Η Αυτοκριτική ενός Αριστερού

Υποθέτω ότι τo σύγχρονο κίνημα Tea Party στην Αμερική δεν το ακούτε για πρώτη φορά. Όχι, το πάρτι με τα ούζα. Το άλλο. Το «σεμνό», αυτό που εδώ και δυο χρόνια σαρώνει και γιγαντώνεται. Αυτό, που φούντωσε από τα κάτω, την ίδια στιγμή που φούντωνε κι η κρίση. Κίνημα, αυθόρμητο εν πολλοίς, που μάζεψε όλους όσους, κατά πλειονότητα λευκοί, είδαν στο πρόσωπο του Ομπάμα ένα νέο μπολσεβίκο και ανατρίχιασαν.

Συγκροτήθηκε κατ’ αρχήν, εξ αιτίας της κρατικοποίησης του συστήματος υγείας και της τροφοδότησης των τραπεζών και επιχειρήσεων με πακτωλό χρημάτων, ενέργειες οι οποίες πυροδότησαν τα αντικρατιστικά αισθήματα των αμερικανών, οι οποίοι και θορυβήθηκαν ότι η παλιά καλή Αμερική του μικρού κράτους, των χαμηλών φόρων και των οικογενειακών αξιών θα πήγαινε για φούντο.

Εν τω μεταξύ, το κίνημα αυτό, χωρίς ποτέ του να δηλώνει ότι σκοπεύει να μετασχηματιστεί σε κόμμα, αρχίζει να διεμβολίζει τους ρεπουμπλικάνους, αναγκάζοντάς τους να στρέφονται ολοένα και πιο δεξιά, όπως και να επηρεάζει υποψηφιότητες στη Γερουσία, κυβερνήτες στις Πολιτείες κλπ. Pin-up girl δε του Tea Party έχει αναδειχτεί η αξιομνημόνευτη κ. Palin, η οποία μέσω αυτού είδε τις μετοχές της να αυξάνονται τόσο στα media, όσο και στα χρηματιστήρια, καθιστώντας την μια από τις πλουσιότερες κυρίες της Αμερικής από τότε που παραιτήθηκε από κυβερνήτης της Αλάσκας.

Θα αναρωτιέστε φυσικά, τι μου ήρθε ξαφνικά και σας σερβίρω τσάι, και μάλιστα μεσούντος του καύσωνος. Αιτία, το τελευταίο άρθρο (14/6/2010) του George Monbiot στον Guardian, στο οποίο αντιπαραβάλει την κατάσταση της πολλά υποσχόμενης Αριστεράς, με τη δυναμική και ριζοσπαστικότητα των αναδυόμενων (ακρο)δεξιών μαζικών κινημάτων στην Αμερική, (Tea Party) και στην Ολλανδία (Freedom Party). Και πάλι δεν θα ασχολιόμουν αυτή τη στιγμή με το θέμα, αν δεν διέκρινα στον φίλτατο George την ίδια με μάς αγωνία για το πού βρίσκεται αυτές τις ώρες οι Αριστερά. Κοινοί πόθοι λοιπόν, κοινοί καημοί, αλλά και κοινές διαπιστώσεις.

Πού είναι λοιπόν η ριζοσπαστική Αριστερά; Αναφωνεί από τις πρώτες κιόλας γραμμές. Αναφερόμενος στην αποτελεσματικότητα και την ανησυχητική συσπείρωση των (ακρο)δεξιών κινημάτων, γράφει:

«Η αντίθεση με τις συναντήσεις της Αριστεράς, τις οποίες παρακολουθούσα τα τελευταία δυο χρόνια, δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Είναι εγκεφαλικές, πειστικές, ρεαλιστικές, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν βγήκε και πολύ ουσία προς τα έξω. Τα δεξιά κινήματα ακμάζουν μέσα στις αντιφάσεις τους, τα αριστερά πνίγονται. Τα μέλη του Tea Party, τα οποία διακηρύττουν σθεναρά την ατομικότητά τους και θ’ ακολουθούσαν ακόμα και ένα σκουπόξυλο, εάν είχε το σωστό σήμα, υιοθετούν αγελαία συμπεριφορά την ίδια στιγμή που την οικτίρουν. Η Αριστερά, σε αντίθεση, μιλά για συλλογική δράση αλλά από την άλλη παραδίδεται στον κτητικό ατομικισμό. Αντί να έρθουν κοντά και να πολεμήσουν για ένα κοινό σκοπό, οι αριστερές μαζώξεις σήμερα αποτελούνται από ντουζίνες ανθρώπων όπου ο καθένας προωθεί τις δικές του ιδέες, υποθέτοντας ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να τις ακολουθούν».

Και παρακάτω:

«Η Αριστερά είναι στείρα. Η Αριστερά και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού έχει αποδεδειγμένα καταπιεί τη γλώσσα της, είναι αμήχανη, αδύναμη να διατυπώσει κάποιες απλές οικονομικές αλήθειες, ανίκανη να ονοματίσει και να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που καταπιέζουν την εργατική τάξη. Είναι η ίδια η Αριστερά που άφησε το πεδίο ανοιχτό στη δεξιά δημαγωγία».

Μπράβο George! Ρίξ’ τα κι άλλο!

«Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια να φτιάξουμε κινήματα, για χάρη της πολιτικής μέσω Facebook. Δεν θέλουμε πλέον να πολεμήσουμε για ένα κοινό σκοπό, αντίθετα θέλουμε να μας χειροκροτούν για τις ιδέες μας. Πού είναι οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις περικοπές, ενάντια στις Τράπεζες, ενάντια στην ανεργία, τη BP, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τη στέγαση;».

Και καταλήγει με το οδυνηρό:

«Εμείς μιλάμε, Αυτοί δρουν».

Κοινοί πόθοι, κοινοί καημοί. Κοινά αδιέξοδα. Κάποιοι όμως τα ομολογούν.