Η Κρυφή Πλευρά του Χασμουρητού

Το χασμουρητό το γνωρίζουμε όλοι μας. Πόσες φορές δεν συνοδεύσαμε το ράθυμο τέντωμα των χεριών προς τα πίσω με ένα μεγάλο και χορταστικό χασμουρητό, σαν το τελευταίο αποχαιρετιστήριο ενός καλού ύπνου, κυρίως κάποια κυριακάτικα πρωινο-μεσημεριανά και σαν το καλωσόρισμα μιας πολλά υποσχόμενης καινούργιας μέρας;

Πόσες φορές δεν σύραμε την παλάμη στο στόμα για να καλύψουμε ένα παρατεταμένο χασμουρητό, στη διάρκεια μιας βαρετής ή ακαταλαβίστικης διάλεξης;

Πόσες φορές δεν ξεραθήκαμε στο χασμουρητό, απλά και μόνον βλέποντας τους άλλους να χασμουριούνται; Και πόσες φορές η μάνα μας δεν πήρε αλάτι και νερό να μας ξεματιάξει, όταν ένας χείμαρρος από αναίτια χασμουρητά κόντευε να μας εξουθενώσει; Και πόσες φορές δεν επιβεβαίωνε με τον τρόπο αυτό την μαγική της τέχνη, όταν κατάφερνε τ’ αλάτι να γίνει γέφυρα για το χασμουρητό να περάσει απ’ το δικό μας στόμα στο δικό της;

Κι όμως γι αυτή την τόσο κοινή κοινότατη σωματική εκδήλωση λίγα πράγματα είναι γνωστά με σιγουριά. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια αδιαμφισβήτητη εξήγηση για την αναγκαιότητα και τον τρόπο πρόκλησης του χασμουρητού, τις αιτίες και την κολλητική του δράση. Και μη νομίζετε ότι οι επαΐοντες κάθισαν με σταυρωμένα χέρια, απλώς χάσκοντας. Το ξέσκισαν το θέμα από κάθε πλευρά, την φαρμακολογική, την ψυχολογική, την ανατομική, την κοινωνιολογική, την παθολογική και την ηθολογική χωρίς όμως να βρουν κάποια σύγκλιση ανάμεσά τους και να μας δώσουν κάποιο τελεσίδικο συμπέρασμα.

Και κει που το πράγμα είχε τελματώσει, με τον κόσμο όλο παρ’ όλα αυτά να συνεχίζει ακάθεκτος να χασμουριέται, εμφανίστηκε ο κ. Wolter Seuntjens, ξεχωριστός φοιτητής του πανεπιστημίου Vrije του Amsterdam, ο οποίος με την διδακτορική του διατριβή, που υποστήριξε επιτυχώς στις 27 Οκτωβρίου του σωτήριου έτους 2004, έδωσε πανηγυρικώς την πλέον πειστική απάντηση περί της ουσίας του χασμουρητού.

Ξεκινώντας από μια συστηματική εγκυκλοπαιδική διερεύνηση όλης της μέχρι τότε διαθέσιμης γνώσης, από διαφορετικά πεδία όπως της γλωσσολογίας (ετυμολογία, σημειωτική), της κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, ιατρικής και τέχνης (λογοτεχνία, ζωγραφική, κινηματογράφος) και βρίσκοντας τον κοινό τόπο όλων αυτών κατέληξε στο συμπέρασμα, πολλαπλώς τεκμηριωμένο, όπως αντιλαμβάνεστε, ότι το χασμουρητό αποτελεί εκδήλωση της ερωτικής και σεξουαλικής διάθεσης του υποκειμένου που χασμουριέται. Ορθώς εννοήσατε!

Το ανατρεπτικό αυτό συμπέρασμα φυσικά τεκμηριώνεται από πληθώρα παρατηρήσεων, τόσων που ολόκληρη η πάλαι ποτέ βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας θα αδυνατούσε να στεγάσει. Μέχρι και κείμενα από την αρχαία ινδική λογοτεχνία ξεσκάλισε ο μπαγάσας για να πείσει τους εξεταστές του ότι το χασμουρητό εκλαμβανόταν ανέκαθεν σαν εκδήλωση φλερτ και ερωτικής διάθεσης. Όπως άλλωστε, και στον δικό μας δυτικό μεσαίωνα, όπου κακώς μέχρι τώρα θεωρούσαμε το χασμουρητό, που έπεφτε βροχή στις αυλές, σαν σημάδι βαρεμάρας και ακηδίας της αριστοκρατίας. Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ζωηρή εκδήλωση πάθους και λαγνείας. Εδώ, όπως το συνηθίζω, θα κάνω μια μικρή παρέκβαση για να τονίσω τις παγίδες που ο ιστορικός μπορεί να πέσει, όταν θελήσει να ερμηνεύσει το παρελθόν με βάση τα χαρακτηριστικά και την εθιμοτυπία της κοινωνίας στην οποία ζει. Δυστυχώς οι παρερμηνείες είναι πολλές, και για το λόγο αυτό η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται. Ένα ακούσιο υποπροϊόν της διατριβής του κ. Wolter Seuntjens, επομένως, θα μπορούσε να είναι η αναθεώρηση των ασχολιών της αριστοκρατίας κατά τον μεσαίωνα και η αποκατάσταση του ονόματός της.

Συνεχίζοντας τη βιβλιογραφική του αναζήτηση ο εν λόγω επιστήμονας ανακάλυψε εργασίες που αποδείκνυαν το συσχετισμό ανάμεσα στη συχνότητα χασμουρητού και το επίπεδο τεστοστερόνης, καθώς επίσης και μελέτες που περιέγραφαν το χασμουρητό από την σκοπιά ενός ελάσσονος οργασμού. Τι γιατρούς ανακάτωσε, τι κτηνιάτρους, τι φαρμακολόγους, ακόμα και ποιητές σαν τον Yeats και λογοτέχνες, για να φτάσει στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα περί της ερωτικής και σεξουαλικής πλευράς του χασμουρητού.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι από δω και πέρα σκεφτόμαστε πριν χασμουρηθούμε σε κοινή θέα. Άραγε, λέτε να ήξερε η φύση μας, η πουριτανική, κάτι παραπάνω από μας, όταν μάς μάθαινε από αρχαιοτάτων χρόνων να φέρνουμε το χέρι μας αυθόρμητα στο στόμα για να καλύψουμε τα, όχι τόσο αθώα, όπως νομίζαμε, χασμουρητά μας;