Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Πότε μια Απεργία είναι "Παράνομη";


Με τη απεργία διαρκείας των ναυτεργατών, την κήρυξή της ως παράνομη από τα δικαστήρια, και την, παρ’ όλη την απαγόρευσή της, συνέχισή της, μοιραία γεννιούνται ουσιαστικά ερωτήματα, πρώτα πρώτα για τη φύση της απεργίας, για το πότε κηρύσσεται παράνομη ή καταχρηστική, και για το ρόλο της δικαιοσύνης.


Αν σταθούμε στο γράμμα του νόμου μόνο, και όχι στην ερμηνεία του, η οποία είναι εν πολλοίς αυθαίρετη και στις πλείστες των περιπτώσεων, υπαγορευμένη από τα εργοδοτικά συμφέροντα, καθ’ ότι 9 στις 10 απεργίες κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές, πράγμα που δεν είναι καθόλου τυχαίο, βλέπουμε ότι μια απεργία είναι παράνομη, (Κ. Μπέης):

  1. όταν δεν έχει κηρυχθεί από το αρμόδιο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων,
  2. όταν έχει άλλους στόχους από τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών συμφερόντων των εργαζομένων (Σ 23 § 2 και 32 § 1 ν. 330/1976).
  3. όταν τα δύο μέρη βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις μέσω διαιτησίας.


Συγκεκριμένα, η άσκηση του δικαιώματος προσφυγής σε απεργία, μπορεί ν’ ανασταλεί για διάστημα 45 ημερών όταν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία και μπει σε κίνηση η αναγκαστική διοικητική διαιτησία, και για διάστημα 60 ημερών, σε περίπτωση που η διαδικασία συνεχιστεί στο δευτερόβαθμο διοικητικό διαιτητικό όργανο, (18 § 2 ν. 3239/1955, βλ. και άρθρα 6 και 7 ν.δ. 186/1969).


  1. Αν η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας γίνεται καταχρηστικά. Πραγματικά το άρθρο 25 § 3 του Συντάγματος απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στο πλαίσιο αυτό και το άρθρο 33 § 1 ν. 330 απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος της απεργίας.


Το Σύνταγμα όμως, δεν εξηγεί πότε η άσκηση ενός ατομικού ή κοινωνικού δικαιώματος είναι καταχρηστική. Εξάλλου ο ν. 330, μόνο ενδεικτικά αναφέρει δυο περιπτώσεις καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος της απεργίας.


Το άρθρο 33 § 2 ν. 330 ορίζει ότι «καταχρηστικήν άσκησιν του δικαιώματος της απεργίας συνιστά ιδία η πραγματοποίησις ταύτης άνευ προηγουμένης προειδοποιήσεως του εργοδότου ή του επαγγελματικού σωματείου αυτού, προς άμεσον διεξαγωγήν διαπραγματεύσεων, επί σκοπώ εξετάσεως των αιτημάτων και διευθετήσεως της ανακυψάσης διαφοράς ή κατ' άρνησιν της προσφοράς αυτών προς έναρξιν διαπραγματεύσεων».


Μια απεργία μπορεί να χαρακτηριστεί, ως καταχρηστική, και στην περίπτωση που τα αιτήματα των εργαζομένων έχουν μικρότερη χρηματική αξία από τη ζημιά που θα υποστεί η εθνική οικονομία από την απεργία τους. Στη δικαστική όμως πρακτική η ερμηνεία αυτή συνήθως αμφισβητείται.


Ειδικά για την καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος της απεργίας παρατηρήθηκε ότι δεν μπορεί να χρησιμέψει ως μέτρο η στάθμιση της αξίας, από τη μια μεριά, της ζημιάς που θα υποστεί η εθνική οικονομία από την απεργία και, από την άλλη, της ωφέλειας που προσδοκούν να αποκομίσουν οι απεργοί. Και τούτο, γιατί πάντα θα μπορούν να βρεθούν περισσότερα επιχειρήματα για την προτεραιότητα του αγαθού της εθνικής οικονομίας. Και με αυτό τον τρόπο θα εκμηδενίζεται το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεργιακό δικαίωμα των εργαζομένων...


Διαβάζοντας τα προηγούμενα, θα ήθελα πολύ να έριχνα μια ματιά στις δικαστικές αποφάσεις και να διάβαζα το σκεπτικό με το οποίο, στο σύνολό τους σχεδόν, κηρύσσουν τις απεργίες παράνομες. Δεν έχει άδικο λοιπόν, που κάποιος συνδικαλιστής δήλωνε πρόσφατα με αγανάκτηση ότι «αν απεργούσαμε μόνο νόμιμα, δεν θ’ απεργούσαμε ποτέ...».


Γι αυτό και η επίκληση της νομιμότητας και η απαίτηση άμεσης εφαρμογής των δικαστικών αποφάσεων, ακόμα και με τη συνδρομή των ΜΑΤ, στην περίπτωση της πρόσφατης απεργίας των ναυτεργατών, ειδικά από τους επικοινωνιακούς διαύλους του Αλαφούζου, που όλως τυχαίως είναι και εφοπλιστής, μπάζει πολλά νερά.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ποιος Φοβάται τις Εκλογές;


Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Αν βάλουμε στη θέση του Γιάννη τον Γιώργο, τότε στη θέση του θεριού, μπαίνει μοιραία η Αριστερά. Δεν το λέω εγώ, η παροιμία το λέει.


Ο λόγος είναι οι φημολογούμενες εκλογές. Και όταν οι φήμες διαψεύδονται, σημαίνει πως κάτι ψήνεται. Λογικό. Αν υπολογίσουμε τις, σε καθημερινή πια βάση, απεργίες των επί μέρους επαγγελματικών οργανώσεων, και σε περισσότερο από καθημερινή, τις γενικές απεργίες, τότε ναι, αντιδράσεις υφίστανται και οι οποίες, λογικά σκεπτόμενοι, περιμένουμε να κλιμακωθούν και να διευρυνθούν μέσα στο χρόνο που διανύουμε και στον επόμενο.


Από την άλλη, η βιομηχανία ενοχοποιήσεων, και η προπαγάνδα περί μονόδρομου, φαίνεται να έχουν φάει τα ψωμιά τους. Μέχρι να εφευρεθεί κάποια άλλη με κάποιο χρόνο ζωής, το μπαλόνι θα φουσκώνει και θα φουσκώνει.


Οι εκλογές είναι ένα καλό όπλο, σαν κι αυτό που είχε βγάλει γυμνό ο ΓΑΠ στο τραπέζι με τους διαπραγματευτές της Ε.Ε. Πολύ πιστολάς μάς προέκυψε και δεν τού φαινόταν. Με το όπλο λοιπόν των εκλογών παρά πόδα προσπαθεί και πάλι να εκβιάσει.


"Αν δεν καθίσετε φρόνημα λοιπόν, θα πάω σε εκλογές". Και χέζεται η Αριστερά. Διότι σου λέει, αν πάμε το φθινόπωρο σε εκλογές, ποιος έχει τη μεγαλύτερη πιθανότητα να τις κερδίσει; Σωστά, το σκέφτεται. Το ΠαΣοΚ προφανώς. Αλλά, χέζεται και η κυβέρνηση. Διότι σου λέει, θα τις κερδίσω, αλλά με τι ποσοστό, με ποια πλειοψηφία, και με πόσους βουλευτές; Όσο και να μετράει τα κουκιά, αδύναμα τα βλέπει και δεν τής βγαίνουν. Οι επόμενες λοιπόν εκλογές, δίνοντας προβάδισμα στο κυβερνόν κόμμα, με μικρό όμως ποσοστό, μιας και οι δημοσκοπήσεις, όπως και η cynical διαβλέπουν μεγάλη αποχή, δεν σημαίνει ότι θα δώσουν και σταθερή κυβέρνηση. Η αναμπουμπούλα θα συνεχιστεί, λόγω πραγματικών πλέον δυσμενών οικονομικών συνθηκών, και η απονομιμοποίηση τής, για δεύτερη φορά εκλεγμένης, κυβέρνησης, θα φωλιάζει στις συνειδήσεις μας.


Επομένως δεν έχει κανένα λόγο να εκβιάζει η κυβέρνηση με εκλογές. Κατά τον ίδιο τρόπο, και η Αριστερά, δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται και να μετράει και να ξαναμετράει αν τής βγαίνει το φύλλο. Οι συνθήκες για την πλειονότητα του ελληνικού λαού παρά είναι δυσμενείς, για να συνεχίσει να καταπίνει κι άλλα κατασταλτικά χάπια και να αποκοιμιέται με τις δήθεν νομιμότητες. Εδώ μιλάνε τα ένστικτα επιβίωσης, που δεν είναι παίξε γέλασε. Είτε με το ΠαΣοΚ ξανά, είτε με όποιον άλλον, ο κουρνιαχτός δεν θα καταλαγιάσει.


Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους εκεί πέρα στο ΠαΣοΚ, που παρά παίζουν τελευταία με τα όπλα. Κι ας το έχει υπ' όψιν της και η Αριστερά, που έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια.


Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Αριστερά και ΟΝΕ


Αν και κοινοτοπία πια, θα επαναλάβω ότι η Αριστερά είναι διασπασμένη σε πολλά μικρά κομμάτια τα οποία δεν φαίνεται να συνεννοούνται μεταξύ τους, τόσο για την προέλευση της κρίσης, όσο και για τον τρόπο εξόδου από αυτή, έχοντας σαν αποτέλεσμα, την αδυναμία σύγκλισης σε ένα συγκεκριμένο αίτημα, το οποίο όλοι μας θα θέλαμε να καταστεί σημαία κα λάβαρο κάτω από το οποίο και θα ενώνονταν οι φωνές του ξεσηκωμένου και αγρίως πληττόμενου εργαζόμενου κόσμου.


Απ’ όσο μπορώ να κρίνω, αν αφήσουμε στην άκρη τις μικροδιαφορές, τους τακτικισμούς και τις ηγετικές βλέψεις παραγόντων και παραγοντίσκων, οι οποίες ως ένα σημείο μπορεί να δρουν αποτρεπτικά και διασπαστικά, η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που καθιστά τη σύγκλιση σε ένα έστω minimum σύμφωνο τακτικής εξόδου από την κρίση και της μετέπειτα πορείας, ένα δύσκολο εγχείρημα, δεν είναι εκεί, αλλά στην ίδια τη στάση που τηρείται απέναντι στο concept Ευρώπη. Εν ολίγοις, το εμπόδιο βρίσκεται στη διαφορά εκτιμήσεων σχετικά με το ειδικό βάρος της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της ΟΝΕ στο σημερινό αποτέλεσμα. Αν για ένα μέρος της αριστεράς η έξοδος από την ΟΝΕ αποτελεί αδιαπραγμάτευτο όρο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, ενώ για ένα άλλο όχι, όπως καταλαβαίνετε η πολυπόθητη σύγκλιση του κόσμου της Αριστεράς προσκρούει σε ένα μεγάλο και αντικειμενικό εμπόδιο.


Ενώ κάποιοι χώροι έχουν λάβει σαφή θέση εκτός ΟΝΕ, με έξοδο δηλαδή από το ευρώ, προτείνοντας είτε κούρεμα και αναδιαπραγμάτευση, είτε παντελή άρνηση του χρέους, ο Συνασπισμός για παράδειγμα παραμένει στην αναδιαπραγμάτευση μεν, εντός ΟΝΕ δε. Το ΚΚΕ, από την άλλη, ενώ κατάφερε επιτέλους να ξεστομίσει με τρόπο που δεν χωρά παρερμηνείες ότι το χρέος, το δημόσιο δεν πρόκειται να το αναγνωρίσει, εν τούτοις για τη στάση του σε σχέση με την ΟΝΕ, κρατά ακόμα τα κιτάπια του κλειστά. Είναι απορίας άξιο, ότι ενώ σε πρότερους καιρούς δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για τον αντι-ευρωπαισμό του, στην παρούσα συγκυρία, το σύνθημα «Έξω από την Ευρώπη των μονοπωλίων», για παράδειγμα, φαίνεται να έχει μυστηριωδώς θαφτεί.


Αμφότερες οι προσεγγίσεις, εντός-εκτός ΟΝΕ, έχουν τα καλά και τα κακά τους, τα επιχειρήματα και τ’ αντεπιχειρήματά τους, και ενώ οι διαξιφισμοί σε ένα περιορισμένο, είναι αλήθεια, δημόσιο διάλογο δίνουν και παίρνουν, οι ηγεσίες συνεχίζουν να παραμένουν εκτός, και το μέλλον να διαγράφεται αρκετά δυσοίωνο.


Φυσικά, οι καιροί δεν ευνοούν, ο πάσα εις πολιτικός σχηματισμός να θεωρεί ότι μπορεί να δρα αφ’ υψηλού κι αφ’ εαυτού και να χαράζει γραμμές εκτός και ερήμην της κοινωνίας. Αυτά τα δυο, το μάθαμε πλέον, οφείλουν να βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση και αλληλεπίδραση. Και ως προς αυτό, τα κόμματα της αριστεράς εμφανίζονται αρκετά αμήχανα. Αφ’ ενός συνεχίζουν να διατηρούν μια απόσταση ασφαλείας από το κίνημα, αφ΄ ετέρου και το κίνημα το ίδιο, όπως πάει να συγκροτηθεί είτε στις διαδηλώσεις, είτε αυθόρμητα στις γειτονιές, εμφανίζεται να κρατάει μια ακόμα μεγαλύτερη απόσταση. Μα έτσι, δουλειά δεν γίνεται. Σε συνθήκες αμοιβαίας καχυποψίας κάποιος πρέπει να αναλάβει δράση για να διαλυθεί. Και το ποιοι πρέπει να είναι αυτοί δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε.


Αν οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν μια άλφα άποψη για τις δομικές παραμέτρους της κρίσης και το δρόμο ξεπεράσματος αυτής, η κοινή γνώμη, όπως αποτυπώνεται στις ποικίλες δημοσκοπήσεις και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, έχει ακόμα περισσότερες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι, παρά την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται από τα ΜΜΕ, πολύ ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι τα μέτρα συνιστούν λυσιτελές πρόγραμμα εξόδου και ότι ακόμα πιο λίγοι επιθυμούν την εφαρμογή τους. Αυτό είναι πλέον σαφές.


Από την άλλη μεριά όμως, εφ’ όσον δεν υπάρχει αρκετή διασαφήνιση για το ποιες είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και συνδηλώσεις τεχνικών όρων όπως «αναδιαπραγμάτευση», και «αναδιάρθρωση» του χρέους, «παύση» και «στάση» πληρωμών, έως και άρνηση αυτών, είναι λογικό να επικρατεί σύγχυση και οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις να μην αποτυπώνουν το ακριβές κλίμα. Δηλαδή, πόσο ασφαλή συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε σχετικά με την συγκατάθεση του κόσμου στην παύση πληρωμών, από μόνο το δημοσκοπικό εύρημα της VPRC, (Μάιος 2010), όπου το 55% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι για την κρίση φταίει το ευρώ; Αν, για παράδειγμα και εντελώς υποθετικά, ετίθετο σαν αίτημα από την αριστερά, το «Έξω από την ΟΝΕ», θα ήταν πάλι το 55% αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι να το ασπαστούν; Όχι, φυσικά, γιατί όταν το ερώτημα περί εξόδου τίθεται ευθέως, μόνο το 25% του δείγματος απαντάει θετικά.


Το ότι η κοινή γνώμη είναι αρκετά συγκεχυμένη φαίνεται από τις απαντήσεις και σε περαιτέρω ερωτήματα, όπως στο περί αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με ένα (55%) να απαντάει θετικά, και στο περί στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς δανειστές, με ένα (32%). Πόσο όμως είναι γνωστό ότι υπάρχουν ειδών ειδών αναδιαπραγματεύσεις και ότι στη μια περίπτωση μπορεί και να γλιτώσουμε, ενώ στην άλλη. να την πατήσουμε χειρότερα κι από τώρα; Πόσο γνωστό είναι ότι στάση πληρωμών εντός ΟΝΕ δεν έχει καν νόημα;


Αυτό που θεωρώ επιτακτικό αυτή τη στιγμή είναι η Αριστερά ν’ αφήσει τα γραφεία της, και τον ρητορικό, ασαφή, αόριστο και ξύλινο λόγο της και να εξαπολύσει σε γειτονιές και πόλεις μια ολομέτωπη πληροφοριακή επίθεση. Με σοβαρότητα, με επεξεργασμένες απόψεις, με νούμερα και με στοιχεία, με ειλικρίνεια και με ευθύτητα. Τέρμα οι παπαριές και οι προχειρότητες. Να μιλήσει με τον κόσμο, και να τον ακούσει. Να πάρει και να δώσει, να συντονίσει και να τον καλύψει όταν χρειαστεί.


Και τέλος, πόσο δύσκολο είναι τέλος πάντων, εκπρόσωποι απ’ όλες τις τάσεις, συνιστώσες, και κόμματα του χώρου να βρεθούνε από κοινού και να συζητήσουν πάνω σε ένα minimum πρόγραμμα σύγκλισης; Κι αν δεν τα βρουν για την ΟΝΕ, ας κατεβούνε ένα σκαλί παρακάτω και ας συμφωνήσουν σε κάτι πιο άμεσο. Θα είναι μια καλή αρχή. Έστω και την τελευταία στιγμή κάτι από την υπόληψή τους μπορεί να σωθεί!


Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Δημοκρατία – Μαϊμού

Το χωριό Ποτέμκιν έμεινε στην Ιστορία σαν η επιτομή της large scale οργανωμένης εξαπάτησης. Ο στρατηγός Ποτέμκιν θέλοντας να προστατεύσει την Τσαρίνα Αικατερίνη από κρίση ευαισθησίας στο αντίκρισμα της ανθρώπινης γύμνιας και αθλιότητας στις νότιες επαρχίες της τσαρικής Ρωσίας, οπωσδήποτε όμως και το κεφάλι του, έστησε ένα ολόκληρο χωριό-σκηνικό, σαφώς υψηλοτέρων προδιαγραφών από τα υφιστάμενα, ένθεν και ένθεν του δρόμου απ’ όπου θα περνούσε. Δεν έχει σημασία αν η αναπαράσταση ήταν ρεαλιστική και αψεγάδιαστη, σημασία έχει ότι όλοι συμφώνησαν ότι ήταν τέτοια, ότι ήταν δηλαδή πραγματικότητα και όχι καραγκιόζ μπερντές.


Η παραπλανητική παρουσίαση της πραγματικότητας είναι μια συνηθισμένη πρακτική, η οποία ακολουθείται τόσο σε ατομικό επίπεδο με το μακιγιάζ και τα Wonder Bra σουτιέν, όσο και ευρύτερα με τις παπαρολογίες και τις δημοσκοπήσεις για παράδειγμα. Αλλά και πάλι το εύρος εφαρμογής της παραμένει περιορισμένο, στις δυτικές τουλάχιστον δημοκρατίες. Και τούτο όχι λόγω φιλανθρωπίας ή ανάδυσης ενοχικών συνδρόμων, όσο λόγω τής σε ικανοποιητικό βαθμό λειτουργίας της αντιπληροφόρησης, των δημοκρατικών αντανακλαστικών των πολιτών, αλλά και των θεσμών.


Προσπαθώ όσο γίνεται να μην καταπίνω τις λέξεις αμάσητες, γι αυτό και αποφεύγω να εκτίθεμαι στα τηλεοπτικά λύματα, για το λόγο ότι δεν προλαβαίνω να τα υποβάλω σε βιολογικό καθαρισμό και αντ' αυτών στρέφομαι στο γραπτό λόγο, ο οποίος δίνει όλο το χρόνο να τον επεξεργαστείς και να τον αποδομήσεις. Συνήθως αποφεύγω να πάρω τοις μετρητοίς φράσεις-κραυγές, φράσεις-πυροτεχνήματα overloaded με νοήματα, τα οποία μετά βίας αντιστοιχούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή αυτού που ονομάζουμε πραγματικότητα. Έτσι μετά δυσκολίας θα έπαιρνα κατά γράμμα τις αντιστοιχίσεις της σημερινής κατάστασης με τη χούντα του 1967, ή με τη γερμανική εισβολή του 1941. Ταυτίσεις όμως, που δικαιολογούνται πλήρως στα πλαίσια της πηγαίας έκφρασης της αγανάκτησης των πληττόμενων στρωμάτων απέναντι στους κυβερνήτες μας, ντόπιους και ξένους.


Απ’ όλα όμως τα προηγούμενα, τη διατύπωση ότι «η δημοκρατία σε θεσμικό επίπεδο έχει καταλυθεί» θα την έπαιρνα τοις μετρητοίς. Αν το κοινοβούλιο και ο Πρόεδρος, το στεφάνι και η κορώνα της Δημοκρατίας, αδυνατούν να εκπληρώσουν τα συστατικά σημεία του ρόλου τους, τότε ΝΑΙ η Δημοκρατία στην Ελλάδα έχει όντως καταλυθεί.


Το κοινοβούλιο ψηφίζει ένα σχέδιο νόμου που του έχει επιβληθεί απ’ έξω, και μάλιστα γραμμένο στ αγγλικά, γλώσσα που ελάχιστοι εκεί μέσα μπορούν και καταλαβαίνουν, πέρα από το επίπεδο του «I am a jerk». Άρα το κοινοβούλιο δεν υφίσταται, παρά μόνο σαν κοινοβούλιο Ποτέμκιν.

Ο υπουργός Εργασίας συντάσσει θεμελιώδη Νόμο τον οποίο δεν φέρνει καν στη βουλή, ίσως επειδή ορθώς θεωρεί ότι η βουλή δεν υφίσταται ουσιαστικά, αλλά τον πηγαίνει για έγκριση και υπογραφή σε ένα Πρόεδρο, ο οποίος δεν μπορεί παρά, δεσμευμένος από το Σύνταγμα, να τον υπογράψει. Δηλαδή σε ένα Πρόεδρο, ο οποίος είναι και αυτός Πρόεδρος-Ποτέμκιν, δηλαδή, επί το λαϊκότερο Πρόεδρος «Μαϊμού».


Αν ο Πρόεδρος αρνηθεί να υπογράψει, τότε αυτό θα εκληφθεί ως συνταγματική εκτροπή, που θα επισύρει μεγάλες κατά το νόμο ποινές. Από τα συμφραζόμενα λοιπόν προκύπτει ότι και το Σύνταγμα είναι Ποτέμκιν, δηλαδή κι αυτό «Μαϊμού».


Αν επιφυλάσσουμε για τον εαυτό μας ρόλο ανώτερο των μαϊμούδων που μάς κατσικώθηκαν, ας κάνουμε τουλάχιστον το ελάχιστο:


Να στείλουμε επιστολές προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας στη διεύθυνση

http://www.presidency.gr/contact.htm (αυτόματο e-mail),

ή

pressoffice@presidency.gr


ζητώντας του να μην εκδώσει τα Προεδρικά Διατάγματα για την εφαρμογή του Προδοτικού νόμου ν.3845/06-05-2010 με το ΔΝΤ, μέχρι να κριθεί η μήνυση για Εσχάτη Προδοσία από τη Δικαιοσύνη.


ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΝΤ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (άρθρο 41 Συντ.).

ΜΗΝΥΣΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΠΡΩΤΟΔΙΚΩΝ XAΛΚΙΔΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Του Δημητρίου ΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ιατρού, κατ. Χαλκίδος, τηλ. 22210-62743…»


(από Μανιτάρι του Βουνού)

Ολόκληρη η μηνυτήρια αναφορά εδώ. Μπείτε με ένα κλικ.


Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Η Αυτοκριτική ενός Αριστερού


Υποθέτω ότι τo σύγχρονο κίνημα Tea Party στην Αμερική δεν το ακούτε για πρώτη φορά. Όχι, το πάρτι με τα ούζα. Το άλλο. Το «σεμνό», αυτό που εδώ και δυο χρόνια σαρώνει και γιγαντώνεται. Αυτό, που φούντωσε από τα κάτω, την ίδια στιγμή που φούντωνε κι η κρίση. Κίνημα, αυθόρμητο εν πολλοίς, που μάζεψε όλους όσους, κατά πλειονότητα λευκοί, είδαν στο πρόσωπο του Ομπάμα ένα νέο μπολσεβίκο και ανατρίχιασαν.


Συγκροτήθηκε κατ’ αρχήν, εξ αιτίας της κρατικοποίησης του συστήματος υγείας και της τροφοδότησης των τραπεζών και επιχειρήσεων με πακτωλό χρημάτων, ενέργειες οι οποίες πυροδότησαν τα αντικρατιστικά αισθήματα των αμερικανών, οι οποίοι και θορυβήθηκαν ότι η παλιά καλή Αμερική του μικρού κράτους, των χαμηλών φόρων και των οικογενειακών αξιών θα πήγαινε για φούντο.


Εν τω μεταξύ, το κίνημα αυτό, χωρίς ποτέ του να δηλώνει ότι σκοπεύει να μετασχηματιστεί σε κόμμα, αρχίζει να διεμβολίζει τους ρεπουμπλικάνους, αναγκάζοντάς τους να στρέφονται ολοένα και πιο δεξιά, όπως και να επηρεάζει υποψηφιότητες στη Γερουσία, κυβερνήτες στις Πολιτείες κλπ. Pin-up girl δε του Tea Party έχει αναδειχτεί η αξιομνημόνευτη κ. Palin, η οποία μέσω αυτού είδε τις μετοχές της να αυξάνονται τόσο στα media, όσο και στα χρηματιστήρια, καθιστώντας την μια από τις πλουσιότερες κυρίες της Αμερικής από τότε που παραιτήθηκε από κυβερνήτης της Αλάσκας.


Θα αναρωτιέστε φυσικά, τι μου ήρθε ξαφνικά και σας σερβίρω τσάι, και μάλιστα μεσούντος του καύσωνος. Αιτία, το τελευταίο άρθρο (14/6/2010) του George Monbiot στον Guardian, στο οποίο αντιπαραβάλει την κατάσταση της πολλά υποσχόμενης Αριστεράς, με τη δυναμική και ριζοσπαστικότητα των αναδυόμενων (ακρο)δεξιών μαζικών κινημάτων στην Αμερική, (Tea Party) και στην Ολλανδία (Freedom Party). Και πάλι δεν θα ασχολιόμουν αυτή τη στιγμή με το θέμα, αν δεν διέκρινα στον φίλτατο George την ίδια με μάς αγωνία για το πού βρίσκεται αυτές τις ώρες οι Αριστερά. Κοινοί πόθοι λοιπόν, κοινοί καημοί, αλλά και κοινές διαπιστώσεις.


Πού είναι λοιπόν η ριζοσπαστική Αριστερά; Αναφωνεί από τις πρώτες κιόλας γραμμές. Αναφερόμενος στην αποτελεσματικότητα και την ανησυχητική συσπείρωση των (ακρο)δεξιών κινημάτων, γράφει:


«Η αντίθεση με τις συναντήσεις της Αριστεράς, τις οποίες παρακολουθούσα τα τελευταία δυο χρόνια, δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Είναι εγκεφαλικές, πειστικές, ρεαλιστικές, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν βγήκε και πολύ ουσία προς τα έξω. Τα δεξιά κινήματα ακμάζουν μέσα στις αντιφάσεις τους, τα αριστερά πνίγονται. Τα μέλη του Tea Party, τα οποία διακηρύττουν σθεναρά την ατομικότητά τους και θ’ ακολουθούσαν ακόμα και ένα σκουπόξυλο, εάν είχε το σωστό σήμα, υιοθετούν αγελαία συμπεριφορά την ίδια στιγμή που την οικτίρουν. Η Αριστερά, σε αντίθεση, μιλά για συλλογική δράση αλλά από την άλλη παραδίδεται στον κτητικό ατομικισμό. Αντί να έρθουν κοντά και να πολεμήσουν για ένα κοινό σκοπό, οι αριστερές μαζώξεις σήμερα αποτελούνται από ντουζίνες ανθρώπων όπου ο καθένας προωθεί τις δικές του ιδέες, υποθέτοντας ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να τις ακολουθούν».


Και παρακάτω:


«Η Αριστερά είναι στείρα. Η Αριστερά και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού έχει αποδεδειγμένα καταπιεί τη γλώσσα της, είναι αμήχανη, αδύναμη να διατυπώσει κάποιες απλές οικονομικές αλήθειες, ανίκανη να ονοματίσει και να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που καταπιέζουν την εργατική τάξη. Είναι η ίδια η Αριστερά που άφησε το πεδίο ανοιχτό στη δεξιά δημαγωγία».


Μπράβο George! Ρίξ’ τα κι άλλο!


«Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια να φτιάξουμε κινήματα, για χάρη της πολιτικής μέσω Facebook. Δεν θέλουμε πλέον να πολεμήσουμε για ένα κοινό σκοπό, αντίθετα θέλουμε να μας χειροκροτούν για τις ιδέες μας. Πού είναι οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις περικοπές, ενάντια στις Τράπεζες, ενάντια στην ανεργία, τη BP, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τη στέγαση;».


Και καταλήγει με το οδυνηρό:

«Εμείς μιλάμε, Αυτοί δρουν».


Κοινοί πόθοι, κοινοί καημοί. Κοινά αδιέξοδα. Κάποιοι όμως τα ομολογούν.


Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Η Δυσκολία του να είσαι Αριστερός


Η ελληνική αριστερά πρέπει να έχει αξιοθαύμαστες ικανότητες. Οι άνθρωποί της δηλαδή.


Θυμάστε, λίγο πριν από το Πάσχα που σάς ρώταγα να μου πείτε πόσες ακριβώς είναι οι συνιστώσες του Σύριζα; Θα θυμάστε επίσης πως λίγοι ήταν αυτοί που απάντησαν σωστά χωρίς να κάνουν την πονηριά και να καταφύγουν στα σκονάκια της Wikipedia και της ιστοσελίδας του κόμματος. Δυο και κάτι μήνες πριν, οι συνιστώσες είχαν βρεθεί 11.


Άσχετο αν στο ενδιάμεσο, δυο απ’ αυτές διασπάστηκαν και ο συνολικός αριθμός τους ανέβηκε στο 13. Όπως και ο πληθωρισμός. Πέντε δραχμές το γιαούρτι το πρωί, 10 το μεσημέρι, 15 το βράδυ. 11 συνιστώσες ο Σύριζα το πρωί, 13 το μεσημέρι κι έχουμε και λέμε ίσαμε να ‘ρθει το βραδάκι.


Επειδή αν έκανα το ίδιο κουίζ για την Ανταρσύα, πάλι θα κάνατε τους έξυπνους και θα τρέχατε για σκονάκια στα γνωστά σημεία, αυτή τη φορά είπα να το κάνω μόνη μου. Έτσι από την επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος, οι αναγραφόμενες μέχρι πριν από λίγα λεπτά, συνιστώσες ανέρχονταν στις 10. Βέβαια για του λόγου το αληθές, θα περιμένω το δελτίο διασπάσεων των κομμάτων που ανανεώνεται ανά ημίωρο, ώστε να μην γράψω κάτι λάθος και εκτεθώ.


Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας και τις τάσεις εντός του ΣΥΝ, που άντε να τις πούμε, βαριά, βαριά ότι είναι πέντε, τότε οι διάφορες συνιστώσες-τάσεις στο χώρο της αριστεράς, αυτής που τέλος πάντων φαίνεται, είναι 28. Γιατί υπάρχουν κι άλλες τόσες παρά όξω που δεν φαίνονται με την πρώτη.


Άντε να προσθέσουμε και το ΚΚΕ, που παραμένει αρραγές, συμπαγές, ενιαίο και γρανιτένιο, οπότε η σούμα μάς κάνει: 29.


Έτσι λοιπόν σκέφτομαι ότι για να υπάρχουν όλες αυτές οι διαφορετικές συνιστώσες, θα πει ότι η κάθε μια παρουσιάζει σημαντικές διαφορές από την άλλη. Αλλιώς τι στο καλό; Γιατί να ξεχωρίζουν και να ταλαιπωρούνται; Αυτό όμως τι πρακτικά σημαίνει;


Ότι το μέλος κάθε μιας από τις 29 συνιστώσες, τάσεις, κόμμα, θα πρέπει να γνωρίζει και να θυμάται τι είναι αυτό ή αυτά που την κάνουν να διαφέρει από τις υπόλοιπες 28. Αυτό ήδη συνιστά ένα πολύ μεγάλο όγκο πληροφορίας που κάθε αριστερός θα πρέπει να κουβαλάει μέρα νύχτα στο κεφάλι του.


Αλλά το πιο οδυνηρό δεν είναι αυτό. Είναι, όταν κάποιος, ο οποίος δεν έτυχε μέχρι τώρα να ενταχθεί στην αριστερά, να θελήσει σώνει και καλά να το κάνει από δω και πέρα. Για να κάνει λοιπόν σωστά τη δουλειά και να επιλέξει τη συνιστώσα-τάση-κόμμα που του ταιριάζει, θα πρέπει να γνωρίζει, όχι μόνο τι αντιπροσωπεύει η κάθε μια από αυτές, αλλά και τι τις χωρίζει από τις υπόλοιπες, ώστε να έχει ακόμα πιο σφαιρική άποψη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα πρέπει ν’ απομνημονεύσει όλα τα sets με τις διαφορές ανάμεσα σε δυο τυχαίες συνιστώσες, τάσεις και κόμμα. Δηλαδή, θα πρέπει να ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά στο τι διαφέρει η Κ συνιστώσα από την Χ, ή η Δ τάση από την Π συνιστώσα. Δύσκολη στ’ αλήθεια δουλειά, γιατί ο αριθμός των διαφορετικών sets δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος, μιας και ισούται με 406.


Αν πούμε, με μια πολύ μετριοπαθή εκτίμηση ότι κάθε set διαφορών καταλαμβάνει τουλάχιστον μια σελίδα βιβλίου, τότε, όπως αντιλαμβάνεστε, κάθε αριστερός της ελληνικής αριστεράς θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να ψάχνει και ν’ ανακαλεί το περιεχόμενο 406 τουλάχιστον σελίδων!

Γιαυτό και έγραψα στην αρχή-αρχή ότι είναι μέγα κατόρθωμα να είσαι σήμερα αριστερός!


Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Οι Αιτίες Κατάρρευσης των Ταμείων


Αν κάποιος βγει μια βόλτα στο δρόμο και ρωτήσει έτσι στην τύχη γιατί μακελεύουν τις συντάξεις, τη μία και μοναδική απάντηση, που θα πάρει, θα είναι ότι τα λεφτά των Ταμείων απλά φαγώθηκαν. Μέχρις εδώ καλά. Αν όμως προχωρήσει λίγο παρακάτω και ρωτήσει ποιοι τα φάγανε τα λεφτά, εκεί οι απαντήσεις διίστανται.


Α. ΕΚΔΟΧΗ

Οι πιο πολλοί θα κοιτάξουν πάλι γύρω τους και θ’ αρχίσουν να απαριθμούν περιπτώσεις γειτόνων, συγγενών, γνωστών και φίλων που είτε βγήκανε στη σύνταξη νωρίς για τον άλφα ή βήτα λόγω, είτε εκμεταλλεύτηκαν τρύπες του νόμου για να εισπράξουν συντάξεις που δεν τις δικαιούνταν. Θα θυμηθούν, για παράδειγμα, τη γυναίκα που βγήκε στα 50 με ανήλικο παιδί, θα θυμηθούν το μπατζανάκη που βγήκε κι εγώ δεν ξέρω στα πόσα, λόγω αναπηρίας, θα θυμηθούνε την Μαρίκα που έφυγε απ’ τον ΟΤΕ με εθελούσια, ή από την Αττικής, πάλι με εθελούσια στα σαρανταφεύγα, θα φέρουν στη μνήμη τον τάδε στρατιωτικό, μια χαρά τζόβενο στα σαραντακάτι του, που είναι τώρα κι αυτός στη σύνταξη και κάνει βάρδια τα πρωινά σε ταξί, κ.ο.κ


Και οι περιπτώσεις αρχίζουν να σωρεύονται μες’ το μυαλό και να το πνίγουν. Αν κατορθώσει όμως να διατηρήσει για λίγο την ψυχραιμία του, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες απ’ αυτές που ανακάλεσε, δεν ήταν περιπτώσεις απατεωνιάς, αλλά χρήσεις καθ’ όλα νόμιμων δικαιωμάτων πρόωρης συνταξιοδότησης. Δικαιωμάτων, που είτε είχαν σαν στόχο την ελάφρυνση ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων, είτε την ελάφρυνση των ίδιων των κρατικών υπηρεσιών από πλεονάζον προσωπικό.


Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι αυτό που ενοχλεί δεν είναι η κατάχρηση, αλλά αυτό το ίδιο το κοινωνικό δικαίωμα, το περιεχόμενο του οποίου, μέσα σε μια περίοδο μερικών δεκαετιών έχει πλέον απολέσει αρκετές από τις πρότερες ποιότητές του, ώστε κάτι που παλιότερα αναγνωριζόταν σαν τέτοιο, σήμερα να προσλαμβάνεται σαν κατάχρηση, ανευθυνότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά.


Και εδώ νομίζω ότι είναι το ζουμί της όλης ιστορίας, η μετάλλαξη δηλαδή, και το ξέφτισμα των αισθημάτων αλληλεγγύης της κοινωνίας, που αποτελούν και τη μαγιά για να «πιάσουν» οι κοινωνικές πολιτικές. Η αναγκαιότητα ύπαρξης κοινωνικού κράτους, κατεδαφίζεται μεν στην πράξη, από την άλλη όμως έχει ουσιαστικά κατεδαφιστεί και στη συνείδηση αρκετών, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα. Διότι ναι μεν κοινωνικές πολιτικές συνεχίζουν να υφίστανται, υφίστανται όμως με διαφορετικό πρόσωπο, όπου το κράτος αντί να παρέχει και να αναγνωρίζει δικαιώματα, παρέχει κατά το δοκούν φιλευσπλαχνία, την οποία μπορεί και να αίρει χωρίς να λογοδοτεί και να δεσμεύεται. Εύγλωττο παράδειγμα των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ δικαιώματος και φιλευσπλαχνίας αποτελούν 1) η πρόσφατη άρση της καταβολής της δεύτερης δόσης του επιδόματος αλληλεγγύης στις αδύναμες ομάδες, αυτοστιγμεί και παραχρήμα, χωρίς δεύτερη κουβέντα δηλαδή και 2) η μετατροπή της 13ης και 14ης σύνταξης και μισθού σε επιδόματα, τα οποία και, σύμφωνα με το προηγούμενο παράδειγμα, καθόλου δεν αποκλείεται να έχουν την ίδια με αυτό τύχη.


Μιας και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αυτά τα δυο συγχέονται, τεχνηέντως και σκοπίμως θα πρόσθετα, μια ανοιχτή συζήτηση περί της φύσεως του κοινωνικού κράτους θα ήταν παραπάνω από απαραίτητη. Δύσκολοι καιροί για κάτι τέτοιο, μιας και η κοινωνία σαν τέτοια δεν ήταν ποτέ της σε χειρότερες στιγμές.


Β. ΕΚΔΟΧΗ

Ας πάμε τώρα και στην άλλη, τη μικρότερη πληθυσμιακή κατηγορία, η οποία στην ερώτηση ποιοι τα φάγανε τα λεφτά των Ταμείων, θα απαντούσε ότι τα λεφτά φαγώθηκαν «αλλιώς». Σ’ αυτό λοιπόν το «αλλιώς» προτίθεμαι να αφιερώσω κάποιες παραπάνω γραμμές, παρουσιάζοντας την πονεμένη ιστορία των Ταμείων ήτις ξεκινάει ήδη από το 1950.


Κατ’ αρχήν, οι παράγοντες που θεωρητικώς επηρεάζουν την υγεία των ασφαλιστικών ταμείων, κατά σειρά παρουσίασης και όχι σπουδαιότητας, είναι οι ακόλουθοι:

  1. Οι εθελούσιες έξοδοι,
  2. Το δημογραφικό,
  3. Η αύξηση της ανεργίας,
  4. Η εισφοροδιαφυγή και οι ανείσπρακτες εισφορές από

4α) ανασφάλιστη εργασία και

4β) διαγραφές και ευνοϊκές ρυθμίσεις οφειλών,

  1. H μη απόδοση οφειλών από το κράτος
  2. O τζόγος.


Προς το παρόν και πριν αρχίσουμε την εξιστόρηση, ας αφήσουμε στην άκρη τις εθελούσιες εξόδους και το δημογραφικό, παράγοντες, προφανώς, πέραν της βούλησης των εργαζομένων.


Με την επιβάρυνση των ταμείων λόγων των εθελουσίων εξόδων δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ στο παρόν σημείωμα, λόγω έλλειψης στοιχείων, αλλά και διάθεσης να ψάξω περαιτέρω.


Για το δημογραφικό έχω υπ’ όψιν μου τα εξής δεδομένα.

Πρώτα την έκθεση της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, η οποία δια στόματος Ρομπόλη αποφαίνεται (2007), ότι το δημογραφικό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα, παρά σε 20 από τώρα χρόνια. (Περιοδικό Αντί, Οκτώβρης 2007).


Και δεύτερον, τη δημοσίευση του Θ. Μαριόλη με τίτλο «Το Υποτιθέμενο και το Πραγματικό Πρόβλημα του Ασφαλιστικού Συστήματος» που αναρτήσαμε εδώ, στην οποία η κρίση των Ταμείων περιγράφεται κατά κύριο λόγο ως κρίση ταμειακή, λόγω εισφοροδιαφυγής και ανασφάλιστης εργασίας, μιας και η αναλογία ανέργων και συνταξιούχων ανά εργαζόμενο, της τάξης του 0.63, είναι αφενός, αισθητά μικρότερη από το 2, που αποτελεί και το όριο κατάρρευσης του ασφαλιστικού, και, αφετέρου, απολύτως αντίστοιχη με αυτήν που ισχύει σε άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες (π.χ. Γερμανία, Ισπανία, Φινλανδία, όπου κυμαίνεται ανάμεσα στο 0.57 και το 0.67).


Επιπλέον, λόγω της διαφαινόμενης οικονομικής επιβράδυνσης εξ αιτίας των νέων μέτρων, είναι περισσότερο από σίγουρο ότι το προσδόκιμο ζωής των ελλήνων είτε θα μειωθεί κάτω από τα σημερινά επίπεδα, είτε θα υπάρξει επιβράδυνση του ρυθμού αύξησής του, παράγοντες οι οποίοι αναμένεται να μεγαλώσουν κι άλλο το λόγο εργαζομένων προς συνταξιούχους, υπό την προϋπόθεση ότι ο αριθμητής θα παραμείνει σταθερός. Το ότι δεν θα παραμείνει, αλλά θα μειωθεί, όπως καταλαβαίνετε είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να χρεωθεί στο δημογραφικό.


Η αύξηση της ανεργίας, αναμένεται να επιδεινώσει την κατάσταση των Ταμείων, αλλά δεν μπορούμε να χρεώσουμε κι αυτό στους εργαζόμενους. Το αντίθετο μάλιστα.


Ας πάμε τώρα στους υπόλοιπους, 4 έως 6, παράγοντες που αποτελούν και την καρδιά του προβλήματος.

Τα Ταμεία χάνουν πολλά χρήματα από την αδήλωτη και εντελώς ανασφάλιστη εργασία, την οποία ο Σ. Ρομπόλης υπολογίζει στο 25% των εργαζομένων, δλδ, σε 1,100,000 εργαζόμενους. Σχετικά με τη μερικώς ασφαλισμένη εργασία, τα στοιχεία δείχνουν ότι ένας έλληνας που απασχολείται για 25 ημέρες ασφαλίζεται κατά μέσο όρο για 17 μέρες, ενώ ένας αλλοδαπός, για 14. Σύμφωνα με το Υπ. Εργασίας (11/1/2010) η εισφοροδιαφυγή αγγίζει το 30%, όταν στην ΕΕ κυμαίνεται μεταξύ 5-10%. Ανέρχεται δε σε 8 δις ευρώ το χρόνο, και οι ανείσπρακτες εισφορές σε άλλο τόσο (7,5 δις ευρώ), την ώρα που το οργανικό έλλειμμα του ΙΚΑ βρίσκεται στα 1,200 δις, που αντιστοιχεί στο 1/13 των οφειλών προς αυτό.


Η αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία αποτελούν τον ένα πόλο της εισφοροδιαφυγής. Ο άλλος, είναι οι διαγραφές χρεών οφειλετών προς τα Ταμεία και οι πολύ ευνοϊκές ρυθμίσεις για μεγάλου ύψους οφειλόμενες εισφορές. Σύμφωνα με τον πρόεδρο των εργαζομένων του ΙΚΑ για το 2007, η εισφοροδιαφυγή ξεπερνούσε τα 2 δις ευρώ, με τον ένα στους 6 εργαζόμενους να είναι ανασφάλιστοι και με τη μία στις 7 επιχειρήσεις να μην γνωρίζουν κατά πού πέφτει το ΙΚΑ. Μόνο από τα χρέη των τραπεζών στα πέντε ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων που εντάχθηκαν πρόσφατα στο ΙΚΑ, το ταμείο επιβαρύνθηκε με 405,6 εκατ. ευρώ. Οι οφειλές 263 φαρμακευτικών εταιρειών μόνο για την τελευταία 4ετία ανέρχονται σε 350 εκατομμύρια ευρώ. Συνολικά 39.000 επιχειρήσεις (το 18% του συνόλου) που δήλωσαν ότι απασχολούν προσωπικό το 2009, δεν πλήρωσαν καθόλου εισφορές. Από αυτές, 850 χρωστούν διαπιστωμένα από το ίδιο ΙΚΑ, πάνω από 500.000 ευρώ η κάθε μία. Κι όλα αυτά λόγω της ηθελημένης ή μη αδυναμίας ελέγχου, με τα 13 ειδικά ελεγκτικά κέντρα να μην λειτουργούν ή να υπολειτουργούν.


Αν τα στοιχεία περί εισφοροδιαφυγής που έδωσε ο ΥΠΟΙΚ για το 2010, (8 δις), και ο πρόεδρος των εργαζομένων του ΙΚΑ για το 2007, (2 δις), είναι σωστά, παρατηρούμε στην τριετία μια ιλιγγιώδη αύξηση, της τάξης των 300%. Παρά ταύτα ανείσπρακτες εισφορές είναι αρκετά δύσκολο να υπολογιστούν με ακρίβεια, οπότε καλό είναι να διατηρούμε μερικές επιφυλάξεις. Για παράδειγμα σε κάποιο άλλο άρθρο, ο Ρομπόλης τις ανεβάζει για το έτος 2007 στα περίπου 4 δις. Κατά κανόνα δε το κράτος από το 1955 κατορθώνει και εισπράττει μόνο το 10-12% των οφειλών.


Ας δούμε τώρα και ποια είναι η στάση του κράτους απέναντι στα Ταμεία. Όχι μόνο σήμερα, αλλά διαχρονικά. Ας είναι καλά ο Γ. Δραγασάκης ο οποίος σε άρθρο του στην ΑΥΓΗ της 6/5/2007 κάθισε και υπολόγισε την αφαίμαξη της περιουσίας τους από το 1950 και εντεύθεν, μέχρι το 2006.


Χοντρικά, διακρίνει 3 φάσεις.

α) τη φάση της παθητικής διαχείρισης από το 1951-1993, την οποία και ονομάζει τη φάση της μεγάλης κλοπής,

β) τη φάση από το 1994-2004, την οποία ονομάζει φάση του ενεργητικού τζόγου και

γ) την τελευταία φάση των δομημένων ομολόγων και του τζόγου.


Αναλυτικά:

η φάση α) χαρακτηρίζεται από αρνητικές αποδόσεις, εξανέμιση των όποιων πλεονασμάτων, και αφαίμαξη μεγάλου μέρους των εισφορών των εργαζομένων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όπως επέβαλε ο αναγκαστικός νόμος 1611/1950, τα διαθέσιμα των ταμείων κατετίθεντο υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδος στην οποία τοκίζονταν με ένα επιτόκιο που καθοριζόταν από τη Νομισματική Επιτροπή. Μέχρι και το 1993, η αναφερόμενη στον πίνακα "απόδοση" δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας επενδυτικής ή άλλης ενεργητικής διαχείρισης, αλλά ταυτίζεται με το εκάστοτε διοικητικά οριζόμενο επιτόκιο. Για το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου το επιτόκιο αυτό οριζόταν σε επίπεδα χαμηλότερα από το τρέχον επιτόκιο ταμιευτηρίου καθώς και από τον πληθωρισμό, με αποτέλεσμα την αρνητική απόδοση και τη μείωση της πραγματικής αξίας των καταθέσεων.


Ενδεικτικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας το επιτόκιο έμεινε στο 4%, ενώ ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στο 15,5% το 1973 και στο 26,8% το 1974. Μόνο στα δύο αυτά έτη τα πλεονάσματα των ταμείων έχασαν το 1/3 της αξίας τους. Η αφαίμαξη όμως συνεχίστηκε για όλη την περίοδο με ελάχιστες εξαιρέσεις τόσο επί κυβερνήσεων Ν.Δ. όσο και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.


Το πιο σκανδαλώδες είναι ότι, ενώ την περίοδο αυτή οι δανειακές ανάγκες του κράτους αυξάνονταν, δεν επετράπη στα ταμεία να επενδύουν τα διαθέσιμά τους σε τίτλους του δημοσίου. Έτσι, πέραν της απώλειας λόγω του πληθωρισμού και των χαμηλών επιτοκίων, τα ταμεία είχαν μεγάλα διαφυγόντα κέρδη λόγω της μη επένδυσής τους σε ομόλογα του Δημοσίου, τα οποία, μάλιστα, τότε είχαν πολύ υψηλά επιτόκια.


Η φάση β) χαρακτηρίζεται από μια πρώτη προσπάθεια ενεργητικής διαχείρισης της περιουσίας των ταμείων. Ήδη, με τους νόμους που είχαν ψηφιστεί επί Ν.Δ. (ν. 2042/92) είχε επιτραπεί στα ταμεία να επενδύουν μέχρι 20% των διαθεσίμων τους σε μετοχές και ακίνητα, ενώ για τους τίτλους του δημοσίου δεν υπήρχαν περιορισμοί. Αυτή όμως η προσπάθεια επιχειρείται χωρίς σαφή στρατηγική και χωρίς τις θεσμικές και άλλες υποδομές που μια τέτοια πολιτική προϋποθέτει για να είναι ασφαλής και αποδοτική για τα ταμεία.


Το καθεστώς των κομματικών διοικήσεων διατηρείται, τα ταμεία μένουν ανοργάνωτα, ακόμη και χωρίς ισολογισμούς, ενώ το σύστημα υποστήριξης των ταμείων, όπως και εκείνο της εποπτείας τους παραμένει διάτρητο, η αναγκαία κατάρτιση εξειδικευμένων στελεχών δεν υλοποιείται.


Σα να μην έφτανε αυτό, την ώρα που η χρηματιστηριακή φούσκα ωρίμαζε και πολλοί θεσμικοί παράγοντες, όπως η Τράπεζα της Ελλάδος και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, ανησυχούσαν, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιλέγει εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να αυξήσει το όριο επενδύσεων σε μετοχές από 20% στο 23% (ν.2676/99), ενώ επιτρέπει με ευκολία την υπέρβαση και του ορίου αυτού. Η "ενεργητική διαχείριση", δηλαδή, προσδέθηκε σε μια λογική "τζόγου" και η χειραγώγηση από την κυβέρνηση συμπληρώνεται πλέον από μια νέα χειραγώγηση από τις αγορές.


Μέρος των πλεονασμάτων των ταμείων αξιοποιήθηκε για την "τόνωση της κεφαλαιαγοράς" και για τη διευκόλυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτός ο δίδυμος στόχος συνοψίζει την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου. Οι κυβερνήσεις της περιόδου ανέχθηκαν ή και καλλιέργησαν χρηματιστηριακές κερδοσκοπικές αυταπάτες, αντί να προστατεύσουν τα ταμεία απ' αυτές. Έτσι, πολλά ταμεία ενεπλάκησαν σε κερδοσκοπικά παιχνίδια ερήμην των μελών τους. Και όσα ταμεία από ανάγκη ή από φόβο πούλησαν τις μετοχές τους στη φάση της κατάρρευσης του χρηματιστηρίου κατέγραψαν μεγάλες ζημιές.


Στη φάση γ) τα Ταμεία, χωρίς ειδική τεχνογνωσία, διαφάνεια και δημοκρατική συγκρότηση εμπλέκονται ακόμα περισσότερο σε επενδυτικούς κινδύνους με τα γνωστά αποτελέσματα των δομημένων ομολόγων και της μεγάλης χασούρας.


Η πρόσφατη οικονομική κρίση, έτσι αδύναμα όπως τα βρίσκει από την περιπέτεια του χρηματιστηρίου, στο οποίο χάθηκαν γύρω στα 3.5 δις ευρώ, έρχεται και τα αποτελειώνει. Συγκεκριμένα, η εικόνα τους στο τέλος του 2008 δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Οι απώλειες των επενδεδυμένων κεφαλαίων σε μετοχές που υπέστησαν καθίζηση, κατά ~82% τραπεζικές, αγγίζουν περίπου το 80%, εντός ενός έτους, ή αλλιώς τα 3,8 δις ευρώ. Τα αμοιβαία κεφάλαια σημειώνουν απώλειες της τάξεως του 32%, ενώ τα δομημένα ομόλογα που διατηρούν τα Ταμεία στα χαρτοφυλάκιά τους εμφανίζουν απώλειες της τάξεως του 40%.


Οι δε συνολικές απώλειες μέχρι τον Φεβρουάριο του 2009 ήταν της τάξης των 5,5 δις ευρώ. Σκεφτείτε λοιπόν τι γίνεται σήμερα.


Στο ασφαλιστικό μας σύστημα οι εισφορές προέρχονται από τρεις διαφορετικές μεριές, από τους ασφαλισμένους, από τους εργοδότες και από το κράτος. Το τελευταίο είναι υποχρεωμένο να καταθέτει ποσό ίσαμε το 1% του ΑΕΠ στα ασφαλιστικά ταμεία. Αν τα είδατε βέβαια ποτέ εσείς, να μάς το πείτε. Για παράδειγμα στον Προϋπολογισμό του 2008, το ποσό της κρατικής επιχορήγησης που εγγράφεται για το ΙΚΑ είναι μόνο 1.900 δισ. ευρώ, αντί των 3.386 δισ. που είναι υποχρεωμένο βάσει το Νόμου (άρθρο 4 παρ. 1α Ν.3029/2002) να δώσει.


Το πόσα έχουν χάσει τα Ταμεία μόνο από το κράτος δεν το γνωρίζω, και αμφιβάλω αν κανείς το γνωρίζει έστω και στο περίπου. Με στοιχεία του ΠΑΣΟΚ οι οφειλές του κράτους προς τα ταμεία αυξήθηκαν από 2,7 δις το 2003 σε 11 δις ευρώ το 2008, (αύξηση 307%). Αντιστοίχως η ιατροφαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 120%. Οι οφειλές των Ταμείων προς τα νοσοκομεία εκτοξεύθηκαν κατά 417%, ενώ δραματικές αυξήσεις εμφανίζουν τα ελλείμματα των μεγάλων Ταμείων. Μόνο το έλλειμμα στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών από 35 εκατ. το 2003 έφθασε πέρυσι τα 600 εκατ. ευρώ.


Για να δούμε το μέγεθος της καταστροφής των ταμείων από το κράτος, ας αντιστοιχίσουμε τις οφειλές του για το 2008 (11 δις) με το ολικό ποσό που πρέπει να καταβάλει για συντάξεις, (23 δις). Και αν δούμε το σύνολο των εισφορών των εργαζομένων που είναι πάλι 23 δις, βλέπουμε τότε καθαρά την αιτία που τα ταμεία αυτή τη στιγμή έχουν τεράστια ελλείμματα και τα οποία προφανώς αγνοούν όσοι δηλώνουν υπέρμαχοι της εκδοχής Α, ότι δηλαδή τα λεφτά των ταμείων φαγώθηκαν από την Μαιρούλα, την Καιτούλα, και τον μπαρμπα Μήτσο.


Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Τα Νέα Συνταξιοδοτικά Προγράμματα

Ακόμα δεν τον θάψαμε τον μακαρίτη και ήρθανε και πλάκωσαν οι ύαινες. Δυο τηλεφωνήματα δέχτηκα χθες και ένα προχθές από ισάριθμες τράπεζες που είχαν την ευγενή καλοσύνη να συμπαρασταθούν εμπράκτως στο πένθος μου.


Καλημέρα σας. Λέγομαι Τάδε Ταδόπουλος και θα ήθελα, αν μου επιτρέπατε, να σάς ενημερώσω για τα νέα μας προϊόντα.


Ευχαριστώ, καλέ μου, αλλά και σάβανο έχουμε, μετάξι φίνο από την προίκα μου, και φέρετρο και νεκροφόρα εφτάμετρη με δαντελένια κουρτινάκια φωνάξαμε, και τέσσερα νταβραντισμένα παλικάρια νοικιάσαμε να το σηκώσουν, και καπέλο με βέλο παραγγείλαμε στην καπελού, και δάνειο πήραμε για τα θαφτικά, όχι δεν ενδιαφερόμαστε.


Μα, για περιμένετε λίγο. Με παρεξηγήσατε. Δεν εννοώ για τώρα, αλλά για το μετά. Τώρα που έφυγε - ο θεός να τον συχωρεί τον συχωρεμένο - τώρα που σάς έφαγε όλα τα λεφτά και σάς άφησε χωρίς δεκάρα τσακιστή στην τσέπη, τώρα που δεν θα ‘χετε πού την κεφαλή κλίναι, εμείς είμαστε εδώ να σας φροντίσουμε. Αν θέλετε, σάς φέρνω ακόμα και στο σπίτι το δειγματολόγιο με τα νέα μας μοντελάκια, το «Προσθέτω» για παράδειγμα, ή το «Smile Σύνταξη» για τις πολύ θλιμμένες, ή το «Super Συνταξιοδοτικό», για τις super χήρες, μπορεί το Value και Flexi αν είστε απρόβλεπτη και άστατη, το «Προγραμματισμός Σύνταξη» αν είστε νοικοκυρεμένη και οικονόμα, το Τ.Τ., το MF, το IMF, το Ε.Ε., ή τέλος τέλος το "Συνταξιοδοτικό Plus" αν προτιμάτε κάτι τις σε large και ενισχυμένο.


Όχι, καλέ μου. Δεν μου κάνουνε αυτά. Το «Άι στα τσακίδια» πρόγραμμα το έχετε;


Όχι, μου απάντησε αφού έμεινε για λίγο σκεφτικός. Ίσως στην καινούργια μας παραλαβή, πρόλαβε να ψελλίσει σαστισμένος, πριν μου κλείσει ευγενικά το τηλέφωνο.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Τα Σκουπίδια του ΣΚΑΙ



Αυτή τη στιγμή, πρώτο θέμα στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ:

Η κ. Κ. Ακριβοπούλου, τής, σύμφωνα με την ¨Ε¨, ανεπαίσθητης αριστερής χροιάς, όψιμη αναλύτρια του δελτίου των 8, και στο πόδι του Mέγα Αναλυτή Πάσχου, αναρωτιόταν πριν από λίγο γιατί άραγε τα ΜΑΤ δεν την πέφτουν στους τραμπούκους του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ, που αποκλείουν τα λιμάνια, επιφυλλάσοντάς τους με τον τρόπο αυτό ιδιαίτερη και προνομιακή μεταχείριση, ενώ το κάνουν για ψύλλου πήδημα όταν για παράδειγμα κάποιοι άλλοι κλείνουν μια χωματερή.

Έλα ντε!

Κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί αυτό το σκουπίδι δεν έχει ακόμα βρει τη θέση του σε καμιά από τις πολλές χωματερές της Αττικής.


Μεγάλη διαδήλωση κατά της κρίσης σε αλληλεγγύη με την Ελλάδα στη Γερμανία στις 12.06


ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ

Μεγάλη διαδήλωση κατά της κρίσης σε αλληλεγγύη με την Ελλάδα στη Γερμανία στις 12.06:

"Από την Αθήνα μέχρι το Βερολίνο την κρίση να πληρώσoυν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Είμαστε όλοι Έλληνες"

Από την περσινή χρονιά έχει δημιουργηθεί μια πλατιά πλατφόρμα συντονισμού εργατικών συνδικάτων, όλου του φάσματος της γερμανικής αριστεράς, της αυτονομίας,του αντιφασιστικού κινήματος κα, με κεντρικό σύνθημα και στόχο την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική κρίση "Δε θα πληρώσουμε την κρίση τους". Φέτος, η κεντρική αιχμή για το συντονισμό είναι το ζήτημα της Ελλάδας.

"Από την Αθήνα μέχρι το Βερολίνο την κρίση να πληρώσoυν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Είμαστε όλοι Έλληνες", είναι το σύνθημα της διαδήλωσης, αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η σημερινή πραγματικότητα των εργαζομένων στην Ελλάδα δεν είναι μακριά από αυτό που ζουν και θα ζήσουν εργαζόμενοι και νεολαία στη Γερμανία.

Στις 12 Ιούνη έχουν καλεστεί διαδηλώσεις σε Βερολίνο και Στουτγάρδη!

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ!

Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή. Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις και επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβάλουν πολιτική δραστικών περικοπών. Μια μέρα μετά τις εκλογές στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, η γερμανική κυβέρνηση εξήγγειλε πολιτική σκληρής λιτότητας: Στόχος είναι να μειωθούν εις βάρος των εργαζομένων και των ανέργων, της υγείας, της παιδείας και των δήμων τα αυξημένα κρατικά χρέη, που διογκώθηκαν από την κρίση και τα πακέτα διάσωσης των τραπεζών!

Για την κρίση, αντί να κληθούν να πληρώσουν οι τράπεζες και οι επενδυτές των χρηματαγορών, καλείται να πληρώσει ο απλός κόσμος: με περικοπές συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, μειώσεις μισθών και απολύσεις. Αυτό είναι το «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας. Δεν πρόκειται παρά για αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων! Ωστόσο ο κόσμος στην Ελλάδα αγωνίζεται ενάντια στην επίθεση που δέχεται η ζωή του. Γι’ αυτό, η αντίσταση των ελλήνων πολιτών πρέπει να αποτελέσει για μας στη Γερμανία πρότυπο και χρειάζεται την αλληλεγγύη μας!

Με το πακέτο διάσωσης των 750 δις δεν πληρώνουμε ούτε «για τους Έλληνες» ούτε για τη σωτηρία της Ευρώπης, αλλά μονάχα για τη σωτηρία των τραπεζών και των επενδυτών, που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευση του ελληνικού κράτους και κερδίζουν από τα ελληνικά χρέη.

Ο κόσμος στην Ελλάδα όχι μόνο δεν ευθύνεται για την κρίση του ευρώ, αλλά αντίθετα αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο της γερμανικής κυβέρνησης και των γερμανικών ΜΜΕ για την ανεπίλυτη κρίση του καπιταλισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο μόνο με αντίσταση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορέσουμε να εμποδίσουμε την πολιτική που ασκείται προς όφελος των τραπεζών και των πολυεθνικών!

Τα πακέτα διάσωσης δεν μπορούν να καταπολεμήσουν την κρίση, γιατί δεν αντιμετωπίζουν τις αιτίες της. Από τα πακέτα διάσωσης και τα υψηλά επιτόκια για τα κρατικά δάνεια κερδίζουν μόνο οι τράπεζες. Το κεφάλαιο των πλουσίων και τα κέρδη των πολυεθνικών, με τα οποία κερδοσκοπούν στις χρηματοπιστωτικές αγορές, παραμένουν άθικτα. Η εξίσωση προς τα κάτω των μισθών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που οδήγησε στην κρίση, προωθείται προπάντων από τον «παγκόσμιο πρωταθλητή των εξαγωγών», τη Γερμανία, και οδηγεί άλλα κράτη της ΕΕ σε κρίση και δημοσιονομική κατάρρευση.

Όχι στα «πακέτα διάσωσης»

Την κρίση να πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές!

Απαιτούμε:

· Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των κερδών του.

· Έλεγχο και συρρίκνωση των χρηματοπιστωτικών αγορών: άμεση, υψηλή φορολόγηση των χρηματαγορών. Απαγόρευση των επενδύσεων υψηλού ρίσκου (hedge funds) και των κερδοσκοπικών χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων.

· Εθνικοποίηση των τραπεζών και δημιουργία ενός δημόσιου τραπεζικού τομέα υπό κοινωνικό έλεγχο.

· Διαγραφή του χρέους της Ελλάδας και άλλων βαριά χρεωμένων χωρών της ΕΕ. Να πληρώσουν οι πιστωτές!

Αλληλεγγύη στον αγώνα των Ελλήνων!

Στην κρίση της ΕΕ απαντάμε ενωμένοι ζητώντας:

· Κατάργηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, που ανοίγει τον δρόμο στην κερδοσκοπία και στην προς τα κάτω εξίσωση των μισθών. Ευθυγράμμιση προς τα πάνω των μισθών και των κοινωνικών υπηρεσιών στην Ευρώπη! Θέσπιση κατώτατου μισθού ενάντια στη φτώχεια στην Ευρώπη – 10 ευρώ/ώρα στη Γερμανία!

· Όχι στην πολιτική της εξαθλίωσης. Εδώ και τώρα αύξηση του επιδόματος ανεργίας στα 500 ευρώ! Όχι στην καταπίεση των ανέργων!

· Αντί για μαζική ανεργία, μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των μισθών. Όχι στη σύνταξη στα 67!

· Δημιουργία θέσεων εργασίας με κοινωνικό και οικολογικό χαρακτήρα, με επέκταση του δημόσιου τομέα σε παιδεία, υγεία και με οικολογικά μέσα συγκοινωνίας!

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας! Ενωμένοι ενάντια στην ανεργία, την κοινωνικά άδικη, έμμεση φορολόγηση και την απορρύθμιση της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο!

Όλες και όλοι στην πορεία στις 12 Ιουνίου στη Στουτγάρδη και το Βερολίνο !

Από την Αθήνα ως το Βερολίνο,

την κρίση να πληρώσουν οι τράπεζες κι οι πολυεθνικές!

Για κοινωνικές και οικολογικές εναλλακτικές στον καπιταλισμό!

Στις διαδηλώσεις καλούν περισσότερες από 100 οργανώσεις και πρωτοβουλίες, όπως η Attac, συνδικάτα όπως η ve.rdi, η NGG (Σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων), τομεακές της Γενικής Συνομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων (DGB), το κόμμα της Αριστεράς DIE LINKE, τοπικές συμμαχίες για την κρίση, η DIDF (Ομοσπονδία Δημοκρατικών Εργατικών Σωματείων), η συμμαχία Aktionsbündnis Sozialproteste, το Φόρουμ Ανέργων, αντικαπιταλιστικές πρωτοβουλίες.

Πληροφορίες: http:// www.kapitalismuskrise.org