"Τι Κάνεις Εσύ για την Αριστερά;"

Στις δύσκολες αυτές ώρες τα μάτια και η ψυχή όλων όσων έχουν αντιληφθεί την προδοσία και το πολιτικό αδιέξοδο, στρέφονται φυσιολογικά προς τη μεριά της αριστεράς για στήριξη και για πολιτική πρόταση διεξόδου.

Η ανακάλυψη όμως ότι η αριστερά δεν διαθέτει μια τέτοια συνολική πρόταση, (έλλειψη που δεν περιορίζεται μόνο στη τωρινή κρίση), είναι φυσικό να γεννά απογοήτευση και να εγείρει συναισθήματα οργής, όπως συμβαίνει και με τον καθένα ο οποίος προσβλέπει σε στήριξη από κάποιον, ο οποίος αν και δηλώνει παρών, αδυνατεί στην πιο κρίσιμη στιγμή να βοηθήσει ουσιαστικά .

Και αυτό που συμβαίνει είναι οι διάφοροι «καλοθελητές» να βρίσκουν την ευκαιρία γι’ ακόμα μια φορά να τη στηλιτεύσουν και να την απαξιώσουν, στολίζοντάς την με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, άλλα δίκαια, άλλα όμως άδικα.

Το τελικό αποτέλεσμα, φυσικά, αρνητικό κι ένας κόσμος αφημένος στον αέρα...

Θα υποστηρίξω ότι η απαίτηση που έχουμε από την Αριστερά, σαν άλλος Μωϋσής να μας περάσει εδώ και τώρα στην αντιπέρα όχθη και μάλιστα χωρίς να βραχούμε, είναι λανθασμένη.

Πρώτα πρώτα η κρίση τους τελευταίους μήνες εξελίχτηκε με τόσο γρήγορο ρυθμό και με τα δεδομένα ν’ αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, ώστε ούτε η ίδια η Ευρώπη, πόσον μάλλον η κυβέρνηση, είχαν τρόπο να την αντιμετωπίσουν, ευρισκόμενες μάλιστα και σε πλεονεκτικότερη σε σχέση με την αριστερά, θέση, μιας και τον οποιονδήποτε τρόπο αντιμετώπισης θα μπορούσαν να τον αντλήσουν δια της πεπατημένης και από τις υπάρχουσες δομές και θεσμούς. Το να ζητάμε τώρα από την Αριστερά να έχει προβλέψει αυτό που δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί και να έχει μάλιστα καταρτίσει εκτός των συστημικών οδών, λυσιτελές και άρτιο πρόγραμμα εξόδου, θα ήταν υπερβολικό.

Έτσι, ερωτήματα του τύπου «Πού είναι τώρα η Αριστερά», και «Ποιο είναι το πρόγραμμα της Αριστεράς για την κρίση;» είναι περισσότερο ρητορικά παρά ουσιαστικά.

Κατά δεύτερο λόγο, στην Αριστερά, νομίζω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο χώρο, το «τι κάνεις εσύ για την Αριστερά», έχει μεγαλύτερη σημασία από το «τι κάνει η Αριστερά για σένα». Αν επομένως έχουμε αξιώσεις από αυτήν, πάνω απ’ όλα είναι ν’ αρχίσουμε να συμμετέχουμε και να συνδιαμορφώνουμε πρώτοι εμείς τη φυσιογνωμία της.

Και στη συγκεκριμένη συγκυρία να συνδιαμορφώσουμε και το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Η Αριστερά αυτό που μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή είναι να διατυπώνει την άρνηση του λαού και την θέλησή του για αντίσταση με αρνητικά συνθήματα του τύπου: Όχι στα μέτρα, Όχι στο ΔΝΤ, κλπ. Είναι αυτά αρκετά; Όχι φυσικά. Αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι το δύσκολο: το «Και μετά τι;». Και αυτό που διατείνομαι είναι ότι το συγκεκριμένο κρίσιμο ερώτημα δεν μπορεί ν' απαντηθεί από κανένα κομματικό γραφείο, από καμιά επιτροπή, παρά μονάχα από εμάς τους ίδιους.

Τις τελευταίες δυο βδομάδες έχει αρχίσει μια μεγάλη κινητικότητα της αριστεράς, από τα κάτω: όπως επαφές και συνελεύσεις για συγκρότηση μετώπων, δημιουργία επιτροπών σε πόλεις και γειτονιές, εκδηλώσεις και ομιλίες σε καθημερινή σχεδόν βάση, παντού. Γίνεται ανοιχτός διάλογος, ακούγονται διάφορες απόψεις, ζυγίζονται τα μεν, ζυγίζονται τα δε, γίνονται ζυμώσεις συγκροτούνται ομάδες επεξεργασίας προτάσεων και σε κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι θα προκύψουν και τα θετικά αιτήματα τα οποία και θα συσπειρώσουν τον κόσμο.

Μπορούμε να κερδίσουμε πίσω όλα τα χαμένα, μπορούμε να αλλάξουμε τον προ πολλού χρεοκοπημένο πολιτικό χάρτη της χώρας, μπορούμε να κάνουμε πολλά, αν συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ μας αποδυναμώνουν οι μεμψιμοιρίες, οι λεπτές διαχωριστικές γραμμές που μεγαλοποιούνται σε σινικά τείχη, οι εσωτερικές ανούσιες διαμάχες. Όλα αυτά τώρα πια μοιάζουν με πολυτέλεια, που μάς αποδυναμώνουν μπροστά στον κοινό εχθρό.

Στην κατοχή της χώρας μας από τις ξένες δυνάμεις και στο δωσιλογιμό της κυβέρνησης δεν έχουμε τίποτα άλλο να προτάξουμε, παρά την ενότητα και την ουσιαστική μας συμμετοχή σε κάποιες απ' αυτές τις συναθροίσεις.