Το e-mail του Πωλ

Το e-mail είναι, λίγο πολύ, ένας άτυπος τρόπος επικοινωνίας. Διευκολύνει τις επαφές κυρίως ανάμεσα σε γνωστούς, ή ακόμα και σε άγνωστους για πράγματα καθημερινά, κοινά και τετριμμένα, ή για αναζήτηση κάποιας διευκρίνισης ή πληροφορίας. Τα σοβαρά θέματα, έχει επικρατήσει να μην περνάνε μέσα από e-mails. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα χρήματα, που είναι όντως μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Καμιά τράπεζα δεν πρόκειται να στείλει τις κινήσεις των λογαριασμών σου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ή τις οφειλές στην εφορία και τις ΔΕΚΟ. Συνήθως, οι υποθέσεις αυτές διεκπεραιώνονται με τον παλιό καλό κλασσικό τρόπο: το χαρτί, το γράμμα και τον ταχυδρόμο.  Ό,τι ειπωθεί με την ανταλλαγή e-mails, αν πρόκειται να έχει κάποια ισχύ, θα πρέπει να επικυρωθεί μέσω επιστολής που θα φτάσει σε κάποιο γραμματοκιβώτιο, καθ’ όλα πραγματικό.

Ο Πωλ, παρα είναι Δανός, για να συμπεριφέρεται σαν Καλιφορνέζος, ο οποίος και αποτελεί το πρότυπο του ανθρώπου με τη χαλαρή στάση και την απέχθεια για τους τύπους και τους κρατούντες κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς. Αν ήταν καλιφορνέζος, θα μπορούσαμε να τον συγχωρήσουμε για το e-mail, που έστειλε τις προάλλες προς την ελληνική κυβέρνηση, με το οποίο ζητούσε κάποια μη κοινά και τετριμμένα, όπως 6-ημερη εργασία, ανάπαυση μόνο 11 ωρών, κατάργηση ουσιαστικά των αποζημιώσεων από απόλυση, και άλλα τινά. Αλλά δεν είναι, οπότε μια είναι η εξήγηση: η Ελλάδα του Πωλ είναι μια μη σοβαρή υπόθεση, για ν’ ασχοληθεί να στείλει ακόμα και επιστολή, με σφραγίδα, τζίφρα, logo και γραμματόσημο.

Ο Πωλ, κάθεται στο γραφείο του, πιθανόν με τα πόδια απλωμένα στο τραπέζι και με μια κούπα ντε-καφεϊνέ στο χέρι, όπου πολύ πιο πιθανόν θα αναγράφεται κάποιο σλόγκαν, ή μια υπενθύμιση για τον πλανήτη που πεθαίνει ή για τα παιδάκια του Μαλάουι που πεινούν. Πιθανόν να έχουν προηγηθεί κάποια e-mails στην γυναίκα του για το αν σιδέρωσε τα πουκάμισα, για το αν έφτιαξε ο υδραυλικός το ντους που στάζει, ή για το αν θα πάρει τα παιδιά απ’ το σχολείο. Μετά, αφού ξεμπερδέψει με τα συζυγικά, ίσως στείλει κι ένα άλλο e-mail στη Μόνικα για λίγο παιχνίδι, μπορεί και για κανένα ραντεβού στα σκαστά το μεσημέρι.

Κι αφού τα κάνει όλα αυτά τα σημαντικά, τού έρχεται στο νου ότι υπάρχει και μια Ελλάδα, που περιμένει με αγωνία τα φώτα του. Και μια και το e-mail είναι ακόμα ανοιχτό, κάθεται και γράφει πέντε αράδες για την 6-ημερη εργασία, (στο σημείο αυτό, επειδή είναι και θρήσκος, αφήνει ελεύθερη την Κυριακή), την ανάπαυση των 11 ωρών, (εδώ, είναι αλήθεια, ότι διστάζει ανάμεσα στις 10 και 12 ώρες, αλλά γρήγορα καταλήγει στο μέσο όρο και ξεμπερδεύει), την κατάργηση στο μισό των αποζημιώσεων, (εδώ, λόγω βιασύνης, τού διαφεύγει ότι για λόγους αξιοπιστίας θα έπρεπε να είχε γράψει τουλάχιστον κάποιο νούμερο, που να παραπέμπει σε επίλυση περισπούδαστου για την περίσταση μοντέλου, με ένα τουλάχιστον δεκαδικό και φυσικά όχι το 50%, που κραυγάζει για την αυθαιρεσία του), και τα λοιπά και τα λοιπά.  

Μέχρις εδώ, λοιπόν, γιατί θα στήσει τη Μόνικα, και θα του κάνει πάλι σκηνές. Κλικ, λοιπόν, στο send, και φύγαμε… Κι άσε τους ηλίθιους εκεί κάτω να κουρεύονται...