Το ευαγές Ίδρυμα Templeton

Πρωτόμαθα για το ίδρυμα Templeton από το τελευταίο βιβλίο του Richard Dawkins, «Η περί του Θεού Αυταπάτη». Απ’ όσα διάβασα εκεί, αυτό που μου χτύπησε στο μάτι περισσότερο απ’ όλα ήταν το ύψος του ομώνυμου βραβείου που έχει θεσπιστεί από το 1973 και δώθε, και το οποίο ανέρχεται στις 800,000 λίρες, ποσό δηλαδή αρκετά μεγαλύτερο και από το ίδιο το βραβείο Νόμπελ. Το βραβείο αυτό απονέμεται κάθε χρόνο σε κάποιον ευρισκόμενο ακόμα εν ζωή για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί και επεκταθεί η ανθρώπινη αντίληψη περί θεότητας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για προσπάθεια συμφιλίωσης Επιστήμης και Θρησκείας, ενώ στην πραγματικότερη πραγματικότητα να θέσει την Επιστήμη στην υπηρεσία της Θρησκείας.
Το χρηματικό και μόνο ύψος του βραβείου Τempleton το κάνει να φαντάζει αξιοσέβαστο και τους αποδέκτες του, ανθρώπους δίχως άλλο με επιρροή.

Για ιστορικούς λόγους αναφέρω ότι το 1973 πρώτη-πρώτη στη λίστα με τους αποδέκτες ήταν η Μητέρα Τερέζα. Το 1983 δόθηκε στον Σολζενίτσιν, το 1995 στον θεωρητικό φυσικό Paul Davies, το 2000 στον Freeman Dyson φυσικός και αυτός, και από το 2001 και μετά κατά σειρά στους Arthrur Peacocke, John Polkinghorne, George Ellis, Charles Townes, John Barrow και τέλος το 2007 στον Charles Taylor. Τους αναφέρω επιλεκτικά λόγω της ιδιότητάς τους ως διακεκριμένων φυσικών επιστημόνων από τους χώρους της Κοσμολογίας και της Φυσικής Υψηλών ενεργειών, εκτός του σεβασμιότατου Peacocke και του κοινωνικού φιλοσόφου Taylor.

Με την απαρίθμηση αυτή θέλω να εκφράσω τις υποψίες μου, ότι δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός που σε διάστημα οχτώ ετών από το 2000 ως τα σήμερα οι πέντε από τους οκτώ βραβευθέντες ήταν φυσικοί ενός συγκεκριμένου ερευνητικού χώρου, ο οποίος μάλιστα έχει αποδειχτεί και η κερκόπορτα για την είσοδο του Θεού στις φυσικές επιστήμες.

Νομίζω ότι αυτή η πληροφορία ήταν αρκετή για να μου ανοίξει τα μάτια και να δώσει κάποιες εξηγήσεις γιατί τα εκλαϊκευμένα βιβλία κοσμολογίας και φυσικής που κατακλύζουν σήμερα τα επιστημονικά ράφια στα βιβλιοπωλεία ολοένα και περισσότερο μοιάζουν με βιβλία αγοραίας θεολογίας προορισμένα για κατηχητικά ανισόρροπων. Όπως, και γιατί τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι δημόσιες συζητήσεις γι’ αυτή τη διεστραμμένη περίπτυξη. Κάποια άλλη στιγμή θα αναφερθώ και στο μερίδιο των θεωρητικών φυσικών (μέσα από τις θεωρίες χορδών), καθώς επίσης και στον επαναπροσδιορισμό της ορθολογικότητας που εξυφαίνουν.

Εκτός λοιπόν από τoν πολύ δημοφιλή και στη χώρα μας Paul Davies, στον οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενο σχόλιό μου, τώρα ανακάλυψα ότι και ο πολύς John Barrow με το φετινό του hit «Άπειρο» δεν υπήρξε παρά κιαυτός τρόφιμος του ευαγούς ιδρύματος Templeton, με την υποστήριξη του οποίου όλοι αυτοί δημιούργησαν συντονισμένα το συγκεκριμένο κλίμα στην παγκόσμια ιδεολογική αγορά. Φυσικά υπάρχουν και άλλα συναφή ιδρύματα, (International Society for Science and Religion) αλλά κανένα τους δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε πόρους το ίδρυμα Templeton.

Τα χρήματα που δαπανώνται προς αυτή την κατεύθυνση είναι πάρα πολλά. Και όχι μόνο για το περιώνυμο βραβείο, αλλά και για διοργάνωση συνεδρίων όχι πάντα σχετικών, για αδρές πληρωμές δημοσιογράφων αλλά και συνέδρων, με ποσά ασύλληπτα για τους συμμετέχοντες στα συνηθισμένα συνέδρια που αποτελούν και την πλειονότητα. Επίσης, είναι πολύ καλά δικτυωμένο με μεγάλα πρακτορεία ειδήσεων μέσω των οποίων προπαγανδίζει τις νέες δήθεν ανακαλύψεις της επιστήμης που φέρνουν πλησιέστερα την επιστήμη με τη θρησκεία.

Η συνέπεια είναι ότι άλλοι κοσμικότεροι και πιο σώφρονες συγγραφείς, μην έχοντας τα ανάλογα κονδύλια προώθησης των απόψεων και βιβλίων τους δεν μπορούν να επιβιώσουν και να εξαπλωθούν. Έτσι, δυστυχώς η μοναδική άποψη με σφραγίδα εγκυρότητας, είναι αυτή η οποία προωθείται από το ίδρυμα Templeton και την οποία εκλαμβάνουμε σαν τη μόνη ορθή.

Τελειώνοντας, για το βιβλίο του Dawkins, δεν προτίθεμαι να πω πολλά επί του παρόντος. Σε γενικές γραμμές θεωρώ το ίδιο ανόητο να προσπαθείς να αποδείξεις με ορθολογικά κριτήρια ότι δεν υπάρχει Θεός, με το να θέλεις να πείσεις για το αντίθετό του, όπως λόγου χάρη επιχείρησαν στο παρελθόν ο Καρτέσιος και ο Πασκάλ. Το ότι ο Dawkins θέλει να επικαλεστεί την εξελικτική διαδικασία για κάτι εξωκοσμικό, μού φαίνεται διπλά ανόητο. Απορώ πώς θέλει να βάλει στο ίδιο τσουβάλι την Επιστήμη με τη Θρησκεία, μιας και αλλού βόσκει η μια και αλλού η άλλη. Φυσικά, ο συγγραφέας αυτός μαζί με μια πλειάδα άλλων, όπως Dennett, Hitchens, αποκαλούμενων και νεο-αθεϊστών έχει ένα πολύ σοβαρό σκοπό να επιτελέσει ο οποίος κατά τη γνώμη μου, δεν είναι επιστημονικός αλλά ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ. Με την επέλαση των νεο-ευαγγελιστών «born-again Christians» στην Αμερική και δεδομένης της βαθιάς ανάγκης της Αμερικανικής κοινωνίας να πιστεύει κάπου, σε θεό, σε γκουρού ή και στον ίδιο τον Ντόναλντ Ντακ, αδιάφορο, χρειαζόταν κάποιο ισχυρό ανάχωμα με επιρροή κυρίως για να σπάσει το ταμπού της δημόσιας ομολογίας αθεϊστικών πεποιθήσεων.


Η Ελλάδα, βέβαια, είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από την Αμερική. Αλλά δεν το ομολογούμε....