δάχτυλα που κρύβουν τη θέα

Αυτοί που έχουν κάνει επιστήμη τον χειρισμό του θυμικού και των αντανακλαστικών της κοινωνίας, δηλαδή η εκάστοτε εξουσία και οι θεραπαινίδες της, έχουν προς τούτο αναπτύξει τεχνικές και μέσα, στο να το κατευθύνουν από το "δάσος" στο "δάχτυλο", και στο βαθμό που η εξουσία επί του δακτύλου κατοχυρωθεί, να τα κατευθύνουν προς τα κει όπου αυτοί θέλουν να κατευθυνθεί, δηλαδή σε κάποιο συγκεκριμένο δέντρο και όχι σε κάποιο άλλο.

Έτσι και αυτές τις μέρες, το συγκεκριμένο δέντρο είναι η αποκρουστική τελετή του γδαρσίματος των φτωχών, και το λόγχισμα των πλευρών των πιο φτωχών κι απ' τους φτωχούς. Ουσιαστικά, για 30 αργύρια. Τόσο αξίζουν οι φτωχοί, τόσα μπορούν να πάρουν απ' το λιπόσαρκο σώμα τους. Και τους ξεσκίζουν με λύσσα, για τη χαρά του αίματος και μόνο, και την απόλαυση της απόγνωσης στο πρόσωπο του απροστάτευτου.

Τι μένει απ' έξω; Όλα τ' άλλα δέντρα, που είναι οι φόροι των μεγάλων εισοδημάτων, που είναι οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, που είναι οι μαύρες καταθέσεις και το ξέπλυμα των off-shore, που είναι τα κλεμμένα και οι μίζες των πολιτικών. Τα 300 δηλαδή, και πλέον αργύρια. Αυτά, τις τελευταίες μέρες ξαναγίνονται αθέατα, και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

Συνειδητοποιούμε λοιπόν, ότι παγιδευόμαστε να κοιτάμε προς τα κει που μάς δείχνει το δάχτυλο της εξουσίας. Για να σώσεις όμως τα 30, πρέπει πρώτα και κύρια να κάνεις στροφή, να αρπάξεις το δάχτυλο που σε κατευθύνει, και να το στρέψεις στον ένα και μόνο στόχο: εναντίον του και στα 300. Κι εδώ χρειάζονται τακτικές αντιπερισπασμού, αιφνιδιασμοί, κυκλωτικές κινήσεις και επιθέσεις από τα νώτα. Στο κατά μέτωπο, δύσκολα κερδίζονται πόλεμοι και αν ναι, με πολλές πολλές απώλειες. Αντιθέτως κερδίζονται ευκολότερα όταν τους φέρνεις στο δικό σου πεδίο, και μακριά από το πεδίο του εχθρού.

Αυτό τον πόλεμο πιστεύω ότι θα τον κερδίσουμε, γιατί εδώ και δυο χρόνια μετράμε ήδη πολλά κομμένα δάχτυλα, απ' αυτά που μάς κρύβανε τη θέα. Μένουν ακόμα λίγα, για να φανεί ο στόχος ολοκάθαρος στη γύμνια του...