Γιατί χρειαζόμαστε το ευρώ;

Θέμα ταμπού το ευρώ πριν λίγο καιρό, σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και παντού, τόσο εντός της ΕΖ, όσο και εκτός.

Οι υποστηρικτές του ευρώ, αυτοί δηλαδή που με πάση θυσία βλέπουν το δρόμο της «σωτηρίας» της πατρίδας μας, (αλλά ποια είναι τέλος πάντων αυτή η πατρίδα, ο Βαρδινογιάννης ή οι εργαζόμενοι της χαλυβουργικής), ουσιαστικά οραματίζονται τη διέξοδο της χώρας μέσα από την υιοθέτηση ενός ισχυρού νομίσματος, όπως είναι το ευρώ, ενός νομίσματος το οποίο βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας μας.

Η προοπτική αυτή, για όσους την υιοθετούν θα πρέπει όμως να βασίζεται αφ’ ενός σε ένα ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο, και αφ’ ετέρου σε πραγματικές εμπειρίες και δεδομένα. Και ερωτώ, ποια είναι η θεωρία αυτή, η οποία προβλέπει ότι μια τέτοια αναντιστοιχία νομίσματος και πραγματικής οικονομίας μπορεί να δράσει ευεργετικά στην οικονομία; Και επίσης, ποια παραδείγματα από τη διεθνή οικονομική σκηνή έχουν δείξει στο χρόνο ότι αυτό μπορεί να συμβεί; Για την μεν ύπαρξη κάποιας ανάλογης θεωρίας δεν έχω γνώση, οπότε καλόν θα ήταν να μού υποδειχθεί, (στην πραγματικότητα μόνο ενάντιες θεωρίες υπάρχουν για τα συστατικά στοιχεία μιας βέλτιστης νομισματικής ένωσης), για δε τα πραγματικά δεδομένα υπάρχει το χιλιοειπωμένο παράδειγμα της Αργεντινής με τη γνωστή δραματική κατάληξη.

Ειδικά δε, όπως βαθαίνει η ύφεση και η ελληνική οικονομία αποσυντίθεται ακόμα περισσότερο, γιατί ένα ισχυρό νόμισμα θα είναι περισσότερο από ποτέ το δέον, στο βαθμό μάλιστα, που, όπως συγκλίνουν πλέον οι περισσότερες αναλύσεις, το ισχυρό αυτό νόμισμα ήταν η βασική αιτία της κατρακύλας;

Αν, όπως ισχυρίζεται ο Σαμαράς, δεν πας να φτιάξεις ένα λάθος με ένα ακόμα λάθος, γιατί να πιστεύει κανείς, αλλά και ο ίδιος, ότι η ανισορροπία που έφερε ένα λάθος νόμισμα θα επιδιορθωθεί με το ίδιο αυτό λανθασμένο νόμισμα;

Όλα τα παραδείγματα μέχρι τώρα συνηγορούν ότι υπάρχει μόνο μια κατεύθυνση στη σχέση οικονομίας-νομίσματος. Οι νομισματικές ισοτιμίες αντανακλούν την ισχύ μιας οικονομίας και όχι το αντίθετο. Δηλαδή, μια αδύναμη οικονομία δεν καθίσταται αυτόματα ισχυρή εάν υιοθετήσει ένα ισχυρό νόμισμα. Αν αυτό συμβεί, θα πρόκειται για κλασσικό παράδειγμα παρενδυσίας, γεγονός που δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ.

Τα επιχειρήματα που προβάλουν οι ευρισκόμενοι στην αντιπέρα όχθη της παραμονής στο ευρώ ποικίλουν, κυρίως όμως συμπυκνώνονται στα εξής:

1. «Το ευρώ συνενώνει τους λαούς», όπως διατείνονται οι συνιστώσες της ευρωπαϊκής αριστεράς στη χώρα μας. Είναι δηλαδή, σαν να μάς λέει ότι τα νομίσματα συνενώνουν τους λαούς και όχι οι ιδέες και τα κοινά προβλήματα. Εκτός κι αν εννοούν ότι η συναδέλφωση, αυτή που δεν κατορθώθηκε στο παρελθόν της ευημερίας, θα επιτευχθεί πάνω στα πτώματα της δυστυχίας που το κοινό νόμισμα έχει επιφέρει στους ευρωπαϊκούς λαούς.

2. «Η διάλυση της ΕΖ θα προκαλέσει μεγάλη καταστροφή». Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να διαιωνίζεται μια επιλογή η οποία μπορεί μόνο να καταστρέφει.

3. «Το ευρώ εγγυάται ταυτόχρονα και εισροή πόρων και φτηνών δανείων». Το παρελθόν όμως έχει δείξει ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο μπόρεσαν να αποτρέψουν την κατάληξη της οικονομίας, διότι ασχέτως διαχείρισης από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, οι περιορισμοί στην εκμετάλλευση των πόρων αυτών ήταν τέτοιοι, που αυτό που κατάφεραν τελικά, ήταν η καταβαράθρωση τόσο της αγροτικής, όσο και της βιομηχανικής παραγωγής της χώρας. Το γιατί η τάση αυτή, τώρα θα αντιστραφεί, χρειάζεται να υποστηριχτεί και από ισχυρά επιχειρήματα.

Ούτε το ευρώ, ούτε η δραχμή αποτελούν φετίχ. Μόνο, που τα επιχειρήματα για την καλοσύνη του ισχυρού νομίσματος ευρώ, χρειάζονται,περαιτέρω ενίσχυση, κατά την ταπεινή μου γνώμη.