Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Μεθόδευση αλλοίωσης της νομικής τάξης

 
Στη νέα νομοθετική σούπα, που είθισται να ονομάζεται Πολυνομοσχέδιο, υπάρχει μια διάταξη, που στο όνομα της καλής λειτουργίας, ευρρυθμίας, και διαφάνειας του ΤΧΣ, απαλλάσσει τα διευθυντικά  στελέχη και τους συμβούλους του από κάθε αστική, ποινική και οποιαδήποτε άλλη ευθύνη.
 
Πριν από λίγο καιρό σε κάποιο άλλο πολυ- ή ολιγο-νομοσχέδιο, δεν έχει σημασία, υπήρχε παρόμοια πρόβλεψη, η οποία αφορούσε στην απαλλαγή από κάθε αστική και ποινική ευθύνη των διευθυντικών στελεχών, και των συμβούλων εκείνων των τραπεζών οι οποίες μέχρι χτες που λέει ο λόγος, δεν προλάβαιναν να διοχετεύουν στα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πακτωλούς δανείων για να έχουν τα τελευταία να πορεύονται, αφ' ης στιγμής είχαν στερέψει οι κρουνοί ευεργετών όπως η Siemens, Mann, Ferrostahl κ.ά. Το ότι μετά από λίγο καιρό έσκασε το μυστικό ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν γύρω στα 100 εκ. "μέσα" δεν μπορεί να εκληφθεί ως τυχαίο γεγονός.
 
Ενώ, μέσα στον περασμένο χρόνο, αν θυμάμαι καλά, είχαν τεθεί με νομοθετική διάταξη σε καθεστώς ασυλίας και όλα τα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ.
 
Αν στα τρία αυτά νομοθετήματα κολλήσουμε και το περίφημο άρθρο περί της μη ευθύνης υπουργών, βρισκόμαστε μπροστά στη θεμελίωση, τούβλο-τούβλο ενός εξανδραποδισμένου νομικού συστήματος το οποίο εξαιρεί από τη δικαιοδοσία του, μετά από τις κεφαλές του πολιτικού συστήματος, και αυτές του οικονομικού: των δυο πιο σημαντικών, δηλαδή, αλλά και πλέον διεφθαρμένων πυλώνων του κράτους.
 
Με την πείρα, που εν τω μεταξύ έχουμε άποκτήσει σχετικά με το ποιους και για ποιες πράξεις αφορούσε η ασυλία των πολιτευτών, μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε και τους λόγους για τους οποίους σπεύδει η βουλή να εξασφαλίσει την ασυλία και των νέων εισερχομένων, από τις τράπεζες και το ΤΑΙΠΕΔ, στο σύστημα προστασίας που εξυφαίνει.
 
Φυσικά, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι το καταρρέον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, σ' αυτές τις ύστατες ώρες του ψυχοραγήματός του, δεν θα επιδιώξει, μιας και ελέγχει καθ' ολοκληρίαν τις ψήφους, να νομοθετήσει υπέρ της απαλλαγής τόσο της δικής του όσων και των συνεργών του. Στο επόμενο διάστημα, πιστεύω ότι με παρόμοιες διατάξεις η αμνήστευση θα επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερες ομάδες ευνοημένων απατεώνων.
 
 
Από την άλλη μεριά, τώρα, έχουμε την περίπτωση Σακκά, η οποία αποτελεί καραμπινάτη περίπτωση,  αφ' ενός κατάργησης του τεκμηρίου της αθωότητας, το οποίο αποτελεί τη βάση του δυτικού νομικού πολιτισμού, αφ΄ετέρου καταστρατήγησης νομικών διατάξεων σχετικά με το μέγιστο επιτρεπόμενο χρονικό διάστημα προφυλάκισης. Το μοιραίο αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή χάρις στη γεναιότητα του ίδιου και χάρις στο τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα, κύμα το οποίο ξεπέρασε και τα σύνορα της χώρας.
 
Όπως το bail-in της Κύπρου δεν ήταν μια λύση που ξεπήδησε από απόγνωση την τελευταία στιγμή, αλλά εξυφαινόταν με μεθοδικότητα τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, και απλά βρέθηκε η Κύπρος για να δοκιμαστεί και μετά να επεκταθεί και να θεσμοθετηθεί σ' ολόκληρη της Ευρώπη και ΗΠΑ, με τον ίδιο τρόπο πιστεύω ότι μεθοδεύεται και η αλλοίωση της βάσης του νομικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο, τουλάχιστον στα χαρτιά, εξασφαλιζόταν η ισότητα απέναντι στο Νόμο. 
 
Βλέποντας όμως τις προηγούμενες συντονισμένες κινήσεις στο σύνολό τους, έχω την πεποίθηση ότι κάποια μέρα, όταν ξυπνήσουμε, η ισότητα θα έχει εξαφανιστεί και από αυτά τα ίδια τα "χαρτιά".  
 
 

 

6 σχόλια:

Ρούλα Ζουπανιώτη είπε...

Ξανά μανά απ' την αρχή δηλαδή. Σαν οι αγώνες για όλα τα αυτονόητα να πρέπει να ξαναγίνουν. Σπειροειδής εξέλιξη;

cynical είπε...

albireo

η ιστορια κανει ...γκελ. να σκεφτεις οτι οι αραβικες ανοιξεις παραπεμπουν στο 1848!

Ανώνυμος είπε...

A.K.

Εξαιρετικό άρθρο. Συμφωνώ απολύτως.
Μία ερώτηση όμως: διάβασα ότι ο Σακκάς πέτυχε 6 αναβολές της δίκης του ώστε να περάσει το 18μηνο αβρόχοις ποσί. Πώς το σχολιάζεις αυτό;
Βέβαια, η δικαιοσύνη έχει δείξει μέχρι τώρα, με φωτεινές εξαιρέσεις κάποια ειρηνοδικεία, ότι συμπλέει με τις μνημονιακές (για να μην πω τίποτε άλλο !) δυνάμεις. Ωστόσο, η στάση του Σακκά, αν και ξυπνάει αντανακλαστικά αντιεξουσιστικά, δεν μου φαίνεται εντελώς αθώα.

cynical είπε...

Όπως και να το κανουμε, οι όποιες αναβολές, όσες και να ηταν δεν δοθηκαν απο τον Σακκά. Απο καποια δικαστηρια δοθηκαν. Τι μου λες τωρα!

Ο καθενας κοιταει να πετυχει τις μεγιστες διευκολυνσεις και απαλλαγες. Γιαυτο υπάρχουν και οι δικηγοροι, μονο που αυτά που αποφασιζουν ειναι τα δικαστηρια

Ανώνυμος είπε...

O σκοπός και η μεθόδευση είναι φανερή. Κάθήστε φρόνιμοι γιατί μπορούμε να φυλακίσουμε ό,ποιον θέλουμε όσο διάστημα θέλουμε.
Αυτή είναι η περίπτωση του Σακκά.
Παρακολουθούνε προσεκτικά τις αντιδράσεις μεχρι που θα φτάσουν.
Οταν δουν μεγάλη αντίδραση για να μην ηρωποιήσουν το θύμα του ς οπισθοxωρούν για λίγο και επανέρχονται με άλλον.
Η αστική Δημοκρατία πάντα ηταν μονόπλευρη αλλά σήμερα το δείχνει για εκφοβισμό
markos

Ανώνυμος είπε...

@Albireo & Cynical,

Δεν πιστεύω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πιστεύω ότι παρουσιάζει τα ίδια φαινόμενα, απλά με διαφορετική μορφή, πολυπλοκότητα και ένταση και σε διαφορετικό σημείο.

Όσο για αυτά που αποκαλούνται συχνά "αυτονόητα", πρέπει να συνάδουν με το ήθος και τις επιδιώξεις της εκάστοτε κοινωνίας. Από τη στιγμή που αυτά μεταβάλλονται διαρκώς, πρέπει και η τάση προς αυτά να είναι διαρκής, ενώ δεν γίνεται να ακολουθήσουν τις εξελίξεις ως δογματικές παραδοχές.

Αποδείχτηκε, άλλωστε, προβληματική αυτή η θεώρηση. Οι εργαζόμενοι που αγωνίστηκαν για αυτά, κατέληξαν να τα θεωρήσουν αυτονόητα και αδιαπραγμάτευτα κεκτημένα αδρανώντας, τη στιγμή που σε πολλά μέρη του πλανήτη κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν και η εκμετάλευση των εκεί εργαζομένων, σε μεγάλο βαθμό από εταιρείες των κρατών των "αδιαπραγμάτευτων κεκτημένων", υπέσκαπτε τις βάσεις των "αυτονόητων" δημιουργώντας και συντηρώντας τις συνθήκες για την μετάβασή τους εκεί όταν το κέρδος από αυτή θα γινόταν μεγαλύτερο από το κόστος της. Τότε το εργατικό κόστος στα κράτη των "κεκτημένων" χαρακτηρίστηκε "μη βιώσιμο" και "μη ανταγωνιστικό", όντας ουσιαστικά όχι τόσο κερδοφόρο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αναμενόμενο καθώς το κεφάλαιο δεν περιορίζεται από σύνορα, σε αντίθεση με τη δικαιοδοσία των κρατών των οποίων οι πολίτες πέτυχαν αυτά που πέτυχαν.

Επομένως θα την χαρακτήριζα πρόσκαιρη και μεμονωμένη την εξέλιξη, με σαθρές βάσεις. Όχι επειδή δεν την θεωρώ ωφέλιμη για το σύνολο, το αντίθετο.