"Μπήκαν" ή "τους έμπασαν";

Μέσα στα πολλά διλήμματα  ας βάλουμε κι ακόμα ένα: Είναι η σκέψη που οδηγεί τη γλώσσα, ή η γλώσσα τη σκέψη;

Εξαρτάται, είναι η απάντηση, από το ποιος κρατάει το πηδάλιο του μυαλού του. Αν το κρατάει ο ίδιος ή αν το κρατάει κάποιος άλλος εκτός. Κυρίως όμως, εξαρτάται από το βαθμό επίγνωσης που έχει το άτομο για το ποιος είναι ο τιμονιέρης. Διότι μπορεί να νομίζει ότι τιμονεύει αυτός, στην πραγματικότητα όμως ο χειριστής να είναι κάποιος άλλος,  που έχει τη δύναμη να υποβάλλει και να συσκοτίζει κυριότητες.

Στην περίπτωση που το υποκείμενο έχει επίγνωση του εαυτού του, μπορούμε να πούμε ότι διαθέτει και αυτόνομη σκέψη, η οποία χρησιμοποιεί τη γλώσσα σαν εργαλείο για να εκφραστεί. Στην περίπτωση όμως ελλειμματικής προσωπικότητας, που χαρακτηρίζει τον μαζάνθρωπο, τα πράγματα αντιστρέφονται και η σκέψη γίνεται έρμαιο της γλώσσας. Έχει τότε την εντύπωση ότι οι λέξεις που φεύγουν απ΄ το στόμα του εκφράζουν τη σκέψη του, στην πραγματικότητα όμως οι λέξεις εκφράζουν τη σκέψη άλλων, και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Μα, αυτοί που έχουν τη δύναμη και τα μέσα να καταλαμβάνουν το χώρο των λέξεων, να τις χειρουργούν, να αλλοιώνουν τις προηγούμενες χρήσεις τους, να τις φορτώνουν με καινούργια νοήματα και να τις διοχετεύουν μεταλλαγμένες προς μαζική κατανάλωση, μέσα από τον τύπο και την τηλεόραση. Ακόμη και αυτοί που έχουν επίγνωση της διαδικασίας πολύ συχνά πέφτουν στην παγίδα, χαλαρώνουν τις αντιστάσεις, και κάποια στιγμή χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν αρχίζει το στόμα τους να ξερνάει δυσώδεις και  μολυσμένες βλέννες.  

Ας δούμε ένα πολύ επίκαιρο παράδειγμα, το οποίο έχει να κάνει με τη διαφορά του «μπήκαν» από «τους έμπασαν». Πρόκειται για το ίδιο ρήμα, μόνο που στην πρώτη περίπτωση υπάρχει κάποιο υποκείμενο που εκτελεί την πράξη, αναλαμβάνοντας το ίδιο και την ευθύνη του «μπαίνω», ενώ στη δεύτερη περίπτωση τα υποκείμενα είναι δυο, ένα αυτό που «μπαίνει» και ένα δεύτερο, αυτό που ουσιαστικά κινεί τη διαδικασία και προηγείται του άλλου.  Χωρίς το δεύτερο αυτό υποκείμενο, το πρώτο θα παρέμενε ανενεργό.

Η διαφορά στη χρήση των δυο τύπων του ιδίου ρήματος, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι τεράστια. 

Αν κάνουμε μια γρήγορη επισκόπηση του τύπου, ηλεκτρονικού και έντυπου, αν και δεν χρειάζεται πια, βλέπουμε ότι ο ρηματικός τύπος που κυριαρχεί σε συντριπτικό βαθμό είναι ο πρώτος, ακόμα και σ' εκείνους οι οποίοι θίγονται από τη χρήση του. Ενδεικτικά, παραθέτουμε μερικά παραδείγματα:

• Την απόλυση του Μπαλασόπουλου ζήτησε η Πιπιλή - "Μπήκε από το παράθυρο"

• Από ψήφισμα των εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ του δήμου Αγ. Αναργύρων – Καματερού: Με το παρόν πολυνομοσχέδιο οδηγούνται στη διαθεσιμότητα εργαζόμενοι, που δεν διορίστηκαν με ρουσφέτια, ούτε μπήκαν από το παράθυρο!

• Απολύσεις εξπρές για όσους μπήκαν στο Δημόσιο από.. το παράθυρο

• ΑΜΕΛ Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας: Μπήκαν από το... παράθυρο, αλλά δεν φεύγουν 

• Καμμένος: Να απολυθούν όσοι υπάλληλοι της Βουλής μπήκαν από το παράθυρο

• Αποτελέσματα δημοσκόπησης: Να Φύγουν Απο το Δημόσιο Οσοι Μπήκαν Εκτός ΑΣΕΠ;

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Ενώ είναι πασιφανές ότι κανένας Δ.Υ. δεν «μπήκε» μόνος του απ’ το παράθυρο, πώς άλλωστε θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβεί, εν τούτοις, με την επικράτηση της φράσης αυτής, επιτυγχάνονται  αφ’ ενός η ενοχοποίηση της λάθος μεριάς, οπότε ορθώς  την πετάνε στα σκουπίδια, αφ’ ετέρου η ασυλία των κατ΄ εξοχήν ενόχων, οι οποίοι και παραμένουν ατιμώρητοι, για το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας.

Ενώ, η κατάχρηση εξουσίας, στην περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης, για παράδειγμα, έχει ενταχθεί στον ποινικό κώδικα και τιμωρείται, η κατάχρηση εξουσίας μέσω διορισμών, ώστε ο διορίζων πολιτευτής να  εξασφαλίζει σε βάθος γενεών προνόμια και πλούτο, δεν αξιολογείται  ως κολάσιμη και ο καταχραστής όχι μόνο δεν διώκεται, τουναντίον μάλιστα επιβραβεύεται. 

Αν η γλώσσα λοιπόν δεν ήταν στα χέρια, της εξουσίας, ώστε να κατασκευάζει ενόχους κατά το δοκούν και να ξεπλένει τον εαυτό της, κι αν, στην αντίθετη περίπτωση ήταν η δεύτερη φράση «τους έμπασαν», αυτή που επικρατούσε, τότε το ποιος είναι ο ένοχος θα ήταν περισσότερο διαυγές, και ως εκ τούτου το αίτημα της τιμωρίας των πραγματικών ενόχων θα φαινόταν αυτονόητο και επιτακτικό.

  

Και αυτό πρέπει να κάνουμε. Τιμωρία παραδειγματική όλων των πολιτευτών που διέφθειραν και διεφθάρεισαν όλα τα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία. Τουλάχιστον με δήμευση της περιουσίας τους και εξοστρακισμό αυτών και των απογόνων τους.