For My Own Security Only

Οποιοσδήποτε κατέχει μια εξουσία προσπαθεί να επιβάλει τη θέλησή του είτε με την πειθώ, εφ’ όσον υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, είτε με τον εκβιασμό, π.χ. απειλή απόλυσης από τον εργοδότη, είτε με διαφόρου τύπους τιμωρίες, αν πρόκειται για γονείς, είτε με την επίκληση του Νόμου και των συνεπειών του, εφ’ όσον η παραβίαση της θέλησης αυτής εμπίπτει στην δικαιοδοσία του.

Το κράτος, σε ορισμένες του εκδηλώσεις μπορεί να πάρει το προσωπείο ενός εξουσιαστικού πατέρα θεωρώντας ότι οι εντολές που εκδίδει είναι για το καλό μας. Οι μεγάλες εταιρίες, έχοντας μια ανάλογη εξουσιαστική και ιεραρχική δομή, αποκτούν συχνά πατερναλιστικό χαρακτήρα, φαινόμενο ιδιαίτερα έντονο στην Ιαπωνία, επεμβαίνοντας στις ζωές και τις προσωπικές επιλογές των υπαλλήλων τους, αλλά και των πελατών τouς , πάντα κάτω από το πρόσχημα του προσωπικού τους συμφέροντος, το οποίο επιδιώκουν να ταυτίσουν με το συμφέρον της εταιρίας όπου εργάζονται.

Προς αυτή την κατεύθυνση λειτουργούν και τα ιδιαίτερα σύμβολα κάθε εταιρίας, από το απλό logo και τα banners, έως τις ιδιαίτερες εκφράσεις της, (βαρύγδουπες κοινοτοπίες, έως ασυναρτησίες), που προορισμό έχουν να κινητοποιούν και να προκαλούν την ταύτιση με την επιχείρηση-οικογένεια. Τα οφέλη που προκύπτουν είναι παρά πάνω από φανερά: δύσκολα, για παράδειγμα, εναντιώνεσαι στην οικογένεια, όπως επίσης, δύσκολα απελευθερώνεσαι από τις τύψεις, αν αυτό κάποια στιγμή συμβεί.

Βέβαια οι συλλογικότητες που η εταιρία ευελπιστεί να δημιουργήσει, τόσο ανάμεσα στους υπαλλήλους της, όσο και ανάμεσα στους πελάτες της, είναι ψευδείς και εύθραυστες, διότι καθείς μπορεί εύκολα να μεταπηδήσει στη συλλογικότητα μιας κάποιας άλλης εταιρίας, δηλαδή από την οικογένεια του Dixan να βρεθεί στην οικογένεια του Ariel, ή από την οικογένεια του Marlboro, στην οικογένεια του Silk Cut. Σκεφτείτε να έρθει εποχή που το έθνος του Marlboro (αυτή η φαντασιακή κοινότητα που συσπειρώνεται γύρω από την κουλτούρα και το life style που η συγκεκριμένη μάρκα υπαινίσσεται) να έρχεται και να υποκαθιστά το έθνος της Αμερικής, για παράδειγμα. Καλό science fiction, μα την αλήθεια. Αν και λόγω παγκοσμιοποίησης, συμβαίνει εν μέρει .

Ένας από τους καινούργιους τρόπους που οι εταιρίες υιοθετούν, για να μας δείξουν ότι μας φροντίζουν και μας νοιάζονται, είναι και η καταγραφή των τηλεφωνημάτων που κάνουμε εμείς οι πελάτες προς αυτές. Στην ερώτηση γιατί να πρέπει να καταγράφονται οι συνομιλίες μας, η απάντηση έρχεται σαν αυτόματο: «για τη δική σας ασφάλεια». Και όταν επιμένοντας ξαναρωτάμε, από τι άραγε να κινδυνεύουμε, η απάντηση έρχεται και πάλι κυκλική και διαφωτιστική: «για να σας προστατεύσουμε!».

Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει αυτές τις ανοησίες, και αν όντως η εταιρία απαρτίζεται από ανθρώπους που είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι μπορούμε να τις πιστεύουμε. Αν και βρίσκω φυσιολογικό οι υπεύθυνοι των εταιριών που σοφίζονται τέτοιες πρακτικές να έχουν δείκτη ευφυΐας κάτω του μετρίου, εν τούτοις βάση της γκεμπελικής τακτικής, του λέγε-λέγε κάτι θα μείνει, οι ιθύνοντες πιθανόν και να μην πέφτουν πολύ έξω.

Έτσι, αυτή τη στιγμή σαν μέσος κοινός πολίτης έχω να αντιμετωπίσω τα εξής:

• 
  Οι τηλεφωνικές μου συνομιλίες με την οποιαδήποτε εταιρία, μεγέθους λίγο παραπάνω από αυτό μιας οικογενειακής, καταγράφονται.
  
• 
  Οι συναλλαγές που κάνω στα ATMs βιντεοσκοπούνται για τους ίδιους πάντα λόγους.


• 
  
  Οι επισκέψεις μου σε οποιοδήποτε κατάστημα, ακόμα και στα περίπτερα πλέον, βιντεοσκοπούνται επίσης.
• 
  Ο περίπατός μου στο δρόμο βιντεοσκοπείται, για λόγους εθνικής ασφαλείας αυτή τη φορά.
  
• 
  Για να χρησιμοποιήσω το internet ξενοδοχείου, μεγάλης αλυσίδας, εξαναγκάζομαι να καταθέσω όλα τα προσωπικά μου στοιχεία, πάλι για λόγους ασφαλείας, εδώ δεν κατάλαβα ακριβώς πώς.
  
• 
  Το e-mail μου παρακολουθείται από το echelon
• 
  Το σπίτι μου, από κάποιο δορυφόρο.

Μα ποια είμαι τέλος πάντων, που ένας ολόκληρος κόσμος έξω από εμένα, ζει και εργάζεται για τη δική μου ασφάλεια και μόνο!