Μια Γενναία Πράξη

Σήμερα κανονικά. θα έπρεπε να πανηγυρίζω. Δεν είναι δα και μικρό αυτό που τόλμησα και κατάφερα να κάνω. Αν και απλό, δεν είναι κάτι με το οποίο είμαστε εξοικειωμένοι. Θα μπορούσα να το έκανα από καιρό, απ’ ανέκαθεν, αλλά το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν τολμούσα ούτε καν να το σκεφτώ ότι θα μπορούσα να το κάνω. Φόβος και ντροπή, αλλά και ψιλο-μπαγαμποντιά και ιδιοτέλεια. Απ’ τη μια, μεμφόμουν τον εαυτό μου που δεν αποφάσιζε να παραμερίσει τις χαμερπείς αυτές σκέψεις και συναισθήματα κι απ’ την άλλη τον δικαιολογούσα πως φερόταν τάχατες λογικά και κατά το συμφέρον του.

Μέχρι σήμερα όμως. Τον φώναξα στο σπίτι ν’ ανοίξει μια πόρτα, να περάσει μια κλειδαριά και ν’ αλλάξει ένα χερούλι. Από τα πριν είχαμε συμφωνήσει την τιμή, στα τόσα. Όταν ήρθε με το καλό κι έκανε ό,τι έκανε έβγαλα να τον πληρώσω στα συμφωνημένα. Και τότε, με αποφασιστική και σταθερή φωνή, την οποία όλο το προηγούμενο βράδυ πρόβαρα μπροστά στον καθρέφτη, ξεστόμισα το βλάσφημο και μέχρι χθες ανείπωτο:

«Παρακαλώ, θα ήθελα και μια απόδειξη».

Κι αυτό συνέβη έτσι απλά, χωρίς υπερβολές και παρακάλια, πληθυντικούς ευγενείας και υπερσυντέλικους του στυλ, «Σας παρακαλώ, μήπως θα μπορούσα να είχα μια απόδειξη;», ή τού «Μήπως θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να μού κόβατε μια αποδειξούλα». Τίποτα απ’ όλα αυτά τα δουλικά και τα αναξιοπρεπή.

Ο κλειδαράς, αφού με κοίταξε αποσβολωμένος σαν να τού ‘ρθε ταμπλάς, παραμέρισε τα διαρρηκτικά του εργαλεία και από τον πάτο ανέσυρε ένα χιλιοφθαρμένο μπλοκ.

«Ξέρετε, το νέο φορολογικό...», τραύλισα προς στιγμήν, πηγαίνοντας να δικαιολογηθώ για το ξεδιάντροπο του αιτήματός μου.

«Κανένα πρόβλημα κυρία μου», απάντησε έχοντας φανερά ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του. «Συν 20% ο ΦΠΑ και είμαστε εντάξει». Όχι ότι δεν είχα προετοιμαστεί, αλλά άλλο να το φαντάζεσαι κι άλλο να τ’ ακούς. Αλλά σήμερα είχα αποφασίσει να πέσω ηρωικά και δεν επρόκειτο να υποχωρήσω και να το παζαρέψω.

«Μπράβο, μαλάκα», είπα από μέσα μου. «Σ’ εσένα έπεσε ο κλήρος για ν’ αποκτήσει φορολογική συνείδηση ο κλειδαράς. Να σε δω τι θα κάνεις τη Δευτέρα με τον γκαραζίστα που τα συμφωνήσατε στα 500 και δεν τόλμησες να τον ρωτήσεις καν, αν θα είναι με ή χωρίς. Και σκέψου ν’ αλλάξει γνώμη ο Παπακωνσταντίνου, (μήπως η πρώτη θα είναι;), και να πει τέρμα οι αποδείξεις. Πάλι εσύ θα την πληρώσεις, ηλίθια μητέρα Τερέζα!».

Παιδιά, τα ‘χω μπλέξει και δεν ξέρω τι να κάνω τη Δευτέρα. Να ικανοποιήσω την τσέπη μου ή την Ελλάδα;