Πόσο Μονόδρομος Είναι τα Νέα Μέτρα;

Στις ταινίες τρόμου υπάρχει μια κατηγορία, όπου η απειλή, το κακό δεν είναι προσωποποιημένο αλλά αόρατο. Δεν αποτυπώνεται δηλαδή στους συνήθεις υπόπτους, όπως μούμιες, βρικόλακες, τέρατα, εξωγήινους, ή ιούς που από την υπερβολική χρήση και έκθεση μόνο τρόμο δεν προκαλούν πια. Αλλά είναι διάχυτο, αόρατο και απροσδιόριστο. Η δεύτερη αυτή κατηγορία είναι και η πιο τρομαχτική. Μια τέτοια ταινία θυμάμαι ότι ήταν η «Ομίχλη», όπου το λευκό σύννεφο είχε και στομάχι, και μάλιστα πολύ μεγάλο. Δεν σκέπαζε μόνο τα πρόσωπα, αλλά επιπλέον τα εξαφάνιζε. Πολύ ανατριχίλα!

Αν σήμερα ξανάκανε κάποιος μια παρόμοια ταινία, στη θέση της ομίχλης θα μπορούσε κάλλιστα να βάλει τις «Αγορές». Το ίδιο αόρατες, το ίδιο επικίνδυνες, το ίδιο παντοδύναμες, το ίδιο ανεξέλεγκτες, αν και καθόλου απροσδιόριστες. Βλέπω ολόκληρους Καγκελαρίους, ολόκληρους Προέδρους πάλαι ποτέ κραταιών αυτοκρατοριών να περπατάνε τοίχο-τοίχο σκυφτοί και μουδιασμένοι μπας και τους εντοπίσει ο προβολέας των Αγορών, τους εγκλωβίσει και τους ξεπαστρέψει. Κι από δίπλα κι ο δικός μας, καμπούρης, άνευρος, παραδομένος κι αξιολύπητος.

Και να πεις ότι το συγκεκριμένο Κακό προέκυψε έτσι στα ξαφνικά, ότι μάς ήρθε από το πουθενά, σαν σύννεφο φονικό που ξαπέστειλε κάποιος κακόβουλος θεός επειδή αρνηθήκαμε να τον λατρέψουμε; Γέννημα και θρέμμα των ίδιων αυτών Καγκελαρίων, Προέδρων και Προεδρίσκων είναι, αυτών που βλέπουμε τώρα να περπατάνε τοίχο-τοίχο σκυφτοί και μουδιασμένοι. Τι να πιστέψω; Ότι τους ξέφυγε τ’ αερικό απ’ το μπουκάλι, κι ότι τώρα αυτονομήθηκε και κάνει τα δικά του; Ότι σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπούν το κεφάλι; Ότι ήρθε και γύρισε ο κόσμος πάνω-κάτω; Τι Καγκελάριοι είναι λοιπόν αυτοί, τι Πρόεδροι και τι λογιών Προεδρίσκοι που δεν έχουν τη δύναμη να το δαμάσουν και να το κλείσουν πάλι πίσω στο μπουκάλι;

Ποιους ψηφίζαμε τελικά; Γιατί ψηφίζαμε τελικά; Γιατί μάς παίρνανε το κεφάλι για να ψηφίσουμε τελικά; Γι αυτά τα ανήμπορα, παραδομένα και ανίκανα απολειφάδια; Ποιος κυβερνάει την Ευρώπη τελικά; Ρητορικό θα μου πείτε το ερώτημα, μα ολοφάνερη, περισσότερο από ποτέ, η απάντησή του. Η Γερμανία αρνείται να στηρίξει την Ελλάδα, η Γαλλία αρνείται και αυτή να στηρίξει την Ελλάδα, κι ο λόγος απλός, γιατί φοβούνται, λέει, αντί την μήνι των θεών, την μήνι των Αγορών! Η Αγγλία δεν έχει και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Αυτή κάτι ήξερε και έμεινε εκτός ΟΝΕ. Τώρα θα χαμογελάει. Ανεβάζοντας οσονούπω στο 4% τον πληθωρισμό της, ελπίζει να ξεφύγει.

Αναλογίζομαι ότι μέσα σ’ αυτή τη γενική κατάπτωση και ανημπόρια, θα ήταν παράλογο να ζητήσω απ’ τον δικό μας Πρωθυπουργό ν’ αναπληρώσει τον εαυτό του τουλάχιστον με τον πατέρα του ή με τον γέρο Καραμανλή, από τη Μέρκελ, να γίνει λίγο Βίλλυ Μπραντ, από τον Σαρκοζί να πάρει λίγο από Ντε Γκωλ, να συμπεριφερθούν γενναία και αποφασιστικά. Στο μαγαζί όμως αυτό, δεν περισσεύουν πουθενά τέτοιες αξίες σήμερα.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι σ’ αυτή την οικονομική κρίση ο μόνος δρόμος για τη χώρα μας ήταν αυτός που ακολουθήθηκε: ο δρόμος της υποταγής, που είναι ταυτόχρονα και ο δρόμος της ευκολίας. Γιατί όπως και να το κάνουμε η παράδοση είναι πολύ πιο εύκολη ακόμα κι από την πιο απλή διαπραγμάτευση, από το πιο απλό παζάρεμα της αγοράς. Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη ικανότητα, κανένα ιδιαίτερο skill, ο οποιοσδήποτε μπορεί να δηλώσει υποταγή, ο οποιοσδήποτε μπορεί να ανοίξει το ξένο πορτοφόλι, ο οποιοσδήποτε μπορεί να βάλει το χέρι στις τσέπες ενός αδύναμου φουκαρά και να τον ξαφρίσει. Ευτέλεια χρειάζεται και ξεδιαντροπιά, και τίποτα άλλο.

Επαναλαμβάνω ότι αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτός είναι και ο μόνος δρόμος. Ότι τα μέτρα ήταν μονόδρομος. Ότι ολόκληρη οικονομική επιστήμη, ότι ολόκληρα μυαλά, ότι ολόκληρα ακριβοπληρωμένα think tank, δεν είχαν τίποτε άλλο να προτείνουν, παρά μόνο τη σφαγή των αμνών. Ο δρόμος αυτός ακολουθήθηκε από ανικανότητα και μόνο, από δειλία κι από δουλεία στα μεγάλα αφεντικά.

Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει, θα ρωτούσε εύλογα ο κατασυκοφαντημένος και πνιγμένος στην ενοχή υπαλληλίσκος; Ποιον άλλο δρόμο θα μπορούσαν να είχαν ακολουθήσει οι μαθητευόμενοι μάγοι μας, και δεν εννοώ κάποιον άλλον κακόφημο και δύσοσμο δρόμο, αλλά κάποια από τις πλατιές λεωφόρους της δικής μας φιλελεύθερης ολιγαρχίας.

Ας πούμε, θα μπορούσαν να είχαν ακολουθήσει το δρόμο του εθνικού δανεισμού, με την έκδοση εσωτερικού ομολόγου με επιτόκιο σαφώς μικρότερου των αγορών και σαφώς μεγαλύτερου αυτού του πενιχρού που μας κάνουν τη χάρη να μάς αποδίδουν οι τράπεζες. Το γιατί δεν γίνεται είναι επίσης εύλογο. Θα στερηθούν οι τράπεζες κάποια από τα κέρδη τους. Ναι, ναι, είναι και η ρευστότητα θα μου πείτε, αλλά παρ’ όλα τα δις της σωτηρίας πάλι δεν είδαμε το χρήμα να κυκλοφορεί, και αν ποτέ το δούμε θα είναι τόσο ακριβό ώστε να καταστεί και πάλι ακριβοθώρητο.

Ας πούμε, θα μπορούσαν να είχαν συστήσει ένα κοινό ευρωπαϊκό ταμείο αλληλεγγύης, με όρους σαφώς καλύτερους του ΔΝΤ.

Ας πούμε, θα μπορούσαν να είχαν φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία, θα μπορούσαν να είχαν κόψει τις εξοπλιστικές δαπάνες, αντίς να παζαρεύουν καινούργιες, θα μπορούσαν να είχαν παζαρέψει μερική διαγραφή χρεών, μαζί με όλες τις δεινοπαθούσες χώρες μέσα από μια εντατική διπλωματία, θα μπορούσαν να φορολογούσαν την Εθνική ας πούμε με μεγαλύτερο φόρο, θα μπορούσαν να έκαναν πολιτική με τις κρατικές τράπεζες, υπάρχουν ακόμα και τέτοιες όπως η ΑΤΕ και το ΤΤ, θα μπορούσαν να έβαζαν τις βάσεις για μια αναπτυξιακή πολιτική βγάζοντας από τη μέση τα συνήθη τρωκτικά που ροκανίζουν χρόνια τώρα το δημόσιο χρήμα, όπως Intrakom, θα μπορούσαν να έδιναν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ για την περιλάλητη πράσινη ανάπτυξη σε spin off εταιρίες από πανεπιστήμια παρά να τα παραδίδουν σε συγκεκριμένη τράπεζα ή τράπεζες, θα μπορούσαν, θα μπορούσαν...

Και μην μου πείτε ότι ευελπιστεί το κράτος να πληρώσει το χρέος με τα χρήματα που θα εξοικονομήσει από τα νέα μέτρα! Αέρα κοπανιστό θα δώσουν, διότι η αφαίμαξη αυτή δε αποτελεί παρά μια κίνηση καλής θέλησης προς τ’ αφεντικά των Αγορών, μια μικρή υπόσχεση εξόφλησης στο μακρινό μέλλον, μια παρακαταθήκη για περαιτέρω δανεισμό, ένα ελάχιστο δείγμα προσαρμογής στη θέληση του Κεφαλαίου. Τίποτε παραπάνω.

Κι όμως αυτό το «έλασσον » για τους μεγάλους, θα χώσει τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην ύφεση, θα συρρικνώσει το βιοτικό επίπεδο, θα μειώσει κι άλλο το ΑΕΠ, και το φρέσκο χρήμα που θα έρθει θα εξανεμιστεί εν τω άμα στα επιδόματα ανεργίας και την πρόνοια, αν δεν εξαφανιστούν κι αυτά οσονούπω. Ο εξόφθαλμα δε άδικος καταμερισμός των βαρών ας μην περιμένουμε να αποσπάσει την συναίνεση των εργαζομένων, οι οποίοι το μόνο μέσο που έχουν να αντιδράσουν είναι είτε με λευκές είτε με μαύρες απεργίες. Τα μέτρα θα πολλαπλασιάζονται σαν σε αλυσιδωτή αντίδραση. Ήδη το νέο πακέτο, part and parcel με τον νέο δανεισμό είναι ήδη στο δρόμο και μάς κλείνει το μάτι.

Αν δεν αντιδράσουμε δυναμικά δεν θα ξεφύγουμε σύντομα απ’ αυτό το φαύλο κύκλο. Όσο υπάρχει αίμα οι Αγορές δεν πρόκειται να ξεδιψάσουν. Και όταν λέγω αίμα, κυριολεκτώ: εννοώ, το δικό μας και μόνον αίμα!