Μετανάστες στην Αθήνα

Το μεταναστευτικό δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί με ένα «ΝΑΙ» ή με ένα «ΟΧΙ». Οι μετανάστες δεν είναι εχθροί, βάρβαροι, εισβολείς για να βγάλεις τα όπλα και να σαλπίσεις αντεπίθεση. Πέρα από τους γείτονες Αλβανούς οι οποίοι αποτελούν και την πλειονότητα, αλλά και το μικρότερο πρόβλημα ενσωμάτωσης, οι υπόλοιποι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Σομαλοί, Ιρακινοί και Παλαιστίνιοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες. Η έξοδος από τις πατρίδες τους αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου γι αυτούς, ενώ τυχόν επιστροφή τους έχει πολλές πιθανότητες να κοντύνει κι άλλο την έτσι κι αλλιώς λειψή τους ζωή.

Από την άλλη μεριά, όπως είδα χθες στο ντοκιμαντέρ του Βαξεβάνη στη ΝΕΤ, περί τους 250 πρόσφυγες ή ό,τι άλλο αντιπροσωπεύουν, περνάνε καθημερινά τα σύνορα του Έβρου με κατεύθυνση την Ομόνοια. Ένας πολλαπλασιασμός επί 365, βγάζει κοντά στους 90,000 το χρόνο, κι αυτό μόνο από το συγκεκριμένο σύνορο. Με όποιο μάτι κι αν το δεις, το νούμερο μεγάλο, και η Αθήνα όλο και πιο στενή, να τους χωρέσει όλους με άπλα.

Αν όλοι αυτοί βρίσκανε δουλειές, δεν θα υπήρχε καν πρόβλημα, όπως δεν υπήρξε σε προηγούμενες εποχές στις χώρες που από παράδοση δέχονταν μετανάστες για να κινούν τα εργοστάσιά, βλ. για παράδειγμα Γερμανία, Βέλγιο και Αμερική. Όταν άρχισαν οι δουλειές να στερεύουν, τότε ανακαλύψαμε ότι μάς πείραζε η μαντίλα, μάς πείραζε ο μιναρές, μάς πείραζε η έντονη μυρωδιά απ’ την κουζίνα του Ινδού. Το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία στόχευε, στο χώνεμα της μαντίλας, του μιναρέ και του κάρυ. Ως εδώ, καλά. Όσο οι δουλειές έτρεχαν, η «ανεκτικότητα» μπορούσε να φορεθεί σαν πολύχρωμο πανωφόρι πάνω απ’ τη δυσφορία και να την καλύψει. Τώρα όμως;

Ο Αγ. Παντελεήμονας και η περί αυτόν συνοικίες αποτελούν αυτή τη στιγμή τη θεατρική σκηνή όπου πρόκειται να «επιλυθεί» το μεταναστευτικό. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι ροπαλοφόροι της Χρυσής Αυγής, η οποία και παίρνει εργολαβία τη βρώμικη δουλειά. Δηλαδή, τη μετατροπή τμήματος των Αθηνών σε κολαστήριο, τόσο για τους προηγούμενους, όσο και για τους νυν κατοίκους, με συνέπεια τη μεταστροφή του κλίματος εναντίον των μεταναστών ακόμα και από τους μετριοπαθείς και συγκαταβατικούς σε τέτοιο βαθμό, ώστε να λύσει τα χέρια μιας επόμενης, μεθεπόμενης κυβέρνησης για να πράξει αυτό που δεν τολμάει να πράξει τώρα: δηλαδή να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό με μια επιχείρηση ανάλογη του τύπου «σοκ και δέος», «πίσσα και πούπουλα» ή «φωτιά και τσεκούρι».

Η Αριστερά αυτή τη στιγμή δρα σαν ανάχωμα απέναντι σε εξτρεμιστικές διαθέσεις, προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να λειάνει όσο μπορεί άκαμπτες νοοτροπίες. Όπως επίσης και να διαχειριστεί ένα μείζον ανθρωπιστικό πρόβλημα. Η Αριστερά δεν μπορεί να λύσει το μεταναστευτικό, ούτε κανένας δήμαρχος μπορεί να το κάνει από μόνος του. Το πολύ πολύ να νοικιάσει ακόμα ένα ξενοδοχείο, το πολύ πολύ να διπλασιάσει τις μερίδες στα συσσίτια. Ούτε φυσικά η Αριστερά μπαίνει εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια επίλυσης, εκτός φυσικά από τις προσπάθειες της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα καμιά κυβέρνηση δεν έχει αγγίξει το μεταναστευτικό. Ούτε με ενεργές, ούτε με ανενεργές πολιτικές. Ή μάλλον οι μόνες ενεργές πολιτικές που εφαρμόζει είναι αυτές της εγκατάλειψης σαν μέσο αποτροπής έλευσης νέων μεταναστών.

Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και η είσοδος μάλιστα πολλών εξ αυτών στη Βουλή, δρα σαν μοχλός πίεσης προς τις κυβερνήσεις να δράσουν περισσότερο αποφασιστικά. Γι αυτό το λόγο, προσπάθειες και πιέσεις εκ μέρους της Ελλάδας ώστε να πειστούν τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να τελεσφορήσουν.

Τι θα μπορούσε να κάνει, ας πούμε μια καλοπροαίρετη κυβέρνηση; Θα μπορούσε για παράδειγμα, να φυλάξει καλύτερα τα σύνορα, ώστε να περιοριστεί η ροή. Συμφωνούμε με αυτό;

Θα μπορούσε, άλλο παράδειγμα, να κατευθύνει όλο αυτό το σφύζον και ανεκμετάλλευτο εργατικό δυναμικό σε καλλιέργειες νέων εδαφών ή στην κατασκευή μεγάλων έργων. Αν δεν μπορεί να βρει τους πόρους μόνη της, πιστεύω ότι θα είχε την οικονομική αρωγή της Δύσης, αν ήταν να ξεφορτωθεί από πάνω της τη μεταναστευτική «απειλή».

Μια καουμπόικη ενέργεια θα ήταν να μοιράσει σε όλους ελληνικά διαβατήρια, γεγονός που θα αυτομάτως θα άνοιγε στον καθένα την πόρτα για όπου τραβάει η καρδιά του.

Φυσικά θα μπορούσε να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει και τώρα. Πόλεμο χαρακωμάτων μεταξύ των κατοίκων, μέχρι η μάχη να ανεβεί σε μεγαλύτερο level, το οποίο και θα κρίνει την περαιτέρω στάση της όποιας κυβέρνησης.