Έκκληση προς το Φιλοθέαμον Κοινόν

Πριν από πεντέξι περίπου χρόνια είχα δει μια αρκετά περίεργη ταινία, σουηδική ήταν, φινλανδική(;), δεν θυμάμαι καλά, θα σας γελάσω. Το σίγουρο είναι ότι ήταν καραμπινάτη σκανδιναβική. Επίσης, υπόθεση δεν θυμάμαι, ούτε φυσικά ποιοι ηθοποιοί έπαιζαν. Εδώ, πέρα από τον Μπραντ Πητ και τον Τζωρτζ Κλούνι, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν άλλον, τους Σουηδούς, Φιλανδούς θα συγκρατούσα;

Τέλος πάντων, θα την είχα ξεγράψει εντελώς την ταινία απ’ το κεφάλι μου αν δεν υπήρχε μια πολύ έντονη σκηνή, εντελώς σουρεαλιστική και με το συμβολισμό να τρέχει απ’ τα μπατζάκια...

Η σκηνή ήταν η εξής:

Σούρουπο, ξέρετε την ώρα που έχει χαθεί ο ήλιος, αλλά ακόμα φέγγει, τότε που μόλις οι νοικοκυραίοι και οι οδηγοί αρχίζουν ν’ ανάβουν τα φώτα των σπιτιών και των αυτοκινήτων, αυτή η τόσο ήρεμη ώρα λοιπόν, διακόπτεται από επίμονες κόρνες αυτοκινήτων που έχουν πιαστεί θαρρείς σε ένα πρωτοφανές μποτιλιάρισμα. Εμείς δεν βλέπουμε τίποτε απ’ όλα αυτά, το μποτιλιάρισμα συμβαίνει κάπου μακριά, πιάνουμε μόνο τον απόηχο, που είναι υπόκωφος και πολύ τρομαχτικός, αυτό που βλέπουμε όμως είναι ένα κομμάτι πόλης με αυστηρά γκρίζα κτίρια από μπετόν, ένα γκρίζο δρόμο στρωμένο με κυβόλιθους, μαγαζιά έρημα κι άδεια, λεηλατημένα από καιρό, και ένα πλήθος από ομοιόμορφα ντυμένους κυρίους και κυρίες με γκρίζα κομψά κοστούμια και ταγιέρ, δίχως άλλο ανώτεροι υπάλληλοι, στελέχη, γραφειοκράτες και λοιπά, οι οποίοι κρατώντας από ένα μαύρο χαρτοφύλακα στο ένα χέρι και από ένα μαστίγιο στο άλλο, ραπίζουν ο καθένας, σε βηματισμό και συντονισμένα, την πλάτη του μπροστινού τους, σκυμμένοι ελαφρά, να προχωρούν μουρμουρίζοντας με βλέμμα απόκοσμο κι εκτός του κόσμου τούτου.

Η σκηνή κρατάει αρκετή ώρα, τόση μέχρι να σε καταπιεί και να σε εξαντλήσει. Τη θυμάμαι έντονα και την αναπολώ με δέος. Την αναζήτησα μετά μανίας στο ιντερνετ αρκετές φορές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελευταία λόγω της ενασχόλησής μου με τα μαστίγια εδώ κι εδώ, και το ομαδικό αυτομαστίγωμα στο οποίο έχει εμπλακεί ο ενοχικός λαός μας, τη ξαναέφερα στο νου μου. Πολύ θα ήθελα να την ξαναδώ και να την παίξω μάλιστα ανήμερα Μ. Παρασκευή σε ειδική δημόσια προβολή στο Σύνταγμα. Όλα είναι κανονισμένα, η οθόνη, ο μηχανικός, η μηχανή προβολής, τα καθίσματα, οι πιτόγυροι, τα στραγάλια, μόνο η ταινία λείπει.

Γιαυτό όποιος γνωρίζει κάτι τις περί αυτής, ας μου το φανερώσει και δεν θα μετανοιώσει!