Απ’ όσο μπορώ να κρίνω, αν αφήσουμε στην άκρη τις μικροδιαφορές, τους τακτικισμούς και τις ηγετικές βλέψεις παραγόντων και παραγοντίσκων, οι οποίες ως ένα σημείο μπορεί να δρουν αποτρεπτικά και διασπαστικά, η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που καθιστά τη σύγκλιση σε ένα έστω minimum σύμφωνο τακτικής εξόδου από την κρίση και της μετέπειτα πορείας, ένα δύσκολο εγχείρημα, δεν είναι εκεί, αλλά στην ίδια τη στάση που τηρείται απέναντι στο concept Ευρώπη. Εν ολίγοις, το εμπόδιο βρίσκεται στη διαφορά εκτιμήσεων σχετικά με το ειδικό βάρος της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της ΟΝΕ στο σημερινό αποτέλεσμα. Αν για ένα μέρος της αριστεράς η έξοδος από την ΟΝΕ αποτελεί αδιαπραγμάτευτο όρο ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, ενώ για ένα άλλο όχι, όπως καταλαβαίνετε η πολυπόθητη σύγκλιση του κόσμου της Αριστεράς προσκρούει σε ένα μεγάλο και αντικειμενικό εμπόδιο.
Ενώ κάποιοι χώροι έχουν λάβει σαφή θέση εκτός ΟΝΕ, με έξοδο δηλαδή από το ευρώ, προτείνοντας είτε κούρεμα και αναδιαπραγμάτευση, είτε παντελή άρνηση του χρέους, ο Συνασπισμός για παράδειγμα παραμένει στην αναδιαπραγμάτευση μεν, εντός ΟΝΕ δε. Το ΚΚΕ, από την άλλη, ενώ κατάφερε επιτέλους να ξεστομίσει με τρόπο που δεν χωρά παρερμηνείες ότι το χρέος, το δημόσιο δεν πρόκειται να το αναγνωρίσει, εν τούτοις για τη στάση του σε σχέση με την ΟΝΕ, κρατά ακόμα τα κιτάπια του κλειστά. Είναι απορίας άξιο, ότι ενώ σε πρότερους καιρούς δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για τον αντι-ευρωπαισμό του, στην παρούσα συγκυρία, το σύνθημα «Έξω από την Ευρώπη των μονοπωλίων», για παράδειγμα, φαίνεται να έχει μυστηριωδώς θαφτεί.
Αμφότερες οι προσεγγίσεις, εντός-εκτός ΟΝΕ, έχουν τα καλά και τα κακά τους, τα επιχειρήματα και τ’ αντεπιχειρήματά τους, και ενώ οι διαξιφισμοί σε ένα περιορισμένο, είναι αλήθεια, δημόσιο διάλογο δίνουν και παίρνουν, οι ηγεσίες συνεχίζουν να παραμένουν εκτός, και το μέλλον να διαγράφεται αρκετά δυσοίωνο.
Φυσικά, οι καιροί δεν ευνοούν, ο πάσα εις πολιτικός σχηματισμός να θεωρεί ότι μπορεί να δρα αφ’ υψηλού κι αφ’ εαυτού και να χαράζει γραμμές εκτός και ερήμην της κοινωνίας. Αυτά τα δυο, το μάθαμε πλέον, οφείλουν να βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση και αλληλεπίδραση. Και ως προς αυτό, τα κόμματα της αριστεράς εμφανίζονται αρκετά αμήχανα. Αφ’ ενός συνεχίζουν να διατηρούν μια απόσταση ασφαλείας από το κίνημα, αφ΄ ετέρου και το κίνημα το ίδιο, όπως πάει να συγκροτηθεί είτε στις διαδηλώσεις, είτε αυθόρμητα στις γειτονιές, εμφανίζεται να κρατάει μια ακόμα μεγαλύτερη απόσταση. Μα έτσι, δουλειά δεν γίνεται. Σε συνθήκες αμοιβαίας καχυποψίας κάποιος πρέπει να αναλάβει δράση για να διαλυθεί. Και το ποιοι πρέπει να είναι αυτοί δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε.
Αν οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν μια άλφα άποψη για τις δομικές παραμέτρους της κρίσης και το δρόμο ξεπεράσματος αυτής, η κοινή γνώμη, όπως αποτυπώνεται στις ποικίλες δημοσκοπήσεις και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, έχει ακόμα περισσότερες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι, παρά την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται από τα ΜΜΕ, πολύ ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι τα μέτρα συνιστούν λυσιτελές πρόγραμμα εξόδου και ότι ακόμα πιο λίγοι επιθυμούν την εφαρμογή τους. Αυτό είναι πλέον σαφές.
Από την άλλη μεριά όμως, εφ’ όσον δεν υπάρχει αρκετή διασαφήνιση για το ποιες είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και συνδηλώσεις τεχνικών όρων όπως «αναδιαπραγμάτευση», και «αναδιάρθρωση» του χρέους, «παύση» και «στάση» πληρωμών, έως και άρνηση αυτών, είναι λογικό να επικρατεί σύγχυση και οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις να μην αποτυπώνουν το ακριβές κλίμα. Δηλαδή, πόσο ασφαλή συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε σχετικά με την συγκατάθεση του κόσμου στην παύση πληρωμών, από μόνο το δημοσκοπικό εύρημα της VPRC, (Μάιος 2010), όπου το 55% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι για την κρίση φταίει το ευρώ; Αν, για παράδειγμα και εντελώς υποθετικά, ετίθετο σαν αίτημα από την αριστερά, το «Έξω από την ΟΝΕ», θα ήταν πάλι το 55% αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι να το ασπαστούν; Όχι, φυσικά, γιατί όταν το ερώτημα περί εξόδου τίθεται ευθέως, μόνο το 25% του δείγματος απαντάει θετικά.
Το ότι η κοινή γνώμη είναι αρκετά συγκεχυμένη φαίνεται από τις απαντήσεις και σε περαιτέρω ερωτήματα, όπως στο περί αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με ένα (55%) να απαντάει θετικά, και στο περί στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς δανειστές, με ένα (32%). Πόσο όμως είναι γνωστό ότι υπάρχουν ειδών ειδών αναδιαπραγματεύσεις και ότι στη μια περίπτωση μπορεί και να γλιτώσουμε, ενώ στην άλλη. να την πατήσουμε χειρότερα κι από τώρα; Πόσο γνωστό είναι ότι στάση πληρωμών εντός ΟΝΕ δεν έχει καν νόημα;
Αυτό που θεωρώ επιτακτικό αυτή τη στιγμή είναι η Αριστερά ν’ αφήσει τα γραφεία της, και τον ρητορικό, ασαφή, αόριστο και ξύλινο λόγο της και να εξαπολύσει σε γειτονιές και πόλεις μια ολομέτωπη πληροφοριακή επίθεση. Με σοβαρότητα, με επεξεργασμένες απόψεις, με νούμερα και με στοιχεία, με ειλικρίνεια και με ευθύτητα. Τέρμα οι παπαριές και οι προχειρότητες. Να μιλήσει με τον κόσμο, και να τον ακούσει. Να πάρει και να δώσει, να συντονίσει και να τον καλύψει όταν χρειαστεί.
Και τέλος, πόσο δύσκολο είναι τέλος πάντων, εκπρόσωποι απ’ όλες τις τάσεις, συνιστώσες, και κόμματα του χώρου να βρεθούνε από κοινού και να συζητήσουν πάνω σε ένα minimum πρόγραμμα σύγκλισης; Κι αν δεν τα βρουν για την ΟΝΕ, ας κατεβούνε ένα σκαλί παρακάτω και ας συμφωνήσουν σε κάτι πιο άμεσο. Θα είναι μια καλή αρχή. Έστω και την τελευταία στιγμή κάτι από την υπόληψή τους μπορεί να σωθεί!
Αναρτήσεις
20 σχόλια:
Πολύ σωστά ομίλησες, ω Cynical αφέντρα,
Ετούτες τις προτάσεις σου ψηφίζουν και τα δέντρα!!
Μέσα από σκέψη λαγαρή, τηρείς διαδικασία
Και βγάζεις απ’ τ’ αδιέξοδα την δόλια κοινωνία
Μονοιάζεις της Αριστεράς τις μισερές τις τάσεις,
Με δόντια αγωνίζεσαι τον χρόνο, να τον φτάσεις,
Έμπλεξες με γκρουπούσκουλα πούχουν γνώμη μεγάλη
Κι ούτε να φάν δεν δέχονται από κοινό τσουκάλι…
Τώρα, λοιπόν τους εξωθείς στις μάζες να προστρέξουν,
Σ’ αγώνα ενημέρωσης τον κόσμο να εμπλέξουν,
Να ξεστραβώσουν το κοινό, οι ολότυφλοι σωτήρες,
Πού σαν βρεθούν στον καφενέ, θα πήξουνε στις μπύρες.
Μήπως καλή μου cynical, λάθος διαδικασία,
Επέλεξες να απευθυνθείς στην δόλια κοινωνία;
Μήπως, πληρώνεις διόδια στον κάθε Λενινάκη
Που γράφει στα απίδια του τις γνώμες του κοσμάκη;
Πούχει ανάλυση σωστή, defacto κι apriori,
Και βγαίνει στ’ αμφιθέατρο σαν μ’ έπαρση κοκόρι,
Μα τόσα χρόνια μια φορά διόλου αναρωτήθη,
Γιατί δεν τον ακολουθούν τα έρημα τα πλήθη;
Είναι εκείνα ανώριμα να νιώσουν τον φωστήρα;
Ή μπας κι εκείνου τα μυαλά μοιάζουνε με κρατήρα
Που αναβλύζει συνεχώς ως λάβα τις ιδέες,
Μα να δεχτεί τις γνώμες τους δεν έχει τις κεραίες;
Σού επισημαίνω, cynical πώς είναι γιακωβίνοι,
Πως θεωρούν τα’ αλάθητο η γκλάβα τους πώς χύνει,
Κι ο κόσμος να ακολουθεί ως «κίνημα» οφείλει
Ως «μάζα» επαναστατική, το αίμα της να χύνει…
Αλλά, αποφάσεις, προς Θεού, ετούτοι θα λαμβάνουν,
Οι «μάζες» είν’ «ανώρημες» λέν κι επαναλαμβάνουν.
Και αν τις δώσεις μια στιγμή, αληθινή εξουσία,
Σαν την Κροστάνδη, σαμποτάζ, τραβάν στην Αυθεντία..
Τωρα με τέτοιο σχόλιο, σαν αυτό του Βρυπολιδη, τι να γραψω εκτός απο τα ...σέβη μου.
Cynical, η δική μου γνωμη ειναι ότι η ελληνική αριστερα- και κακα τα ψεμματα, όχι μόνο η ελληνική, όλη η ευρωπαική- ειναι φτιαγμένη για άλλες ...προδιαγραφές εποχών. Για τις εποχές που ειχε βολευτεί στον βολικό αντιπολιτευτικό λόγο του ηττημένου.
Οι εποχές την βρηκαν απροετοιμαστη.
Θα μπορεσει αυτο το πολιτικο προσωπικό να αφησει χωρο για τις άλλες δυναμεις που υπάρχουν περα απο τις επετηριδες και τοςυ ηγεμονισμούς ή θα πνιγεί στην πισινα, προσπαθώντας να φουσκωσει τα μπρατσακια του; Θα δουμε...
Καλησπέρα cynical. Αυτό που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι απαιτούμε από την αριστερά να μας βγάλει από ένα αδιέξοδο που δεν μας έβαλε αυτή. Της ζητάμε να τετραγωνίσει κυριολεκτικά τον κύκλο.
Επιχειρήματα υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι ένα απαραίτητο κοινό μέτωπο εφόσον τα κομματάκια της αριστεράς είναι μικρά το κάθε ένα μόνο του.
Παύση πληρωμών και ζητήματα αρχών και τακτικής της Αριστεράς
(1)
Για τη «παύση πληρωμών» και την άρνηση πληρωμής του χρέους που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό σαν σωστή λύση και αντιδρούν λυσσαλέα η κυβέρνηση και το τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο, θέλω να πω ότι είναι μια πάγια θέση του κομμουνιστικού κινήματος από την γέννησή του, το 1848 χωρίς καμιά παρασπονδία εκ μέρους του μέχρι σήμερα. Την θέση αυτή τη κληρονόμησε από προηγούμενα λαϊκά αστικοδημοκρατικά κινήματα του 18ου αι. Μόνο η θέση του ΚΚΕ σήμερα δεν έχει ξεκαθαριστεί πλήρως (ενώ η άρνηση ήταν πάντα πάγια θέση του σε προηγούμενες περιπτώσεις) αλλά νομίζω ότι είναι αδύνατο να καταλήξει σε άλλη θέση ως προς την ουσία.
Για το θέμα αυτό δυο άρθρα του Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα «Δρόμος» (δες http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/06/8.html#more) και ένα άλλο στο ίδιο blog στις 10/6 με τίτλο: «Στάση πληρωμών: μία απάντηση στον Ριζοσπάστη» περιέχουν όλη την ιστορία του αιτήματος για να μην επαναλαμβάνω.
Η άρνηση πληρωμών είναι ο λαϊκός δρόμος απαξίωσης του τοκογλυφικού - χρηματιστικού κεφαλαίου που συσσωρεύτηκε σε βάρος των λαών, σαν βρικόλακας που για να υπάρχει απαιτεί κάθε μέρα και περισσότερο αίμα. Αν του κόψεις την αιμοδοσία αυτομάτως πεθαίνει. Ωστόσο οι κυβερνήσει του κεφαλαίου κάθε άλλο παρά να του κόψουν την αιμοδοσία από την αφαίμαξη των λαών σκέφτονται, γι αυτό μιλούν για καταστροφή των πάντων!!! Μέχρι εκεί που μπορούν, θα λαμβάνουν μέτρα για να ανταποκρίνονται στις απαιτήσει του βρικόλακα (κεφαλαίου). Αν δεν τα καταφέρουν, προτιμούν τον πόλεμο ως μέσο απαξίωσης των κεφαλαίων (κανιβαλισμός κεφαλαίων) φυσικά με απίστευτα μεγαλύτερη απαξίωση και καταστροφή του «κεφαλαίου» που λέγεται ανθρώπινη παραγωγική δύναμη.
Η Αριστερά λοιπόν που προβάλλει την άρνηση του χρέους, προβάλλει την άλλη εναλλακτική λύση της υποχρεωτικής απαξίωσης του χρηματιστικού – τοκογλυφικού κεφαλαίου χωρίς να καταστραφεί ο λαός.
Έτσι έχουμε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες λύσεις.
Η μία να μείνει απείραχτο το κεφάλαιο και με μέτρα, αναδιάρθρωσης κλπ να εξακολουθήσει την αφαίμαξη πλούτου από τους λαούς και αν αυτό δεν φτάνει να πάει σε πόλεμο για την απαξίωση των οριακών και αδύναμων κεφαλαίων.
Η άλλη της Αριστεράς που θέλει άρνηση πληρωμών, θέλει να μείνει απείραχτο το ανθρώπινο κεφάλαιο και να απαξιωθεί το χρηματιστικό- τοκογλυφικό κεφάλαιο και αν αυτό είναι αδύνατο να γίνει ομαλά, να γίνει επαναστατικά.
Παύση πληρωμών και ζητήματα αρχών και τακτικής της Αριστεράς
(2)
ΟΝΕ και ΕΕ
Η ΟΝΕ και η ΕΕ ήταν πάντα ένα αγκάθι ποιοτικής διαφοράς πολιτικής των φορέων στο εσωτερικό της Αριστεράς. Το ζήτημα από μόνο του είναι απλά ζήτημα τακτικής όταν ο σκοπός είναι ενιαίος, δηλαδή πως θα ανατραπεί με καλύτερους όρους η εξουσία του κεφαλαίου. Όταν όμως η ρίζα της διαφοράς είναι από τη μια η ανατροπή του καπιταλισμού και από την άλλη η μεταρρύθμιση του για να επιβιώσει, τότε μετατρέπεται σε ποιοτική διαφορά. Έτσι εμφανίστηκε και στην Ελλάδα μεταξύ ΣΥΝ και ΚΚΕ.
Η πολιτική του ΣΥΝ έβλεπε τον σοσιαλισμό μέσα από την ανάπτυξη των (αστικών) υπερεθνικών δημοκρατικών θεσμών στην ΕΕ και τη μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος.
Η θέση του ΚΚΕ είχε σαν προϋπόθεση της ανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών με λαϊκή πίεση και το άνοιγμα του δρόμου προς τον σοσιαλισμό την έξοδο από την ΕΕ διότι έτσι θα ανατρέπονταν ταχύτερα (και όχι θα μεταρρυθμίζονταν) το σύστημα.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ποιος είχε δίκαιο όταν οι του ΣΥΝ μιλούσαν για «τοπικισμούς», «εθνικισμούς», αναχρονισμούς κλπ του ΚΚΕ. Ωραία είναι να ντύνουμε με "σύγχρονους", δήθεν αριστερούς όρους, τη πολιτική μας για να ψηφίσουμε το Μάαστριχτ αλλά όταν έρχεται η ώρα των συνεπειών δεν αρκεί ένα «κάναμε λάθος»! Άλλωστε το "λάθος" αυτό δεν ήταν τυχαίο, ήταν αποτέλεσμα μιας αταξικής θεώρησης της ΕΕ. Και σήμερα που ακούγονται φωνές εντός του ΣΥΝ για "έξω" από την ΕΕ, το ευρώ, την ΟΝΕ κλπ δεν έχει ξεκαθαριστεί αν λέγονται από τους περισσότερους για να γίνει ευκολότερη η ανατροπή του συστήματος ή για να διορθωθεί ευκολότερα το σύστημα. Εξ ου και η αναδιαπραγμάτευση και όχι η άρνηση του χρέους.
Θα μπορούσα να δεχτώ μια κομμουνιστική θέση "μέσα στην ΕΕ" χωρίς να το θεωρώ θέμα αρχής. Και αυτό γιατί όσο η ΕΕ μετατρέπεται σε πραγματική πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, τόσο μετατρέπεται σε πεδίο ταξικής πάλης όπως κάθε εξουσία. Και τότε θα μπορούσα να έχω θέση «μέσα στην ΕΕ» και ταυτόχρονα πάλη για την ανατροπή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου σ αυτήν, όπως πιθανόν θα προτιμούσαν να κάνουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κομμουνιστές και όπως κάνουμε εμείς σε επίπεδο εθνικής εξουσίας. Από την άποψη αυτή δεν είναι θέμα αρχών, είναι θέμα τακτικής. Ενώ από την άποψη της μεταρρύθμισης και θεραπείας του συστήματος είτε πεις μέσα στην ΕΕ είτε πεις έξω το ίδιο είναι, για να σταθεροποιηθεί η εξουσία του κεφαλαίου το κάνεις αντικειμενικά, είτε το παραδέχεσαι είτε όχι. Με άλλα λόγια η ίδια θέση αποκτά εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τη πηγή αναφοράς και παραγωγής της.
Άλλωστε και ακροδεξιά κόμματα φωνάζουν για έξω από την ΕΕ, τι σχέση έχουν με την Αριστερά;
Όσο για τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, για να μπω και στη λογική του ΣΥΝ στην ΕΕ, νομίζω ότι το θέμα είναι λυμένο πάνω από 100 χρόνια για την Αριστερά ας μην επανερχόμαστε. Αν η μεταρρύθμιση δεν αποτελεί εργαλείο και μέσο ανατροπής αυτού πολύ μεταρρυθμίζει τότε μετατρέπεται σε εργαλείο και μέσο σταθεροποίησης αυτού που μεταρρυθμίζει. Η ίδια πράξη με εντελώς αντίθετο περιεχόμενο.
Το πρόβλημα είναι ότι λίγοι βλέπουν την πολιτική ως ένα ρεαλιστικό project με αναφορά στο εφικτό, το εικός και τη διασύνδεση με άλλες χώρες. Η αριστερά απέχει από τη ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων και προτιμά ένα καταγγελτικό λόγο και μία μονοδιάσταση αναζήτηση αιτίων. Και σε αυτά έρχονται να προστεθούν οι κάθε λογής συντεχνιασμοί και επικοινωνιακές τακτικές επαναστατικής εκγύμνασης, που τελικά αντί να οδηγεί σε αφύπνιση (και εξαιτίας των ΜΜΕ) οδηγεί σε αναδίπλωση και συντηρητικοποίηση των μεσαίων στρωμάτων.
Κίνημα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει λόγω της βαθιάς ηθικής και πολιτικής κρίσης. Πόσο σχέση μπορεί να έχει ο αριστεριστής με τον ΑΔΕΔΥτη που επι χρόνια "τα έπαιρνε" από αυτούς που σήμερα κατακρίνει. Τι σχέση μπορεί να έχει ο δημοκράτης σοσιαλιστής με το νέο-σταλινικό; Σε μια μορφή εξέγερσης ίσως να γίνει δυνατόν να συμπλεύσουν από τον αυτοματισμό των συνθηκών και της "κακιάς" στιγμής, όμως σε μια ευρύτερη κινηματική πορεία, αυτό είναι αδύνατον υπό τις σημερινές συνθήκες. Αν ο κοινός πόνος απέναντι στα μέτρα λιτότητας ή η κοινή παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας θεωρείται Κίνημα, τότε αλλάζει το πράγμα. Άλλωστε μερικές εύστοχες προσεγγίσεις που κάνεις στο άρθρο σου (δημοσκοπικά στοιχεία και συγκρίσεις, κλπ), καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα... Αν έτσι έχουν τα πράγματα, νομίζω ότι είναι η ώρα να σοβαρευτούμε, τελικά. Τα μέτρα θα ολοκληρωθούν και θα ισχύσουν. Άρα το ζητούμενο τώρα πια είναι: να αναθεωρηθούν κάποια από τα Μέτρα κυρίως στη βάση της πιο δίκαιης συμμετοχής και μεριδίου στην προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης, να απαιτηθεί ένα σαφές και ορατό πρόγραμμα ανάπτυξης και αύξησης της παραγωγικότητας (γιατί εδώ παίζεται το παιχνίδι) και να διατυπωθούν πολιτικές δεσμεύσεις για το χρόνο εξόδου από την κρίση και για την επάνοδο στην οικονομική, κοινωνική και εργασιακή ομαλότητα όπως ήταν πριν την κρίση. Τέλος πάνω απ’ όλα αυτά προεξέχει η ανάγκη συναίνεσης των πολιτικών κόμματων. Με δεδομένο ότι ούτε εξέγερση, πολύ δε περισσότερο ούτε επανάσταση μπορεί να υπάρξει, τα κόμματα έχουν τον πρώτο λόγο ευθύνης, ακόμη και υπό ένα πιθανό νέο τοπίο λόγω διάσπασης τους…
Βλέπω ότι ο Στέφανος παρότι εξορκίζει τα κινήματα δημιουργεί το κίνημα μοιρολατρίας «καθίστε στ αυγά σας»!!!
Ονειρεύεται την ήττα και το διχασμό της Αριστεράς του παρελθόντος με όρους του μέλλοντος! Παριστάνει και τον τεχνοκράτη (καλά εδώ δίνω ρέστα!) του συστήματος και μας μιλάει για παραγωγικότητα και «μέσα τα κεφάλια» σαν να κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Βασικά από το 1960 που παρακολουθώ πολιτική ποτέ δεν είδα διαφορετική θέση από τους οπαδούς του συστήματος.
Στέφανε,
επειδή εγώ μέσα στις επιχειρήσεις μεγάλωσα και κυρίως επί 25 χρόνια εμπλεκόμουν με διάφορες ιδιότητες – όχι πάντως κυβερνητικές - σε πολιτικές «ανάπτυξης», «εκσυγχρονισμού», «αύξησης της παραγωγικότητας», αναπτυξιακών κινήτρων, μεγαλώματος της πίτας με… δίκαια κατανομή για να φάνε «όλοι» ακόμη και οι πεινασμένοι κλπ, κλπ βαρέθηκα το ποίημα…
Μιας και χαίρεσαι που «δεν θα γίνει» επανάσταση επαναπαύσου… όπως επαναπαύονταν αυτοί που έλεγαν δεν θα γίνει κρίση… δε θα σου χαλάσω εγώ τη «χαρά».
Καλησπέρα στην παρέα. Κάτι δεν καταλαβαίνω μήπως ή είναι που δεν έχουμε αντιληφθεί ότι η κρίση τούτη,δεν έχει να κάνει με την διαχείριση της οικονομίας, με καλούς,έξυπνους ή βλάκες διαχειριστές. Ή κρίση είναι το βαθύ αδιέξοδο του οικονομικού συστήματος,που πια έχει φθαρεί από τις εσωτερικές του αντιθέσεις.Αυτό που βιώνουμε δεν είναι άλλο τίποτα έξω απ΄τον επιθανάτιο ρόγχο του, κατά τον οποίο σκορπά τον όλεθρο γύρω του. Η κατάρρευση του Καπιταλισμού είναι ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ.Όπως κατέρρευσε η δουλοκτημοσύνη,η φεουδαρχία,όπως η ανθρωπότητα είδε την Αστική κοινωνία να μεταλλάσσεται σε Καπιταλιστική και μετά να περνάει στο ανώτερο στάδιό της τον Ιμπεριαλισμό.Είναι αλήθεια βρήκε ανέτοιμο τον κόσμο της Αριστεράς που παρακολουθεί αμήχανα,(προς το παρόν) τα τεκταινόμενα.Όμως αυτό που πρόκειται να βιώσει ο Λαός θα είναι τόσο επώδυνο που θα οδηγηθεί και από τις ίδιες τις ανάγκες των καιρών να αντιδράσει αποφασιστικά.Όπως όμως και νάχει το πράγμα ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να υποχρεώσει τις ηγεσίες της Αριστεράς, να ανταποκριθούν στο ιστορικό τους καθήκον..
Αγαπητή cynical, το ποίημα του φίλου μου του vripol τα λέει όλα με τρόπο απαράμιλλο.
Μην ποντάρεις στους γεροσταλίνες αλλά ούτε και στους νεοκομσοκόλους - Αριστερά δεν υφίσταται (ακόμα) μόνο Αριστεροί... ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ξέρω.
Οι περισπούδαστες αναλύσεις των αυτόκλητων εκφραστών της κατά φαντασίαν "Αριστεράς" εξυπηρετούν απλά την διαιώνιση του είδους των απανταχού αέργων "στελεχών".
Απορώ που ακόμα τους "παίζεις" εσύ μια σώφρων -:)- μπλόγκερ.
Θυμήσου, όλα τα κινήματα έγιναν με στόχους εφικτούς και όχι υστερικές φαντασιώσεις μεταμορφωμένου θυμού - ο δείμος του πολίτη τα περιγράφει με σαφήνεια.
Τελειώνω με ένα γεγονός ενδεικτικό: στην εφηβεία μου ήμουν οργανωμένος στο ΕΚΚΕ, κόμμα της αριστεράς που διαλύθηκε πρακτικά γύρω στο '79. Κι όμως ακόμα συμμετέχει σε μέτωπα και Ανταρσύες, μετά από τριάντα χρόνια επειδή ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει το πλοίο φάντασμα! Κάπως έτσι είναι και οι υπόλοιποι - είναι καιρός που διερευνούν σύριζα, την διάσπαση και του αριστερού ατόμου χωρίς να τα έχουν καταφέρει ευτυχώς ακόμα...
Η νοήμων αριστερά πρέπει να τους ξεχάσει για πάντα και να αναζητήσει μακριά τους την τέχνη του συγκεκριμένου.
Καλό απόγευμα.
Φιλε Βριπολίδη,
δεν ξερω, δεν ξερω. Προσπαθώ να ισορροπήσω. Απ' τη μια οι "φωστήρες" που δεν κουνάνε ρούπι. Απ' την αλλη ούτε τη γνωμη του "κοσμακη" εμπιστευομαι, καθως άλλοι είναι αυτοί που του βάζουν στο στόμα τα λόγια.
Κι απ' την αλλη αν ο κοσμος μπορεί να τα κανει μονος του, γιατι δεν τα εκανε ως τα τωρα, αλλα σερνεται πισω απο κατσαπλιάδες;
Δεν υπάρχει απαντηση Βριπολιδη.
Βριπολιδη,
θαυμαζω το ποιητικο σου ταλεντο!
Βρε μπαγασα, πώς τα σκέφτεσαι;;
Katerina,
Ποιες ειναι οι αλλες οι δυναμεις εξω απο τις γνωστες που πνιγονται;
Φερτε μας μια δυναμη, εστω μια, και θα την κανουμε super star στο "youpay..."
Καλησπερα Rider,
η πλακα ειναι οτι αυτη τη στιγμη κυκλοφορουν 4,5 μετωπα. Και το ΚΚΕ εχει κανει το δικο του μετωπο...Με τον εαυτό του.
Και ουτε βλεπω και τα υπολοιπα να συγκλινουν.
Στεργιο,
η αρνηση του χρεους δεν ειναι μια απλη υποθεση , χωρις συνεπειες οχι μονο για το κεφαλαιο αλλα και για τον κοσμο. Δεν σημαινει οτι δεν εχει μεγαλο ρισκο πισωγυρισματος. Εχουν ειπωθει πολλα. Κανεις ομως δεν αρνιεται την υποτιμηση που θα επελθη, τον πληθωρισμο που θα εκτιναχθει, για το πετρελαιο που θα ακριβηνει, για τα εισαγωμενα ειδη που θα γινουν πολυ ακριβα, και δεν εννοω τα ειδη πολυτελειας, αλλα ιατρικο εξοπλισμο και φαρμακα.
Βαλε και σαν πιθανοτητα το εμπαρκο και η κατασταση θα γινει πολυ ασφυκτικη. Τι θα γινει με τις ελληνικες τραπεζες που κρατουν το 1/4 του χρεους; Τα ασφαλιστικα ταμεια που εχουν επενδυσει σε ομολογα;
Ακομα και ο Καζακης, δεν το αρνειται οτι τα πρωτα χρονια θα ειναι δυσκολα. Ποσο ομως;
Το κρατουμενο βεβαια ειναι οτι το χρεος αυτο εχει τοκογλυφικα χαρακτηριστικα. Ο Λαπαβιτσας λεει, να πληρωσουμε μονο αυτο που δεν ειναι ειδεχθες και αυτο που δεν πληττει ορισμενες κατηγοριες πιστωτων.
Για μενα δεν ειναι καθαρο.
Δειμο,
δεν ξερω τι σημαινει ρεαλισμος στην πολιτική, και αν η εννοια αυτη σεν διασαφηνιζεται κατα περισταση, μπορει να σημαινει και διατηρηση του status quo. Στις σημερινες συνθηκες, ρεαλισμος θα μπορουσε να ειναι και η εκτελεση του μνημονιου, μπρος στο ρισκο του αγνωστου και της ανατροπης. Ή ενα μερεμετι τελος παντων.
Πιστευω οτι στην πολιτικη πρεπει να βαζεις και στοχους περα απο τους νοούμενους ως ρεαλιστικους. Ειναι μια ισορροπια αναμεσα στο εφικτο και το ουτοπικο. Ετσι την αισθανομαι.
Τωρα τι να πουμε για την αριστερα; Χιλιοειπωμενα. Και αντιλαμβανομαι οτι το αδιεξοδο δεν ειναι μονο στη δικη μας.
Δεν
Stefane,
βλεπεις την κατασταση πολυ αισιοδοξα. Πως θα βγουμε με το υπαρχον πολιτικο προσωπικο και συστημα; Με τις αγορες να κυριαρχουν και να μάς χορευουν κυριολεκτικά στο ταψι; Και αυτα δεν αποτελουν ελληνικες ιδιαιτεροτητες. Αν και εδω παρουσιαζονται οξυμενες;
Ολη η ευρωπη εχει προβλημα και οικονομικο και διακυβερνησης και διαρθωτικο με τη λειτουργια του ευρω, το οποιο αποτελει μια ουσιαστικη πηγη των ελλειμματων.
Νομιζω οτι το συστημα εχει φρακαρει, και οτι χρειαζεται ενα νεο παραδειγμα. θα σερνεται ετσι , πιθανον για παρα πολυ καιρο, αλλα τα πραγματα εχουν στενεψει. Δεν ειναι τυχαιο που συμβαινουν ολα μαζι και σε διαφορες χωρες σε ολο τον πλανητη, ακομα και Αμερικη και Ιαπωνια.
Τι εννοείς "ακόμα τους παίζω;" φίλε Γιώργο;
Πάντως οπως εγραφα και στον Δημο, κολλαω στο τι σημαινει "εφικτος στοχος". Ποιος ειναι αυτος; Να στρογγυλεψουμε τις γωνιες του μονοδρομου;
Παντως, εφερες και συ παραδειγμα το ΕΚΚΕ!!! Παραξενευομαι που ακομα υφισταται. Ποσους συσπειρωνει με τον αρχηγο μαζι;
Παλιοσειρά, ε;;
Γεια σου Black Bedlam.
Και γω ειμαι της αποψης πως το προβλημα ειναι δομικο της παρουσας φασης του καπιταλισμου.
Δεν ξερω αν ειναι η καταρρευση του καπιταλισμου νομοτελεια, και ποτε θα συμβει, παντως αυτο που ξερω ειναι οτι κανενα συστημα δεν ειναι μονιμο. Καποια στιγμη καταρρεουν, οπως και ολα τα προηγουμενα.
Μονο που η καταρρευση παιρνει πολυ χρονο.
Νομιζω οτι εχουμε μπει σε φαση παρακμης του υπαρχοντος. Στενευουν τα περιθωρια αντλησης πορων και κερδους.
Τωρα βρισκεται σε ενα αδιεξοδο χοντρο. Επαιξε με τη χρηματοπιστωτικη οικονομια, και δεν του βγηκε. Να δουμε απο πού θα πάρει πάλι ζωή. Αν ποτε τα καταφερει και για ποσο διαστημα. Εχουν αλλαξει διαφοροι παραμετροι. Η φυση ειναι ανεξαντλητη και ο κοσμος πιο υποψιασμενος.
Αγαπητή cynical, η απάντηση είναι μεγάλη κουβέντα. Ο ιδιότυπος "ελληνικός καπιταλισμός" δεν αντιστοιχεί στις περιγραφές της αριστεράς. Σκέψου τα ποσά που έχουν "χαθεί" από το χρηματιστήριο, από τις εισροές της ΕΕ, από τις λιτότητες, από τους εξοπλισμούς, τα φάρμακα, τα φυτοφάρμακα, τους πενταψήφιους της κινητής τηλεφωνίας, τα σκάνδαλα και ότι άλλο βάζει ο νους σου και κάντο νούμερο!
Αυτή η χώρα που λειτουργεί με όρους πιάτσας, έχει παράξει έναν τεράστιο πλούτο που απομυζάται δεκαετίες από τα κυκλώματα κι ακόμα υπάρχει κάτι όπως φαίνεται. Αυτό το γεγονός η αριστερά δεν είναι σε θέση να το αναλύσει, αλλά επιμένει σε γενικολογίες και μπούρδες περί γενικής καπιταλιστικής κρίσης που μας παίρνει παραμάζωμα. Κι όμως: στην χώρα αυτή χρειάζεται μια δημοκρατική επανάσταση, θεσμικού τύπου, κοινωνικού ελέγχου και συμμετοχής. Αυτό που δυσφημίστηκε ως εκσυγχρονισμός από το ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται για στρογγύλεμα ή ανθρώπινο καπιταλισμό - πρόκειται για κοινωνία που επιτέλους υπάρχει, λειτουργεί και μοιράζει τον πλούτο. Κι αυτό ναι είναι εφικτό - μιλάμε για ολοκληρωτική μεταμόρφωση μιας κοινωνίας που ζει σε μια ιδιότυπη φεουδαρχία ακόμη, βαλκανικού τύπου με ισχυρή εσωτερική αγορά/πιάτσα με τα καλά και τα κακά της. Αυτήν την πραματικότητα που όλοι ζούμε πότε θα την αγγίξουμε;
"Τους παίζεις" εννοώ άστους να πάνε στο διάολο και να ασχοληθούμε με τις ζέουσες ανάγκες επαναστατικών -για την ελληνική κοινωνία- μεταρρυθμίσεων.
Τώρα για τα γκρουπούσκουλα του ενός υπάρχει ωραίο σχέδιο στο μπλογκ του leo όπου κάποιος έκανε τον κόπο να ζωγραφίζει αμέτρητους κύκλους ανύπαρκτων "κομμάτων" τύπου ΕΚΚΕ - μη μου τους κύκλους τάρατε, είναι η κατάσταση...
Δημοσίευση σχολίου