Και Κερατάς και Δαρμένος!

Απ’ όσο φαίνεται και από τις ειδικότητες που παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη οι καταστάσεις που καθ’ ένας απεύχεται να συμβούν ακόμα και στον εχθρό του είναι μετρημένες στα δάχτυλα: σοβαρή αρρώστια με ισχνές προοπτικές επιβίωσης, θάνατος κοντινού προσώπου, διαζύγιο, και φυσικά απόλυση και ανεργία.

Για τα τρία πρώτα δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, ούτε να απαιτήσουμε μαζική διαπραγμάτευση και παρέμβαση, για το τελευταίο όμως υπάρχουν δυνατότητες που παρέχει η πολιτική μέσω της μαζικής δράσης και αντίστασης. Και οι οποίες με αγανάκτηση παρατηρώ ότι στη σημερινή συγκυρία παραμένουν εντελώς αναξιοποίητες και εκτοπισμένες στη σφαίρα του φανταστικού.

Αν δούμε εν τάχη το εργασιακό τοπίο μέσα από στοιχεία που δημοσιοποίησε η ΕΣΥΕ, στο δ’ τρίμηνο του 2009 το ποσοστό της ανεργίας ανήλθε στο 10,3%, έναντι 9,3% το γ’ τρίμηνο του 2009, ενώ κατά το δ’ τρίμηνο του 2008 το ποσοστό της ανεργίας βρισκόταν στο 7,9%. Τα ποσοστά δε αυτά αντιστοιχούν σε 514.401 ανέργους, αυξημένους κατά 121.733 άτομα σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2008. 121,733 επιπλέον άνθρωποι στο δρόμο και χωρίς δουλειά!

Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις της Deutsche Bank, η μείωση του ελληνικού ΑΕΠ το 2010 θα είναι πιο κοντά στο 4% έναντι 0,3% που είναι σήμερα, ενώ η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί μέχρι 7,5% σωρευτικά την περίοδο 2010-2012 με την ανεργία να αγγίζει το 20%, (2012), [1].

Παράλληλα με την διογκούμενη ανεργία, η κυβέρνηση εν μια νυκτί περικόπτει κατά 15% τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, παρά το γεγονός ότι μόλις προ ολίγου ορκιζόταν στα κόκαλα των γονιών της ότι ο 14^ος μισθός αποτελεί κόκκινη γραμμή, και παρά το γεγονός ότι οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται μακράν από το να αποτελούν την αιτία των ελλειμμάτων, (δες μια από τις επόμενες παραγράφους).

Η κυβέρνηση αντί άλλων, συνεχίζει την ίδια καταστρεπτική πολιτική των προκατόχων της, αδυνατώντας να ξεφύγει από τη μέγκενη των τραπεζών και του εκβιαστικού διεθνούς κεφαλαίου καταφεύγοντας στον υπέρογκο δανεισμό και την πίεση των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων. Σύμφωνα με στοιχεία των εθνικών λογαριασμών του κράτους οι πληρωμές για τα δάνεια που έχουν συνάψει οι κυβερνήσεις της χώρας εκτινάχθηκαν από 23,8 δις ευρώ το 2000 στα 84,2 δις ευρώ το 2009. Δηλαδή από το 17,4% του ΑΕΠ το 2000, στο 35% του ΑΕΠ το 2009, όπερ σημαίνει ότι το 140% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού πηγαίνει στην εξυπηρέτηση του δανεισμού της χώρας. Και το σπουδαιότερο είναι ότι απ’ αυτόν τον νέο δανεισμό του 2009 μόλις το 3,1% κατά μέσο όρο πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους, [2].

Στην εικόνα που διαμορφώνεται μέχρις εδώ, ας προσθέσουμε και μια άλλη, η οποία βασισμένη σε οικονομικά στοιχεία των ΗΠΑ τεκμηριώνει την αναλογική σχέση μεταξύ χρέους και ύφεσης. Αν τα κράτη δανείζονται για να καλύψουν ελλείμματα και να επιφέρουν ανάκαμψη το μόνο που κατορθώνουν είναι να βυθίζουν τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση. Για παράδειγμα, το 1966 κάθε δολάριο αύξησης του χρέους των ΗΠΑ προσέθετε $0.90 cents στο ΑΕΠ της χώρας. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια και το χρέος μεγάλωνε, όλο και λιγότερο ΑΕΠ έβγαινε από κάθε καινούργιο δολάριο χρέους. Στο τέλος του 2009 λοιπόν για κάθε δολάριο φρέσκου χρέους, η επιβάρυνση (μείωση) στο ΑΕΠ ήταν κατά $0.45 cents, [3].

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη θέση από τις ΗΠΑ, και παρ’ όλα αυτά η δυνατότητα συνέχισης δανεισμού της χώρας με τις ίδιες απεχθείς συνθήκες χαιρετίστηκε με καθαρά ξεδιάντροπο τρόπο σαν μια μεγάλη νίκη!

Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο λοιπόν, και σαν παρόν, αλλά ακόμα χειρότερα και σαν μέλλον, με τους ανέργους να πληθύνονται, τους μισθούς να πετσοκόβονται και τις επιχειρήσεις να στενάζουν και να κλείνουν, τι παρατηρούμε;

Έναν ολόκληρο λαό ευνουχισμένο και υπνωτισμένο να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Απαθή και μοιρολάτρη, φοβισμένο ή παράλογα αισιόδοξο, ανίκανο να σταθμίσει την πραγματικότητα και γαμώτο(!) ν’ αντιδράσει. Ενώ θα έπρεπε να σείονταν οι δρόμοι και οι πλατείες από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, ενώ θα έπρεπε να είχε παραλύσει το σύμπαν όλο, η καθημερινότητα γύρω μου όπως την αντιλαμβάνομαι συνεχίζει να κυλά εν ηρεμία και σε εφησυχασμό.

Και έρχομαι τότε στην εξής δυσάρεστη σκέψη: Αν σε κανέναν δεν φάνηκαν τα χρήματα που του έκλεψαν, αν κανένας δεν κατάλαβε τι συμβαίνει γύρω του, τότε λέω ότι δυστυχώς θα έχουν δίκαιο όλοι αυτοί που κάθονται και διαδίδουν ότι ο λαός παρ’ όλα αυτά έχει μαύρο χρήμα αρκετό για να πορεύεται.

Αν αυτό δεν είναι αλήθεια, ας το αποδείξει τέλος πάντων, κι ας ξεσηκωθεί. Τι κάθεται λοιπόν; Και κερατάς και δαρμένος;

[1] http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=140845

[2]http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/03/blog-post_25.html

[3] http://www.market-talk.net/index.php/id/8412