Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Τα 13 ονόματα της λίστας Λαγκάρντ που συνδέονται με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ




Η περίπτωση του ερωτύλου Σίμου Κεδίκογλου, αν και ελαφριάς μορφής, συγκρινόμενη με τις διαχρονικά εγκληματικές συμπεριφορές σε βάρος του ελληνικού δημοσίου από την πλειονότητα των πολιτευτών της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτει αν μη τι άλλο, τις νεκροφιλικές τάσεις της κυρίαρχης εδώ και δεκαετίες, πολιτικής τάξης που ελλείψει υγιούς πλέον σώματος, συνεχίζει να ασελγεί στο κοινωνικό πτώμα της σημερινής Ελλάδας, μιας χώρας που οι ίδιοι καθ’ έξιν, κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση κατακρεούργησαν.  

Τίποτε καλό δεν πρόκειται να συμβεί, όσο τα εν λόγω πολιτικά ρετάλια συνεχίζουν να στοιχειώνουν το δημόσιο χώρο μας, να εξάπτουν την οργή μας και να μας γυρίζουν τ’ άντερα από τη σιχασιά.

Η απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ δεν αποτελούσε πράξη ενός και μόνου κουτοπόνηρου υπουργίσκου, αλλά μια καλά οργανωμένη συμπαιγνία της κυρίαρχης πολιτικής μαφίας, η οποία γνωρίζοντας τα ονόματα που περιείχε, και υποπτευόμενη ότι κάποια από αυτά δεν μπορεί παρά να ήταν μπλεγμένα σε άνομες πράξεις, μιας και αυτό ήταν η νόρμα, έκανε το παν για να την αποσιωπήσει. 

Η λίστα Λαγκάρντ αποκαλύπτει ένα μικρό, ελάχιστο κομμάτι των ανομιών της πολιτικής τάξης, είναι μόνο ένα δείγμα που προδιαθέτει για το τι μπορεί να κρύβεται στα πολυπληθή καταστήματα και υποκαταστήματα όλων των τραπεζών του κόσμου και όχι μόνο της Ελβετίας. Μέσα στη συγκεκριμένη λίστα Λαγκάρντ βρίσκονται τουλάχιστον 13 πρόσωπα τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όπως τα απαρίθμησε, ένα προς ένα, η Κωνσταντοπούλου κατά την αγόρευσή της στη βουλή, παρουσιάζοντας το πόρισμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά είναι:

1.  Η σύζυγος του πρώην υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Εθνικής Άμυνας, Γιάννου Παπαντωνίου
2.    Η θυγατέρα του πρώην Υπ της ΝΔ, του εκλιπόντος Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, η γνωστή ξαδέρφη Ελένη.
3.    Ο πρώην Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Πολιτισμού και Εμπορικής Ναυτιλίας της ΝΔ, Γ. Βουλγαράκης και η σύζυγός του
4.  Η σύζυγος και πεθερά του Μανόλη Κεφαλογιάννη, πρώην υπουργού ΝΔ και πρώην γραμματέως της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ.
5.    Ο νομικός σύμβουλος και προσωπικός φίλος του Σαμαρά, Σταύρος Παπασταύρου
6.    Ο πρώην βουλευτής Χρίστος Φύσσας
7. Η σύζυγος του νυν γενικού γραμματέως του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Αθανασίου Ανδρεουλάκου
8.   Ο πρώην γενικός γραμματέας του Υπ. Παιδείας επί ΝΔ, Δημήτρης Πλατής
9.   Η σύζυγος του συμβούλου του Σαμαρά και του Υπ. Ανάπτυξης, Βιδάλη.
10. Πρόσωπα του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος του Σαμαρά, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ιωάννη Παγίδα
11. Εξ αίματος συγγενείς του πρώην αντιπροέδρου της επιτροπής και νυν Υπ. Ναυτιλίας, κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη
12. Η σύζυγος του μέχρι πρότινος μέλους της επιτροπής διερεύνησης και νυν Υπ. Υγείας, Άδωνη Γεωργιάδη
13.  Πλήθος επιχειρηματιών που συνδέονται με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

Αν είναι αθώα, ας βγούνε μπροστά και ας το αποδείξουν. Όσο δεν το πράττουν, θα θεωρούνται ένοχα.

Και να σκεφτείς, ότι όλος αυτός ο κατιμάς μάς στήνει καθημερινά στον τοίχο, για να μάς συμμορφώσει.



Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Υπάρχουν φτωχοί στη Γερμανία;

Στις αρχές αυτού του μήνα,  ο κ. Τόμσεν με το θράσος που διακρίνει τους ανόητους και τους αμετροεπείς, απαίτησε περαιτέρω μείωση των συντάξεων για το λόγο ότι ένας Γερμανός συνταξιούχος δεν μπορεί να παίρνει λιγότερα από τον Έλληνα ομόλογό του. Και για του λόγου το αληθές μάς έτριψε στη μούρη και το αντίστοιχο αποδεικτικό: 830 ευρώ η μέση σύνταξη στη Γερμανία, 907 στην Ελλάδα.

Αν το χαρτί αυτό είχε ζωγραφισμένο πάνω του το πρόσωπο της Μέδουσας θα προκαλούσε λιγότερο τρόμο. Μαρμάρωσε θαρρείς το πανελλήνιο, τόσο, που κανένας δεν βρέθηκε να ψελλίσει ότι αντίθετα, αυτοί που θα ‘πρεπε να κοκκινίσουν από  ντροπή θα ήτανε οι Γερμανοί, μιας και  ένα τόσο πλούσιο κράτος-υπόδειγμα, δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσει στους απόμαχούς του ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Πού πάνε λοιπόν τα μασούρια που μαζεύει η Γερμανία από τις περιβόητες εξαγωγές της;


Τo Gini λέει την αλήθεια

Ο πιο αγαπητός και διαδεδομένος δείκτης-καθρέφτης της ευμάρειας μιας κοινωνίας είναι το γνωστό, ακόμα και στην κουτσή Μαρία, ΑΕΠ. Πόσο ανέβηκε το ΑΕΠ, με τι ταχύτητα ανέβηκε το ΑΕΠ, πόσο μουλάρωσε το ΑΕΠ, είναι μερικά απ’ τα λόγια που μας παίρνουν καθημερινά τα’ αφτιά στις παρέες και τις ειδήσεις. Στην πραγματικότητα όμως, το ΑΕΠ δεν μετρά τίποτε ουσιαστικό, απλώς είναι ένα τσουβάλι όπου εκεί μέσα αθροίζουμε ό,τι καταναλώνουμε, ό,τι επενδύουμε και ό,τι περίπου εξάγουμε σαν κράτος και ιδιώτες. Για παράδειγμα, το σιδηροδρομικό πολύνεκρο δυστύχημα που συνέβη τις προάλλες στην Ισπανία θα μετρήσει θετικά στο ΑΕΠ, γιατί θα κινηθούν ασθενοφόρα που θα καταναλώσουν παραπάνω βενζίνη, τα νοσοκομεία θα μετρήσουν περισσότερες εισπράξεις, το ίδιο και τα γραφεία κηδειών, κ.ο.κ.


Εκείνο όμως, που έχει μεγάλη σημασία είναι το πώς κατανέμεται αυτό το έρμο το ΑΕΠ στον πληθυσμό. Άλλο πράγμα είναι να το καρπούται ολόκληρο ένα άτομο, κι άλλο να μοιράζεται ισόποσα σε όλους. Η ανισοκατανομή του εισοδήματος σε μια χώρα αποτυπώνεται στον δείκτη Gini, ο οποίος κυμαίνεται ανάμεσα στο 0 (πλήρης ισοκατανομή) και το 1 (πλήρης ανισοκατανομή). Και η Γερμανία δεν έχει να επιδείξει καλή συμπεριφορά, μιας και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ με τη μεγαλύτερη ανισοκατανομή. Ο δείκτης Gini ( προ φόρων και χωρίς κοινωνικές μεταβιβάσεις) για τη Γερμανία το 2012 είναι ίσος με 0.42, ενώ οι χώρες με τους μεγαλύτερους δείκτες είναι οι συνήθεις ΗΠΑ και Μ. Βρετανία. Την πρωτιά, παρεμπιπτόντως, την παίρνει η Χιλή, για τους λόγους που, ας είναι καλά η Ναόμι Κλάιν, όλοι πρέπει να γνωρίζουμε.


Χωρίς πολλή σκέψη, θα έλεγε κανείς ότι στη Γερμανία δεν υπάρχει φτώχεια. Κι όμως, ήδη από το 2009, όπως αναφέρει σε δημοσίευμα το Spiegel, 1 εκ. περίπου άνθρωποι σιτίζονταν σε συσσίτια, χώρια τα 7 εκ. που ζούσαν με προνοιακά επιδόματα, ενώ ο αριθμός των τραπεζών τροφίμων (food banks) αυξάνεται  έκτοτε με γεωμετρική πρόοδο. Για παράδειγμα, το 2000 υπήρχαν σ’ ολόκληρη τη χώρα 260 τράπεζες, ενώ το 2012 έφταναν τις 906. Και σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα αυτοί που στέκονται με τις ώρες στην ουρά για ένα κεφάλι λάχανο κι ένα μπαστούνι σαλάμι δεν είναι πλέον οι άστεγοι, αλλά οι συνταξιούχοι και οι οικογένειες με παιδιά και μάλιστα με δουλειά, έτσι ώστε, μειώνοντας μέχρι εξαντλήσεως τους μισθούς και την ποιότητα των θέσεων εργασίας, να μπορεί η Γερμανία να επαίρεται ότι διαθέτει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας. Κι επιπλέον, να μπορεί να βάζει στο κάδρο τον όποιο έλληνα συνταξιούχο, που ανερυθρίαστα ξεκοκαλίζει, μέσω των δήθεν κοστοβόρων γερμανικών bail-out, τη σύνταξη του γερμανού ομηλίκου του.

Διευρυμένη κινητικότητα προς τα κάτω

Σύμφωνα με έρευνα του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας (DIW), στο διάστημα 1997-2010 πάνω από 5 εκ Γερμανοί κατρακύλησαν απ’ τη μεσαία τάξη προς τα χαμηλότερα πατώματα. Το 1997 η μεσαία τάξη συνιστούσε το 65% του πληθυσμού. Το 2010 δεν αποτελούσε παρά το 58%. Την ίδια περίοδο, το 1% αυγάτιζε κατά μισό εκ., ενώ τα πολύ χαμηλά εισοδήματα υποδέχονταν στις τάξεις τους άλλα 4 εκ. έκπτωτους και πεσόντες.

Πάντως η κρίση διόγκωσε την ανισότητα ακόμα παραπάνω, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ. Ο δείκτης Gini το διάστημα 2007-2011 αυξήθηκε κατά 1.3%, όσο είχε αυξηθεί τα προηγούμενα 12 χρόνια. Με λίγα λόγια το πλουσιότερο 10% δεν πολυκατάλαβε την κρίση σε αντίθεση με το φτωχότερο 10% του πληθυσμού, κυρίως στο Νότο, που είδε τα εισοδήματά του να καταποντίζονται. Σύμφωνα με δημοσκόπηση το 85% των ευρωπαίων συμφωνεί ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η απόσταση ανάμεσα στους πλούσιους και φτωχούς έχει αυξηθεί. Και έχουν δίκαιο. Αν δεν έχαναν οι φτωχοί τα εισοδήματά τους, πώς θα σώζονταν οι τράπεζες και πώς αλλιώς θα ανέκαμπτε η Wall Street;

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Από το Ντιτρόιτ στη Μαδρίτη: ίδια προβλήματα, άλλες ιδέες!

Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, την Πέμπτη το πρωί, η πόλη του πάλαι ποτέ κραταιού Ντιτρόιτ, έδρα της General Motors και λίκνο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους ενδιαφερόμενους, ώστε να αποδεχτούν κάποιο ποσοστό κουρέματος, υπέβαλε αίτηση υπαγωγής στο αντίστοιχο με το δικό μας Άρθρο 99, ζητώντας προστασία από τους πιστωτές, ανάμεσά τους και τα ασφαλιστικά ταμεία, τους οποίους φεσώνει ούτε λίγο ούτε πολύ με 18 ολοστρόγγυλα δις δολάρια. Μπορεί και 20. Με την πράξη αυτή, θα καταχωρηθεί ως η πρώτη μεγάλη πόλη (γιατί για τις μικρότερες δεν γίνεται λόγος), στην ιστορία των ΗΠΑ που χρεοκοπεί. Και πάνω στην ώρα, που ο αξιότιμος οίκος Moody’s αναβάθμιζε την προοπτική της χώρας από αρνητική σε σταθερή.
Αν η αίτηση χρεοκοπίας γίνει αποδεκτή, αυτό θα σημάνει μαζικές απολύσεις δημοτικών υπαλλήλων, ξεπούλημα περιουσιακών στοιχείων, μεγαλύτερες περικοπές στις κοινωνικές παροχές και τις δημοτικές υπηρεσίες, αύξηση των δημοτικών τελών, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και πολλά άλλα τα οποία γνωρίζουμε ήδη από πρώτο χέρι.
Η ανάδειξη του Ντιτρόιτ σε ευημερούσα μεγαλούπολη, η ακμή και η παρακμή του, που ξεκίνησε εδώ και αρκετές δεκαετίες, ακολούθησε κατά πόδας την τύχη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Μέσα σε διάστημα 10 ετών από το 2000 έχασε κοντά στους 250 χιλιάδες κατοίκους, φτάνοντας σήμερα τους 700,000. Οι εγκαταλελειμμένες κατασκευές αριθμούν τις 78,000, ενώ η ανεργία μέσα σε μια δεκαετία έχει τριπλασιαστεί, στο 15%, στο διπλάσιο περίπου του εθνικού μέσου όρου.
Η συρρίκνωση της φορολογικής βάσης της πόλης, η ανεργία και η προϊούσα φτώχεια, συνέβαλαν στην αύξηση των ελλειμμάτων, η προσπάθεια αντιμετώπισης των οποίων με περισσότερο δανεισμό, συνέβαλε στην έκρηξη του χρέους και στη σημερινή λύση απελπισίας.
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, μια άλλη μεγαλούπολη, η Μαδρίτη, αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα επιβίωσης, με χρέος γύρω στα 7.5 δις ευρώ. Αλλά το πνεύμα εδώ είναι πιο χαλαρό και η φαντασία οργιαστική. Το χρήμα μπορεί να βρεθεί, αρκεί να υπάρχει η διάθεση να σπάσουν ορισμένα ταμπού, τέτοια που ο Σαμαράς δεν θα μπορούσε ούτε να ονειρευτεί. Και τέτοια διάθεση υπάρχει. Για παράδειγμα από τις αρχές Ιουνίου οι Μαδριλιάνοι συνειδητοποιούν ότι ένα κύμα κραυγαλέου κόκκινου χρώματος αρχίζει να βάφει σιγά-σιγά την πόλη τους: αρχίζοντας από την κεντρική τους πλατεία, τη συμβολική από το κίνημα των αγανακτισμένων, Puerta del Sol, και επεκτεινόμενο μέχρι τα έγκατα της γης, στις γραμμές του μετρό. Αν κάποιος επισκέπτης, αλλά και ντόπιος αναζητήσει την εν λόγω πλατεία ματαιοπονεί. Δεν θα τη βρει. Διότι η φημισμένη πλατεία δεν ονομάζεται πια έτσι, αλλά Puerta Vodafone και η αντίστοιχη στάση του μετρό έχει κι αυτή μετονομαστεί σε Vodafone Sol. Ενώ από το Σεπτέμβριο η Vodafone θα έχει καταπιεί και μια ολόκληρη γραμμή, τη 2, η οποία, ελλείψει περαιτέρω έμπνευσης θα ονομάζεται σκέτα Vodafone. Κρίμα για μια πόλη που βρίθει εξαίρετων ποιητών.
Με τον τρόπο αυτό ο ανήσυχος και ευρηματικός κυβερνήτης της περιοχής της Μαδρίτης ευελπιστεί ότι θα εξασφαλίσει έσοδα περίπου 1 εκ. ευρώ το χρόνο, τα οποία γνωρίζει ότι θα πολλαπλασιαστούν επί 12 αν πράξει το ίδιο και με τις υπόλοιπες γραμμές του μετρό. Και φυσικά κινείται πυρετωδώς προς την κατεύθυνση αυτή. Και όπως φαίνεται τίποτε δεν τον σταματά. «Μια φορά πουτάνα», έλεγε η γιαγιά μου, «πάντα πουτάνα».
Ο επόμενος στόχος, είναι η ιδιωτικοποίηση των λεωφορειακών γραμμών, που δεν είναι φυσικά δώδεκα, αλλά χίλιες δώδεκα, δημιουργώντας εύλογες απορίες στους κατοίκους για το πού θα βρεθούν τόσες επιχειρήσεις να στολίσουν με διαφημίσεις τις πλατειές επιφάνειες στα στιλπνά πλευρά των λεωφορείων. Σίγουρα η ατμόσφαιρα στη Μαδρίτη από το φθινόπωρο θα είναι μόνιμα καρναβαλική.

Από κοντά και η δυναμική δήμαρχος, Ana Botella, όλως τυχαίως σύζυγος του απελθόντος πρωθυπουργού Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Σαν γυναίκα είναι περισσότερο φιλόδοξη, μιας και ευελπιστεί να φέρει στη Μαδρίτη τους θερινούς ολυμπιακούς αγώνες του 2020. Και όσο για τα χρήματα που λείπουν η Ana έχει κι αυτή τις ιδέες της: Υπάρχουν άλλωστε τόσα πολλά κτήρια στη Μαδρίτη για «αξιοποίηση», που ήδη άρχισε να «αξιοποιεί» σε πρόθυμους Κινέζους αγοραστές, όπως και αναρίθμητα έργα τέχνης, 26 εκ των οποίων έχουν ήδη μετακινηθεί από τις αίθουσες του Δημαρχείου στα σαλόνια φιλότεχνων επενδυτών. Στους επικριτές, η Ana, δεν κωλώνει, έχει έτοιμη την απάντηση: «Οι πίνακες είχαν μόνο διακοσμητική αξία». Λογικό. Τι άλλο;

Αν η Αθήνα έχει το Ελληνικό της, η Μαδρίτη έχει το Eurovegas, ένα οικόπεδο 7500 στρεμμάτων στις νότιες παρυφές της πόλης, το οποίο ονειρεύεται να μετατρέψει, όπως προϊδεάζει και το όνομα, σε πάρκο διασκέδασης, με καζίνα, ξενοδοχεία, συνεδριακά κέντρα, ουρανοξύστες, με ελευθερία πρόσβασης ακόμα και σε ανήλικους, ελεύθερο από περιορισμούς καπνίσματος, κλπ, ευελπιστώντας έτσι να αρμέξει 17 δις ευρώ από την πώληση στον ενδιαφερόμενο μεγα-καζινάρχη του Las Vegas και μέγα υποστηρικτή του tea-party, Sheldon Adelson, και να παραδώσει 10,000 θέσεις ανάλογης εργασίας. Τελευταία τα καζίνα, αν λάβουμε υπ’ όψιν και τα σχέδια της Κύπρου, δεν ξέρω πως, αλλά έχουν αναδειχτεί σε σπουδαίο μοχλό ανάπτυξης χρεοκοπημένων κρατών.

Επειδή, ως φαίνεται λείπουν ακόμα κάτι ψιλά, ο κυβερνήτης της Μαδρίτης αποφάσισε να βγάλει στο σφυρί πέντε-έξι δημόσια νοσοκομεία, εννοείται με όλο τους τον εξοπλισμό, ενώ δεν έχει ακόμα καταλήξει, αν θα πουλήσει μαζί και τους ασθενείς και τους εργαζόμενους. Κάτι θα πιάνουν και αυτοί. Δυστυχώς όμως, το ανώτατο δικαστήριο της Ισπανίας έβγαλε προσωρινή διαταγή που ματαιώνει το σχέδιο, σπρώχνοντας έτσι τη Μαδρίτη ακόμα ένα βήμα προς τη χρεοκοπία.

Δεν μπορεί, ο διαβόητος κυβερνήτης González, κάτι άλλο καλύτερο θα σκεφτεί εν τω μεταξύ…

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

"Μπήκαν" ή "τους έμπασαν";


Μέσα στα πολλά διλήμματα  ας βάλουμε κι ακόμα ένα: Είναι η σκέψη που οδηγεί τη γλώσσα, ή η γλώσσα τη σκέψη;

Εξαρτάται, είναι η απάντηση, από το ποιος κρατάει το πηδάλιο του μυαλού του. Αν το κρατάει ο ίδιος ή αν το κρατάει κάποιος άλλος εκτός. Κυρίως όμως, εξαρτάται από το βαθμό επίγνωσης που έχει το άτομο για το ποιος είναι ο τιμονιέρης. Διότι μπορεί να νομίζει ότι τιμονεύει αυτός, στην πραγματικότητα όμως ο χειριστής να είναι κάποιος άλλος,  που έχει τη δύναμη να υποβάλλει και να συσκοτίζει κυριότητες.

Στην περίπτωση που το υποκείμενο έχει επίγνωση του εαυτού του, μπορούμε να πούμε ότι διαθέτει και αυτόνομη σκέψη, η οποία χρησιμοποιεί τη γλώσσα σαν εργαλείο για να εκφραστεί. Στην περίπτωση όμως ελλειμματικής προσωπικότητας, που χαρακτηρίζει τον μαζάνθρωπο, τα πράγματα αντιστρέφονται και η σκέψη γίνεται έρμαιο της γλώσσας. Έχει τότε την εντύπωση ότι οι λέξεις που φεύγουν απ΄ το στόμα του εκφράζουν τη σκέψη του, στην πραγματικότητα όμως οι λέξεις εκφράζουν τη σκέψη άλλων, και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Μα, αυτοί που έχουν τη δύναμη και τα μέσα να καταλαμβάνουν το χώρο των λέξεων, να τις χειρουργούν, να αλλοιώνουν τις προηγούμενες χρήσεις τους, να τις φορτώνουν με καινούργια νοήματα και να τις διοχετεύουν μεταλλαγμένες προς μαζική κατανάλωση, μέσα από τον τύπο και την τηλεόραση. Ακόμη και αυτοί που έχουν επίγνωση της διαδικασίας πολύ συχνά πέφτουν στην παγίδα, χαλαρώνουν τις αντιστάσεις, και κάποια στιγμή χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν αρχίζει το στόμα τους να ξερνάει δυσώδεις και  μολυσμένες βλέννες.  

Ας δούμε ένα πολύ επίκαιρο παράδειγμα, το οποίο έχει να κάνει με τη διαφορά του «μπήκαν» από «τους έμπασαν». Πρόκειται για το ίδιο ρήμα, μόνο που στην πρώτη περίπτωση υπάρχει κάποιο υποκείμενο που εκτελεί την πράξη, αναλαμβάνοντας το ίδιο και την ευθύνη του «μπαίνω», ενώ στη δεύτερη περίπτωση τα υποκείμενα είναι δυο, ένα αυτό που «μπαίνει» και ένα δεύτερο, αυτό που ουσιαστικά κινεί τη διαδικασία και προηγείται του άλλου.  Χωρίς το δεύτερο αυτό υποκείμενο, το πρώτο θα παρέμενε ανενεργό.

Η διαφορά στη χρήση των δυο τύπων του ιδίου ρήματος, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι τεράστια. 

Αν κάνουμε μια γρήγορη επισκόπηση του τύπου, ηλεκτρονικού και έντυπου, αν και δεν χρειάζεται πια, βλέπουμε ότι ο ρηματικός τύπος που κυριαρχεί σε συντριπτικό βαθμό είναι ο πρώτος, ακόμα και σ' εκείνους οι οποίοι θίγονται από τη χρήση του. Ενδεικτικά, παραθέτουμε μερικά παραδείγματα:

Την απόλυση του Μπαλασόπουλου ζήτησε η Πιπιλή - "Μπήκε από το παράθυρο"

Από ψήφισμα των εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ του δήμου Αγ. Αναργύρων – Καματερού: Με το παρόν πολυνομοσχέδιο οδηγούνται στη διαθεσιμότητα εργαζόμενοι, που δεν διορίστηκαν με ρουσφέτια, ούτε μπήκαν από το παράθυρο!

Απολύσεις εξπρές για όσους μπήκαν στο Δημόσιο από.. το παράθυρο

ΑΜΕΛ Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας: Μπήκαν από το... παράθυρο, αλλά δεν φεύγουν 

Καμμένος: Να απολυθούν όσοι υπάλληλοι της Βουλής μπήκαν από το παράθυρο

Αποτελέσματα δημοσκόπησης: Να Φύγουν Απο το Δημόσιο Οσοι Μπήκαν Εκτός ΑΣΕΠ;


Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Ενώ είναι πασιφανές ότι κανένας Δ.Υ. δεν «μπήκε» μόνος του απ’ το παράθυρο, πώς άλλωστε θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβεί, εν τούτοις, με την επικράτηση της φράσης αυτής, επιτυγχάνονται  αφ’ ενός η ενοχοποίηση της λάθος μεριάς, οπότε ορθώς  την πετάνε στα σκουπίδια, αφ’ ετέρου η ασυλία των κατ΄ εξοχήν ενόχων, οι οποίοι και παραμένουν ατιμώρητοι, για το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας.

Ενώ, η κατάχρηση εξουσίας, στην περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης, για παράδειγμα, έχει ενταχθεί στον ποινικό κώδικα και τιμωρείται, η κατάχρηση εξουσίας μέσω διορισμών, ώστε ο διορίζων πολιτευτής να  εξασφαλίζει σε βάθος γενεών προνόμια και πλούτο, δεν αξιολογείται  ως κολάσιμη και ο καταχραστής όχι μόνο δεν διώκεται, τουναντίον μάλιστα επιβραβεύεται. 

Αν η γλώσσα λοιπόν δεν ήταν στα χέρια, της εξουσίας, ώστε να κατασκευάζει ενόχους κατά το δοκούν και να ξεπλένει τον εαυτό της, κι αν, στην αντίθετη περίπτωση ήταν η δεύτερη φράση «τους έμπασαν», αυτή που επικρατούσε, τότε το ποιος είναι ο ένοχος θα ήταν περισσότερο διαυγές, και ως εκ τούτου το αίτημα της τιμωρίας των πραγματικών ενόχων θα φαινόταν αυτονόητο και επιτακτικό.
  
Και αυτό πρέπει να κάνουμε. Τιμωρία παραδειγματική όλων των πολιτευτών που διέφθειραν και διεφθάρεισαν όλα τα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία. Τουλάχιστον με δήμευση της περιουσίας τους και εξοστρακισμό αυτών και των απογόνων τους. 


Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Μπορεί ο Δημόσιος Τομέας να είναι κερδοφόρος;


Τι σημαίνει η περισπούδαστη ρήση: «Το κράτος οφείλει να παράσχει μόνο εκείνες τις υπηρεσίες, τις οποίες δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας»;

Τι  όμως δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας;
Προφανώς, τις υπηρεσίες εκείνες που δεν τού αποφέρουν αρκετό κέρδος.

Επομένως, οι μόνες υπηρεσίες που απομένουν στον δημόσιο τομέα είναι οι υπηρεσίες εκείνες οι οποίες είναι ζημιογόνες, διότι διαφορετικά, αν ήταν κερδοφόρες, θα τις είχε καπαρώσει ο ιδιωτικός τομέας. Αν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν κερδοφόρες, τότε ο δημόσιος τομέας θα καταργούνταν αυτόματα, μιας και θα περνούσε εξ ολοκλήρου στα χέρια του ιδιωτικού.
Ας δεχτούμε ότι το σενάριο αυτό είναι πραγματοποιήσιμο, κι ας εξετάσουμε το παρακάτω. 


Τι σημαίνει η φράση «ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους είναι αντιπαραγωγικός και αναποτελεσματικός»;

Σημαίνει ότι οι υπηρεσίες που παρέχει κοστίζουν περισσότερο από τα έσοδα που επιστρέφουν στα ταμεία του, δηλαδή ότι ο Χ. δημόσιος τομέας παρουσιάζει ζημιές, δηλαδή ελλείμματα.

Πώς όμως συμβιβάζεται ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους να είναι ταυτόχρονα και δημόσιος και κερδοφόρος, αφού η μια έννοια αποκλείει την άλλη;

Αν πάμε πίσω λοιπόν, στην αρχική Μανιτάκειο ρήση, που τόσο πολύ τη λιβάνισε απόψε ο Βορίδης στη βουλή,  θα καταλάβουμε το πώς η ιδεολογία μπορεί να ανοίγει ρήγματα στη λογική, ακόμα και σεβάσμιων καθηγητών πανεπιστημίου. Με τον άλλον, τον ρήτορα που τα λέει τσεκουράτα, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ. 



Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Μεθόδευση αλλοίωσης της νομικής τάξης

 
Στη νέα νομοθετική σούπα, που είθισται να ονομάζεται Πολυνομοσχέδιο, υπάρχει μια διάταξη, που στο όνομα της καλής λειτουργίας, ευρρυθμίας, και διαφάνειας του ΤΧΣ, απαλλάσσει τα διευθυντικά  στελέχη και τους συμβούλους του από κάθε αστική, ποινική και οποιαδήποτε άλλη ευθύνη.
 
Πριν από λίγο καιρό σε κάποιο άλλο πολυ- ή ολιγο-νομοσχέδιο, δεν έχει σημασία, υπήρχε παρόμοια πρόβλεψη, η οποία αφορούσε στην απαλλαγή από κάθε αστική και ποινική ευθύνη των διευθυντικών στελεχών, και των συμβούλων εκείνων των τραπεζών οι οποίες μέχρι χτες που λέει ο λόγος, δεν προλάβαιναν να διοχετεύουν στα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πακτωλούς δανείων για να έχουν τα τελευταία να πορεύονται, αφ' ης στιγμής είχαν στερέψει οι κρουνοί ευεργετών όπως η Siemens, Mann, Ferrostahl κ.ά. Το ότι μετά από λίγο καιρό έσκασε το μυστικό ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν γύρω στα 100 εκ. "μέσα" δεν μπορεί να εκληφθεί ως τυχαίο γεγονός.
 
Ενώ, μέσα στον περασμένο χρόνο, αν θυμάμαι καλά, είχαν τεθεί με νομοθετική διάταξη σε καθεστώς ασυλίας και όλα τα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ.
 
Αν στα τρία αυτά νομοθετήματα κολλήσουμε και το περίφημο άρθρο περί της μη ευθύνης υπουργών, βρισκόμαστε μπροστά στη θεμελίωση, τούβλο-τούβλο ενός εξανδραποδισμένου νομικού συστήματος το οποίο εξαιρεί από τη δικαιοδοσία του, μετά από τις κεφαλές του πολιτικού συστήματος, και αυτές του οικονομικού: των δυο πιο σημαντικών, δηλαδή, αλλά και πλέον διεφθαρμένων πυλώνων του κράτους.
 
Με την πείρα, που εν τω μεταξύ έχουμε άποκτήσει σχετικά με το ποιους και για ποιες πράξεις αφορούσε η ασυλία των πολιτευτών, μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε και τους λόγους για τους οποίους σπεύδει η βουλή να εξασφαλίσει την ασυλία και των νέων εισερχομένων, από τις τράπεζες και το ΤΑΙΠΕΔ, στο σύστημα προστασίας που εξυφαίνει.
 
Φυσικά, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι το καταρρέον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, σ' αυτές τις ύστατες ώρες του ψυχοραγήματός του, δεν θα επιδιώξει, μιας και ελέγχει καθ' ολοκληρίαν τις ψήφους, να νομοθετήσει υπέρ της απαλλαγής τόσο της δικής του όσων και των συνεργών του. Στο επόμενο διάστημα, πιστεύω ότι με παρόμοιες διατάξεις η αμνήστευση θα επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερες ομάδες ευνοημένων απατεώνων.
 
 
Από την άλλη μεριά, τώρα, έχουμε την περίπτωση Σακκά, η οποία αποτελεί καραμπινάτη περίπτωση,  αφ' ενός κατάργησης του τεκμηρίου της αθωότητας, το οποίο αποτελεί τη βάση του δυτικού νομικού πολιτισμού, αφ΄ετέρου καταστρατήγησης νομικών διατάξεων σχετικά με το μέγιστο επιτρεπόμενο χρονικό διάστημα προφυλάκισης. Το μοιραίο αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή χάρις στη γεναιότητα του ίδιου και χάρις στο τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα, κύμα το οποίο ξεπέρασε και τα σύνορα της χώρας.
 
Όπως το bail-in της Κύπρου δεν ήταν μια λύση που ξεπήδησε από απόγνωση την τελευταία στιγμή, αλλά εξυφαινόταν με μεθοδικότητα τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, και απλά βρέθηκε η Κύπρος για να δοκιμαστεί και μετά να επεκταθεί και να θεσμοθετηθεί σ' ολόκληρη της Ευρώπη και ΗΠΑ, με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι μεθοδεύεται και η αλλοίωση της βάσης του νομικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο, τουλάχιστον στα χαρτιά, εξασφαλιζόταν η ισότητα απέναντι στο Νόμο. 
 
Βλέποντας όμως τις προηγούμενες συντονισμένες κινήσεις στο σύνολό τους, έχω την πεποίθηση ότι κάποια μέρα, όταν ξυπνήσουμε, η ισότητα θα έχει εξαφανιστεί και από αυτά τα ίδια τα "χαρτιά".  
 
 

 

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Όλος ο Νότος σε ...εικόνες






Μια μόνο παρατήρηση για το πραγματικό  κόστος εργασίας στην Ελλάδα: Ανάμεσα στο 2005 και 2009, παρατηρείται μείωση της τάξης του 5%. Αν δεν κάνω λάθος, οι υπέρμαχοι της λιτότητας μέχρι τώρα μιλούσανε για υπέρογκες αυξήσεις μισθών. Πού υπάρχει το λάθος; Για μετά το 2009, δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι.




ΠΗΓΗ: SPIEGEL


Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Πόσο "Θαύμα" είναι το Γερμανικό Θαύμα;


Η εμμονή της Γερμανίας στην αποτελεσματικότητα των μέτρων λιτότητας που επιβάλλει, όχι μόνο στο χειμαζόμενο Νότο, αλλά και στους συμμάχους της στο Βορά, πέρα από τις ηθικίστικες δικαιολογίες που ξεφουρνίζει, κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και χάιδεμα αυτιών των πολυπληθών αναγνωστών της Bild, βασίζεται σε μια λοξή ανάγνωση της δικής της εξαγωγικής επιτυχίας, που ακολούθησε την υιοθέτηση το 2003 από την ίδια και τον σοσιαλδημοκράτη ΥΠΟΙΚ Σρέντερ, της Ατζέντας 2010, η οποία προέβλεπε αύξηση της ανταγωνιστικότητας δια της περιστολής μισθών, απορρύθμισης της εργασίας, φτηνού ευρώ σε σχέση με το μάρκο αν εξακολουθούσε να υπάρχει και για να μη το ξεχνάμε, υπέρβασης των κριτηρίων του Μάαστριχτ για το δημόσιο έλλειμμα.

Τώρα, όμως, που η πραγματικότητα της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας βγάζει μάτι ως προς την επιτυχία της γερμανικής συνταγής, πληθαίνουν και οι φωνές, λίγο αργοπορημένες είναι αλήθεια, ότι η επιτυχία της Γερμανίας δεν είναι και τόσο επιτυχία, όπως η ίδια θέλει να βαυκαλίζεται.

Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, επιστρατεύοντας πριν λίγο καιρό την ΕΚΤ στο να βγάζει μακροσκελείς εκθέσεις σχετικά με τον ελλείποντα πλούτο των Γερμανών σε σχέση με τους ομολόγους τους στο Νότο, και βάζοντας τον Τόμσεν να διαδίδει ότι οι συντάξεις των Ελλήνων κατά μέσο όρο είναι μικρότερες από τις συντάξεις των Γερμανών, η εντύπωση που μένει τελικά δεν είναι ότι οι Νότιοι γδέρνουν τους Γερμανούς, αλλά ότι η Γερμανία γδέρνει τους ίδιους της τους πολίτες. Και πράγματι, παρά το μεγάλα της εμπορικά πλεονάσματα, αδιάλειπτα από το 1952 με εξαίρεση το χρόνο της ενοποίησης με την Ανατολική Γερμανία, ο συσσωρευμένος πλούτος δεν μετακυλίστηκε προς τους εργαζόμενους που έβαλαν πλάτη, αλλά συσσωρεύτηκε στα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, καθιστώντας τη Γερμανία μια από την πρώτες χώρες ως προς την ανισοκατανομή. Το ότι οι γερμανικές συντάξεις είναι τόσο χαμηλές δεν είναι κατόρθωμα για το οποίο πρέπει να υπερηφανεύεται. Τουναντίον μάλιστα.

Επίσης, η Γερμανία αντί να ανακυκλώνει τα πλεονάσματά της στο εσωτερικό, όπως της ζητείται να κάνει σήμερα για να δοθεί μια εξαγωγική ανάσα στην περιφέρεια που ασφυκτιά, προτίμησε όλο αυτό τον καιρό που επωφελούνταν από τα χαμηλά, έως αρνητικά επιτόκια, να τα τοποθετεί σε εξωτικά χρηματιστηριακά προϊόντα στο εξωτερικό και σε οικιστικές φούσκες στην Ιρλανδία και Ισπανία. Το αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών ήταν να χαθεί από το 2006 έως σήμερα, έως και το 20% του γερμανικού ΑΕΠ, όπως αποκάλυψε πρόσφατη έκθεση του Marcel Fratzscher από το Ινστιτούτο οικονομικής έρευνας DIW του Βερολίνου. Μεταφραζόμενο σε ευρώ, οι Γερμανοί επενδυτές έχασαν δηλαδή, γύρω στα 400 δις. Αν ήταν περισσότερο προσεκτικοί, και προτιμούσαν να επενδύσουν στο εσωτερικό τις αποταμιεύσεις τους, που είναι από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως, σήμερα θα ήταν σαφώς πλουσιότεροι. Τώρα ποιοι, αυτό είναι άλλο ερώτημα.

Ένα σκάλισμα λίγο πιο κάτω από τις ρητορείες και την επιφάνεια, δείχνει ότι το γερμανικό θαύμα οφείλεται περισσότερο σε μια καλοσερβιρισμένη αφήγηση παρά στην απτή πραγματικότητα. Ας δούμε κάποιες λεπτομέρειες, όπως τις εκθέτει το Spiegel, σε άρθρο του με τίτλο «Η πάσχουσα υποδομή».

«Καθ’ ένας που περιδιαβαίνει τη χώρα θα παρατηρήσει δρόμους γεμάτους τρύπες, παρατημένες σιδηροδρομικές γραμμές, ερειπωμένα σχολεία, εργοστάσια που εγκαταλείπονται για να μεταφερθούν στο εξωτερικό, γερασμένες γέφυρες, φθαρμένες πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις και πεπαλαιωμένα τηλεφωνικά δίκτυα».

Όπως αναφέρει ο Υπουργός Μεταφορών του κρατιδίου της Βεστφαλίας, πολλές από τις γέφυρες της χώρας χρονολογούνται από το 1970, σε πολλά σημεία είναι σάπιες και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη κίνηση. Συγκεκριμένα, από τις 100 γέφυρες, οι 80 βρίσκονται σε ελεεινή κατάσταση, και χρειάζονται περί τα 4 δις ευρώ για να ξαναγίνουν ασφαλείς. Επίσης, το 20% των autobanhs και το 40% των ομοσπονδιακών δρόμων χρειάζονται ομοίως επισκευές.

Πριν από 15 περίπου χρόνια η αποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας ανερχόταν στο 20% του ΑΕΠ, ή στα 500 δις ευρώ, ενώ,  το 2011 τα περιουσιακά στοιχεία λόγω παλαιότητας και παραμέλησης δεν αξίζουν πάνω από 13 δις ευρώ, ή το 0.5% του ΑΕΠ. 

Κοντολογίς, όπως δείχνει και η έκθεση DIW, η Γερμανία πάσχει από χρόνια έλλειψη επενδύσεων σε υποδομές, που είναι και η κύρια αιτία για τη μειωμένη παραγωγικότητα, για την αντιστάθμιση της οποίας επιστρατεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια η πολιτική μείωσης του εργατικού κόστους. Για παράδειγμα, το 1999 οι συνολικές επενδύσεις (ιδιωτικές και δημόσιες) ανέρχονταν στο 20% του ΑΕΠ, ενώ σήμερα αντιπροσωπεύουν το 17%, το οποίο σημαίνει ότι περίπου 1 τρις ευρώ έχουν αποσυρθεί από τη συντήρηση δρόμων, σιδηροδρομικών γραμμών και μηχανημάτων. Το γεγονός αυτό, καθώς και η διόγκωση του εργατικού δυναμικού με άτομα χαμηλής εξειδίκευσης, (το 17% αποτελείται από mini jobbers),  προβλέπεται να μειώσουν ακόμα περισσότερο τη γερμανική ανταγωνιστικότητα.

Στο παρακάτω γράφημα φαίνεται η θέση της Γερμανίας ως προς τις δημόσιες επενδύσεις, που είναι από τις χαμηλότερες του ΟΟΣΑ, στο 1.5% του ΑΕΠ, πολύ χαμηλότερες δηλαδή, και από αυτές της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ.




«Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς», συνεχίζει η έκθεση, «αλλά, όταν έρχεται η συζήτηση στις πιο σημαντικές τεχνολογίες του 21ου αιώνα, όπως στα high-speed δίκτυα του ιντερνετ, η Γερμανία βρίσκεται πολύ πίσω, πιο πίσω ακόμα και από τη Βουλγαρία, τη Λιθουανία και τη Ρουμανία».

Η έκθεση DIW συνεχίζει ανατέμνοντας πολλούς ακόμα από τους αναχρονισμούς και τις δυστοκίες του γερμανικού οικονομικού μοντέλου. Πριν από ενάμισι χρόνο, όταν η Ελλάδα βαλλόταν από παντού για το πλήθος των προστατευόμενων επαγγελμάτων της, είχαμε θέσει το ερώτημα για το "Πού βρίσκονται τα περισσότερα κλειστά επαγγέλματα". Η απάντηση ήταν ανέλπιστη: Στη Γερμανία, φυσικά!

Κι όσον αφορά τις δομικές μεταρρυθμίσεις για την ενθάρρυνση των επενδύσεων, όπως για παράδειγμα το σύστημα φορολόγησης, την απάντηση τη δίνει ο ΟΟΣΑ, ο οποίος την κατατάσσει σε μια από τις χαμηλότερες πάλι θέσεις μεταξύ των μελών του.

Και να σκεφτείς, ότι μόλις αντιγράψαμε το γερμανικό φορολογικό σύστημα! 


ΥΓ. Για το "Γερμανικό Θαύμα" δείτε και το άρθρο του Economist, "Dissecting the Miracle". 



Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Ο Κοέλιο στο δρόμο Σαμαρά


Μόνο χαρακίρι που δεν έκανε ο βαθιά απογοητευμένος Υπ. Οικονομικών της Πορτογαλίας τη στιγμή που ανακοίνωνε την παραίτησή του την περασμένη Δευτέρα, παραίτηση, η οποία συνοδευόταν από αντίστοιχης θλίψης επιστολή στην οποία κατέγραφε το μέγεθος της αυτοματαίωσής του για την αποτυχία του να συγκρατήσει την ύφεση σε χαμηλότερα επίπεδα και να ωθήσει τις εισπράξεις φόρων σε υψηλότερα.

Κρίμα, θα λέγαμε, στην περίπτωση που τα αισθήματά του ήταν ειλικρινή, ολόκληρος ΥΠΟΙΚ, έμπειρος τεχνοκράτης και με μακρά θητεία στις Βρυξέλλες, να μην είχε πάρει είδηση ως τα τώρα ότι το παιχνίδι της τρόικας ήταν σικέ και σημαδεμένο, με την έννοια ότι αυτά που ζητούσαν ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι θα ήταν ποτέ εφικτά και πραγματοποιήσιμα.

Σαν τον ευσυνείδητο μαθητή που λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις, από το βάρος της αβεβαιότητας, της ματαιότητας και του άγχους μπιστάει κάτω τα βιβλία και τα παρατάει, έτσι και ο Vitor Gaspar, μπροστά στην επικείμενη εξέταση από την τριμελή επιτροπή της τρόικας, προγραμματισμένης για τις 15 Ιουλίου, καταρρέει και αποχωρεί.

Κι ενόσω, την επομένη, η ορκωμοσία της αντικαταστάτριάς του, Maria Luís Albuquerque, παίζει πρώτο πλάνο στις τηλεοράσεις, κάποιοι λίγοι παρατηρούν ότι στο background ένας δεύτερος υπουργός, ο Paulo Portas, αυτός των εξωτερικών και πρόεδρος του κόμματος-τσόντα, (CDS-PP), του κυβερνητικού συνασπισμού διασχίζει ανύποπτος την οθόνη, παίζοντας νευρικά στα χέρια του το χαρτί της δικής του παραίτησης. Παραίτηση για λόγους ασυμφωνίας με την πολιτική λιτότητας, η οποία όμως δεν γίνεται αποδεκτή, διότι αν γινόταν θα κατέρρεε αυτόματα και η κυβέρνηση και το νευρικό σύστημα της Μέρκελ. Άσε, που κι άλλοι δυο υπουργοί του ιδίου κόμματος, (Αγροτικής Ανάπτυξης και Κοινωνικών Ασφαλίσεων), είχαν ήδη σηκωμένα τα πανιά, έτοιμοι με το πρώτο νεύμα να σαλπάρουν και αυτοί.

Κι όμως ο Schäuble δεν θα μπορούσε να βρει ευπειθέστερο μαθητή από τον Gaspar. Ήταν ο ίδιος, που πέρσι τον Φεβρουάριο, σε κάποιο Eurogroup στις Βρυξέλλες πιάστηκε από κάμερα πορτογαλικού καναλιού, σε στάση απόλυτης ταπείνωσης, να προσπαθεί να αποσπάσει τη χάρη του δασκάλου και αφέντη του, με τα εξής λόγια: «Τα κάνουμε όλα πολύ σωστά. Μου αρέσει πολύ το πρόγραμμα λιτότητας».

Η παρούσα κυβερνητική κρίση είναι η πλέον σοβαρή που αντιμετωπίζει η Πορτογαλία από τον Μάιο του 2011, όταν πρωτο-μπήκε στο «Πρόγραμμα» ως αντάλλαγμα για το δάνειο των 78 δις ευρώ. Αν τα πράγματα δεν εξελιχτούν σύμφωνα με τις βουλές της τρόικας, με την κυβερνητική αστάθεια να εντείνεται, που, ανεξάρτητα από την κατάληξη του τωρινού επεισοδίου, είναι και το πιθανότερο να συμβεί, και με τα δημοσιονομικά να εκτροχιάζονται ακόμα περισσότερο, τότε η Πορτογαλία θα πρέπει να ετοιμάζεται για να δεχτεί τις ευεργεσίες ενός δεύτερου δανείου, συνοδευόμενο φυσικά από ένα δεύτερο Μνημόνιο, ενός PSI, ή τη δύναμη πυρός του ακόμα αδοκίμαστου OMT, αν τής κάνει βέβαια τη χάρη ο Ντράγκι. Πάντως καλό είναι να θυμόμαστε ότι στα δυο χρόνια πάνω έγινε και το δικό μας PSI, γεγονός που μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι η διετία μπορεί να αποτελεί και το όριο θραύσης των κυβερνήσεων που διαχειρίζονται Μνημόνια και των λαών που τα υφίστανται.

Είναι γνωστό ότι η Τρόικα καμάρωνε για την Πορτογαλία, τον καλύτερό της μαθητή, που κατά την προσφιλή έκφραση της Μέρκελ κατάφερνε να κάνει με επιμέλεια τα μαθήματά της. Μόλις τον Μάη, είχε βγει μάλιστα και στις αγορές, δρέποντας γύρω στα 3 δις Βέβαια, αυτά λέγονταν περισσότερο από ανάγκη να φανούν στον έξω κόσμο, που άρχιζε πλέον να τους αμφισβητεί, καλοί δάσκαλοι και καθοδηγητές, μιας και τ’ αποτελέσματα που είχε να επιδείξει ο μαθητής, μόνο καλά δεν ήταν. Συνοπτικά, το χρέος για το 2014 είχε υπολογιστεί ότι θα ανέβαινε στο 124% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο έλλειμμα από το 7.4% το 2011, μετά από μια υποχώρηση στο 4.4% το 2012, το πρώτο τρίμηνο του 2013 βρέθηκε να σηκώνει πάλι κεφάλι στο 7.1%. Εν τω μεταξύ η εσωτερική ζήτηση κατέρρεε, οι περικοπές αυγάτιζαν, (€4.8 δις για την επόμενη τριετία) και οι δημόσιες επενδύσεις βρίσκονταν στο ναδίρ. Όσο για τις εξαγωγές, αυτές όντως αυξήθηκαν, όχι όμως τόσο ώστε να αντισταθμίσουν την απώλεια του ΑΕΠ λόγω της ύφεσης, η οποία θα συνεχιστεί και φέτος, στο -2.3%, κατά τους οιωνούς.

Έτσι, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονταν ώστε η έκβαση του «Προγράμματος» στην Πορτογαλία να αποσυσχετισθεί από αυτή στην Ελλάδα, μετά και τα πρόσφατα γεγονότα δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για το ποια θα είναι και η δική της τύχη. Και πάνω που είχε κάνει τα πρώτα της βήματα στις αγορές τον Μάιο, μαζεύοντας, με βοήθεια είναι αλήθεια και με τσουχτερό επιτόκιο, €3 δις και πάνω που ο Ολλάντ και οι υπόλοιποι ιεροκήρυκες των Βρυξελλών, Μπαρόζο και Ρεν, σήμαναν δεξιά κι αριστερά, τη λήξη της κρίσης στην Ευρωζώνη.

Ο κόσμος όμως στην Πορτογαλία νοιώθει εξουθενωμένος απ’ τη λιτότητα, νοιώθει να χάνει την πίστη του ότι κάποτε κάτι καλό θα βγει απ’ αυτή, και επιπλέον έχει αρχίσει να συζητάει ανοιχτά την πιθανότητα εξόδου από την Ευρωζώνη.

Απ’ ότι φαίνεται, η συγκυβέρνηση αυτή τη φορά, μάλλον θα διασωθεί, αλλά με το χρονικό της ορίζοντα σημαντικά κουτσουρεμένο. Αν ο πιο καλός ο μαθητής δεν μπορεί να κάνει τα μαθήματά του, τι να πουν και οι υπόλοιποι που τους έλαχαν και πολύ πιο δύσκολες ασκήσεις; Μέχρι πότε όμως η Ευρωζώνη θα μπορεί να περνάει τους σκοπέλους χωρίς κάποια στιγμή να μπατάρει;


Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Το ανάστημα του Κυριάκου Μητσοτάκη





Η κωλυσιεργία της συγκυβέρνησης εδώ και αρκετά χρόνια ώστε να προβεί σε μαζικές απολύσεις ΔΥ δείχνει πόσο δύσκολο είναι να το κατορθώσει, όχι γιατί δεν το επιθυμεί αλλά γιατί όπως και να το κάνουμε ακόμα και η ίδια αισθάνεται, έστω και ακροθιγώς, την ανατριχίλα που η πράξη αυτή εγείρει. Όσο και χοντρόπετση και χορτασμένη από τα οφέλη που μέρος της κοινωνικής αυτής μερίδας τής απέφερε στα 40 και βάλε χρόνια της θητείας της, κάπου διστάζει να το πράξει έτσι στην ψύχρα. Εκεί που το αποτόλμησε, στην ΕΡΤ, έφαγε τα μούτρα της. Γιαυτό και προσπαθεί καιρό τώρα να διεγείρει τον κοινωνικό αυτοματισμό και την ανθρωποφαγία των εν ενεργεία ανέργων εναντίον των μελλοντικών, και γιαυτό άλλωστε εφευρίσκει και το χρυσό χάπι της αναπλήρωσης των απολυμένων ΔΥ από άλλους αξιοκρατικότερους, άσχετο αν ουδεμία γραπτή και νομοθετημένη τέτοια δέσμευση υπάρχει, και ούτε πρόκειται άλλωστε, να υπάρξει, άσχετο επίσης κι αν οι περισσότεροι ΔΥ την σήμερον ημέραν είναι ήδη αξιολογημένοι μέσω του ΑΣΕΠ, για την ευθυκρισία του οποίου, εισέτι, δεν έχουν διατυπωθεί ενστάσεις. Αν και κανείς δεν ξέρει μέχρι αύριο, όταν η συγκυβέρνηση θα έχει ξεμείνει από επικοινωνιακές ντρίπλες.

Μετά την «αποτυχία» ενός ακόμα υπουργού, του Μανιτάκη εν προκειμένω, στο να υποδυθεί με επάρκεια το ρόλο του δημίου, η συγκυβέρνηση βρίσκει στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη τον κατ’ αυτήν καταλληλότερο.

Μπορεί η φύση να έδωσε ανάστημα στον κ. Μητσοτάκη Jr., δεν του έδωσε όμως αυτό που ονομάζεται Ηθικό Ανάστημα, και τούτο όχι γιατί ο ίδιος έχει αμέσως, απ’ όσο γνωρίζουμε, εμπλακεί στο στήσιμο του πελατειακού κράτους, αλλά διότι εμμέσως πλην σαφώς δρέπει τους καρπούς του. Διότι, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο κ. Μητσοτάκης Jr.,  ουδέποτε θα είχε δει φως πολιτικόν και δη υπουργικόν, αν ο πατέρας του δεν είχε φροντίσει να του στρώσει, όπως και στα υπόλοιπα, μέχρι τρίτης γενιάς, πρόσωπα της οικογενείας του, το κόκκινο χαλί της εξουσίας, που όπως και να το κάνουμε είναι κι αυτή κρατικοδίαιτη. Και το με ποιο τρόπο στρώθηκε το μακρύ αυτό χαλί που διαπερνάει το χρόνο σε μήκος πολλών δεκαετιών, δεν χρειάζεται καν να το συνοψίσουμε.

Είναι φυσικό κανείς να αναρωτηθεί γιατί ο κ. Μητσοτάκης Jr., μετά από μια δεκαετή καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, που τόσο πολύ εξυμνήθηκε από τη φαμίλια του, αποφάσισε να κάνει τη στροφή και να επιδιώξει την άκοπη και πλουσιοπάροχη σίτισή του από το δημόσιο πρυτανείο, το οποίο τόσο πολύ συκοφαντήθηκε επίσης από την ίδια. Δεν υπάρχει καμιά ευλογοφανής εξήγηση γιαυτό, παρά η ευνοήτως αντιληπτή: ότι ο κ. Μητσοτάκης Jr., απλά «τρούπωσε» εκεί όπου ο πατέρας του έσκαβε με επιμέλεια τόσα χρόνια, βαφτίζοντας, παντρεύοντας και διορίζοντας. Και η αδελφή του επίσης, σαν άξια κληρονόμος των τεχνικών της διαιώνισης των πολιτικών τζακιών. 

Αν ο κ. Μητσοτάκης Jr., επιθυμεί να καλύψει τη ζητούμενη ταρίφα κεφαλών κάτω από το κίβδηλο πέπλο της αξιοκρατίας, ίσως θα έπρεπε πρώτα να ρωτήσει την ευνουχισμένη του συνείδηση και ν’ αναρωτηθεί για το πόσες άραγε ήταν οι κεφαλές εκείνες που τον έφεραν στην θέση και τα πλούτη που τώρα κατέχει. Κι ας κάτσει να κάνει την αριθμητική και τον απολογισμό, και αν έχει αξιοπρέπεια ας αποχωρήσει και ας επιστρέψει στο χώρο που θεωρεί ως μέγιστο προσόν του ότι τον υπηρέτησε για δέκα συναπτά έτη.  

Και δεν είναι ο μοναδικός. Μόνο στο υπουργικό συμβούλιο σιτίζονται έξι γιοι, θυγατέρες και ανιψιοί, παλαιών πατρόνων και επάξιων θεραπόντων του πελατειακού συστήματος που τώρα ήρθε και τους βρώμησε: Κεδίκογλου, γιος και ανιψιός, Γεννηματά, Κεφαλογιάννη, Βαρβιτσιώτης.    

Δεν είναι το ψωμί που λείπει αυτές τις μέρες απ’ το τραπέζι. Είναι η δικαιοσύνη που λείπει και η τιμωρία όλων αυτών, αυτουργών και ευνοημένων απογόνων, που συνεχίζουν να ποζάρουν προκλητικά, περιφέροντας και επιβάλλοντας αλαζονικά τις ατσαλάκωτες μούρες τους, στις μούρες μας και τις τύχες μας.

Και όσο η δικαιοσύνη θα προσπερνά τόσο το φίδι θα γεννά αυγά.


Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Γυναίκες της Καμπούλ. Τότε...


Φοιτήτριες ιατρικής στη δεκαετία του '50



Κορίτσια στη Καμπούλ, δεκαετία 1960



Φοιτήτριες νοσηλευτικής, 1964



Κορίτσια στη Καμπούλ, δεκαετία 1970



Φοιτητές στο αναγνωστήριο, 1980



Φοιτητές στο εργαστήριο




 αεροσυνοδοί



 Αφγανή Καλλονή, 1968



 Εργάτριες, 1980


1984



Μετά το σχολείο