Σφάξε με Πασά μου ν’ Αγιάσω!

Έχω κουραστεί πια να με κουρσεύουν κάθε βράδυ οι τύψεις, να με έχουν στο κυνήγι οι Ερινύες, να ξεσκίζω μέχρι αίματος τις σάρκες από τις ενοχές, να έχουν πρηστεί τα βλέφαρα από τον θρήνο και τον κοπετό, να έχουν βγάλει κάλους τα γόνατα από τις γονυκλισίες, τις ικεσίες και τις παρακλήσεις,

έχω εξαντληθεί, έχω ρέψει, έχω σιχαθεί, μέχρι εμετού έχω αηδιάσει, έχω θυμώσει, έχω βγει έξω από τα ρούχα μου, έχουν πεταχτεί ένα μέτρο τα μάτια μακριά από τη λύσσα και την οργή,

είπα τέρμα πια,

δεν θα σηκώσω άλλο τις ενοχές αυτού του μάταιου και άδικου κόσμου, τα ανομήματα των αμαρτωλών και των δικαίων ανεξαιρέτως, δεν θα γίνω ο αποδιοπομπαίος τράγος, το τραγί που το σφάζουνε στο τρίστρατο με μια μαφιόζικη φαλτσέτα, το ορνίθι που του βρήκαν το ραγιάδικο κουμπί και κάθε βράδυ στις 8 το αποκεφαλίζουν, δεν θα γίνω η Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για ν’ αποπλεύσει πάλι πλησίστιος ο στόλος των κουρσάρων με τα αμπάρια του γεμάτα απ’ το δικό μου βιός,

δεν θα τους κάνω το χατίρι, δεν θα ανεχτώ άλλο τα λακτίσματα και τη διαπόμπευση που μου ασκούνε μήνες τώρα τα ασκέρια των Φαρισαίων και των Φιλισταίων, δεν θ’ αφήσω τους ώμους της μικρής Μαρίας να σηκώσουν το βάρος απ’ το Μεγάλο Πλιάτσικο, για το γλυκό που έκλεβε από το βάζο.

Και αυτό γιατί είμαι πεπεισμένη ότι η διόγκωση των ελλειμμάτων της χώρας την τελευταία χρονιά, χρονιά παγκόσμιας κρίσης, δεν συνέβη από την δική μας κακοδιαχείριση και μόνο. Πιστεύω (δεχτείτε το χωρίς αποδείξεις, αλλά αν αμφιβάλλετε καταθέστε τις δικές σας) ότι το δικό μας μερτικό είναι πολύ μικρό σε σχέση με αυτό που αναλογεί στο διεθνή οικονομικό τζόγο. Πώς ακριβώς δεν ξέρω, αλλά σίγουρα υπάρχει ο δρόμος να βρεθεί.

Η κακοδιαχείριση αποτελεί ελληνικό ενδημικό φαινόμενο και δεν μπορώ να βρω λόγους γιατί να επιταθεί τόσο πολύ στην τελευταία συγκυρία. Τα ελλείμματα δεν αποτελούν δικό μας προνόμιο μιας και ολόκληρος ο ΟΟΣΑ χρωστάει και κάποιες χώρες μάλιστα περισσότερο από μας. Θα καταλογίσουμε και σε αυτούς κακοδιαχείριση και ρουσφετολογία και πελατειακές σχέσεις; Θα κατηγορούσε κανείς τη Βρετανία γι αυτό; Την Ιρλανδία; Ή μήπως η κακοδιαχείριση δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά σαν γεννημένοι ραγιάδες δεν βλέπουμε στραβά παρά μόνο σε μας ενώ στους άλλους όλα είναι καλώς καμωμένα; Ή μήπως τα ελλείμματα έχουν άλλη γενεσιουργό αιτία, που εδώ στην Ελλάδα σαν σε μαζική τύφλωση και χωμένοι μέσα σ’ ένα ομαδικό μαζοχιστικό παραλήρημα δεν θέλουμε να δούμε;

Γιατί είμαστε λοιπόν τόσο πρόθυμοι να πληρώσουμε; Γιατί σκύψαμε τόσο εύκολα τον κώλο στο κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης; Γιατί αφήνουμε το κάθε τσουτσέκι να μάς γελοιοποιεί; Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή τη στιγμή δίνεται το τελευταίο θανατηφόρο χτύπημα στον κόσμο της εργασίας; Πιστεύει κανείς ότι αυτό που χάνεται τώρα, αυτή τη στιγμή μεσ’ τη δική μας ραγιάδικη ύπνωση και γλυκιά αποχαύνωση θα ξανακερδηθεί ποτέ πίσω;

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε πέρα από τις 24ωρες-48ωρες απεργίες; Αν η Κυβέρνηση θεωρεί ότι η κρίση αποτελεί μια καλή ευκαιρία, (προφανώς εξυπονοεί την τεράστια αναδιανομή του πλούτου που επιχειρείται), τότε μπορεί όντως να αποτελέσει μια εξ ίσου καλή ευκαιρία και για τον κόσμο της εργασίας. Με ποια έννοια;

Μα με το να επιζητήσει συνένωση, αλληλεγγύη και συντονισμό δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό πλέον επίπεδο. Αν μια απεργία στην Αθήνα σημαίνει κάτι, μια απεργία διαρκείας ταυτόχρονα σε Αθήνα, Ρώμη, Μαδρίτη, Παρίσι, Λισσαβόνα και αλλού θα είναι μια μεγάλη απειλή και για τώρα και για το μέλλον. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και ότι είναι πλέον καιρός να αρχίσουμε να τον παίρνουμε.