Υπάρχουν όρια στον εξορθολογισμό;

Το ερώτημα αφορά την πρόσφατη διστακτική, είναι αλήθεια, απαίτηση της τρόικας για εκκένωση νησιών με κατοίκους κάτω των 150, ο τρόπος αντιμετώπισης της οποίας, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την κοινωνία, γεννά με τη σειρά της πρόσθετα ερωτήματα.

Γιατί η κυβέρνηση αντέδρασε με τρόπο κάθετο και απόλυτο κατά της συγκεκριμένης πρότασης;

Γιατί η Τρόικα ήταν διστακτική και με οφθαλμοφανές έλλειμμα αυτοπεποίθησης όταν την πρότεινε;

Γιατί, σε επίπεδο κοινωνίας, αντέδρασαν έντονα και αυτοί, οι κήρυκες δηλαδή της ορθοφροσύνης και της προτεραιότητας των ορθολογικών κριτηρίων στη λήψη αποφάσεων,  οι οποίοι αντιθέτως, μια τέτοια πρόταση θα έπρεπε να την καλωσορίζουν;

Ήταν η πρόταση της Τρόικας παράλογη και σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις περί «εξορθολογισμού», που έχει η ίδια καθώς και το  πλέον «σώφρον», όπως αυτό-αποκαλείται, κομμάτι της κοινωνίας;

Όχι  φυσικά! Με γνώμονα τα χρήματα που καταβάλουν οι φορολογούμενοι, όσοι τέλος πάντων φορολογούνται, ώστε μια φούχτα άνθρωποι να συνεχίζουν να κατοικούν σε μια βραχονησίδα, δαρμένοι από την αλμύρα και τους αέρηδες, διακονώντας αντιπαραγωγικά και μηδενικής προστιθέμενης αξίας επαγγέλματα, μόνο και μόνο για να τροφοδοτούν με έμπνευση τους ποιητές και να παρέχουν τα καλοκαίρια σε κάποιους αλαφροΐσκιωτους ρομαντικούς, φιλόξενα αγκυροβόλια, με γνώμονα λοιπόν το κόστος, οι κάτοικοι αυτοί θα επιβαλλόταν να μεταφερθούν. 

Ο κ. Στουρνάρας, θα έπρεπε ήδη να το είχε σκεφτεί πρώτος. Να πάρει και τα συχαρίκια από την Τρόικα.  Θα έπρεπε να είχε βάλει κάτω το μολύβι και το χαρτί και να αποδείκνυε στους αντιρρησίες παλαβούς ότι τόσο κοστίζει το καράβι να πιάνει λιμάνι τη βδομάδα μια φορά, (καύσιμα, καπετάνιος, μούτσος, κλπ), τόσο κοστίζει ο δάσκαλος για να κάνει μάθημα σε τρία παιδιά, τόσο κοστίζει ο γιατρός που το επισκέπτεται μια στις τόσες, τόσο χάνει σε έσοδα το κράτος από τον μειωμένο ΦΠΑ και φορολογικό συντελεστή, τόσο από δαύτο και τόσο από κείνο.

Ο κ. Κουβέλης, θα είχε τις αντιρρήσεις του, ίσως λόγω παλαιότερων αντανακλαστικών, αλλά θα τις προσπερνούσε, ντύνοντας τις προτάσεις Στουρνάρα με κάποιο μακρύ ανθρωπιστικό μανδύα. Οι εκκενωμένοι θα μεταφέρονταν μεν σε άλλο τόπο, λιγότερο κοστοβόρο, αλλά σε καλύτερες και πιο σύγχρονες κατοικίες, και επιπλέον θα τους δινόταν εφάπαξ και ένα κάποιο ποσό ώστε να ξεκινήσουν κάποιο άλλο επάγγελμα.

Αυτά θα έπραττε κάποιος που θα ήταν συνεπής με τις ιδέες του, κάποιος που θα ήταν στ’ αλήθεια ταγμένος στην πραγμάτωση του νοήματος και του περιεχομένου του «εξορθολογισμού» των δαπανών. Γιατί λοιπόν κωλώνουν και δεν το προχωρούν; Πού είναι ο ορθολογισμός τους, για τον οποίον τόσο περηφανεύονται, και τον οποίον σπεύδουν να επικαλεστούν ως οδηγό στην προσπάθειά τους να καθησυχάσουν την κοινωνία που δυσπιστεί; Αν στην περίπτωση αυτή των νησιών, η οποία  με βάση τα δικά τους πιστεύω δείχνει καθαρά τι πρέπει να κάνουν, οπισθοχωρούν, πόσο στα σοβαρά θα πρέπει να τους παίρνουμε και για τα υπόλοιπα;

Μήπως υπάρχουν όρια στον «εξορθολογισμό» τους;

Κι αν υπάρχουν, ποια είναι αυτά;

Ας μάς εξηγήσουν επιτέλους, γιατί, μα τον Τουτάτη, μπερδευόμαστε. Και είναι κρίμα να διολισθήσουμε ως κοινωνία, προς μια εξήγηση η οποία θα τείνει να ταυτίσει τον εξορθολογισμό με τον ανασκολοπισμό.