικό περιβάλλον των θρησκευμάτων τους, ο κ. Romney είναι ευτυχής πατέρας πέντε τέκνων, ενώ ο κ. Santorum, μόλις επτά, γεγονός που αν συνέβαινε στα μέρη μας, του θεσμοθετημένου νεποτισμού και οικογενειοκρατείας, θα προκαλούσε, εύλογα, στους ψηφοφόρους ρίγη πανικού.

Παρ' ότι ευσεβής και αφοσιωμένος μορμόνος, (βρέθηκε μάλιστα σε αποστολή γύρω στο '68 στο Παρίσι να προσηλυτίσει τους γάλλους, αλλά απογοητεύτηκε από τη ροπή τους στις εξεγέρσεις και τις ηδονές), ο κ. Romney διετέλεσε, πέρα από κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, και πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας, συνιδρυτής της εταιρίας συμβούλων και επενδύσεων Bain Capital, η οποία του άφησε μια διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία 200 εκατ. δολαρίων, αρκετών για να τρέξει μέχρι τώρα δυο προεκλογικές εκστρατείες για το ανώτατο αξίωμα. Η προηγούμενη ήταν το 2008, όπου όμως ατύχησε από τον McCain, ο οποίος με τη σειρά του ατύχησε από τον Ομπάμα.

Ο κ. Romney με το θεληματικό πηγούνι, το ατσαλάκωτο προφίλ, καθ' ότι αυστηρά μονογαμικός, την ξύλινη γλώσσα και τις άμεμπτες από άποψη οργάνωσης συγκεντρώσεις, αποτελεί πολιτικό και πολιτισμικό αίνιγμα, ως προϊόν δυο από τις πλέον μυστηριώδεις υποκουλτούρες της Αμερικής: της εκκλησίας των Μορμόνων και των χρηματαγορών. Τού καταλογίζουν ότι δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, κι ότι ο λόγος του είναι συχνά αντιφατικός, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κ. Romney προσεγγίζει την πολιτική από την σκοπιά των αγορών, όπου καθείς για να επιβιώσει πρέπει να ευφερίσκει νέες στρατηγικές και κόλπα, με μοναδική έγνοια ο πελάτης να μένει πάντοτε ικανοποιημένος και το ταμείο στο συν. Αυτό είναι άλλωστε που πουλάει στους ψηφοφόρους, ώστε δίκαια ο Economist να τον θεωρεί ως τον επόμενο Διευθύνοντα Σύμβουλο, (CEO), της Αμερικής. Επιπλέον, κ. Romney θεωρεί τον Ομπάμα “Ευρωπαίο σοσιαλιστή”, ενώ έχει σαν στόχο την αποκατάσταση της οικονομικής ελευθερίας και των ευκαιριών, διότι προφανώς θεωρεί ότι η Αμερική αποτελεί διάδοχο χώρα της ΕΣΣΔ.

Η περίπτωση Santorum είναι διαφορετική, τέτοια, που αν μού επιτρεπόταν θα τον χαρακτήριζα σούργελο. Διετέλεσε για πολλά χρόνια γερουσιαστής της Πενσυλβάνια, και είναι η πρώτη φορά που διεκδικεί την Προεδρία, με κομπόδεμα σαφώς ισχνότερο του αντιπάλου του. Σε κοινωνικά θέματα είναι βαθιά συντηρητικός, ώστε δεν αποτελεί έκπληξη που υποστηρίζεται από το Tea Party, και τους αναγεννημένους ευαγγελιστές. Οι απόψεις του δεν είναι μόνο εξωφρενικές, αλλά και αφελείς, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να έχουν στηθεί διάφορα sites για να τις καταγράφουν. Για παράδειγμα, ο κ. Santorum κατηγόρησε τον Ομπάμα για σνομπισμό, επειδή δήλωσε ότι κάθε αμερικανός θα έπρεπε να πάει πανεπιστήμιο. Σχετικά με το κοινωνικό κράτος, το πρόβλημα κατά τον Santorum είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για να το συντηρούν, το οποίο θα ήταν σωστό αν δεν έσπευδε να συμπληρώσει ότι γιαυτό φταίνε οι αμβλώσεις. “Διαβάζοντας την ομιλία του JF Kennedy για τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, μού ήρθε να κάνω εμμετό”, δήλωνε προσφάτως.

Ο Santorum αν έπαιρνε το χρίσμα, θα ήταν εύκολος αντίπαλος για τον Ομπάμα, γι αυτό και πολλοί δημοκρατικοί σπεύδουν να τον ψηφίσουν, ώστε ν' αποδυναμώσουν τον Romney. Και πιθανόν να το καταφέρουν.

Το χαμηλό επίπεδο των υποψηφίων αντανακλάται και στις δημοσκοπήσεις, όπου το γενικό κοινό παραμένει αδιάφορο και τους δίνει χαμηλά ποσοστά. Ενδεικτικό δε είναι ότι από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους λείπει κάθε αναφορά στα τρέχοντα και πραγματικά προβλήματα της Αμερικής και των εργαζομένων.