ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

Από την «Θαλασσινή Ωδή» του Αλβάρο ντε Κάμπος (ετερώνυμο του Φερνάντο Πεσσόα, σελ.172, εκδ. Εξάντας 2003.


στ


Πέφτω φαρδιά-πλατιά σ’ όλη τη ζωή

ουρλιάζοντας μέσα μου την αγριότητά μου να ζω...

Δεν υπάρχουν χειρονομίες ηδονής στον κόσμο που ν’ αξίζουν

την τρομερή χαρά αυτού που δεν έχει άλλο τρόπο για να την εκφράσει

παρά να κυλιστεί καταγής ανάμεσα σε χορτάρια και

μαργαρίτες

και να συρθεί στο χώμα ώσπου να λερώσει ρούχα και μαλλιά...

Δεν υπάρχουν στίχοι για να το πουν....

Ξεριζώστε ένα  χορταριού, δαγκώστε το και θα με

καταλάβετε

θα καταλάβετε πλήρως αυτό που ατελώς εκφράζω.

Ποθώ λυσσασμένα να ‘μαι ρίζα

ακολουθώντας τις αισθήσεις από μέσα σαν χυμός

θα ‘θελα να ΄χα όλες τις αισθήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ευφυΐας,

της φαντασίας και της αναστολής

πάνω στο δέρμα μου για να μπορώ να κυλιστώ πάνω στη

σκληρή γη

από μέσα της, νιώθοντας κι άλλο τη σκληράδα και τις
ανωμαλίες.


Και θα ‘μουν ευτυχής μονάχα αν το κορμί μου ήταν η ψυχή
μου...

Έτσι όλους τους ανέμους, όλους τους ήλιους, κι όλες τις
βροχές

θα τους ένοιωθα με το μοναδικό τρόπο που θα ‘θελα...

Καθώς αυτό δεν μπορεί να μου συμβεί, απελπίζομαι, μανιάζω,

θέλω να ξεσκίσω με τα δόντια τα ρούχα μου

κι ύστερα με δυνατά λιονταρίσια νύχια να με κομματιάσω ώσπου το αίμα να τρέξει, τρέξει, να
τρέξει, να τρέξει...

Πονάω γιατί όλα αυτά είναι παράλογα σαν κάποιος να με φόβισε,

με την επιθετικότητα που νοιώθω για το πεπρωμένο, για τον

θεό,

που γεννιέται μπροστά στο Ανείπωτο

και ξαφνικά μετράμε ακριβώς πόσο αδύναμοι και μικροί

είμαστε.