Οι Διαφανείς Ντουζιέρες ως Καθρέφτης των Ταξικών Διαφορών

Η Κηφισίας είναι ό,τι πιο σύγχρονο, ό,τι πιο ευρωπαϊκό έχει να επιδείξει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Θα έλεγα ίσως ότι είναι ο μοναδικός δρόμος που φέρνει κάπως προς Ευρώπη, ειδικά συγκρινόμενος με την Μεσογείων, τον δεύτερο τη τάξει δρόμο, που προς το παρόν ανεβαίνει μεν δυναμικά, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά φαντάζει ακόμα σαν το φτωχό συγγενή που τρέχει να προλάβει.

Βέβαια είναι και η Βουλιαγμένης, αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμη τη γκλαμουριά και τη φινέτσα της Κηφισίας. Για άλλους κεντρικούς αντιπροσωπευτικούς δρόμους της πρωτεύουσας ούτε λόγος να γίνεται, για την Αχαρνών π.χ. ή τη Λιοσίων, ή την Λεωφόρο Καβάλας, ή το ποτάμι, ή την Ιερά Οδό. Καμιά τους δεν φτάνει την Κηφισίας η οποία παραμένει by far η βασίλισσα των αθηναϊκών κεντρικών οδών. Μπορεί να σας τη δίνει ο babis, μπορεί να σας εξοργίζει το πάρκο των γυάλινων γραφείων, αλλά ομολογείστε ότι από κει πρωτοπερνάτε τους ξένους επισκέπτες σας όταν θέλετε να τους δείξετε την σύγχρονη Αθήνα· πρώτα από την βωβούπολη δηλαδή και όχι από τη Λιοσίων. Αυτή η συγκεκριμένη εκδρομή, αν επιμένετε σε πλουραλισμούς και αντικειμενικότητες στις ξεναγήσεις, μπορεί να γίνει από το δεύτερο ή τρίτο ταξίδι τους και μετά, όταν θα έχετε εξοικειωθεί κάπως μαζί τους και όταν δεν θα υπάρχει πλέον ο κίνδυνος η Λιοσίων να τους καταστρέψει την εικόνα που έχουν για τη μεγάλη μας πόλη. Ήδη, θα έχουν δει τόσα πολλά τα μάτια τους που δεν θα υπάρχει πλέον περιθώριο ν’ αλληθωρίσουν κι άλλο.

Θα σας παρακαλέσω, να μην θεωρήσετε διαστροφή τη συνήθειά μου να απολαμβάνω κάποιες φορές έναν απογευματινό περίπατο στον παράδρομο κατά μήκος της Κηφισίας. Είναι τότε που με πιάνει μια φαγούρα να θέλω να μπω μέχρι τα μπούνια στο θόρυβο και στο καυσαέριο, να νοιώσω στο πετσί μου εκ βαθέων τι πάει να πει πόλη, μητρόπολη, μεγαλούπολη, να βουλώσουν τα αυτιά μου απ’ τα κορναρίσματα και τα μαρσαρίσματα και τα ρουθούνια μου από τις εξατμίσεις των φορτηγών και των λεωφορείων και προ πάντων να χαζέψω τις βιτρίνες, που τις καημένες λόγω θέσης δεν βρίσκεται εύκολα περιπατητής να τις παρατηρεί και να τις χαϊδεύει, όπως για παράδειγμα τις βιτρίνες της Ερμού που τις καταβροχθίζουν καθημερινά χιλιάδες μάτια.

Δεν χρειάζεται φυσικά να περιγράψω το είδος των εμπορευμάτων της Λεωφόρου. Τα πάντα, στην πολυτελή τους εκδοχή. Ό,τι έχει, τρόπος του λέγειν, η Γ. Σεπτεμβρίου, αλλά εδώ στον υπερθετικό.

Μια απ’ τις διαφορές είναι στο μέγεθος. Πάρτε τα έπιπλα για παράδειγμα. Κάτι μικρά στενόχωρα καναπεδάκια, στην Γ. Σεπτεμβρίου, κάτι τρίμετρους καναπέδες για άπλες, ξάπλες και φαρδιές αγκαλιές, στην Κηφισίας. Για στριμωγμένα δυάρια και τριάρια στην Γ. Σεπτεμβρίου, για μεζονέτες δίπατες και τρίπατες στην Κηφισίας. Ανάλογοι λοιπόν κι οι καναπέδες, ορίζουν με το μέγεθος πώς θα ‘πρεπε η αγάπη να βολεύεται: με τον πόντο στα δυτικά, να ξεχειλίζει ανεμπόδιστα και να διπλοτεντώνεται με τον πήχη στα βόρεια.

Τα ίδια και στις κουζίνες. Από μακριά κάνουν μπαμ τα σπίτια για τα οποία προορίζονται. Με νεροχύτες στη μέση, με διπλούς και τριπλούς φούρνους, σαν να υπάρχει περίπτωση τελικά κάποια νοικοκυρά να μπει στον κόπο να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά. Αλλά είπαμε εδώ όλα παίζουν στον υπερθετικό.

Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι στη διαφάνεια των υλικών. Πάρτε για παράδειγμα τις καμπίνες των ντους. Μετά από πολύωρες παρατηρήσεις και διασταυρώσεις δεδομένων σε διάφορα καταστήματα επί της λεωφόρου, ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι ντουζιέρες της Κηφισίας, εντελώς διαφανείς, είναι σαφώς πιο ξεδιάντροπες από τις αμμοβολισμένες ντουζιέρες της Γ. Σεπτεμβρίου, οι οποίες ακόμα κρατάνε τα ηθικά προσχήματα μιας εργατικής τάξης, που παρά τις προσδοκίες του Λένιν και άλλων συγκαιρινών του ουτοπιστών, ότι δήθεν θα αποτελούσε πρωτοπορία και κεφαλή των εξελίξεων, μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να παραμένει οπισθοδρομική και σεμνότυφη.

Και δεν είναι αυτή η εξήγηση η μόνη. Είναι και τα σώματα τα οποία εκτρέφονται στις παρυφές της Κηφισίας με τα γιγάντια γυμναστήρια, που με τον ιδρώτα σταγόνα-σταγόνα τσιτώνουν κοιλιακούς, σμιλεύουν τρικέφαλους, φουσκώνουν τετρακέφαλους, αλφαδιάζουν πλάτες και σφίγγουν στήθια και καπούλια. Πάνε οι εποχές που τα γιαπιά έφταναν και περίσσευαν για να χτίζουν σώματα ο Παπαμιχαήλ κι οι όμοιοί του. Πώς να τα κρύψεις λοιπόν αυτά τα σώματα; Η διαφανής ντουζιέρα δεν είναι παρά η ελάχιστη δυνατή έκθεση, ο πιο επιτρεπτός συμβιβασμός, για να μην μείνουν εντελώς αθέατα αυτά τα κομψοτεχνήματα.

Αλλά εμένα μου έμεινε τελικά η απορία. Γιατί τελικά τέτοια σπατάλη, οι φαρδείς καναπέδες της Κηφισίας να φιλοξενούν τα τόσα συμμαζεμένα σώματα ενώ τα στενόχωρα καναπεδάκια της Γ. Σεπτεμβρίου να αναγκάζονται πολλές φορές να στριμώχνουν μπόγους και μιαν ανοικονόμητη πλαδαρότητα;

Για να κατανοήσετε πλήρως την τελευταία παράγραφο, θα πρέπει αναγκαστικά να διαβάσετε το άρθρο η «Σημειολογία του Πάχους» στο οποίο επιχειρώ μια ταξική ανάλυση του φαινομένου. Ευχαριστώ για την κατανόησή σας.