το ολο κλου ηταν οι αστυνομικοι που απεργουσαν! Και χειροκροτουσαν κιολας τους διαδηλωτες.
Ειχε πολυ κοσμο με αντισφυξιογονες μασκες, επαγγελματικες, που κανουν για κανονικο χημικο πολεμο. Πολλοι φορουσαν τις χειρουργικες και η βαζελινη εκανε τρελλες πωλησεις. Δεν χρειαστηκαν ευτυχως.
Αλλα και παλι το ερωτημα ηταν: Τι θα κανουμε απο δω και περα; Με ποιο αιτημα; Ειναι φανερο οτι προσπαθουν να βρουν κατι να πιαστουν. Ε! μια ειναι η λυση
το you pay your crisis!
Η πορεια ηταν περιπου οση και αυτη της 24/2. Ενας φιλος καταλαβαινει περιπου το μεγεθος, χρονομετρωντας τη διαρκεια τους. Καλο!
Στις δύσκολες ώρες το σύστημα δεν μπορεί να συμμαζέψει ούτε τους ανθρώπους των μηχανισμών του, τους κάνει και αυτούς εχθρούς γιατί τους «αρπάζει το ψωμί από το τραπέζι»….
Οι φωτογραφίες με αστυνομικούς, εργάτες, οικοδόμους, δημ. Υπαλλήλους, πυροσβέστες, αχθοφόρους και δασκάλους στον ίδιο δρόμο δείχνουν την ενοποιητική δύναμη που έχει η άγρια παρακμή του συστήματος.
Στα σοβαρά, η C. ρωτάει «και μετά τι;». Είναι ένα βασανιστικό ερώτημα εύκολα χιλιοαπαντημένο για το παρελθόν αλλά πάντα δύσκολο στο παρόν. Βασάνισε κάθε αγωνιστή, κάθε τάξη, κάθε πρωτοπορία και μη. Όμως αδιέξοδα δεν υπάρχουν.
Η συνταγή απλή, η πράξη άπειρα δύσκολη: Συνεχίζουμε τον αγώνα, η εργατική τάξη οργανώνεται σε βάθος, πολιτικοποιείται. Ανεβάζει τη ποιότητα του αγώνα, της οργάνωσης, των στόχων. Φτάνει σε κάθε γωνιά τςη κοινωνίας όχι μόνο στους τόπους δουλειάς. Σχηματίζει μέτωπο με τα άλλα στρώματα που δεν ανέχονται αυτή τη πολιτική και αργότερα αυτο το σύστημα… Μετά επανακαθορίζει ανώτερους στόχους ανάλογα με τους νέους συσχετισμούς που πέτυχε.
Όταν αρχίζεις έναν αγώνα πρέπει να έχεις κατά νου και το τέρμα του είτε από ήττα είτα από νίκη και να είσαι αποφαισμένος για αυτό αλλιώς στη μέση του αγώνα τον χάνεις. Και το τέρμα της εργατικής τάξης είναι μόνο η μετατροπή της σε τάξη για τον εαυτό της και τάξη που κατέχει αυτά που παράγει, δηλαδή τάξη απελευθερωμένη από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, τάξη με τη δική της εξουσία.
Μακρύς, σκληρός, αιματηρός ο δρόμος της. Όμως άλλη ιστορική «μοίρα» δεν έχει παρά μόνο να πετύχει.
de profundis, Ήταν και η Τζούλια με τη Πετρούλα εκεί;;;; Πως μου ξέφυγαν ρε γ@..το! Τυχερέ, πρόλαβες και τις έβγαλες φωτογραφία! Και η C. νομίζει ότι έβγαλες τον Παϊτέρη!!!!! Χα, χα, χα! Τις συγκεντρωσούλες με τις πορειούλες στον μο(υ)νόδρομο του αγώνα έβγαλες!
Cynical, πολύ καλές. Βέβαια να σου πώ εμείς που είμασταν μία παρά τέταρτο στη Σολωμού φάγαμε τα δακρυγόνα δίπλα μας.Δεν έχω νιώσει χειρότερα στο λαιμό και στα μάτια και θα εγκαταλείπαμε εάν δεν κατεβαίναμε από Στουρνάρη κάτω στην Γ'Σεπτεμβρίου όπου βρήκαμε ΄΄αλλα σωματεία και συνεχίσαμε μαζί τους.Εγώ νομίζω ήταν μεγαλύτερη από τιςη 24/2. Καλό σου βράδυ
Παιδιά οι συγκεντρώσεις σήμερα ήταν δυο φορές μεγαλύτερες απο την προηγούμενη φορά.Κι όχι με αισιόδοξο μέτρημα.ο κόσμος δείχνει διάθεση να αντιδράσει παρά τις αδυναμίες που βλέπει και φυσικά παρά την αισχρή προπαγάνδα, όπου όλοι είναι πουλημένοι και όλα τα σχετικά.
Τι μέτωπο παιδί μου με τη Τζούλια και τη Πετρούλα; Μόνο αυτό; Βαθύ ομαδικό – συλλογικό αγωνιστικό χαράκωμα θα σκάψουμε! Η χώρα είναι ανάσκελα και κινδυνεύει. Η υπογεννητικότητα απειλεί τις συντάξεις. Με τέτοια αγωνιστική έξαρση του πόθου για… αναγέννηση της πατρίδος στα βαθιά χαρακώματα θα αφήσουμε να πάει χαμένη η ευκαιρία; Εσύ δλδ είσαι κατά της πατρίδος;
Όσο για τα περί εκβιασμών του Προφούντις αλλού αυτά τα ζιζάνια. Το μέτωπο της ομαδικής και συντροφικής μάχης είναι αρραγές όταν πρόκειται για τα βαθιά χαρακώματα!
Καλά όλα αυτά τα χιουμοριστικά αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και πάλι από το ερώτημα: «Και μετά τι»;
Η ιστορία λέει ότι μετά από μεγάλες κινητοποιήσεις δίνεται η μεγάλη μάχη της επόμενης μέρας. Οι δυνάμεις του κατεστημένου παλεύουν να ερμηνεύσουν τις κινητοποιήσεις ως το τέλος του «καθήκοντος» διαμαρτυρίας και «τώρα μέσα τα κεφάλια» και οι δυνάμεις της προόδου θέλουν να τις κεφαλαιοποιήσουν ως την αρχή μιας βαθιάς αλλαγής και μετασχηματισμού συνειδήσεων με παράλληλη ευκαιρία νέας πολιτικής και οργανωτικής έξαρσης της εργατικής τάξης (κάτι που δεν κατάφεραν με τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη του ΄08).
Το ποιος θα κερδίσει θα φανεί. Ωστόσο πρέπει να σημειώσω ότι οι νέες δυνάμεις δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους μέσα από τη φωτιά του αγώνα για να αναλάβουν δράση αντικαθιστώντας τις παλιές ηγετικές δυνάμεις. Οι νέες ιδέες στην οργάνωση δεν έπεσαν ακόμη. Οι παλιές ηγετικές ταξικές δυνάμεις (δεν μιλάμε για τους πουλημένους εργατοπατέρες) που έδωσαν τις μάχες τους στις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 αδυνατούν εκ των πραγμάτων να δώσουν τις μάχες στις νέες συνθήκες του 2010. Με παλιά υλικά δεν κτίζεται νέο οικοδόμημα. Και αυτό δεν αφορά μόνο το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και το πολιτικό οικοδόμημα της εργατικής τάξης.
Όταν όμως το παλιό δεν φεύγει και το νέο αδυνατεί να αναλάβει, τότε έχουμε στιγμιαίες περιόδους «ιστορικής αμηχανίας». Από αυτή την «αμηχανία» είναι δυνατόν να ξεπεταχτούν όλα τα άνθη του καλού και του κακού.
Αυτό σημαίνει ότι τώρα ο καθένας έχει να παίξει ρόλο αν θέλουμε η πλάστιγγα να γείρει υπέρ των εργαζομένων και όχι ανάστροφα. Το «μετά τι;» αφορά όλους και όχι κάποιες ηγεσίες. Έτσι για να εξηγούμαστε.
Από τις χθεσινές κινητοποιήσεις το μάτι του έμπειρου έψαχνε να βρει τη νέα ψυχή, τη νέα φλόγα του μέλλοντος στη καρδιά των απεργών. Θα έλεγα ήταν πολύ αδύνατη για να γίνει πυρκαγιά την επόμενη μέρα. Χρειάζεται να δοθούν ακόμη μερικές μάχες για να ωριμάσει και να αναδειχτεί το νέο που είναι αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρι τέλους και να θυσιάσει ο,τι έχει για να πετύχει, κάτι που οι παλιοί αδυνατούν να κάνουν. Αυτό θα είναι το κριτήριο του νέου έναντι του παλιού (ηλικιακά ή συνειδησιακά). Επ’ αυτού το αύριο δεν προβλέπεται.
καλες ηταν, αν σκεφτεις οτι δεν υπηρχε δημοσια συγκοινωνια. Αυτο ειναι παντα ενα προβλημα. Στις 24/2 υπηρχε μετρο καποιες ωρες που συνεπιπταν με τις ωρες της πορειας.
Γιωργο, περιμενε τους επομενους μηνες. Θα δεις οταν η αγορα θ' αρχισει να βαραει μυγες. και να δεις τον Σεπτεμβριο! Τοτε που ετσι κι αλλιως, ακομα και σε ευνοικους καιρους, τα πορτοφολια στραγγίζουν!
στις χαραδρες του κορμιου της τζουλιας, θα στενάξει το κινημα! Η Πετρουλα δεν εχει βαθος. Καποια ρυακια μονο, αβαθη και ξέπνοα.
Πολυ ενθουσιασμο βλεπω στο λογο σου. Κανε κρατη.
Η μαχη πρεπει να δοθει και στο ιδεολογικο μετωπο. Αν δεν ξεμουδιασει ο κοσμος και δεν συνειδητοποιησει οτι δεν φταιει αυτος για τον υπερογκο λογαριασμο, οτι η επιθεση δεν ειναι προσκαιρη αλλα αμετακλητη, οτι οι κινητοποιησεις βελτιωνουν τη διαπραγματευτικη του ικανοτητα και δεν την μειωνουν, οπως εγραφαν διαφορες εφημεριδες, οι οποίες και θα συνεχισουν προς αυτη την κατευθυνση οσο η δυσαρεσκεια θα μετουσιωνεται σε πραξη, τοτε θα παμε μια κι εξω απατοι.
Μπήκες σε δύσβατα χωράφια προσπαθώντας να λύσεις το θέμα της αρχής μιας διαδικασίας μεταβολής στους κοινωνικούς συσχετισμούς. Φυσικά και χρειάζεται η ιδεολογική ωρίμανση. Αλλά δεν τίθεται σε θέση υπεροχής.
Η ιστορική διαμάχη των θέσεων «έν’ αρχή είν’ η πράξη» - «εν αρχή είν’ ο λόγος» στη διαλεκτική λύνεται μόνο με τη σύνθεσή τους όπου το ένα είναι προϋπόθεση ανάπτυξης του άλλου και δεν αποκόπτεται. Σαν γενεσιουργός αιτία θεωρείται η πράξη (ενστικτώδη αντίδραση στην εκμετάλλευση – καταπίεση- αδικία) που συνοδεύεται αμέσως από συνειδητοποίηση που μετατρέπεται σε αναπτυσσόμενη θεωρία η οποία εξωθεί σε νέες ανώτερες και οργανωμένες πράξεις κ.ο.κ. Κάτι σαν τη σπείρα.
Όμως αυτά ιστορικά έχουν λυθεί και τώρα βρισκόμαστε σε συνεχή διαδικασία ανταλλαγής θέσεων του ενός ως προϋπόθεση ανάπτυξης του άλλου. Συνεπώς δεν είναι λογικό να λέμε πρώτα να αναπτυχθεί το ένα και μετά το άλλο. Ότι πεις αν δεν συνοδεύεται από πράξη, είναι λόγος κενός και ότι κάνεις αν δεν συνοδεύεται από θεωρητικοποίηση (συνειδητοποίηση σε ανώτερο επίπεδο) είναι αγώνας χωρίς στόχο.
Η αντίληψη ότι η μπορεί η ιδεολογία να αναπτύσσεται εν κενό και μετά θα βρει καρπερό έδαφος στο οποίο θα ανθίσει ενώ ως τότε θα μένει ακαλλιέργητο αναμένοντας τη θεωρία, ανήκει σε πολύ παλιές και πάντως όχι διαλεκτικές αντιλήψεις. Η διαλεκτική των πραγμάτων είναι άμεσα συνυφασμένη με τη διαλεκτική των ιδεών, το ένα προϋποθέτει το άλλο ανά πάσα στιγμή και χάνεται η αρχή και το τέλος σε ένα αέναο ανερχόμενο ή κατερχόμενο κύκλο εξέλιξης.
Αν λοιπόν δεν βγούμε στους δρόμους, κανένας δεν μπορεί να διατυπώσει προχωρημένο όραμα και αν δεν έχουμε όραμα δεν βγαίνουμε στο δρόμο με ανώτερη συνείδηση. Το πρώτο κινούν όμως είναι να βγούμε στο δρόμο. Γιατί αυτό είναι το δύσκολο και αυτό είναι που μεταβάλλει τα πράγματα δίνοντας τροφή σε κάθε πολιτικό ή θεωρητικό για το επόμενο βήμα. Αλλιώς από θεωρίες είμαστε γεμάτοι και μάλιστα ορισμένες μέσα σε λίγα λεπτά «αλλάζουν» τον κόσμο όλο!
Στην επόμενη απεργία ας δοκιμάσουν να μπουν στη μέση οι μπλογκεράδες, μ' ένα μίνιμουμ διεκδικητικό- πολιτικό πλαίσιο, καλώντας συγκεντρώσεις (και) στις συνοικίες των πόλεων. Έτσι θα λειτουργήσουν παράλληλα και -μ' ένα τρόπο- ενωτικά, και ίσως καταφέρουν να διεμβολίσουν τα κινηματικά ήθη και έθιμα των χωριστών-χειραγωγημένων συγκεντρώσεων, φέρνοντας-σέρνοντας τους κινηματικούς "ταγούς" (μπροσταρότραγους) κοντύτερα σε προσγειωμένα, συγκεκριμένα αλλά και κατά τόπους εξειδικευμένα λαϊκά αιτήματα, μικραίνοντας έτσι -και συμβολικά- την απόσταση από την "πρωτοπορεία" των υπερβατικών "ταξικών" ή ταξικότερων δρώμενων.
Στην προχθεσινη πορεια δεν ειμασταν ετοιμοι. Πηγα αλλα σκορπια. Στην επομενη ισως μπορεσουμε και μαλλον θα το κανουμε, να παμε σαν blog. Σκεφτομαστε κι εμεις να πηγαινουμε και σε γειτονιες τωρα που ο καιρος ανοιγει και ο κοσμος κυκλοφορει πιο πολυ. Αν μη τι αλλο, να δωσουμε θαρρος..
;-) Λίιιγο πιο αριστερά στο μπλοκ της ΟΛΜΕ και θα έβλεπα και τους φίλους!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)))))))
Α ρε θηρίο! Επί των επάλξεων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ είμαι ο Ανώνυμος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπραβο φιλη cynical
ΑπάντησηΔιαγραφή...και για το οτι ανεβασες τις φωτο! ;) Oλη μερα εψαχνα ξενα ειδησεογραφικα δελτια να δω τι εγινε! Βλεπω ομως οτι η συμμετοχη αυξανεται και αυτο ειναι θετικο!
Καλη αγωνιστικη συνεχεια!
@Sophia,
ΑπάντησηΔιαγραφήνομιζα οτι θα ελεγες οτι ησουν εσυ!
Navarino
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι να μην το ελεγες θα σε καταλαβαινα! Σας εχω μαθει βρε, τοσα χρονια! Τι λεξεις χρησιμοποιειτε, πώς τις χρησιμοποιειτε!
Οπου πορεια κι η Βασιλω πρωτη!
Γεια σου Ελβα,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ολο κλου ηταν οι αστυνομικοι που απεργουσαν! Και χειροκροτουσαν κιολας τους διαδηλωτες.
Ειχε πολυ κοσμο με αντισφυξιογονες μασκες, επαγγελματικες, που κανουν για κανονικο χημικο πολεμο. Πολλοι φορουσαν τις χειρουργικες και η βαζελινη εκανε τρελλες πωλησεις. Δεν χρειαστηκαν ευτυχως.
Αλλα και παλι το ερωτημα ηταν: Τι θα κανουμε απο δω και περα; Με ποιο αιτημα; Ειναι φανερο οτι προσπαθουν να βρουν κατι να πιαστουν.
Ε! μια ειναι η λυση
το
you pay your crisis!
Η πορεια ηταν περιπου οση και αυτη της 24/2. Ενας φιλος καταλαβαινει περιπου το μεγεθος, χρονομετρωντας τη διαρκεια τους. Καλο!
έχω και κάτι άλλες φωτογραφίες καλύτερες .Να τις στείλω????
ΑπάντησηΔιαγραφήde Profundis
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ' αφησεις τον Παιτερη στην ησυχια του. Ακους;;
Στις δύσκολες ώρες το σύστημα δεν μπορεί να συμμαζέψει ούτε τους ανθρώπους των μηχανισμών του, τους κάνει και αυτούς εχθρούς γιατί τους «αρπάζει το ψωμί από το τραπέζι»….
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφίες με αστυνομικούς, εργάτες, οικοδόμους, δημ. Υπαλλήλους, πυροσβέστες, αχθοφόρους και δασκάλους στον ίδιο δρόμο δείχνουν την ενοποιητική δύναμη που έχει η άγρια παρακμή του συστήματος.
Και τώρα τι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα σοβαρά, η C. ρωτάει «και μετά τι;». Είναι ένα βασανιστικό ερώτημα εύκολα χιλιοαπαντημένο για το παρελθόν αλλά πάντα δύσκολο στο παρόν. Βασάνισε κάθε αγωνιστή, κάθε τάξη, κάθε πρωτοπορία και μη. Όμως αδιέξοδα δεν υπάρχουν.
Η συνταγή απλή, η πράξη άπειρα δύσκολη: Συνεχίζουμε τον αγώνα, η εργατική τάξη οργανώνεται σε βάθος, πολιτικοποιείται. Ανεβάζει τη ποιότητα του αγώνα, της οργάνωσης, των στόχων. Φτάνει σε κάθε γωνιά τςη κοινωνίας όχι μόνο στους τόπους δουλειάς. Σχηματίζει μέτωπο με τα άλλα στρώματα που δεν ανέχονται αυτή τη πολιτική και αργότερα αυτο το σύστημα… Μετά επανακαθορίζει ανώτερους στόχους ανάλογα με τους νέους συσχετισμούς που πέτυχε.
Όταν αρχίζεις έναν αγώνα πρέπει να έχεις κατά νου και το τέρμα του είτε από ήττα είτα από νίκη και να είσαι αποφαισμένος για αυτό αλλιώς στη μέση του αγώνα τον χάνεις. Και το τέρμα της εργατικής τάξης είναι μόνο η μετατροπή της σε τάξη για τον εαυτό της και τάξη που κατέχει αυτά που παράγει, δηλαδή τάξη απελευθερωμένη από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, τάξη με τη δική της εξουσία.
Μακρύς, σκληρός, αιματηρός ο δρόμος της. Όμως άλλη ιστορική «μοίρα» δεν έχει παρά μόνο να πετύχει.
de profundis,
Ήταν και η Τζούλια με τη Πετρούλα εκεί;;;; Πως μου ξέφυγαν ρε γ@..το! Τυχερέ, πρόλαβες και τις έβγαλες φωτογραφία! Και η C. νομίζει ότι έβγαλες τον Παϊτέρη!!!!! Χα, χα, χα! Τις συγκεντρωσούλες με τις πορειούλες στον μο(υ)νόδρομο του αγώνα έβγαλες!
Στεργιο
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν σας εχω καμια εμπιστοσυνη. Με το πρωτο, θα πατε να κανετε μετωπο με τη Τζουλια.
Εσενα εκβιαζει ο de Profundis με τις φωτογραφιες;
Cynical, πολύ καλές. Βέβαια να σου πώ εμείς που είμασταν μία παρά τέταρτο στη Σολωμού φάγαμε τα δακρυγόνα δίπλα μας.Δεν έχω νιώσει χειρότερα στο λαιμό και στα μάτια και θα εγκαταλείπαμε εάν δεν κατεβαίναμε από Στουρνάρη κάτω στην Γ'Σεπτεμβρίου όπου βρήκαμε ΄΄αλλα σωματεία και συνεχίσαμε μαζί τους.Εγώ νομίζω ήταν μεγαλύτερη από τιςη 24/2.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ
Παιδιά οι συγκεντρώσεις σήμερα ήταν δυο φορές μεγαλύτερες απο την προηγούμενη φορά.Κι όχι με αισιόδοξο μέτρημα.ο κόσμος δείχνει διάθεση να αντιδράσει παρά τις αδυναμίες που βλέπει και φυσικά παρά την αισχρή προπαγάνδα, όπου όλοι είναι πουλημένοι και όλα τα σχετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μέτωπο παιδί μου με τη Τζούλια και τη Πετρούλα; Μόνο αυτό; Βαθύ ομαδικό – συλλογικό αγωνιστικό χαράκωμα θα σκάψουμε! Η χώρα είναι ανάσκελα και κινδυνεύει. Η υπογεννητικότητα απειλεί τις συντάξεις. Με τέτοια αγωνιστική έξαρση του πόθου για… αναγέννηση της πατρίδος στα βαθιά χαρακώματα θα αφήσουμε να πάει χαμένη η ευκαιρία; Εσύ δλδ είσαι κατά της πατρίδος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα περί εκβιασμών του Προφούντις αλλού αυτά τα ζιζάνια. Το μέτωπο της ομαδικής και συντροφικής μάχης είναι αρραγές όταν πρόκειται για τα βαθιά χαρακώματα!
Καλά όλα αυτά τα χιουμοριστικά αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και πάλι από το ερώτημα: «Και μετά τι»;
Η ιστορία λέει ότι μετά από μεγάλες κινητοποιήσεις δίνεται η μεγάλη μάχη της επόμενης μέρας. Οι δυνάμεις του κατεστημένου παλεύουν να ερμηνεύσουν τις κινητοποιήσεις ως το τέλος του «καθήκοντος» διαμαρτυρίας και «τώρα μέσα τα κεφάλια» και οι δυνάμεις της προόδου θέλουν να τις κεφαλαιοποιήσουν ως την αρχή μιας βαθιάς αλλαγής και μετασχηματισμού συνειδήσεων με παράλληλη ευκαιρία νέας πολιτικής και οργανωτικής έξαρσης της εργατικής τάξης (κάτι που δεν κατάφεραν με τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη του ΄08).
Το ποιος θα κερδίσει θα φανεί. Ωστόσο πρέπει να σημειώσω ότι οι νέες δυνάμεις δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους μέσα από τη φωτιά του αγώνα για να αναλάβουν δράση αντικαθιστώντας τις παλιές ηγετικές δυνάμεις. Οι νέες ιδέες στην οργάνωση δεν έπεσαν ακόμη. Οι παλιές ηγετικές ταξικές δυνάμεις (δεν μιλάμε για τους πουλημένους εργατοπατέρες) που έδωσαν τις μάχες τους στις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 αδυνατούν εκ των πραγμάτων να δώσουν τις μάχες στις νέες συνθήκες του 2010. Με παλιά υλικά δεν κτίζεται νέο οικοδόμημα. Και αυτό δεν αφορά μόνο το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και το πολιτικό οικοδόμημα της εργατικής τάξης.
Όταν όμως το παλιό δεν φεύγει και το νέο αδυνατεί να αναλάβει, τότε έχουμε στιγμιαίες περιόδους «ιστορικής αμηχανίας». Από αυτή την «αμηχανία» είναι δυνατόν να ξεπεταχτούν όλα τα άνθη του καλού και του κακού.
Αυτό σημαίνει ότι τώρα ο καθένας έχει να παίξει ρόλο αν θέλουμε η πλάστιγγα να γείρει υπέρ των εργαζομένων και όχι ανάστροφα. Το «μετά τι;» αφορά όλους και όχι κάποιες ηγεσίες. Έτσι για να εξηγούμαστε.
Από τις χθεσινές κινητοποιήσεις το μάτι του έμπειρου έψαχνε να βρει τη νέα ψυχή, τη νέα φλόγα του μέλλοντος στη καρδιά των απεργών. Θα έλεγα ήταν πολύ αδύνατη για να γίνει πυρκαγιά την επόμενη μέρα. Χρειάζεται να δοθούν ακόμη μερικές μάχες για να ωριμάσει και να αναδειχτεί το νέο που είναι αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρι τέλους και να θυσιάσει ο,τι έχει για να πετύχει, κάτι που οι παλιοί αδυνατούν να κάνουν. Αυτό θα είναι το κριτήριο του νέου έναντι του παλιού (ηλικιακά ή συνειδησιακά). Επ’ αυτού το αύριο δεν προβλέπεται.
γεια σου Ιππολύτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήεσυ ησουν που εβγαζες μαυρο καπνο; Σας βλεπαμε απο τη Σταδιου μερια να καπνίζετε και δεν ξεραμε ποιοι ηταν οι "τυχεροι".
Δεν ηταν κακη η ανταποκριση του κοσμου, και να σκεφτεις οτι δεν υπηρχε συγκοινωνια, αλλα παλι δεν φτανουν, δεν φτανουν...
Γεια σου Γιώργο Σαρρή,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλες ηταν, αν σκεφτεις οτι δεν υπηρχε δημοσια συγκοινωνια. Αυτο ειναι παντα ενα προβλημα. Στις 24/2 υπηρχε μετρο καποιες ωρες που συνεπιπταν με τις ωρες της πορειας.
Γιωργο, περιμενε τους επομενους μηνες. Θα δεις οταν η αγορα θ' αρχισει να βαραει μυγες. και να δεις τον Σεπτεμβριο! Τοτε που ετσι κι αλλιως, ακομα και σε ευνοικους καιρους, τα πορτοφολια στραγγίζουν!
Εχουμε δρομο. Ας κρατησουμε δυναμεις!
Στεργιο,
ΑπάντησηΔιαγραφήστις χαραδρες του κορμιου της τζουλιας, θα στενάξει το κινημα! Η Πετρουλα δεν εχει βαθος. Καποια ρυακια μονο, αβαθη και ξέπνοα.
Πολυ ενθουσιασμο βλεπω στο λογο σου. Κανε κρατη.
Η μαχη πρεπει να δοθει και στο ιδεολογικο μετωπο. Αν δεν ξεμουδιασει ο κοσμος και δεν συνειδητοποιησει οτι δεν φταιει αυτος για τον υπερογκο λογαριασμο, οτι η επιθεση δεν ειναι προσκαιρη αλλα αμετακλητη, οτι οι κινητοποιησεις βελτιωνουν τη διαπραγματευτικη του ικανοτητα και δεν την μειωνουν, οπως εγραφαν διαφορες εφημεριδες, οι οποίες και θα συνεχισουν προς αυτη την κατευθυνση οσο η δυσαρεσκεια θα μετουσιωνεται σε πραξη,
τοτε θα παμε μια κι εξω απατοι.
Μπήκες σε δύσβατα χωράφια προσπαθώντας να λύσεις το θέμα της αρχής μιας διαδικασίας μεταβολής στους κοινωνικούς συσχετισμούς. Φυσικά και χρειάζεται η ιδεολογική ωρίμανση. Αλλά δεν τίθεται σε θέση υπεροχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορική διαμάχη των θέσεων «έν’ αρχή είν’ η πράξη» - «εν αρχή είν’ ο λόγος» στη διαλεκτική λύνεται μόνο με τη σύνθεσή τους όπου το ένα είναι προϋπόθεση ανάπτυξης του άλλου και δεν αποκόπτεται. Σαν γενεσιουργός αιτία θεωρείται η πράξη (ενστικτώδη αντίδραση στην εκμετάλλευση – καταπίεση- αδικία) που συνοδεύεται αμέσως από συνειδητοποίηση που μετατρέπεται σε αναπτυσσόμενη θεωρία η οποία εξωθεί σε νέες ανώτερες και οργανωμένες πράξεις κ.ο.κ. Κάτι σαν τη σπείρα.
Όμως αυτά ιστορικά έχουν λυθεί και τώρα βρισκόμαστε σε συνεχή διαδικασία ανταλλαγής θέσεων του ενός ως προϋπόθεση ανάπτυξης του άλλου. Συνεπώς δεν είναι λογικό να λέμε πρώτα να αναπτυχθεί το ένα και μετά το άλλο. Ότι πεις αν δεν συνοδεύεται από πράξη, είναι λόγος κενός και ότι κάνεις αν δεν συνοδεύεται από θεωρητικοποίηση (συνειδητοποίηση σε ανώτερο επίπεδο) είναι αγώνας χωρίς στόχο.
Η αντίληψη ότι η μπορεί η ιδεολογία να αναπτύσσεται εν κενό και μετά θα βρει καρπερό έδαφος στο οποίο θα ανθίσει ενώ ως τότε θα μένει ακαλλιέργητο αναμένοντας τη θεωρία, ανήκει σε πολύ παλιές και πάντως όχι διαλεκτικές αντιλήψεις. Η διαλεκτική των πραγμάτων είναι άμεσα συνυφασμένη με τη διαλεκτική των ιδεών, το ένα προϋποθέτει το άλλο ανά πάσα στιγμή και χάνεται η αρχή και το τέλος σε ένα αέναο ανερχόμενο ή κατερχόμενο κύκλο εξέλιξης.
Αν λοιπόν δεν βγούμε στους δρόμους, κανένας δεν μπορεί να διατυπώσει προχωρημένο όραμα και αν δεν έχουμε όραμα δεν βγαίνουμε στο δρόμο με ανώτερη συνείδηση. Το πρώτο κινούν όμως είναι να βγούμε στο δρόμο. Γιατί αυτό είναι το δύσκολο και αυτό είναι που μεταβάλλει τα πράγματα δίνοντας τροφή σε κάθε πολιτικό ή θεωρητικό για το επόμενο βήμα. Αλλιώς από θεωρίες είμαστε γεμάτοι και μάλιστα ορισμένες μέσα σε λίγα λεπτά «αλλάζουν» τον κόσμο όλο!
Πες και συ κάτι ρε Προφούντις....
Στην επόμενη απεργία ας δοκιμάσουν να μπουν στη μέση οι μπλογκεράδες, μ' ένα μίνιμουμ διεκδικητικό- πολιτικό πλαίσιο, καλώντας συγκεντρώσεις (και) στις συνοικίες των πόλεων. Έτσι θα λειτουργήσουν παράλληλα και -μ' ένα τρόπο- ενωτικά, και ίσως καταφέρουν να διεμβολίσουν τα κινηματικά ήθη και έθιμα των χωριστών-χειραγωγημένων συγκεντρώσεων, φέρνοντας-σέρνοντας τους κινηματικούς "ταγούς" (μπροσταρότραγους) κοντύτερα σε προσγειωμένα, συγκεκριμένα αλλά και κατά τόπους εξειδικευμένα λαϊκά αιτήματα, μικραίνοντας έτσι -και συμβολικά- την απόσταση από την "πρωτοπορεία" των υπερβατικών "ταξικών" ή ταξικότερων δρώμενων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμ' πλατεία;
Γεια σου Παναγιωτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην προχθεσινη πορεια δεν ειμασταν ετοιμοι. Πηγα αλλα σκορπια. Στην επομενη ισως μπορεσουμε και μαλλον θα το κανουμε, να παμε σαν blog.
Σκεφτομαστε κι εμεις να πηγαινουμε και σε γειτονιες τωρα που ο καιρος ανοιγει και ο κοσμος κυκλοφορει πιο πολυ. Αν μη τι αλλο, να δωσουμε θαρρος..