ΑΣΦΥΞΙΑ...

Από τα μικράτα μου θυμάμαι έντονα δυο σκηνές, από δυο διαφορετικές ταινίες. Από τίτλο, ηθοποιούς και τα ρέστα, μην κάνετε τον κόπο να ρωτήσετε. Ασπρόμαυρες ήταν κι οι δυο, και με θεματική γύρω από κάποιους ήρωες φανταστικούς, μεσαιωνικών μυθιστορημάτων ή παραμυθιών. Θα σάς γελάσω. Κοινό τους σημείο ο εγκλωβισμός και η ασφυξία. Όχι ο συμβολικός, αλλά ο φυσικός.

Στη μια, που μπορεί να λεγόταν και «Το Σιδηρούν Προσωπείον», ο ήρωας, του οποίου το κεφάλι έχουν εγκλωβίσει οι «κακοί» σε μια σιδερένια μάσκα, από την οποία δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί, πεθαίνει τελικά από ασφυξία, όταν τα γένια του μεγαλώνουν αρκετά για να τον πνίξουν.

Στην άλλη, ο ήρωας βρίσκεται φυλακισμένος σ’ ένα δωμάτιο με κινούμενους σιδερένιους τοίχους, που πλησιάζουν προοδευτικά, ώσπου κάποια στιγμή έρχονται τόσο κοντά που τον συνθλίβουν. Άσχετο αν τον ήρωα στο τέλος μπορεί και να τον γλιτώνει κάποιος από μηχανής θεός, αμφότερες οι σκηνές μεταδίδουν παρ’ όλα αυτά, με τον πιο ζωντανό τρόπο το συναίσθημα του αναπόδραστου, της ασφυξίας, της φυλακής, της αδυναμίας διαφυγής και αντίδρασης, της σύνθλιψης, της συντριβής.

Έτσι ακριβώς αρχίζω να αισθάνομαι κι εγώ μέσα στη χώρα μου. Παγιδευμένη στον κλοιό που έστησε γύρω μου μια δράκα ξετσίπωτων που μ’ εξαπάτησε, μού πέρασε κολάρο στο λαιμό και με σέρνει. Με κάθε τους απόφαση, μέρα τη μέρα, μου κλείνουν κι από μια πόρτα διαφυγής, μου φράζουν τον όποιο δρόμο τραβήξω για να γλιτώσω, μου σφραγίζουν λίγο λίγο τα ρουθούνια, με στριμώχνουν στη γωνία, με χτυπούν, με συκοφαντούν, και μ’ αφοπλίζουν.

Πώς να φωνάξεις πια, όταν αυτός ο ίδιος που σε κακοποιεί έρχεται δίπλα σου λέγοντας ότι έχεις δίκαιο; Πώς να διαμαρτυρηθείς όταν πριν ακόμα προλάβεις να κάνεις ένα βήμα ένας πάνοπλος στρατός σού φράζει το δρόμο, σε χτυπάει με λύσσα στα τυφλά και σε τυφλώνει με τόνους δακρυγόνων; Πώς να διαμαρτυρηθείς όταν μπλοκάρουν το δρόμο κι αυτής της απεργίας, συκοφαντώντας την;

Κοντολογίς, όλο και πιο δύσκολο γίνεται σ’ αυτή τη χώρα και να διαδηλώσεις, και να απεργήσεις.

Το βλέπετε πια στις πορείες σε σχέση με προηγούμενες χρονιές. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε φορά και πιο άγριο. Σε κάποια στιγμή, ο Χρυσοχοϊδης αμολάει στο πλήθος τα αφιονισμένα του σκυλιά, κόβουν αναίτια την πορεία στη μέση και με την παραμικρή διαμαρτυρία, σκούντημα ή πέταγμα μπουκαλιών μετατρέπουν το δρόμο σε πεδίο μάχης, με καταιγισμό βομβών, με ρίψη χημικών κατ’ ευθείαν στο πλήθος, με ανελέητο ξύλο, με τραυματισμούς και με συλλήψεις. Είναι τόσο αλήθεια πως κινδυνεύουν, όσο αλήθεια είναι ότι και ο στρατός του Ισραήλ κινδυνεύει από ένα καράβι ξεβράκωτων στα διεθνή ύδατα. Διαισθάνομαι ότι κάτω από το κοινό τους δόγμα, τού «καμία ανοχή», αυτοί οι δυο αρχίζουν και μοιάζουν.

Μετά, το ίδιο σκηνικό και με τις απεργίες. Απαξίωση, συκοφαντίες, μίσος και ανάθεμα. Ακόμα είναι στα λόγια, δεν είναι μακριά ο καιρός που δεν θα στέκονται μόνο σ’ αυτά. Μετά το λόγο, η ράβδος, και μετά τη ράβδο, το κελί. Σαν να μην είναι η απεργία το μόνο νόμιμο εργαλείο που έχει ο εργαζόμενος για να κάνει ζημιά, αμυνόμενος. Απεργία χωρίς ζημιά δεν νοείται. Αλλιώς θα ήταν άδειο σακί, φίδι δίχως δηλητήριο, σκυλόψαρο δίχως δόντια.

Πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο, βλέπω ήδη τη σειρά με τα σάπια δόντια, πίσω από το φρέσκο δέρμα, βλέπω ήδη τις βαθιές ρυτίδες της γριάς, πίσω από το φωτεινό βλέμμα, βλέπω ήδη το γυάλινο μάτι, πίσω από το φτιασιδωμένο προσωπείο της εξουσίας, βλέπω ήδη το αποκρουστικό πρόσωπο της μέδουσας. Και κάτω από το καλοραμμένο κουστούμι, υπάρχει μόνο ο σκελετός.