Η Ισπανία στο δρόμο για το Ταμείο

foto: www.lukasvasilikos.com

Οι αγορές έχουν πλέον μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά την τελετουργία της Ευρωζώνης: όταν η συχνότητα με την οποία ο αρχηγός ενός κράτους ή ο υπουργός οικονομικών επαναλαμβάνει ότι θα τα καταφέρει και ότι η χώρα του δεν χρειάζεται εξωτερική βοήθεια, όταν λοιπόν, η συχνότητα αυτή αυξάνει, τότε οι αγορές ετοιμάζουν το δίχτυ για την πτώση και περιμένουν.

Πάρτε για παράδειγμα την Ιρλανδία. Στα τέλη Οκτώβρη του 2010, έχοντας ήδη οι τράπεζές της δανειστεί από την ΕΚΤ 130 δις, ποσό πάνω από το ΑΕΠ ολόκληρης της χώρας, και με το δημόσιο έλλειμμα να εκτοξεύεται στο 32%, σ’ αυτή λοιπόν τη συγκυρία έβγαινε μπροστά η ιρλανδική κυβέρνηση διακηρύσσοντας ότι μπορεί ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση μόνη της και χωρίς εξωτερική βοήθεια. Αυτή η παντομίμα κράτησε, δε κράτησε ένα μήνα. Στις 20 του Νοέμβρη ζήτησε και επισήμως από την αγία τριάδα το πρώτο της πακέτο.

Πάμε παρακάτω. Στην Πορτογαλία. Την επαύριο της Ιρλανδικής διάσωσης, και με την αναταραχή που δημιουργήθηκε, ο τότε πορτογάλος πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες έσπευσε να ανακοινώσει με τρόπο κατηγορηματικό ότι η Πορτογαλία θα λύσει μόνη τα προβλήματά της και ότι δεν ζητάει τη βοήθεια κανενός. Εσύ ‘σαι που τα ’λεγες; Δεν πέρασαν πέντε μήνες και τον επόμενο Μάιο η Πορτογαλία έμπαινε κι αυτή στο μαντρί της Τρόικας.

Αυτές τις μέρες λοιπόν φαίνεται ότι έφτασε και η σειρά της Ισπανίας. Οι αρνήσεις της ότι δεν πρόκειται να χρειαστεί βοήθεια όσο πάει και πυκνώνουν, γεγονός που φανερώνει ότι κάπου εδώ κοντά βρίσκεται και η δική της πτώση. Βέβαια, η Ισπανία δεν είναι ούτε Ιρλανδία, ούτε Πορτογαλία, είναι πολλές φορές μεγαλύτερη κι απ’ τις δυο, οπότε όποιος σκεφτεί να τη διασώσει θα πρέπει να το γυρίσει στο μυαλό του αρκετές φορές, μήπως και μπορέσει τελικά να το αποφύγει. Τα νερά που θα σηκώσει η Ισπανία, δεν θα είναι ίδια με τα νερά της γείτονος Πορτογαλίας.

Τα spreads όμως γνωρίζουν καλύτερα κι από τον ίδιο τον Ραχόι, το τι συμβαίνει στα θησαυροφυλάκια του κράτους και στα βιβλία των τραπεζών, και για το λόγο αυτό έχουν σηκώσει επικίνδυνα κεφάλι τελευταία. Κι όταν μάλιστα ο ισπανός ΥΠΟΙΚ θερμοπαρακαλεί το ευρωπαϊκό ιερατείο να κρατάει το στόμα του κλειστό, σε ό,τι αφορά την οικονομική κατάσταση της χώρας του, είναι βέβαιο ότι και το τελευταίο ηλίθιο spread αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.

Το πρόβλημα της Ισπανίας, ως γνωστό είναι οι τράπεζές της, κυρίως οι μικρές αποταμιευτικές οι οποίες και ξεσκίστηκαν στο δανεισμό κατά τη διάρκεια της φενάκης του ευρώ. Και τώρα χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους. Κι επειδή κανένα μεγάλο επενδυτικό ταμείο δεν έρχεται να τα’ ακουμπήσει σε μια χώρα που βαδίζει σαν βολίδα προς την ύφεση, ο μόνος που μένει είναι ποιος άλλος, η Τρόικα.

Τα μέτρα λιτότητας που ψήφισε πρόσφατα η ισπανική κυβέρνηση δεν αποτελούν παρά εγγύηση για μεγαλύτερη ύφεση και επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης. Ήδη τα πρώτα σημάδια άρχισαν να εμφανίζονται με την κάθετη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 5.1% μόνο τον Φεβρουάριο. Η ανακοίνωση επίσης του Ραχόι, ότι αδυνατεί να ικανοποιήσει τον στόχο του ελλείμματος, όπως ετέθη αρχικά από τις Βρυξέλλες, και η σημαντική άνοδος του χρέους σε δυο μόλις χρόνια, δίνουν τα κατάλληλα σήματα στις αγορές, ώστε και η Ισπανία να οδηγηθεί σύντομα στο καθαρτήριο.

Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Με την Ισπανία θα είναι η τέταρτη και μάλλον η τελευταία. Σήμερα δε, μάθαμε από τον Σόρος ότι η Bundesbank έχει ήδη αρχίσει να λαμβάνει τα μέτρα της για μια διάλυση της Ευρωζώνης. Συνήθως τέτοιες κινήσεις δρουν ως αυτό-εκπληρούμενες προφητείες, επιταχύνοντας την εξέλιξη προς μια κατεύθυνση που δεν θα ήταν αναγκαστικά και η πιο κατάλληλη.