Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα

Διασκεδάζω πολύ διαβάζοντας τις υπεύθυνες πένες, που αναπαράγοντας την επιχειρηματολογία των παπαγάλων, στέκονται αποσβολωμένοι μπροστά στη δυσθεόρατη σοφία τους.

Δικαιολογημένα, μιας και το θάμβος μπροστά στην κορωνίδα των επιχειρημάτων, ότι αν δεν δανειζόμασταν, θα αδυνατούσαμε να πληρώσουμε τους μισθούς στο τέλος του μηνός, είναι τόσο παραλυτικό, που τους κλειδώνει ταυτόχρονα και τη σκέψη, τους εγκλωβίζει μέσα σε ένα στενό στενότατο παρόν και τους απομακρύνει από την κριτική του άμεσου παρελθόντος και από τον σκεπτικισμό για το μέλλον, που όπως θα δούμε οδεύει προς πολύ σκοτεινές ατραπούς.

Η πρόσκαιρη λοιπόν επιβίωση στο άμεσο τώρα, βάζει παρωπίδες όσον αφορά τις επιπτώσεις αυτού του τώρα στο αμέσως προσεχές μέλλον, παρ’ όλες τις φωνές, που από όποια μεριά και να κοιτάξεις βεβαιώνουν πια, και δεν μελλοντολογούν ότι α) η χώρα με τον τρόπο αυτό εισέρχεται σε μια μεγάλη ύφεση, από την οποία το χρέος μόνο ν’ αυξηθεί σαν ποσοστό του ΑΕΠ μπορεί και ουχί να μειωθεί, ότι β) η χώρα απλώς μεταθέτει τον χρόνο χρεοκοπίας της κατά μερικά χρόνια, οπότε και η θέση της θα είναι ακόμα πιο δυσχερής, ότι γ) η χώρα μετατρέπεται σε υποχείριο αυτών που τελικά μάς έσπρωξαν ως εδώ.

Δεν υπάρχει ούτε ένας που ν’ αμφισβητεί ανοιχτά την αστοχία και την ανικανότητα (στην καλύτερη περίπτωση) της κυβέρνησης, κατ’ άλλους το διατεταγμένο συμβόλαιο εκπόρθησης της χώρας που είχε να εκτελέσει, με το να στραφεί στο ΔΝΤ προτού ακόμα υπάρξει η στοιχειώδης αναταραχή στις αγορές και ενόσω ακόμα τα spreads εκοιμώντο τον ύπνο του δικαίου. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να αναλογίζεται τη βαρύτητα της πράξης του σφετερισμού της εντολής του εκλογικού σώματος, πράξη που ισοδυναμεί με εθνική προδοσία με όλη τη σημασία της λέξης.

Φυσικά δεν περιμένουμε από τις εν λόγω πένες να δείξουν την ελάχιστη ευαισθησία για την αφαίμαξη των μη προνομιούχων στρωμάτων, για την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, για την ανεργία στην οποία θα βρεθεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Για να μην μιλήσουμε και για θέματα ουσίας της δημοκρατίας, μιας και τη δημοκρατία οι ίδιες αυτές πένες, κατάφεραν να την ταυτίζουν με τους θεσμούς που εξασφαλίζουν την ελευθερία των αγορών και μόνον. Είναι οι ίδιες οι πένες που κατάφεραν να εξομοιώσουν στη συνείδηση του κόσμου τα κράτη με εταιρίες, όπου οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, εν είδη board of directors, θα μπορούν να διαχειρίζονται την εταιρία-κράτος εν απουσία των μετόχων-πολιτών και χωρίς μάλιστα να λογοδοτούν. Αλλά ακόμα και στις εταιρίες το διοικητικό συμβούλιο οφείλει να λογοδοτεί στους μετόχους, πράγμα που εν ολίγοις κάνει. Είναι οι ίδιες πένες που δεν θα είχαν πρόβλημα στο να αποδεχτούν τη σύσταση χρηματιστηρίων κρατών, τα οποία μαζί με το υλικό και ανθρώπινο κεφάλαιο θα μπορούν να υπόκεινται σε καθημερινές αγοροπωλησίες. Στην πραγματικότητα τύποις απέχουμε από την κατάσταση αυτή, μιας και επί της ουσίας η Ελλάδα μέσα από τα ομόλογά της παίχτηκε αυτές τις μέρες κυριολεκτικά στα χαρτιά. Και ακολουθούν κι άλλες.

Είναι οι ίδιες πένες και συγκεκριμένα κανάλια που αποφασίζουν ελέω θεού, ν’ απαγορεύσουν τις ανακοινώσεις συγκεκριμένου κόμματος, του ΚΚΕ, ν’ ακουστούν από τα τηλε-μέγαρά τους, είναι τα συγκεκριμένα κανάλια που προετοιμάζουν το έδαφος για κατάργηση όχι μόνο των κοινωνικών δικαιωμάτων, που έχουν ήδη καταργηθεί, αλλά και των πολιτικών δικαιωμάτων, μέσα από τις προτάσεις τους για σύσταση κυβέρνησης προσωπικοτήτων με υπερεξουσίες και απαλλαγμένων από τα συνταγματικά βαρίδια.

Είναι προφανές ότι με τα χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα διαφορετικό δίκαιο το οποίο νομιμοποιεί το δικαίωμα του οποιουδήποτε οργανισμού να καταβαραθρώνει και να εξαφανίζει χώρες και λαούς, στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ενώ δεν νομιμοποιεί το δικαίωμα αντίδρασης των λαών που είναι οι κινητοποιήσεις και η Απεργία. Στη σημερινή κατάσταση η διαστροφή έχει φτάσει σε τέτοιο μεγάλο βαθμό ώστε ο υπ’ αριθμόν κυρίαρχος εχθρός της χώρας και υπεύθυνος για την καταστροφή της να θεωρείται το ΠΑΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή παρέχεται απλόχερα ασυλία σε όλους αυτούς που εγκλημάτησαν. Αναφέρομαι στο ΚΚΕ, μιας και αυτό επιλέχτηκε αυτή τη στιγμή να παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Υπερασπίζοντάς το τώρα, υπερασπίζομαι προκαταβολικά και τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς που σύντομα θα βρεθούν στην ίδια ακριβώς θέση.

Και μάλιστα τολμούν τη διαστροφή αυτή να την ονομάζουν και πεμπτουσία του ορθολογισμού.

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η σημερινή κατάσταση προέκυψε από τους χειρισμούς της κυβέρνησης, οι οποίοι ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα οδηγούσαν στο ΔΝΤ. Παρέδωσε τη χώρα, πριν καν ο εχθρός εμφανιστεί στα σύνορα. Ούτε συζήτηση, για τις μάχες που δεν δόθηκαν. Είναι σαν να διάλεξε το ρυάκι εκείνο που θα έβγαζε ντουγρού στον καταρράκτη.

Τι κάνουμε λοιπόν; Τίποτε δεν έχει ακόμα χαθεί. Το ΔΝΤ είναι εδώ, αυτό όμως δεν συνιστά μοίρα και κισμέτ. Είμαστε εκατομμύρια, είμαστε θιγμένοι, είμαστε προδομένοι, είμαστε βιασμένοι. Έχουμε λογική, έχουμε αξιοπρέπεια και πιστεύω ακόμα την αίσθηση του δικαίου. Μπορούμε να προβάλλουμε αντίσταση, μπορούμε να βγούμε και να συναντήσουμε όλους τους άλλους που αισθάνονται το ίδιο με μας. Δεν είναι μόνο στα χαρτιά αυτό που αποκαλείται «συλλογική διάνοια». Είναι αυτή που προκύπτει όταν ο ένας αποφασίζει να έρθει σε επαφή και να κουβεντιάσει και να δράσει με τους πρώτους ας πούμε τέσσερις γείτονές του. Αυτό τουλάχιστον λέει η θεωρία των δικτύων. Αλλά και της πολιτικής!