Μισθολογικές Διαφορές Μεταξύ Δημοσίου-Ιδιωτικού Τομέα

Δευτεριάτικα σήμερα και με την άνοιξη ολοένα και να φουντώνει, θα επιθυμούσα να έγραφα κάτι περισσότερο εύθυμο και ηδύ. Κάτι που να είχε τη μυρωδιά του γιασεμιού και των λεμονανθών, το αστραφτερό πράσινο των νιόβγαλτων φύλλων, την ικμάδα της νεαρής ζωής που ξεπετάγεται από τη γη, ξετρυπώνει από το χώμα και τους θάμνους, που σπαθίζει τον αέρα, κάτι τόσο αισθαντικό, όσο το χαΐδεμα της κοιλιάς ενός μωρού χελιδονιού.

Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Οι πειρασμοί που προανέφερα δεν μπόρεσαν να με βγάλουν απ’ το λαγούμι μου. Και αντί για τον καθαρό αέρα, που τόσο είχαν ανάγκη τα πνευμόνια μου, παρέμεινα κλεισμένη στην ασφυκτική ατμόσφαιρα των γραφείων, παρέα με στοίβες από ξεχασμένα χαρτιά και αδιάβαστες εκθέσεις. Αφού λοιπόν, ξεμπέρδεψα(!) με τον νεοφιλελευθερισμό και τα παραλειπόμενά του, ρίχτηκα με τα μούτρα στη διερεύνηση αυτού του άγνωστου τέρατος που λέγεται ελληνικό δημόσιο.

Λίγο καιρό πριν είχα αναφερθεί στο μέγεθος του τέρατος αυτού. Συγκρίνοντάς το μάλιστα και με το μέγεθος αντίστοιχων τεράτων σε πιο αξιοσέβαστες ευρωπαϊκές χώρες, το είχα βρει να κινείται σε μια μέση κατάσταση. Σήμερα είπα ν’ αξιοποιήσω τα συμπεράσματα μιας μελέτης για τις μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, στην προσπάθειά μου να καταλάβω την ιδιαίτερα έντονη, μέχρι παροξυσμού, επιθυμία των νεοελλήνων να εξασφαλίσουν μια θέση στους κόλπους του. Είναι μόνο η μονιμότητα της εργασίας, οι έξτρα παροχές και η καλύτερη περίθαλψη αρκετά για να δικαιολογήσουν την προτίμηση αυτή; Απ’ ότι φάνηκε καθαρά από την έρευνα της καθ. Ευαγγελίας Παπαπέτρου, που την ξεσκόνισα, συντρέχει και ένας άλλος, πολύ σοβαρότερος λόγος που είναι και ο κατά μέσον όρο υψηλότερος μισθός.

Εδώ θα παρουσιάσω μόνο τα συμπεράσματα της εν λόγω έκθεσης που είναι τα εξής:

1. Ο μέσος μισθός είναι μεγαλύτερος στο δημόσιο τομέα απ’ ότι στον ιδιωτικό και για τα δυο φύλα.

2. Οι μισθοί όμως του δημοσίου τομέα δείχνουν μικρότερη διασπορά απ’ ότι του ιδιωτικού. Δηλαδή, στο δημόσιο τομέα η διαφορά μισθών ανάμεσα στους χαμηλόμισθους και τους υψηλόμισθους είναι μικρότερη απ’ ότι στον ιδιωτικό. Ο λόγος είναι ότι το κράτος πληρώνει μεγαλύτερους μισθούς σε εργαζόμενους χαμηλής εξειδίκευσης, ενώ για πολιτικούς λόγους βάζει κάποια οροφή στα ανώτερα στελέχη. Για παράδειγμα, στο δημόσιο ο υψηλόμισθος άνδρας κερδίζει 2.1 φορές περισσότερα από τον χαμηλόμισθο, ενώ στον ιδιωτικό τομέα 2.9. Αλλά ένας χαμηλόμισθος στον δημόσιο τομέα κερδίζει 1.7 φορές περισσότερα από τον αντίστοιχό του στον ιδιωτικό, ενώ ο υψηλόμισθος του δημοσίου κερδίζει μόνο κατά 1.2 φορές περισσότερα.

3. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο κατά κανόνα έχουν καλύτερη μόρφωση και περισσότερη εμπειρία. 41% των ανδρών του δημοσίου έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ενώ μόνο το 16% του ιδιωτικού τομέα. Για τις γυναίκες τα ποσοστά αυτά ανέρχονται σε 55% και 20% αντίστοιχα. Έτσι, κατά ένα μεγάλο ποσοστό η διαφορά στους μισθούς οφείλεται στις δύο αυτές ιδιότητες, εκτός φυσικά από τους ανειδίκευτους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι και είναι οι περισσότερο ωφελημένοι.

4. Μελέτες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως Μ. Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία έδειξαν ότι κατά μέσο όρο οι μισθοί του δημοσίου είναι υψηλότεροι από τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Άρα, δεν πρωτοτυπούμε!

Με βάση λοιπόν και την έκθεση αυτή η διακαής επιθυμία τόσων και τόσων νεοελλήνων, όσων και ευρωπαίων να εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο είναι απολύτως ορθολογική και δικαιολογημένη. Από κει και πέρα, η όποια δυσλειτουργία είναι ένα διαφορετικό προς εξέταση θέμα.