Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Η Ελληνική Κρίση ως Κρίση της Ε.Ε.


Όσο περνάει ο καιρός αντί η κατάσταση σχετικά με τις αιτίες της κρίσης να ξεκαθαρίζει, μου φαίνεται ότι όλο και περισσότερο πάει και μπλέκεται, μιας και καινούργιες παράμετροι αποκτούν βαρύνουσα σημασία.


Εν τάχη, η κρίση, ξεκίνησε σαν κρίση των ακινήτων στην Αμερική, για να φανεί πολύ γρήγορα ότι επρόκειτο για κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τις πολιτικές υπέρμετρου δανεισμού που ακολουθήθηκαν, για να μετατραπεί αργότερα σε κρίση της πραγματικής οικονομίας λόγω της μειωμένης ρευστότητας στην αγορά, για να μετακυλιστεί σε δημοσιονομική κρίση των κρατών κυρίως της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής και της Ιαπωνίας, και τελικά μόλις πρόσφατα, ν’ αποδειχτεί ότι πρόκειται για κρίσης της ίδιας της ευρωζώνης με τη σφιχτή νομισματική πολιτική που ακολουθήθηκε και η οποία ήρθε και ενίσχυσε την οικονομική ανισότητα ανάμεσα στις χώρες του κέντρου με αυτές της περιφέρειας. Και εδώ εντάσσεται και το πρόβλημαΓερμανία, η οποία και εμφανίζεται σαν η μόνη χώρα της ΟΝΕ που βγήκε κερδισμένη.


Όπως σε μια ξαφνική οικογενειακή κρίση, σ’ ένα απλό κεράτωμα για παράδειγμα, βλέπουμε να αναδύονται όλες οι δυσλειτουργίες και οι πικρίες της μέχρι πρόσφατα φαινομενικά ήρεμης κοινής ζωής έτσι και τώρα, με αφορμή το οικονομικό στένεμα, παρατηρούμε την Ευρώπη ολόκληρη να παραπαίει, να διερωτάται, και να αιωρείται επάνω στα πιο αντιφατικά σενάρια σε σχέση με το παρελθόν της, αλλά κυρίως το μέλλον της, τη σύνθεση και την ακεραιότητά της.


Η σύγχυση πλέον είναι παραπάνω από εμφανής, με τους διάφορους ευρωπαίους ιθύνοντες, πολιτικούς και αξιωματούχους να προβαίνουν καθημερινά σε αντιφατικές δηλώσεις.


Στη Ελλάδα, η οικονομική κρίση βιώθηκε κατ’ αρχάς ως αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα, ειδικά σαν δημοσιονομική κρίση, και ειδικότερα σαν κρίση προερχόμενη ναι μεν από τις πανθομολογούμενες κρατικές σπατάλες, αλλά επειδή αυτές ήταν δύσκολο να καταλογιστούν, λόγω των συμφερόντων και της διαπλοκής που λέγαμε, προσωποποιήθηκαν στο σώμα των δημοσίων υπαλλήλων, αφού κατά σειρά πέρασαν και στοχοποίησαν τις μύριες όσες κοινωνικές τάξεις. Με την ανακοίνωση των μέτρων, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις διαφορετικές ομάδες εργαζομένων άρχισε να παίρνει τέλος, μιας και η «απεχθής» τάξη των δημοσίων υπαλλήλων φάνηκε επιτέλους να πληρώνει αδρά το λογαριασμό, ικανοποιώντας τη δίψα για αίμα των υπολοίπων.


Στη συνέχεια ο εχθρός προσωποποιήθηκε στο σώμα της Γερμανίας, ως κράτος, αλλά και ως λαός με τα διάφορα αφροδισιακά ευτράπελα και τα παρεπόμενα πριαπικά αντίποινα.


Μιας και έγινε κατανοητό ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά και τα ελλείμματα των τρεχουσών συναλλαγών απειλούσαν την πλειονότητα των κρατών της Ε.Ε., οι αιτίες άρχισαν ν’ αναζητώνται, και ορθά κατά τη γνώμη μου, σε δομικές αιτίες, στην ίδια τη σύσταση και λειτουργία της ΟΝΕ. Δηλαδή το πρόβλημα άρχισε να μετατοπίζεται από το τερραίν της Ελλάδας στο τερραίν της Ευρώπης, και εξ αυτής στα τερραίν του κόσμου, όλου φέρνοντας στην επιφάνεια την υποβόσκουσα σύγκρουση αφ’ ενός του βιομηχανικού με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, (βλέπε περίπτωση Γερμανίας), αφ’ ετέρου τη σύγκρουση ανάμεσα στους ίδιους τους ενοίκους της Wall street και του City.


Παρά την αμελητέα ποσότητα του χρέους και των ελλειμμάτων της, αμελητέα σε σχέση με την παγκόσμια οικονομία, η Ελλάδα βρέθηκε, και συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος, από βορρά σε νότο, και από δύση σε ανατολή. Η υπερβολική αυτή δημοσιότητα του ελληνικού προβλήματος και η σημασία που του αποδόθηκε δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά με το ότι η ελληνική κρίση και η αδυναμία διαχείρισής της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ανέδειξε την κρίση των ίδιων αυτών των θεσμών 1) να λειτουργούν ισότιμα στα πλαίσια μιας ένωσης χωρών και 2) στο να προβάλουν ασπίδα προστασίας στο βουλιμικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.


Παρά λοιπόν τις πάγιες αδυναμίες του ελληνικού κράτους, τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις, τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, τη διαπλοκή συμφερόντων, τις χαριστικές φοροαπαλλαγές και τις κατ’ επιλογήν διαγραφές χρεών, την ευνοϊκή φορολογική αντιμετώπιση του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών, τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, τους υψηλούς τόκους, (5,5% του ΑΕΠ), τα υψηλά τοκοχρεολύσια (13% του ΑΕΠ), την κρατικοδίαιτη και στρεβλή επιχειρηματικότητα, και άλλα συναφή, η κρίση είναι δομική και αγκαλιάζει, όπως δείξαμε, πολύ ευρύτερους της Ελλάδας χώρους.


Προς το παρόν, τα διάφορα σενάρια που βλέπουμε να πέφτουν στο τραπέζι, μπορεί να εστιάζουν στην Ελλάδα, όπως αποπομπή από το ευρώ, βραχυχρόνια ή οριστική, οικονομική ενίσχυση ή σπρώξιμο προς τη χρεοκοπία, στην πραγματικότητα όμως αφορούν στο ίδιο το μέλλον της ΕΕ και για να μη γελιόμαστε του ρόλου της ίδιας της Γερμανίας εντός αυτής.


21 σχόλια:

bbimbo ( PR PROFILE ) είπε...

Η έκθεση της ομάδας
Ακερμαν επί της ουσί-
ας επισημαίνει στην κυρία
Μέρκελ τα εξής:

«Οι Ελληνες θα
χρειαστούν 155
δισ. ευρώ τα
επόμενα τρία
χρόνια. Δεν μπορούμε να
αναλάβουμε ένα μεγάλο
κομμάτι αυτού του χρέους»

Η αναχρηματοδότηση του
ελληνικού χρέους την επό-
μενη τριετία (2010-2012)
ανέρχεται σε περίπου 155
δισ. ευρώ. Δηλαδή η Ελλάδα
θα χρειάζεται κάθε χρόνο
έως το 2012 το ποσό των 51-
52 δισ. ευρώ για να αναχρη-
ματοδοτήσει τις δανειακές
της ανάγκες. Το χρέος είναι
τόσο μεγάλο που μια τράπε-
ζα όπως η Deutsche Bank
δεν μπορεί να αναλάβει ένα
μεγάλο κομμάτι του για την
επόμενη τριετία. Πρέπει να
δούμε ποιο ποσό μπορεί να
διαθέσει συνολικά η DB, κα-
θώς η Ελλάδα δεν έχει ένα
σαφές πρόγραμμα αναχρη-
ματοδότησής του.
Σελίδα 5.

http://www.protothema.gr/files/1/kyriakatikoPDF/2010/mar/265soma.pdf

Odyssey είπε...

Όσοι εξακολουθούν να αναζητούν λύσεις στη σφαίρα της οικονομίας, απλά έχει περάσει σε κάθε χαραμάδα του μυαλού τους η κυρίαρχη ιδεολογία του αντιανθρώπινου συστήματος, που ταλανίζει τη γη πάνω από 200 χρόνια.
Και αυτό το σύστημα, με το βαθύ έλλειμμα δημοκρατίας προσπαθεί να μας πείσει ή μάλλον μας έπεισε ότι η οικονομία είναι επιστήμη, είναι χώρος αυτόνομος- βασικός και κυρίαρχος και εμείς όλοι μαζί ψάχνουμε λύσεις, σαν αυτές του "σοσιαλισμού", του "φιλελευθερισμού", του "κομμουνισμού" κλπ.. Και που όλες αφορούν τη σφαίρα της οικονομίας και ας διατείνονται μερικές για το αντίθετο.
Όλα είναι παραφυάδες της ίδιας οικονομίστικης και παραγωγίστικης λογικής.
Έτσι και τώρα, προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν μέσα σε οικονομίστικα διλήμματα του τύπου "ναι ή όχι στην "πτώχευση"" ή "μέσα ή έξω από την ΟΝΕ ή την Ε.Ε.".
Για δημοκρατία δεν μιλά κανείς.
Το έλλειμμα δημοκρατίας δημιούργησε την κρίση. Η ολιγαρχική λογική, δομή και ανάπτυξη όλων των κομμάτων στέρησε από την κοινωνία το μόνο όπλο δημιουργίας και αντίστασης: την ενεργό συμμετοχή αυτόνομων ανθρώπων.
Πολιτικά συστήματα που έχουν για βασικό εργαλείο πολιτικής το "κόμμα" και την "αντιπροσώπευση" δεν είναι δημοκρατίες.
Ομάδες ανθρώπων, με βασικό ένστικτο το "αλάθητο" των απόψεων τους δεν οδηγούν κάπου αλλού, πέρα από την καταστροφή των πολλών και την ολιγαρχία.

Greek Rider είπε...

Cynical καλησπέρα. Πιστεύω ότι μαζί με την ΕΕ είναι σε κρίση το παρόν οικονομικό μοντέλο. Σε μια ΟΝΕ-ΕΕ ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί εξ ορισμού στο να μετατρέπονται τα ελλείμματα της μιας χώρας στα πλεονάσματα της άλλης. Παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι βέβαια κάτι πληρώνουν, πληρώνουν τα φαγοπότια και τις κομματικές σπατάλες-ρουσφέτια πολλών δεκαετιών, τις κομπίνες και τις διαπλοκές, την κακή οργάνωση, το αρπακολατζίδικο της οικονομίας μας κτλ.

Το πρόβλημα όμως πλέον δεν είναι δημοσιονομικό, είναι αναπτυξιακό.

katerina είπε...

Καλημέρα Cynical
Πολύ καλό ποστ που βάζει τις ερωτήσεις. Μόνο που η μόνη απαντηση σε όλο αυτό ΔΕΝ υπάρχει. Ή ακομα καλυτερα σε αυτήν την περισταση ΔΕΝ είναι ...διαθεσιμη.

Η μόνη απαντηση θα ήταν μια διεθνιστική αριστερά που θα κινητοποιούσε συλλογικότητες και θα πυροδοτουσε μαζικούς και νικηφόρους αγώνες.
Αντθιθετα το μόνο που υπάρχει διαθεσιμο σαν «απαντηση» στην κριση, είναι οι λύσεις που ΑΚΡΙΒΩΣ δημιουργησαν αυτο προβλημα, δηλαδή διαχειριστικές, κοντόφθαλμες επιλογές, καθαρά μονεταριστικές που θα οδηγησουν σε ακόμα μεγαλυτερες κρισεις.

Χαρακτηριστικοτατο παραδειγμα αυτό της ελληνικής προσεγγισης. Αντι η Κυβερνηση να στραφεί πριν 5 μήνες άμεσα σε αίτημα δανεισμού από άλλες χώρες που διαθέτουν πλεονάσματα, έπαιξε με μελοδραματισμό και ατελειωτο μπιζυμποντισμό το γνωστό σενάριο του ΔΝΤ, που κατεληξε να λειτουργεί σαν αυτοεκπληρουμενη προφητεία.

Unknown είπε...

Αφού εξ αρχής δεν θέλανε να μπουν στο ευρώ, γιατί δεν τους αποπέμπουμε να τελειώνουμε;;; !!!

cynical είπε...

Bbimbo

τι ειναι καλε 50 δις για τη DB??
ψωμοτυρι...

Αισθανονται κανενα στριμωγμα ή ανασφαλεια οι γερμανοι εργαζομενοι;;

cynical είπε...

Odyssey,

στο βαθος βαθος ειναι αυτο που λες. Οτι ουτε οι κυβερνησεις οι ιδιες πια μπορουν να οριζουν τη μοιρα τους.

Το ελλειμμα δημοκρατιας το θυμομαστε μονο πριν απο τις εκλογες και δη τις ευρωεκλογες. Μετα το ξεχναμε.

cynical είπε...

Γεια σου Rider,

κανενας δεν μιλαει για αναπτυξη. θαρρεις οτι ολοι οι αλλοι υπουργοι καθονται με σταυρωμενα χερια και χαζευουν μονο τι κανει ο παπακωνσταντινου.

Νομιζω οτι ναι μεν ηρθε ο καιρος της αυτογνωσιας της ΟΝΕ, αλλα περα απο αυτο δεν θα γινει και τιποτε διορθωτικο. Και αυτοι θα καθονται και θα κοιτανε τις τραπεζες...

cynical είπε...

Καλημερα Κατερινα,

για τις ευθυνες της σημερινης κυβερνησης θα τα πουμε οσονουπω. Αυτη η λευκη επιταγη θα πρεπει να τελειωνει.

Το πως θα ξεπληρωσουμε αυτα που τωρα δανειζομαστε τα εχει σκεφτει κανεις;

Ειναι θεμα μηνων να νοιωσουμε τη μεγαλη εκρηξη..

cynical είπε...

Darthiir

το εχω πει πολλες φορες τι θα συνεβαινε αν εφευγε η Γερμανια απο το ευρω;

Δεν ακουσα καμια αναλυση..Ακομα!

Odyssey είπε...

H κατερίνα, όπως πολλοί - πολλοί άλλοι δεν έχουν πιάσει ακόμα το νόημα.
"Αριστερά-δεξιά-μέση-τέλος-πάνω ή κάτω" υπάρχουν για να παίζουμε τένις μέσα στην κατσαρόλα και να μην προσπαθούμε να βγούμε μόνοι μας έξω από αυτή.
Μας μαθαίνουν να τα περιμένουμε όλα έτοιμα. Φτιάξε εσυ την "αριστερά" που σου αρέσει.
Τι θα πει "δεν υπάρχει";

NP είπε...

Γειά σου Cynical,
πολύ καλή, εποπτική ματιά στην κατάσταση.
Ακριβώς όπως λές, και λένε και κάποιοι σχολιαστές, με αφορμή την Ελλάδα, αναδεικνύονται τα αξεπέραστα προβλήματα του σημερινού οικονομικού συστήματος και των θεσμών του.

Θα θυμίσω μια πρόβλεψη του μεγάλου Παναγιώτη Κονδύλη το 1998:

"Αν ο 20ος αιώνας σήμανε τη διάψευση της κομμουνιστικής ουτοπίας, ο 21ος θα χαρακτηριστεί απο την κατάρρευση της φιλελεύθερης..."

Νομίζω ότι το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται !

cynical είπε...

NP,
γιαυτο νοιωθω κρυαδες...

Ειναι απο το πουλοβερ που χασκει...

Πολυ πριν το 1989, ειχαμε χασει το πανοφωρι...

sz είπε...

Γεια σας ωρέ κλεφτόπουλα*

Φαίνεται πράγματι, η κρίση της Ελλάδας να είναι κρίση των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων, για διαφορετικούς λόγους βέβαια. Οι πρώτοι έχουν την ευκαιρία να δουν τα προβλήματά τους αλλά και τις προοπτικές τους. Η αλλαγή των σχέσεων κράτους-πολίτη είναι το πρώτο ζητούμενο. Οι Ευρωπαίοι έχουν την ευκαιρία να δουν ξανά τα θεσμικά ζητήματα (οικονομική / νομισματική / πολιτική ενοποίηση: γιατί-πώς-πότε).
Ως πολίτες όμως πρέπει να θυμηθούμε ότι:

1. Λίγο πριν την παράδοση της εξουσίας ο Καραμανλής φώναζε για «διεθνή κρίση», επιτυχημένη, υπεύθυνη οικονομική πολιτική χάρη στην οποία περνούσαμε την κρίση ελαφρύτερα από τους Ευρωπαίους δηλ όχι απλώς καμιά ευθύνη στην κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά 100% ψεύδη που διευρύνουν τον εσωτερικό διχασμό, και απομακρύνουν ακόμα περισσότερο τη χώρα από προοπτική ανάκαμψης.
2. Λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας ο Παπανδρέου κάτω και από την εσωκομματική πίεση, παλινωδεί, παίρνει τελικά μέτρα κατευνασμού των εταίρων της Ε.Ε., με ελπίδα αυτά να οδηγήσουν στην πτώση των επιτοκίων δανεισμού της ελεύθερης αγοράς. Στο μεταξύ εξαγγέλλει εξεταστική επιτροπή της Βουλής που θα διερευνήσει τις ευθύνες για τα πλαστά στοιχεία που έστελνε η Ελλάδα στην Ε.Ε. στο διάστημα 2004-2009. Δηλαδή, καμιά ευθύνη στις κυβερνήσεις Σημίτη, διεύρυνση του εσωτερικού διχασμού κι όλα αυτά πριν το φορολογικό, το ασφαλιστικό και κυρίως πριν οποιαδήποτε εξαγγελία -έστω τηλεγραφική- αναπτυξιακής προοπτικής.
Το πάγιο ελληνικό πελατειακό σύστημα δεν κατατροπώνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως η θεωρία του πολιτικού κόστους είναι ανέγγιχτη, τα μπλε και πράσινα ταμπούρια συνεχίζουν να την τροφοδοτούν

Ίσως η ελληνική κρίση είναι όντως τμήμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που δημιουργείται από εξωκυβερνητικά κέντρα (και θα απειλήσει κι άλλους στη συνέχεια, και όχι μόνον το νότο της Ε.Ε.). Προφανώς εμφανίστηκε σκόπιμα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (δεν ανακάλυψαν τώρα στην Ε.Ε. τα πλαστά οικονομικά στοιχεία μας). Εμείς έχουμε να επιλέξουμε με τι θα ασχοληθούμε άμεσα, ποιο είναι το πρωτεύον, ώστε να ξεφύγουμε κάποτε από την επιβίωση μέσω δανεισμών. Ας βοηθήσουμε να σηκωθεί μπαϊράκι αξιοκρατίας, καθένας στο βιλαέτι που βρίσκεται.


*με την παλιά σημασία, την επετειακή

cynical είπε...

sz,

κατσε να φερω μια επετειακη γυροβολια, επ' ευκαιρια της εθνικης εορτης μας!

Ο Καραμανλης μιλουσε για διεθνη κριση, γιατι ακομα τοτε ολοι ειχαμε τα ματια στραμμενα στην Αμερικη και στα ακινητα και στις αμερικανικες τραπεζες.

Εδω προσπαθησα να δειξω οτι η κατανοηση της κρισης εχει περασει απο διαφορα σταδια, οτι εχει μια ιστορια, και οτι ισως αυριο να την κατανοουμε διαφορετικα.

Δεν νομιζω οτι δεν ζητησε ευθυνες απο τη ΝΔ. Αλλα τι σημαινει ζηταω ευθυνες; Μονο στα λογια για να εξαψει παλι τα παθη;

Ή θα εστηνε μερικες χιλιαδες επιτροπες να ξεσκονιζαν τα λογιστικα βιβλια απο τη μεταπολετευση και μετα και να εστελνε κοσμο σε καποιες ισαριθμες δίκες ή θα φροντιζε να διορθωσει τα κακως κειμενα, ωστε να μην ξανασυμβουν. (Λεμε τωρα!)

Εχω την εντυπωση πως με την αναθεωρηση του ελλειμαμτος ο ΓΑΠ ήταν σαν να φωναζε ελατε, ελατε, να μας ξεσκισετε!

Τωρα γιατι το εκανε; Απο ατζαμοσυνη; Απο σκοπιμοτητα; Τι να σου πω...

sz είπε...

Αγαπητή cynical

Επετειακή γυροβολιά θα φέρει ο Γιώργος στο συμβούλιο κορυφής την Πέμπτη. Λέγεται ότι θα τα καταφέρει (το ζεϊμπέκικο του φέρνει λίγο σε τσάμικο)

Ο Καραμανλής ήθελε να μιλά για «διεθνή κρίση» εν μέσω συγκάλυψης σκανδάλων, αφού είχε κλείσει τη Βουλή και αφού είχε αποφασίσει να το σκάσει, μια που δεν τον έπαιρνε άλλο. Η δηλώσεις του για την αιτία των εκλογών κατεγράφησαν ως ρεκόρ προκλητικότητας και υποτίμησης της νοημοσύνης των πολιτών. Ιστορική έμεινε και η ανάληψη της ευθύνης από τον ίδιο για την υπόθεση «Βατοπέδιο». Η υπευθυνότητα του (με την οποία μας έπρηξε επί 10μηνο από τότε δηλαδή που αποφάσισε τις εκλογές και έψαχνε μια καλή δικαιολογία) θα πιάσει ρεκόρ γκίνες (βλακείας ή υποκρισίας;) μόλις γίνουν ευρύτερα γνωστές οι πτυχές διακυβέρνησής του.

Στα άλλα συμφωνούμε, όσο για τις ευθύνες Γιώργου είναι προφανείς. Έπαιξε a la Καραμανλή-Αλογοσκούφη (απογραφή). Προφανώς μπορούσε να κρύψει κανα δυο μονάδες έλλειμμα, το χρέος όμως δεν κρυβότανε (το είχε «θυμηθεί» κι ο Καραμανλής ως ευθύνη του Ανδρέα το 2009, ενώ το είχε «ξεχάσει» το 2007) παρά μόνο με Goldman (κάποιοι λεν ότι επιχείρησε το Νοέμβριο) Μετά άργησε, έκανε και λάθος κινήσεις, οπότε του (μας) την πέσανε...

Καλή Άνοιξη

Κυριάκος είπε...

Πολύ καλή μου φαίνεται η επισκόπηση της ιστορίας της ελληνικής κρίσης, η οποία ενδεχομένως να είναι το πρελούδιο της δεύτερης φάσης της μεγάλης οικονομικής κρίσης του καιρού μας. Αν την πρώτη την περάσαμε ελαφρά, γιατί επικεντρώθηκε στο τραπεζικό σύστημα, η δεύτερη δεν θα είναι και τόσο light γιατί θα τη νιώσουμε στο πετσί μας - όχι μόνο εμείς οι Έλληνες. Έχω την αίσθηση πως η μεγαλύτερη ευθύνη των πολιτικών μας είναι οτι, με πράξεις ή παραλείψεις, μας έκαναν τον αδύναμο κρίκο, αυτόν που θα σπάσει πρώτος ή για να συνεχίσω την παρομοίωση του ΝΡ, μια απ' τις πρώτες κλωστίτσες που τραβήχτηκαν απ' το πουλόβερ.

cynical είπε...

Sz,

να σου πω οι συνεχεις επικλησεις στην υπευθυνοτητα εκ μερους του Καραμανλη δεν τις πηρα καθολου τοις μετρητοις. Για ενα μονο λογο. Η λεξη αυτη "υπευθυνοτητα" αποτελει ενα προσφατο λήμμα στο λεξιλογιο του νεοφιλελευθερισμου. Οχι οτι δεν υπηρχε σαν ιδεολογημα-μυθευμα, αλλα αρχισε να προωθειται σχετικα προσφατα. Και ο Καραμανλης, ων πτωχος σε ολα, βρηκε κατι να πιπιλαει για να μην ειναι και ντεμοντέ!

Απο τοτε που το ειχα παρει χαμπαρι καθομουν και μετραγα ποσες φορες επαναλαμβανε τη λεξη σε καθε ομιλια του. Τα ποσοστά ηταν τεραστια!

Με την αξιοκρατια, αλλο μυθευμα του Γιωργου, εχω ασχοληθει σε ιδιατερη αναρτηση. Δεν ειναι η αξιοκρατια ΣΖ. Οι θεσμοι ειναι και η παιδεια!

cynical είπε...

Κυριακο, η κριση χτυπαει στην καρδια ολου του κοσμου. Οχι μονο εδω.

Δες την τελευταια αναρτηση στο youpay...¨χειροτερα απο το 1929".

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/03/1929.html

Οι ευθυνες της παρουσας κυβ. ειναι πολυ μεγαλες. και για το καλεσμα των αγορων να μας ξεσκισουν, και για την ολιγωρια και για την υποτακτικοτητα και απουσια διαπραγματευσης, και για τα μετρα και για τις φρεγατες, και για οσα διμειβονται τωρα στον δημοσιο τομεα με προκλητικους μισθους και ρουσφετια.
Ερχονται σιγα σιγα στο φως...

Κυριάκος είπε...

Cynical, δεν χρειάζεται να με παραπέμπεις στο youpay, είναι στο καθημερινό πρόγραμμα ανάγνωσης :)

Έχω πάντως κάποιες αντιρρήσεις. Όπως θυμήθηκε πρόσφατα ο Τσίμας στα Νέα, τον Δεκέμβρη του 2008, και ενώ τα spread είχαν πάρει ήδη τον ανήφορο ο Σημίτης είχε προειδοποιήσει στη Βουλή, επικαλούμενος "ευρωπαϊκούς κύκλους" οτι η χώρα θα αντιμετωπίσει πρόβλημα δανεισμού και ενδέχεται να χρειαστεί να προσφύγει στο ΔΝΤ. Κανείς δεν είχε δώσει σημασία τότε αλλά προφανώς δεν το είδε στο φλιτζάνι ο άνθρωπος, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Χωρίς να θέλω να αθωώσω τον Σημίτη για την απόφασή του να μας βάλει στην ΟΝΕ, απόφαση η σοφία της οποίας πλέον αμφισβητείται, όσο και για τη λογιστικά και εξωλογιστικά του κόλπα για να βελτιώσει τους δημοσιονομικούς δείκτες, κόλπα που πληρώνουμε τώρα πολύ ακριβά καθώς η αξιοπιστία μας είναι στον πάτο, έχω την αίσθηση πως τα περί δηλώσεων και πράξεων της τωρινής κυβέρνησης που δήθεν προκάλεσαν την κρίση είναι μύθοι που προσπαθεί να καλλιεργήσει η ΝΔ για να βελτιώσει τη δική της εικόνα. Ομολογώ πως σε αντίθεση με τους περισσότερους εγώ πιστεύω στον ορθολογισμό των αγορών, υπό προϋποθέσεις. Οι αγορές μας έσκισαν γιατί τα νούμερα δείχνουν πως οδεύουμε προς χρεοκοπία και δεν θα αλλάξουν γνώμη αν τα νούμερα δεν αλλάξουν. Γι αυτό τα spread είναι καρφωμένα στο 300+ όσες δηλώσεις πίστης και να κάνουν οι Τρισέ και οι Μπαρόζο στην ικανότητα της Ελλάδας να μαζέψει τα δημοσιονομικά της. Οι γκάφες κάθε είδους μόνο πρόσκαιρες διακυμάνσεις φέρνουν.

Όσο για τη διαπραγμάτευση, δεν ξέρω τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει καθώς όλες οι εναλλακτικές που συζητήθηκαν (ευρωομόλογο ή κάποιος άλλος μηχανισμός εγγύησης των άλλων χωρών για να δανειστεί η Ελλάδα, απ' ευθείας δανειοδότηση) προσέκρουσαν στις, πολιτικές στη βάση τους και σε κάποιο βαθμό νομικές, αντιρρήσεις της Γερμανίας. Κάτι άλλο εκτός ΕΕ πιθανότατα θα προσκρούσει στις συνθήκες και τους κανονισμούς της ΕΕ και κυρίως της ΕΚΤ που ελέγχει πλήρως τη νομισματική μας πολιτική, ενώ οι τεράστιες δανειακές ανάγκες του κράτους υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες των ελληνικών τραπεζών, που είναι ήδη χωμένες ως το λαιμό στα κρατικά ομόλογα.

Η εναλλακτική της στάσης πληρωμών έχει μεγάλο ρίσκο: ποιος μπορεί στ' αλήθεια να προβλέψει τι ακριβώς θα ακολουθήσει; Είμαστε σε μια πολιτική και νομισματική ένωση, οπότε δεν είναι μόνο η αντίδραση των αγορών χρήματος που μας ενδιαφέρει. Θα μας το συγχωρούσαν οι Γάλλοι οι Άγγλοι και οι Γερμανοί αν τους εξαναγκάζαμε να διασώσουν τις τράπεζές τους για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια; Μας παίρνει να βγούμε από την ΕΕ; Θα μας επέτρεπαν να χρεοκοπήσουμε, και με ποιους όρους; Δεν έχω δει ακόμα πειστικές απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα.

Μ' αυτά τα δεδομένα δεν ξέρω πόσα περιθώρια ελιγμών είχε ο ΓΑΠ και οι δικοί του και δεν ξέρω ποιος θα τα κατάφερνε καλύτερα. Φαντάζεσαι η κρίση αυτή να είχε σκάσει το 2007 με τον κουρασμένο φρεσκοεκλεγμένο; Είμαι βέβαιος πως η κυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί τι θα αντιμετώπιζε και είμαι επίσης βέβαιος πως δεν ήταν έτοιμη, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως θα μπορούσε κάτι πολύ διαφορετικό, τουλάχιστον όχι χωρίς να πάρει πολύ μεγάλα ρίσκα και δεν ξέρω ποιος απ' αυτούς που την κατακρίνουν θα μπορούσε με τόση ευθύνη στην πλάτη του να πάρει τέτοια ρίσκα.

sz είπε...

Cynical, όταν μια κυβέρνηση, όταν ο «απόλυτος μονάρχης» του πολιτεύματός μας καταπατά τους θεσμούς δεν είναι απλώς καταδικαστέος. Έχει εκπέσει της θέσης του. Όταν χλευάζει κι από πάνω, νοηματοδοτώντας με νέους τρόπους έννοιες όπως «ευθύνη», τότε αυτό που με ανησυχεί είναι η αντίδραση των πολιτών. Δεν έτυχε να δω δημοσιογράφους, αρθρογράφους ενοχλημένους ούτε από την μανιώδη και αντιφάσκουσα επίκληση (δεν αποτελεί δικαιολογία η προσπάθεια διαφοροποίησης από τον ιστορικό λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ), ούτε από την έμμεση προτροπή του Κ.Κ.: παραβιάστε όποιο νόμο θέλετε, δηλώστε ότι αναλαμβάνετε την ευθύνη, και δεν θα υποστείτε καμιά κύρωση, εφόσον διαπλέκεστε με τον προτεινόμενο-ενδεδειγμένο τρόπο.

Δεν δήλωσα οπαδός της «αξιοκρατίας» του Γ.Π. Απλώς θεωρώ την έλλειψη της αξιοκρατίας ως γενεσιουργό αίτιο της παρακμής.