Η Θεωρία και η Πράξη της εξέγερσης

Οι δυο επιτυχημένες εξεγέρσεις, πρώτα στην Τυνησία και μετά στην Αίγυπτο, που απ' ότι όλα δείχνουν θα είναι κι αυτή επιτυχημένη, πέρα από τις διαφορές τους, μοιράζονται και αρκετά κοινά στοιχεία, τα οποία εντοπίζονται όχι στο παρόμοιο κοινωνικο-πολιτικό υπόβαθρο των εν λόγω χωρών, αλλά στον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκαν

Μέχρι τώρα διαδεδομένη ήταν η πεποίθηση ότι κανένα απολυταρχικό καθεστώς δεν μπορεί ν' ανατραπεί αν δεν υπάρχει από κάτω μια οργανωμένη και συνεκτική αντιπολίτευση, κι επειδή σε απολυταρχικά, ή ψευδο-δημοκρατικά καθεστώτα η αντιπολίτευση είναι εκ προιμίου ανύπαρκτη, η πίστη αυτή ήταν καλά εδραιωμένη.

Μέχρι πριν λίγες μέρες, όμως. Η αντιπολίτευση στην Τυνησία ήταν από τις πιοαποδυναμωμένες στον αραβικό κόσμο, χωρις τα τρία μικρά κόμματα από τα οποία απαρτίζεται και το εξόριστο ισλαμικό κόμμα, να έχουν παίξει κάποιο ρόλο στην άσκηση πίεσης προς την μέχρι πρότινος κυβέρνηση του Μπεν Άλι. Το ίδιο συνέβη και με τις εργατικές ενώσεις και τα επαγγελματικά συνδικάτα, τα οποία δεν είχαν τη δυνατότητα να αναπληρώσουν το οργανωτικό κενό. Η εξέγερση ήταν αυθόρμητη, μαζική και ανοργάνωτη. Και παρά ταύτα επίμονη και αποτελεσματική.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν πάνω στο ίδιο πάνω κάτω μοτίβο και στην Αίγυπτο. Οι δρόμοι πλημμύρισαν αυθόρμητα από νέους, σε απάντηση των εξεγερμένων ομηλίκων τους στην Τυνησία, με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, το κυριότερο αντιπολιτευτικό κόμμα, να παραμένουν αναποφάσιστοι στο σκοτάδι για αρκετές μέρες μετά και να τρέχουν στο κατόπι να προλάβουν.

Η αντιπολίτευση από δω και μπρος, κάτω από την πίεση των γεγονότων θα επισπεύσει τις διαδικασίες και θα καταφέρει να συγκροτηθεί εντός των προθεσμιών. Άλλωστε, δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς.

Βέβαια, και των Τυνησιων και των Αιγυπτίων τους πήρε κοντά τριάντα χρόνια για να καταλάβουν ότι μια ανατροπή μπορεί να συμβεί και αντίθετα απ' ότι λένε τα βιβλία με τη θεωρία. Εμείς εδώ τι λέμε; Τι θα ψηφίσουμε; Θεωρία ή Πράξη;